" โย... ตื่นได้แล้ว " เสียงหวานๆปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์

" อืมม ขออีก 5 นาทีนะพลอย "ผมต่อลองด้วยความงัวเงีย

" ไม่ได้.! ลุกเดี๋ยวนี้เลยโย " เธอยื่นคำขาด พร้อมดึงผ้าห่มออกจากตัวผม

" อืมๆ ลุกก็ได้ " ผมลุกจากเตียง เพื่อทำภารกิจส่วนตัวเหมือนทุกๆเช้าพลอยจึงเดินออกจากห้องผมไป ซักพักผมทำอะไรเสร็จจึงเดินลงไปชั้นล่างเพื่อกินข้าว

" พลอย มีอะไรให้กินมั่งอ่ะ " ผมถามด้วยความหิว

" ข้าวผัด " เธอตอบขณะที่ยุ่งอยู่กับการเก็บครัว

" ดีเลย ตื่นมาก็หิ๊วหิวว " ผมพูดพร้อมกับเดินมานั่งที่โต๊ะอาหารที่มีอาหารพร้อมให้ผมฟาดเรียบ

" งั้นก็รีบกินซะ เดี๋ยวก็สายหรอก "

" ครับบ แม่ " ผมกับพลอยนั่งกินข้าวกันไม่ถึง 10นาทีก็ต้องรีบออกจากบ้าน เนื่องจากจะไม่ทันโรงเรียนเข้าแล้ว บ้านผมกับพลอยไม่ไกลจากโรงเรียนมากนักขี่มอเตอร์ไซค์ 5นาทีก็ถึงแล้ว

ที่จริงบ้านที่ผมอยู่เป็นบ้านของพลอยซึ่งเมื่อก่อนเธออยู่กับป้าของเธอ แต่เมื่อปีที่แล้วป้าของเธอบินไปอยู่กับลูกชายที่แต่งงานมีลูกอยู่ที่อเมริกา นานๆทีจึงจะกลับมา ส่วนบ้านจริงๆของผมอยู่ที่เชียงใหม่ แต่ผมสอบติดเข้าเรียนโรงเรียนที่กรุงเทพฯตอนม.ต้น ผมจึงย้ายมาอยู่กับญาติที่นี่ ผมกับพลอยจึงสนิทกันตั้งแต่ม.ต้น และด้วยความที่ผมอยู่บ้านญาติซึ่งไกลจากโรงเรียนพอสมควร จึงมักมาฝากท้องและคลุกอยู่บ้านพลอยหลังเลิกเรียนบ่อยๆ ป้าของพลอยจึงสนิทกับผมและเอ็นดูผมเหมือนหลานคนนึง ก่อนที่ป้าพลอยจะไปอเมริกาจึงขอให้ผมย้ายมาอยู่เป็นเพื่อนพลอยที่นี่ จะได้สะดวกในการไปโรงเรียนของผม และคอยดูแลกันได้ด้วย แต่อันที่จริงพลอยต้องเป็นฝ่ายดูแลผมซะมากกว่า แต่ยังไงเป็นผู้หญิงอยู่บ้านคนเดียวคงไม่ดี ผมเลยต้องทำหน้าที่เพื่อนที่ดีของเธอ

*** ช่วงพักกลางวัน ***

" ไอ่โย วันนี้กินไรดีวะ.? " ไอ่ปัด(เพื่อนในกลุ่ม)ถามเมื่อเดินมาถึงโรงอาหาร

" ถ้าฉันบอกแล้วแกจะเลี้ยงหรอวะ.? " ผมตอบกลับแบบกวนๆไป

" อ่าว ไอ่นี่... งั้นแข่งกัน ใครถึงร้านก่อนกินฟรี.! " พูดยังไม่ทันจบมันก็วิ่งไปนู่นแล้ว... และผมก็ต้องเป็นฝ่ายเลี้ยงมันจนได้ (กระเป๋าฉีกอีกละเรา)

พอซื้อข้าวเสร็จ ผมพึงสังเกตว่าวันนี้โรงอาหารคนเยอะเป็นพิเศษพวกผมจึงสอดส่ายสายตาเพื่อหาที่นั่งกัน

" โย ปัด ทางนี้ โต๊ะนี้ว่าง " เอม(เพื่อนในกลุ่ม)เดินมาเรียกพวกเรา

ไอ่ปัดอาสาไปซื้อน้ำ ยังดีที่มันมีความคิดจะเลี้ยงผมคืนบ้าง

" อ่ะ น้ำปั่นอร่อยๆ ร้านพี่แอนคนสวย 5555 " ไอ่ปัดยื่นแก้วน้ำให้พวกผม

" ขอโทษนะคะ ขอพวกเรานั่งด้วยได้มั้ยคะ " เสียงเล็กๆน่ารักๆดังขัดขึ้น ภาพที่ผมหันไปเห็นคือ ผู้หญิง3คนถือจานข้าวและแก้วน้ำมาหยุดยืนอยู่หัวโต๊ะพวกผม เธอสวยทั้ง3คนเลยแฮะ แต่ละคนก็สวยคนละแบบ ขณะที่ผมอยู่ในภวังค์นั้น...

" ได้ครับ นั่งสิฮะ " เสียงไอ่ปัดทำให้ผมหลุดจากภวังค์

" ขอบคุณค่ะ " เสียงคนที่อยู่ตรงกลางเอ่ยขึ้น

ผมสังเกตเห็นจุดที่ปกเสื้อของเธอ มี2จุด ก็แสดงว่าอยู่ม.5กันอยากรู้จังว่าพวกเธอเรียนสายอะไรกัน (อยากรู้จักว่างั้น.?) พวกผมและพวกเธอไม่พูดอะไรกันทั้งโต๊ะจึงตกอยู่ในความเงียบ...

" พวกน้องเรียนสายอะไรกันหรอ.? " อยู่ๆเอมก็ถามขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ โรงเรียนของพวกผม ชั้นม.ปลายแต่ละสายวิชาแบ่งโซนตึกและมีคาบเรียนจะไม่เท่ากันเวลาพักก็จะไม่ค่อยตรงกัน จึงทำให้ไม่ค่อยได้เจอและรู้จักกับสายวิชาอื่นมากนัก

" พวกเราเรียนวิทย์-คณิตฯ ห้อง1ค่ะ " พวกเธอคนหนึ่งตอบและเธอคนนี้แหละที่ทำให้ผมตกอยู่ในภวังค์อยู่นานสองนาน เธอสวย... แต่ก็ไม่ถึงกับเด่นที่สุดใน3คนนี้หรอกนะแต่เหมือนมีอะไรบางอย่างในตัวเธอที่ทำให้เธอดูน่าสนใจกว่าคนอื่นแต่ผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรเหมือนกัน...

" พวกพี่เรียนศิลป์คำนวน ห้อง1 (ห้อง1คือห้องคิง) พี่ชื่อเอมนะ นี่พี่พลอย นั่นไอ่โย แล้วก็ไอ่ปัด "

" หืมม คุณนายเอมครับ นี่แกสองมาตรฐานไปป่ะวะครับ.? " ไอ่ปัดพูดขัดขึ้นเรียกเสียงหัวเราะ ให้น้องๆไม่ใช่น้อย

" หนูชื่อขนมจีนค่ะ นี่พิงค์ แล้วก็แยมค่ะ " หลังจากการแนะนำตัวทำความรู้จักกันผ่านไปพวกเราก็คุยกันไปกินข้าวกันไปพร้อมเสียงหัวเราะและเป็นกันเองมากขึ้น

" พี่ๆคะ พวกจีนไปก่อนนะคะ ได้เวลาขึ้นเรียนแล้วอ่ะค่ะ " ขนมจีนพูดขณะก้มดูนาฬิกา

" อื้ม ไปเถอะ เดี๋ยวสาย อาจารย์ตึกวิทย์ดุยั่งกะอะไร " พลอยตอบน้องๆพร้อมทำหน้าแหยงๆ

" 5555 ค่ะ งั้นพวกเราไปก่อนนะคะ " พิงค์พูด

" จ้า " พลอยรับคำ

" บ๊ายบายค่ะ " แยมโบกมือแล้วยิ้มให้พวกเรา

" บายครับ แล้วมากินข้าวด้วยกันอีกนะ " ไอ่ปัดได้โอกาสม่อน้องเค้าซะงั้น (ตูรู้ทันนะเฟ้ยย) พวกเธอไม่ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มให้แล้วรีบเดินจากไปเนื่องจากได้เวลาเรียนแล้ว

*** ฝั่งสาวๆ ***

" เร็วดิ่ พิงค์ แยม " ขนมจีนเรียกให้เพื่อนทั้งสองของเธอเดินเร็วขึ้น

" แกจะรีบไปไหนฮะ จีน " แยมต่อว่า

" เรียนไงแก นี่แกดูเวลาดิ๊ ฉันจะไม่เหลือจิตพิศัยให้อ.สุชาหักละนะพวกแกด้วยย " ขนมจีนตอบ

" เออ พวกแกเห็นป่ะ พี่โยอ่ะ น่ารักเน๊อะ พวกแกว่าป่ะ " พิงค์ถามพร้อมตาเป็นประกาย

" อืมม ก็น่ารักดีนะ " แยมตอบ

" แต่ฉันชอบพี่เอมมากกว่า " ขนมจีนพูดขัดขึ้น

" แต่พี่เอมเป็นผู้หญิงนะแก " แยมเอ่ยขึ้นด้วยความแปลกใจ

" ละพวกแกลืมไปแล้วหรอ ว่าฉันไม่ใช่ " ขนมจีนตอบพร้อมยิ้มอย่างมีเลศนัย

" เออใช่ ฉันลืมไป ว่าแกอ่ะ เป็นเลสฯ " พิงค์เอ่ย

" นี่.! ฉันว่าวิ่งเหอะ เลยเวลามา5นาทีแล้ว.! "ขนมจีนรีบพูดขณะมองนาฬิกา

__________________________________________________________

สวัสดีผู้อ่านทุกคนนะครับ นี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่แต่งลงบล็อก(สมัครเพื่อการนี้เลย) ถ้าผิดพลาดประการณ์ใดต้องขออภัยและติชมกันได้นะครับ ขอขอบคุณคนที่หลงเข้ามาอ่านก็ดี คนที่ตั้งใจเข้ามาอ่านก็ดี ขอให้อ่านให้จบและมีความสุขกับการอ่านนิยายเรื่องนี้นะครับ. 

ด้วยรักและขอบคุณจากผู้เขียน :)

Small Dream. - Kcyp'p

Create Date : 12 พฤษภาคม 2558
Last Update : 12 พฤษภาคม 2558 23:27:06 น.		0 comments
Counter : 638 Pageviews.
Share Tweet