.............. คืนหนึ่งที่ระเบียงชั้น 7 ..............

.......




.............. คืนหนึ่งที่ระเบียงชั้น 7 เวลาประมาณ 2 นาฬิกาของวันใหม่ ฉันยังคงไม่หลับ ไม่นอน ตามประสาคนนอนดึก ที่ตรงนี้ ฉันชอบมานั่งรับลมเงียบ ๆ ตอนดึก ๆ เสมอ และปล่อยความคิดให้มันล่องลอย.....ไปกับสายลมเบา ๆ ที่โอบคลุมรายล้อมร่างกายฉัน และจากไปอย่างแผ่วเบา.......

คืนนี้ก็เหมือนเช่นทุกคืนที่ผ่านมา ถนนเล็ก ๆ เบื้องหน้าด้านล่างนั้นเงียบสงบ ไร้ผู้คนสัญจร เพราะมันเป็นช่วงเวลาดึกแล้ว และเป็นถนนส่วนบุคคล นาน ๆ จะมีภาพเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิตบ้าง อยู่เบื้องหน้าด้านล่าง .........

จะว่าไปมันก็ไม่ได้มีแต่เพียงฉันตามลำพัง เสียทีเดียวในช่วงเวลานี้ ฉันมีเพื่อนในยามวิกาลอยู่คนหนึ่ง เค้าเป็นเพื่อนของฉันมานาน......โดยที่เค้าเองไม่เคยรู้ตัวเลยซักนิด

เค้าเป็นคุณลุงคนนึง ผู้ชายร่างเล็ก ผอม ผิวคล้ำ ที่ขายไข่ปิ้งและข้าวโพดปิ้ง และดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างที่ปิ้ง ๆ อีก ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร เพราะเคยเดินผ่านรถเข็นของคุณลุง มองไปก็เห็นว่ามันเป็นก้อน ๆ ทุกอย่างมันดูดำมืดไปหมด เหมือนถ่านจนแยกไม่ออกว่ามีอะไรบ้าง ก็มีที่เห็นพอจะดูออกก็เจ้าไข่ปิ้ง กับข้าวโพดปิ้งของคุณลุงนี่แหละ

ฉันเห็นคุณลุงคนนี้มานานพร้อม ๆ กับที่ฉันย้ายมาอยู่ที่นี่ คุณลุงแกช่างเป็นคนที่มีอุดมการณ์ที่ชัดเจน และยึดมั่นจริง ๆ คือแกจะเริ่มเข็นรถออกมาขายเอาก็ตอน 4 ทุ่ม......ล่วงไปแล้วเสมอทุกคืน

ฉันแปลกใจจริง ๆ เป็นเวลานานหลายปี ที่ฉันมองเห็นภาพคุณลุงคนนี้ ยืนปิ้งขายของอยู่ แต่แทบเรียกได้ว่ามีไม่กี่ครั้ง ที่ฉันจะเห็นแกมีลูกค้ามายืนซื้อของ.......แปลกดีไหม หรือว่าลูกค้ามักจะมาซื้อตอนที่ฉันไม่อยู่ตรงระเบียงทุกทีไป

ฉันสรุปเอาคร่าว ๆ ในใจว่า คุณลุงแกคงขายของพอยังชีพไปได้ล่ะนะ เพราะแกก็ขายของแกมานานแล้ว น่าจะก่อนฉันย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ


ช่วงหน้าฝน....ฉันมักจะอดไม่ได้ที่จะชะเง้อมองหาแก ว่าวันนี้แกมาขายของหรือเปล่า บางคืนฝนตกหนักมาก แกก็ยังคงยืนขายของแกไปอย่างไม่สะทกสะท้าน โดยมีแค่แผ่นพลาสติกและร่มกันฝนกำบังกาย.........

ภาพของคุณลุงขายไข่ปิ้ง มันเป็นดังภาพเนรมิตของฉัน ที่มันไม่น่าเป็นไปได้.....ในความรู้สึกของฉันมันเหมือนภาพที่สร้างมาเพื่อ เสแสร้ง หลอกลวง เพื่ออะไรซักอย่าง คิดดูสิ คนอะไรยืนขายของอยู่อย่างโดดเดี่ยวยามดึก ในขณะที่ผู้คนล้วนหลับใหล ไม่มีลูกค้า ไม่มีคนซื้อ.....แต่มีเพียงเค้าในถนนที่โดดเดี่ยว.....กับฉันที่นั่งอยู่ในความมืด มองลงไป แต่ก็ไม่เคยอุดหนุนแกเลยแม้เพียงครั้งเดียว


คุณลุงขายไข่ปิ้งเป็นจุดที่ดึงดูดสายตาฉัน เพียงอย่างเดียวในยามวิกาลเช่นนี้ เพราะทุกอย่างมันสงบนิ่ง ซึ่งบางคืนแม้เพียงกระทั่ง ใบไม้ใบเล็ก ๆ ก็ยังไม่ไหวติง..........


คืนนี้ก็คงเป็นดังเช่นทุกคืน หากว่า..................





...............ฉันได้ยินเสียงหนึ่ง......ฉันมองลงไป คุณลุงขายไข่ปิ้งนั่นเอง น้ำเสียงของแกเหมือนจะโมโหหงุดหงิดอะไรซักอย่าง...........

ฉันนั่งลงตรงระเบียง เสียงของคุณลุงที่ลอยขึ้นเบื้องสูงในยามนี้ มันชัดถ้อยชัดคำ และจับใจความได้ว่า แกเข็นรถออกมาขายของอย่างเดิม อย่างที่เคยเป็น แล้วก็มีวัยรุ่นกลุ่มหนึ่ง แซวแกว่า

" เฮ๊ยย ๆ ไอ้ลุงขายไข่เน่ามาแล้วว่ะ " อ้อ คำนี้นี่เองที่ทำให้คุณลุงแกโมโห เดือดดาล มากมาย

แกมายืนบ่นระบายให้ใครคนหนึ่งฟัง ซึ่งฉันมองลงไปไม่เห็น คงเห็นแต่ลุงเท่านั้น.......

คงเป็นเพราะคนนั้นยืนหลบอยู่ในชายคาด้านล่าง ส่วนคุณลุงก็ทิ้งรถเข็นไว้และมายืนระบายอยู่ตรงนี้ คำพูดของลุงมันทำให้ฉัน ฟังแล้วสะเทือนใจอย่างบอกไม่ถูก


" ผมมันคนจน ผมก็อยู่ของผม จะมีหรือจะอดมันก็เรื่องของผม ตลอดชีวิตของผม ผมไม่เคยขอใครกิน ไม่เคยลักเล็กขโมยน้อย ไม่เคยอยากได้ของใคร ไม่เคยเอาเปรียบผู้หญิง ถึงผมจะเป็นคนขายไข่ปิ้งผมก็มีศักดิ์ศรีของผม ไอ้พวกนี้มันมาดูถูกผม ผมไม่เคยเอาของเน่าของเสียมาขายให้ใครกิน.......ฯลฯ ฉันคิดว่าคุณลุงแกคงถึงจุดที่ภาวะความกดดัน มันรุมเร้าเข้ามาจนทนไม่ไหว

แล้วฉันก็เห็นแกทรุดตัวลงนั่งยอง ๆ ร้องไห้ ........ฉันเห็นความเคลื่อนไหวบางสิ่ง ออกมาจากชายคา ตรงมาหาคุณลุง มันเป็นเพียงเจ้าหมาจรจัด ที่คอยรับฟังแกอยู่.....ออกมาทำท่าเหมือนว่าจะปลอบประโลมแก โดยการใช้ลิ้นตระหวัดเลีย เบา ๆ ตรงกางเกงข้างเข่าของลุง ใช่ !!!!!! ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น ไม่มีใครเลย ...........โธ่ ลุง

ฉันส่งกระแสจิตไป คุณลุงคะ สู้ สู้ ค่ะ คุณลุงไม่ได้นั่งร้องไห้อยู่เพียงลำพังหรอก มีคนที่รับรู้และรับฟังคุณลุงอยู่ตรงนี้.....อยู่ข้างบนที่ระเบียงชั้น 7 .................

..............คำพูดของคุณลุง ทำให้ฉันได้คิดอะไรหลาย ๆ อย่าง.........ในขณะที่ฉันกำลังมีจิตใจสับสนหม่นหมอง คุณลุงแกก็มีความทุกข์ของแก ในทางชีวิตของแกเหมือนกัน

คุณลุงขายไข่ปิ้งกับฉันในคืนนี้ช่างไม่มีอะไรแตกต่างกันเลย คือ ทุกข์ทั้งคู่

หากแต่ว่า....ตอนนั้นฉันหันกลับมามองในห้องของฉัน สิ่งของทุกอย่างทุกชิ้น ฉันเลือก ฉันสรรหามันมาด้วยความชอบ และฉันก็มีความเป็นอยู่ที่สุขสบายพอสมควรกับอัตภาพ

จิตใจที่หม่นหมองของฉันในยามนี้ เมื่อเทียบกับความรู้สึกของคุณลุง มันอาจเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยแค่จิ๋วเดียว ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของคุณลุงเลยกระมัง ฉันคิด............


ฉันยังโชคดีที่มีที่หลับนอนคุ้มภัยที่อบอุ่น และปลอดภัย อยากได้อะไรก็ยังได้บ้าง หากมันไม่มากไปจนเกินกำลังนัก ในชิวิตยังไม่เคยต้องทำงานหนักตรากตรำ นั่นก็ดีเท่าไหร่แล้ว.............

คุณลุงคะ ขอบคุณค่ะ........สู้ สู้ อยู่เป็นเพื่อนกันนาน ๆ นะคะ.




^_______^ ขอบคุณ ทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ส่วนตัวยังไม่เคยกินไข่ปิ้งมาก่อนในชีวิตเลยค่ะ !!!!! และนั่นเป็นสาเหตุหนึ่ง !!!!! ที่ไม่เคยอุดหนุนคุณลุงเลย

ไม่กล้ากินไม่รู้ทำไมค่ะ (หวังว่าจะกล้าซักวัน) และไม่กล้าจะเดินลงไปซื้อตอนดึก ๆ มันวิเวก วังเวงมาก ๆ เลยค่ะ ไม่กล้าลงไปยืนซื้อ ตรงนั้นเลยจริง ๆ

และขอบคุณมาก ๆ สำหรับทุกกำลังใจค่ะ ตอนนี้เข้มแข็งและปลงได้แล้ว ชีวิตต้องไปต่อ....เชื่อมั่นในสิ่งที่ทำ และความดีงามของมนุษย์ คิดดี ทำในสิ่งที่ดีมันก็ต้องมีอะไรดี ดี เข้ามาในชีวิตบ้าง.....ซักวัน .

Create Date : 10 สิงหาคม 2554		3 comments
Last Update : 10 สิงหาคม 2554 16:08:02 น.
Counter : 4053 Pageviews.
Share Tweet