Group Blog |
คนเรากับความเป็นจริงในปัจจุบันที่ต้องยอมรับ เคยมีครั้งหนึ่ง ฉันนอนหลับฝัน ตัวฉันกำลังลังจมดิ่งลงสู่พื้นเบื่องล่างมีมือที่มองไม่เห็นฉุดลากฉันให้จมลงไป มันน่ากลัวมาก ความดำมืด สองข้างทาง ทันใดนั้น แรงมหาสารทั้งหมดก็หยุดลง สองเท้าที่เปลือยเปล่าสัมผัสกับพื้นที่ชื้นแฉะเป็นตะไคร่ ภาพตรงหน้า คือป่าไม้ที่รกชัฏ อึมครึม แต่นอกเหนือสิ่งอื่นใดที่เห็นนั้น กกับสร้างความตกตะลึงให้ฉันมากกว่า ผู้คนมากมาย หลายหลากอายุ ทุกเพศทุกวัย กำลังสมสู่ อยู่อย่างเพลิดเพลิน ไม่มีชายหญิงใด นุ่งผ้าปกปิด เนื้อหนัง ทำกริยาราวกับสัตว์เดรัจฉานที่กำลังติดสัด ต้องการเพียงความปราถนาทางกายตอบสนองต่อไฟราคะของตน หนุ่มกับสาว เด็กกับคนแก่ พี่กับน้อง ลูกชายกับแม่ พ่อกับลูกสาว ปู่กับหลาน อาจารย์กับลูกศิทย์ พี่น้องวงวาร บ้างเป็นคู่ บ้างเป็นหมู่คณะ นอนเกลือยกราย กลางแจ้ง อาบลมห่มฟ้า ตามพื้นน้ำเฉอะแฉะ ตามคราบโคลนไคล ตามขอนไม้ รายล้อมรอบตัว ไกลสายตาไปหน่อย ฉันเห็นศาลา มุงอย่างดี ฉันคิดจะใช้เป็นจุดพักสายตา จากภาพน่าสะอิดสะเอียน ด้วยรู้สึกว่า จุดตรงนั้น ล้วนแต่ควนจะเป็นที่พำพักพักพิงของบรรดาผู้มีบุญ ที่มากและสูงกว่า เหล่าบรรดาชายหญิง ที่นอนทอดกลายกลางลาน แต่ป่าวเลย ภายในศาลานัน ชายหญิงมากมายหลายคู่ ต่าง ร่วมกิจกรรมกาม มิได้ต่างจากภายนอกร่มเงา บ้างบนแคล่ ไม้ บ้างบนพื้น บ้างก็ชานศาลา เห็นดังนั้นฉันได้แต่ปลงสังเวช เศร้าสลด แม้แต่ผู้มีบุญยังคงหลงมัวเมา มันน่าขยะแขยงสิ้น นี่คือความรู้สึกในขณะที่เห็นภาพเหล่านั้น มันมิได้ให้ความรู้สึกน่าชมดู เมื่อรับรู้ว่า บุคคลเหล่านั้น ส่วนใหญ่ล่วนเกี่ยวพันกัน เขาเป็นพ่อเป็นแม่กันและกัน เขาเป็นพี่เป็นน้อง เป็นลุงเป็นหลาน ความสัมพันบิดเบี้ยววิปราศ เกินจะยอมรับได้ น่าสะอิดสะเอียน น่าสมเพศ ชวนคลื่นไส้เสียยิ่งกว่าอมสิ่งปฏิกูลเสียอีก ตอนนั้นฉันรู้ในทันทีเลยว่า มนุษย์ทุกคนก็เป็นแบบนั้น ฉันเอง สักวันหนึ่งก็ต้องเป็นแบบนั้น มันแทบรับไม่ได้ ทำไม มนุษย์ที่ว่า เกิดมามีปัญญาดี มีความคิด มีสติ แตกต่างจากสัตว์เดรัจฉาน แต่เหตุใด สิ่งที่เรากำลังเห็น มันมิได้ต่างกัน จะต่างกันก็เพียง เราเรียกสิ่งมีชิวิตตรงหน้าที่มี แขน ขา จมูก ปาก ผม ใบหน้า ที่บ่งบอกว่า ต้องเรียกสิ่งนี้ว่า มนุษย์ หากมีขนขึ้นปกคลุมร่าง จมูกยื่น ยาว เราคงยากที่จะแยกว่า ไหนคน ไหนหมา ฉันมองภาพเหล่านั้นอย่างเศร้าสลดและเกิดความคิดว่า ไม่อยากเป็นแบบนี้ ทันใดนั้น ฉันก็รู้สึกเหมือนต้องแหวกว่ายขึ้นไป ถึงจะหนีจากส่งเหล่านี้ใด ฉันไม่เข้าใจหรอก แต่ฉันก็ได้พยายามถีบตัวว่ายขึ้นไปในอากาศ ใช่แล้ว ร่างฉันผ่านอากาศขึ้นไปเหมือนมีแรงหนึ่งผลักฉันให้กระเด็นขึ้นไป ฉันทุลุผ่านฟ้าสีเทาๆนั้นไป มันเป็นชั้นๆ ผ่นทั้งเมฆสีเทา สีน้ำตาล สีส้ม สีแดง แต่ความรู้สึกตอนนั้น ราวกับตัวเองกำลังว่ายขึ้นจากน้ำมันทั้งอึดอันทั้งหายใจไม่ออกมีแรงกดทับจากรอบทิศ ดันตัวให้ตกลงไปอีก มีสีดำมากมายฉุดขาฉันลง ฉันไม่หยุดว่าย สองมือยังคงพยายายามแหวกเส้นทาง วินาทีนั้นฉันคิดแค่ว่า ห้ามหยุด หากหยุดจะไม่มีโอกาสขึ้นไปอีก จะต้องอยู่ตรงนั้นกับพวกเขาตลอดไป มันเกิดเป็นความกลัว ชนิดที่ว่าไม่เคยหวาดกลัวสิ่งใดเท่าสิ่งนี้อีกแล้ว ฉันออกแรงทั้งหมดเท่าที่มี ทั้งว่าย ขาที่ถูกรั้งก็พยายามถีบมันให้ออกอีกไป สุดท้ายก็ผ่านชั้นสีฟ้า เหมือนโผล่พ้นน้ำ ฉันสูดหายใจเข้าอย่างโล่งอก ไม่มีแรงกดดันใดๆอีก มือสีดำมากมายพวกนั้นก็หลุดออกหมดเหมือนพวกมันจะตามมาไม่ถึง พอพ้นน้ำ ตัวฉันก็ถูกดึงอย่างแรงอีกครั้งให้พุ่งไปจนฉันจับทิษทางไม่ได้รับรู้เพียงมันเร็วและรุนแรงมาก ฉันจึงลืมตาตื่น ฉันหอบหายใจแรงราวกับไปวิ่งมาราธอนรอบจังหวัด พลางลูบเนื้อลูบตัว นึกถึงภาพในฝัน แล้วอดขนลุกไม่ได้ ใครพาฉันไปให้เห็นภาพสิ่งเหล่านั้นนะ? ฉันตั้งคำถาม จุดประสงค์คือต้องการให้ฉันทำอะไร? ให้ปลงกับความสัมพันหญิงชาย? ปลงชีวิต? รับรู้ถึงความจริงของสัจธรรม? ความน่ารังเกียจของก้อนเนื้อมนุษย์? หรือ เพียง ชวนให้ฉันไม่อยากหาแฟน แต่งงาน??????? เมื่อเวลาผ่านไป ฉันก็ลืมเลือนความฝันแปลกประหลาด ที่ตีความไม่ได้ ทิ้งไว้เพียง ภาพและความสะอิดสะเอียน ที่ยังลอยคละคลุ้งอยู่ทุกครั้งที่บังเอิญหวนนึกถึงฟันนั้น ทั้งกลิ่นสาป ความชื้นแฉะของพื้น ความชื้นของอากาศที่นั้นฉันยังคงจำได้ดี แพียงแต่เวลาผ่านไป ด้วยวัยของฉัน จึงได้ไม่ได้ใส่ใจ ครั้งพอบังเอิญได้ชมรายการ หนึ่ง มีผู้ได้รับเชิญ เธอเล่าประสบการณ์ชีวิตของเธอ เธอบอกว่าเธอมีสัมพันกับพี่ชาย ฉันจึงได้รู้ว่า ในสังคมปัจจุบันมันมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นจริงๆ ตั้งแต่เด็กจนโต ฉันไม่เคยคิดว่าเรื่องแบบนี้จะสามารถเกิดขึ้นได้ ตัวฉันนั้นมีน้องชายที่คลานตามกันมาติดๆอยู่หนึ่งคน เพียงเห็นหน้าก็ อยากจะถอนผมมัน ถอนขนหน้าแข้งมัน อยากจะกระโดดถีบยอดหน้า อยากลากคอหมุนสามตะหลบ แล้วฟรีคิกใส่ อยากแกล้งมันให้วิ่งหนีไปรอบๆบ้านเหมือนตอนเด็กๆ แม้โตขึ้นกันมากแล้ว แต่พวกเราก็ยังรักกันดีในแบบฉบับของเรา ไม่เคยมีสักนิดที่จะรู้สึกตามที่ ผู้ออกรายการเล่า ทั้งที่อายุอานามก็ไล่เรียงกัน เช่นผู้เล่า แค่ฉันคิดภาพตาม ก็อยากจะทำบุญสักร้อยวัด อยากให้มันบวชสักห้าพรรษาเลย ฉันจึงคิดได้อีกว่า ตัวเองนั้น เป็นคนที่โชคดีมากเพียงใด ที่รอบกายตั้งแต่เด็กยั้นโตเป็นสาว เป็นผู้เป็นคน มีแต่ผู้ปฏิบัติตนดี อยู่ในศีลธรรม ไม่มีเรื่องประพฤผิดครรลองคลองธรรมใดๆให้ได้มองเห็น จะได้ยินคงเป็นแต่ผู้ไกลตัวไปสักหน่อย ไม่ได้คลุกคลี รู้จักมักคุ้นนัก แต่ก็มีใช้เรื่องร้ายแรงจนฉันรู้สึกสะดุดสะดุ้งในใจ หากแต่ยิ่งโต ฉันยิ่งได้รับรู้อะไรมากขึ้น ทั้งจากหน้าหนังสือพิมพ์ หรือคำพูดบอกเล่า เรื่องที่ฉันคิดว่ามัน แปลก พิสดาร ผิดมนุษย์ สิ่งที่ฉันไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นจริง หรือคิดว่าคงมีเป็นจำนวนน้อย หรือบ้าง คิดว่ามันคงเกิดขึ้นได้เพียงในนิยายที่เล่นกับจิตใจมนุษย์ แต่เปล่าเลย มันเกิดขึ้นจริง และเยอะมาก ในสังคม รอบๆตัวเรา เพียงแค่ ฉันนั้นไม่เคยมองเห็นมันเลย ฉันจึงได้แต่สังเวชกับมันอีกครั้ง ความฝันน่าขยะแขยงนั้น คงหมายถึงมนุษย์เรา ไม่ว่าจะเป็นใน แง่ของ ภพอดีตชาติทั้งหลาย คนเราเวียงเกิดเวียนตายมานับร้อยนับพันครั้ง พ่อกลายเป็นลูก แม่กลายเป็นเมีย พี่น้องกลายเป็นสามีภรรยา ในชาติภพถัดไปและถัดไปอีก เวียนวนไม่รู้จักจบสิ้น ภาพที่ปรากฏคงเป็นเช่นนั้น ในแง่ภพปัจจุบัน ภาพเหล่านั้นมันได้เกิดขึ้นจริงแล้ว โดยไม่ได้ต้องอาศัยการผ่านภพเพื่อให้ลืมเลือนสถานะของกันและกัน มนุษย์ทั้งหลายเหล่านั้น สามารถสานสัมพันลึกซึ่งเพื่อบำบัดความต้องการได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ เช่นเดียวกับภาพฝันนั้นเช่นกัน แล้วมนุษย์ คืออะไรหล่ะ ? มนุษย์ต่างจากสัตว์ตรงไหน? เส้นกั้น ที่เที่ยงแท้ระหว่างสิ่งมีชีวิตทั้งสองชนิดนี้ อยู่ตรงไหน? เช่นนั้น มนุษย์มิใช่เพียง สัตว์ฉลาด ที่อ้างความชอบธรรมตามสติปัญญาที่สูงกว่า ว่าตนนั้น อยู่เหนือกว่า สัตว์ทั้งหลาย แล้วไล่ล้างทำลายพวกเขาหล่านั้น โดยที่ตนเองก็มิได้ประพฤติตนแตกต่างไปเลยหรือ????
|
สมาชิกหมายเลข 1161520
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] ฉันชอบกินข้าว ฉันเล่านิทาน ฉันอ่านนิยาย ฉันสายเป็นประจำ ฉันทำมือถือพัง ฉันฟังแม่บ่น ฉันทนเก็บตัง ฉันนั่งปลงจิต ฉันคิดไม่ออก ฉันลอกการบ้าน (ถ้าทำไม่ทัน) ฉันปันแปปเดียว ฉันเที่ยวไม่ไกล ฉันไม่มีเงิน ฉันเกินนิดหน่อย ฉันอร่อยในบางที ฉันปวดคลี่//0.0//ทุกเช้า ฉันเหงานานๆที ฉันอินดี้เก่ง ฉันเซ็งตัวเอง ฉันเก่งพร่ำเพ้อ เพื่อนเกลออย่างง | ||||||||||||
