• จดหมายถึงลูก
• สิ่งแสนดีในชีวิต

ปฐมบท ลูกรัก, บันทึกที่พ่อจะเขียนถึงลูกต่อจากนี้ไปเป็นแรงบันดาลใจที่เกิดขึ้นกับพ่อในระหว่างที่พ่อกำลังรู้สึกสุดแสนเบื่อหน่ายกับชีวิต ช่วงระยะเวลานี้พ่อรู้สึกเหมือนชีวิตไม่เข้าที่เข้าทาง ทุกอย่างดูเหมือนจะเรียบร้อยดี แต่พ่อก็รู้สึกว่าบางอย่างขาดหายไป พ่อรู้ดีว่าชีวิตของมนุษย์ธรรมดาๆ คนหนึ่งมันเป็นเรื่องปรกติที่ต้องมีทั้งความสุขและความทุกข์ปะปนกันไป บางครั้งก็สุขมาก บางครั้งก็สุขน้อย บางครั้งก็ทุกข์มาก และบางครั้งก็ทุกข์น้อย ยิ่งต่างคน ต่างประสบการณ์ก็ยิ่งมีระดับการรับรู้ความสุขความทุกข์ต่างกันไป จะกะเกณฑ์ให้มีแต่สุขอย่างเดียวก็คงเป็นไปไม่ได้ ทุกอย่างมันเหมือนสายลม ที่ไร้ตัวตน พัดผ่านเราไป ... วัยสามสิบสามปีเศษของพ่อในยามนี้ผ่านสายลมบางเบา และพายุฝนฟ้าคะนองมาแล้วก็ไม่น้อย ... แม้จะรู้ทั้งรู้ แต่พ่อก็ยังคงเป็นมนุษย์ธรรมดาๆ ... มีหนาว มีร้อน มีทุกข์ มีว้าวุ่นใจ โดยเฉพาะในยามที่ต้องข้ามน้ำข้ามทะเลจากแผ่นดินไทยอันเป็นที่รักมาดำรงชีพอยู่เพียงลำพังในประเทศญี่ปุ่น ความทุกข์ที่กำลังเกิด ทำให้พ่ออยากถ่ายทอดความคิดไปถึงลูก ... พ่อเชื่อเหลือเกินว่า สักวันหนึ่งในอนาคตกาลข้างหน้า ลูกของพ่อก็คงมีโอกาสได้ข้ามน้ำข้ามทะเลไปศึกษาต่อ หรือทำงานในต่างประเทศเฉกเช่นเดียวกับที่พ่อกำลังทำอยู่ในขณะนี้ ... ประสบการณ์ของพ่อคงอาจได้เป็นประโยชน์ให้ลูกได้เก็บไปคิดคำนึงบ้าง ไม่มากก็น้อย ... อย่างน้อยที่สุดสิ่งที่พ่อจะจดบันทึกไว้ ก็คงทำให้ลูกได้เข้าใจพ่อของลูกมากขึ้น ว่าสาเหตุใด หรือประสบการณ์ใด จึงทำให้พ่อ เป็นพ่อของลูกอย่างที่พ่อเป็น พ่อไม่รู้ว่าวันที่ลูกได้อ่านข้อความนี้ ทั้งพ่อและลูกจะมีอายุเท่าใด ถ้าสายลมแห่งโชคชะตาไม่เล่นตลกกับชีวิตของพวกเราจนเกินไปพ่อหวังว่าลูกจะได้มีโอกาสอ่านบันทึกนี้ก่อนที่พ่อจะจากโลกนี้ไป วันที่พ่อเริ่มจดบันทึก ลูกยังไม่มีโอกาสลืมตามาดูโลก และพ่อก็ยังไม่ได้พบแม่ของลูก ... แต่เอาเหอะ พ่ออาจจะได้เคยพบหรือได้พูดคุยกับเธอมาบ้างแล้วก็ได้ พ่อไม่รู้หรอกนะ ... หึหึหึ พ่อยังไม่รู้ว่าหญิงสาวคนไหนจะมาช่วยพ่อสร้างครอบครัวเล็กๆ ของเรา ... แต่พ่อให้สัญญาว่าเธอต้องเป็นคุณแม่ที่น่ารักของลูกแน่ๆ วันนี้ วันอังคารที่ 12 กรกฎาคม พ.ศ.2548 เวลาราวเที่ยงคืนเศษ พ่อนั่งเขียนบันทึกถึงลูกอยู่ที่ห้องพักหมายเลข 212 บนอาคารห้องพักเดี่ยว (Single Room) ของหอพักนักวิจัยต่างชาติที่ตั้งอยู่บริเวณ Ishikawadai ของสถาบันเทคโนโลยีแห่งโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น ค่ำวันนี้อากาศเย็นสบายพอสมควรแม้ว่าจะร้อนอบอ้าวมาตลอดทั้งวัน .... อากาศช่วงนี้ของญี่ปุ่นแย่มาก มีฝนตกแทบจะวันเว้นวัน พ่อไม่ค่อยได้ออกไปไหน นอกจากจับเจ่าอยู่ที่ห้องพักกับห้องแล็บของอาจารย์ซาโต้ (Makoto Sato) ที่วิทยาเขตซึสึคะเคได พ่อมาอยู่ที่นี้ได้เดือนเศษแล้ว โดยรับทุนจากรัฐบาลไทยให้มาทำวิจัยด้าน Haptic Systems ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของโครงการสร้างห้องวิจัยด้านเทคโนโลยีเสมือนจริงที่พ่อร่างโครงการไว้ที่จุฬาฯ บางทีพ่อก็สงสัยเหมือนกัน ... วันที่ลูกได้อ่านบันทึกฉบับนี้ของพ่อในอีกหลายๆ ปีข้างหน้า ห้องแล็บที่ว่าจะก้าวหน้าไปไกลแค่ไหน พ่อจะสร้างมันขึ้นมาได้สำเร็จ หรือมันจะกลายเป็นบาดแผลในใจของพ่อ ... มันเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นของพ่อนะ ... วันนี้พ่อเพียงแต่อยากเริ่มต้นขีดๆ เขียนๆ ถึงลูก วันนี้คงยังไม่มีอะไรจะระบายให้ลูกฟังมากนัก ... เอาไว้พ่อจะเขียนถึงลูกอีก วันนี้นอนหลับฝันดีนะ ลูกรักของพ่อ พ่อรักลูกจ๊ะ   Create Date : 12 กรกฎาคม 2548     Last Update : 12 กรกฎาคม 2548 22:21:34 น. Counter : 564 Pageviews.   26 comment Share Tweet

• fudge-a-mania
• Webmaster - BlogGang

• @Japan
• ThaiDPhoto.COM
• BlogGang.com