"ทำไมแก!!!  เค้าต้องง้อฉัน ต้องขอโทษฉัน เเต่เค้า....."

"นี่เฟย์...."

"เค้าไม่อธิบาย เค้าไม่พูด ปล่อยให้ยัยนั่นจิกตาใส่ฉัน"

"คือว่านะ....."

"เค้าเอาเเต่เงียบ!!!  แล้วยัยนั่น เค้าปล่อยให้ยัยเซ็นต์ลี่กอดอยู่ได้ ทำไมเค้าไม่ปัดมือยัยนั่นออก "

"แกเสียใจ????"

"ไม่!!! ฉันน่ะ ชิลๆ เเต่เค้าไม่พูดอะไรเลย"

"พูดใหม่นะเฟย์นี่....  เธอไม่ให้เค้าพูด"

"นี่เรนไทน์ เธอเข้าข้างใคร...."

"ก็ได้ๆ  เเต่นี่มันห้องเรียน เเล้วอาจารย์ก็จะเริ่มคลาสเเล้ว เธอไม่อายเพื่อนเลยหรือไง???" 

หญิงสาวอึ้งไปเล็กน้อย  หล่อนระงับอารมณ์ด้วยการกระแอมเบาๆพลางมองไปรอบๆห้อง เหล่านักศึกษาต่างหันมาจ้องมองเธออย่างสงสัยว่าเป็นอะไรหรือเปล่า  หญิงสาวตัดบรรยากาศอันเงียบสงบด้วยการรูดซิบปากเเล้วนั่งเรียนอย่างสงบๆ

เมื่อเลิกคลาส สองสาวเดินลงจากอาคาร

"เฟย์... เรื่องนายนัธพงศ์น่ะ แกต้องใจเย็นๆ ฟังเค้าอธิบายบ้าง"

หญิงสาวเตือนเพื่อนหลังจากที่ได้มีโอกาสพูดบ้าง เพราะเฟย์นี่เป็นคนอารมณ์ร้อน เวลาโกรธจะไม่ฟังใครเลย ล่าสุด หล่อนทะเลาะกับแฟนที่คบกันมา 5 ปี ชื่อนัธพงศ์ เรื่องมือที่สาม เเละเรนไทน์คือกรรมการในศึกครั้งนี้ เธอต้องช่วยห้ามเพื่อนเเละลากเพื่อนกลับบ้านเพราะหล่อนเอาเเต่ตีโพยตีพายไม่ยอมฟังใคร นัธพงศ์ก็พูดอะไรไม่ได้เลย

"ใจเย็นไม่ได้.... ฉันต้องเลิกกับเขา"

"เฮ้ย!! 5ปี เสียดายเวลามั่งนะแก ทำไมไม่เคลียๆกันก่อน ฉันเป็นห่วงแกนะ นายนัธพงศ์เค้าเป็นคนเงียบๆ สุขุม เป็นผู้ใหญ่ แกเคลียกับเค้าได้ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้อะไรมาก แต่ฉันคิดว่า นายนั่นไม่น่าจะนอกใจเเกนะ"

"เมื่อวานแกก็เห็น เราบุกไปที่ห้องยัยเซ็นต์ลี่ เเล้วก็เจอ...."

หญิงสาวหมายถึงผู้หญิงที่เเย่งนายนัธพงศ์ไปจากหล่อน  ซึ่งเมื่อวานเกิดโศกนาฎกรรมระหว่างผู้หญิงเเรงอย่างเซ็นต์ลี่กับผู้หญิงอารมณ์ร้อน ไม่ยอมใครอย่างเฟย์นี่  โศกนาฎกรรมตบตีที่ทำให้เรนไทน์ต้องเข้ามาเป็นกรรมการท่ามกลางสาธารณะชนที่พร้อมยืนมุงดูเหตุการณ์  

เรนไทน์คิดเเล้วถอนหายใจ 

เมื่อเฟย์นี่พร้อมจะเลิกท่าเดียว เรนไทน์จึงหมดปัญญาที่จะพูดด้วยรู้นิสัยเพื่อนดี ว่าหล่อนเป็นคนที่เมื่อตัดสินใจเเล้วก็จะไม่เปลี่ยนใจ เเต่ปัญหาคือ ส่วนใหญ่หล่อนตัดสินใจผิดเสมอ.....

"อีกอาทิตย์เดียว ฉันก้อต้องไปเมืองไทยเเล้วนะ เรียนจบแล้วต้องช่วยพ่อบริหารงาน  บริษัทพ่ออีกสาขานึงอยู่เมืองไทย แกล่ะเฟย์ ไปเมืองไทยกับฉันมั้ย??  ไปนะ"

"เฮ่อ...พ่อไม่มีสาขาที่เมืองไทยน่ะ เรียนจบเเล้วต้องช่วยพ่อที่นี่ "

"นายนัธพงศ์ก็กลับเมืองไทยนะ"

"ฉันไม่รู้จักนายนัธพงศ์"

เรนไทน์มองเพื่อนเเล้วถอนหายใจอีกรอบ 

หล่อนก็เป็นอย่างนี้ทุกที เเต่นี่เธอจะต้องห่างกับเพื่อนคนนี้เเล้วเหรอ

"ฉันจะไปเยี่ยมแกบ่อยๆ ฉันสัญญา"

เฟย์นี่กล่าวอย่างรู้ใจเพื่อน

"ลองไม่ไปสิ เจอดีเเน่"

สองสาวยิ้มให้กัน  

หล่อนรู้ดีว่าตอนนี้เฟย์นี่เครียดเเละเสียใจเรื่องแฟนมาก  ยิ่งใกล้เรียนจบปริญญาตรีก็ใกล้ที่หล่อนจะต้องห่างจากเขามากเท่านั้น.....  เเต่เรนไทน์ก็จำต้องยอมรับการตัดสินใจของเพื่อน

เรนไทน์ เธอเป็นลูกครึ่งไทย-อเมริกา

หล่อนมีชื่อไทย ว่า ปลายฟ้า  ใบหน้าเรียวขาวเหมือนชาวเอเชียที่ได้จากแม่เเต่จมูกกลับโด่งเป็นสันเหมือนสาวตะวันตกซึ่งรับกันได้ดีกับปากเล็กเรียว เเละรูปร่างเรียวบาง  เธอเป็นคนสวย ยิ่งเมื่อเดินเคียงคู่มากับเฟย์นี่ที่เป็นคนอเมริกาพูดไทยได้ หล่อนสวยเเบบชาวตะวันตกเเท้ๆ  ผิวสีเเทนใบหน้าสวย ตาคม สองสาวที่ดีกรีความสวยไปคนละเเบบ ทำให้หนุ่มๆตามมาติดพัน เเต่ยกเว้นกับเฟย์นี่ เพราะหล่อนมีเเฟนเเล้ว ต่างจากเรนไทน์ สาวโสดที่มีหนุ่มคลั่งไคล้เธอมาก เเต่หล่อนไม่สนใจใครเลย เเละหล่อนรู้ดีว่า การปฎิเสธผู้ชายเหล่านี้สร้างความเสียใจให้พวกเขาไม่น้อย

เรนไทน์กลับเข้าบ้านซึ่งเป็น คฤหาสน์หลังใหญ่บ่งบอกถึงฐานะ หล่อนตรงไปที่ห้องรับเเขก มีพ่อเเม่เธอนั่งเปิดละครอยู่  เเต่พ่อเเม่เธอไม่ได้สนใจดูทีวีมากกว่าการนั่งคุยกันอย่างเงียบๆ

"สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่ คุยไรกันคะ สีหน้าเครียดเชียว"

"อ้าว!! กลับมาเเล้วเหรอลูก "

แม่ของเธอผงะตกใจพลางถามผู้เป็นลูกสาว

"ไทน์เดินมาตั้งนานเเล้ว เเม่ไม่เห็นไทน์เลยหรือคะ" หญิงสาวหยอกผู้เป็นมารดา

"เอ่อ...ทำไมช่วงนี้กลับดึกล่ะลูก"

ผู้เป็นพ่อรีบเปลี่ยนเรื่อง

"แหม พ่อก็รู้ ไทน์ใกล้จบเเล้วนี่คะ ช่วงนี้อะไรๆก็ยุ่งไปหมด  อ้อ...พ่อจัดการเรื่องตั๋วไปเมืองไทยให้ไทน์เเล้วใช่มั้ยคะ"

"จ๊ะ...เเต่เพิ่งเรียนจบยังไม่น่ารีบไปเลย พักผ่อนก่อนก็ได้ ที่บริษัทก็มีผู้จัดการดูเเลอยู่"

"ไทน์ไม่ได้รีบนะคะ  เเต่ไทน์รีบไปเมืองไทย ไทน์อยากเที่ยว"

"ลูกคนนี้หนิ... อ้อ พี่ชายลูกรออยู่ที่เมืองไทยนะ ไปพักอยู่ด้วยกัน พ่อจะได้หายห่วง"

"พี่ชาย???? "

"พนาพลไง...."

หญิงสาวทำหน้างง หล่อนจำไม่ได้ว่ามีพี่ชาย

"ไม่เจอกันเเค่ 17 ปี ทำเป็นจำไม่ได้"

แม่ของเธอพูดเหมือนไม่รู้สึกอะไร 

"17 ปี ตอนนั้นไทน์ 5 ขวบนะคะ -_-  ไทน์จะจำอะไรได้คะเเม่"

และเเล้วการเริ่มต้นซักไซ้หญิงสาวก็เกิดขึ้น พ่อเเม่ของเรนไทน์พยายามทบทวนความทรงจำของลูกสาวยกใหญ่ แม้เธอจะเริ่มจำได้ เเต่ความแปลกใจก็เข้ามาแทนที่  หล่อนพอจะจำได้ลางๆว่าในตอนนั้นหล่อนเคยสนิทกับเด็กผู้ชายคนนึงมากๆ เเต่ที่หล่อนไม่เข้าใจก็คือ ทำไมผ่านมา 17 ปีแล้ว หล่อนไม่เคยคุย ไม่เคยเห็นหน้าพี่ชายเเท้ๆของเธอเลย

"ไทน์ไม่เข้าใจค่ะพ่อ มันยังไงคะ ตอนนั้นไทน์รู้เเค่ว่าย้ายมาอยู่อเมริกา แล้วไทน์ก็ไม่ได้เจอเค้าอีกเลย ทำไมล่ะคะ มันยังไง นั่นพี่ชายเเท้ๆของไทน์นะคะ ทำไมเค้าไม่มาเรียนที่อเมริกาแบบไทน์ ทำไมเค้าไม่มาอยู่เป็นครอบครัวเดียวกัน หรือว่าเค้าไม่ใช่ครอบครัวเรา เค้าใช่สายเลือดเดียวกับเราใช่มั้ยคะ"

"ไทน์....ใจเย็นลูก"

"ก็ไทน์ไม่เข้าใจนี่คะพ่อ ไทน์ไม่ใช่คนใจร้าย เเต่ไทน์ไม่ชอบอะไรแบบนี้นะคะ  ไม่ใช่สายเลือดแต่อยู่ด้วยกันแบบสายเลือดเดียวกัน มันย่อมมีปัญหาอยู่แล้ว"

"เรนไทน์ ฟังแม่นะจ๊ะ พี่ชายเเท้ๆของลูก เค้าไม่ชอบอเมริกา และที่สำคัญเค้าอยากบริหารบริษัทที่เมืองไทย ตอนนี้เค้าก็เป็นผู้จัดการให้บริษัทสาขาเมืองไทยอยู่  แม่เห็นว่าเค้าชอบ  เเม่ก็ตามใจเค้านะลูก"

เมื่อผู้เป็นเเม่อธิบายมาเเบบนี้   หญิงสาวก็ไม่มีคำถามอะไรไปมากกว่านี้ นอกจากเงียบ หล่อนฉลาดพอที่จะไม่ซักไซ้ถามผู้เป็นบิดามารดาให้เป็นเขาวงกต คำตอบเป็นคำถามให้เหนื่อย แต่เลือกที่จะไปเจอตัวจริงพี่ชายเเท้ๆของหล่อนเพื่อถามเลยดีกว่า

"งั้นไทน์ขึ้นไปอาบน้ำละค่ะ  อ้อ ไทน์ของเบอพี่ชายไทน์ได้มั้ยคะ"

"เดี๋ยวให้เด็กเอาไปให้นะลูก" 

ไทน์ตอบรับ ราตรีสวัสดิ์ผู้เป็นบิดามารดาก่อนที่จะขึ้นห้องนอนไป  หล่อนคิดมากกับเรื่องปัญหาของเพื่อนสนิทอย่างเฟย์นี่มามากพอเเล้ว หล่อนไม่อยากคิดเรื่องอะไรอีกในตอนนี้  ว่าเเล้วหล่อนก็กดโทรหาเฟย์นี่สอบถามด้วยความเป็นห่วง เเต่ก็ได้คำตอบเช่นเดิมว่าหล่อนจะเลิกกับนายนัธพงศ์