เอ่ยถึงผู้หญิงคนนั้น [Unseen]

แม้ตัวเองยังไม่มีวาระเวลาที่จะเกื้อกูลดูแลหรือครอบครองชีวิตใครสักคนหนึ่ง หากนั่นก็ใช่ว่าหัวจิตหัวใจจะชาด้านหรือไม่รู้จักความหมายในความผูกพันธ์ระหว่างสิ่งมีชีวิตที่มีเลือดเนื้อกับเลือดเนื้อของสิ่งมีชีวิต?[เอ่!จะเขียนสลับคำให้มันดูมั่วๆทำไมเนี่ย ปากดีเจงเจงเราวววว์] จำได้ว่าขณะกำลังอยู่ที่ไหนสักแห่ง! เสียงโทรศัพท์ของแม่รายงานมาว่าช่วงนี้พ่อกินข้าวไม่ค่อยได้เลย และหากลูก“บังเกิดเกล้า”[หุ หุ หุ]ว่างอยากให้พาพ่อไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลให้ละเอียดสักหน่อย เพราะที่ผ่านมาแม่ได้พยายามกล่อมเกลี่ยทุกวิถีทางและอย่างถึงที่สุดแล้ว ทว่าฮอร์โมนวัยชราดูเหมือนจะดื้อดึงท่าเดียว สำเนียงของความไม่สบายใจพอๆกับสำเนียงเหน่อแบบชาวสุพรรณฯของแม่นั้น คล้ายมีจำนวนอนุภาคมากพอจะทำให้ “ลูกบังเกิดเกล้า” อย่างเราๆฟังแล้วสะเทือนใจในความห่วงใยที่หญิงคนหนึ่งพึงมีต่อชายผู้โชคดีคนนั้น ซึ่งเป็นพ่อของพวกเรานั่นเอง ซึ่งนับวันก็เป็นเรื่องเข้าใจร่วมกันในบรรดาลูกๆ “บังเกิดเกล้า” ว่า ตลอดชีวิตของการยึดมั่นศรัทธาในความรักของแม่ที่มีต่อพ่อและต่อพวกเรามีจำนวนอนุภาคของความรักและความเอาใจใส่ที่มากมายเพียงใด? หากอีกด้านหนึ่งเราต่างก็พบความเหนื่อยยากที่สะสมปริมาณเอาไว้ไม่น้อยในชีวิตของผู้หญิงที่โลกเรียกว่าแม่คนนี้ ชนิดของสิ่งมีชีวิตที่มีชั้นชื่อและสถานะต่างๆบนดาวเคราะห์ดวงนี้ แต่ว่าจะมีชนิดไหนกันเชียวที่มิอาจปฏิเสธภาระกิจที่มีต่อความเจ็บปวดหรือความทุกข์ยากของชีวิตผู้เป็นลูกได้? [ห้ามตอบว่าหมีแพนด้าเด็ดขาด!!] พระเจ้าหรือแม่พระเช่นนั้นหรือ รึว่าบรรดาผู้คนในคณะรัฐบาลธรรมาธิบาล หรือว่าเจ้าหน้าที่รัฐสวัสดิการในประเทศที่ขึ้นชื่อว่ามีความเป็นเลิศในการพัฒนาการทรัพยากรมนุษย์! สำหรับของสัตว์ที่เลี้ยงลูกด้วยหัวใจอย่างมนุษย์และขึ้นชื่อว่าเป็นแม่แล้ว เชื่อล่ะว่าแม่จำนวนมากของผู้คนบนโลกใบนี้ต่างมีภาระในหัวใจเป็นเช่นนั้น! แม่เป็นหญิงที่มีทั้งวิถีชีวิตและวิธีคิดเป็นชาวชนบทอยู่ทุกลมหายใจ แม้แม่จะเป็นคนเงียบๆหากแม่ก็เป็นคนยิ้มง่าย เต็มไปด้วยมิตรจิตมิตรใจและเจียมเนื้อเจียมตนอยู่ตลอดเวลา ขณะเดียวกันแม่ก็เหมือนคนที่ทำงานหนักอยู่ตลอดชีวิต เรียกได้ว่าตั้งแต่เห็นแม่มาเหมือนว่าไม่มีวันใดเลยที่แม่จะไม่ทำงานหรือพักเพลาภาระของชีวิตตามคำเรียกร้อง และไหว้ขอของลูกๆ ยิ่งครอบครัวของเราถือกำเนิดขึ้นมาและอยู่ในกลุ่มสังกัดของชุมชนครอบครัวที่ยากจน นั่นยิ่งทำให้ความอดทนและความประหยัดทั้งเรื่องทรัพย์สินและถ้อยคำเป็นคุณสมบัติที่ลูกๆทุกคนได้เรียนรู้และถือเป็นเยี่ยงอย่าง ทุกครั้งเมื่อกลับบ้านเกิดมักจะพบแม่คนนี้จับจองพื้นที่ของตัวเองอยู่ในมุมเดิมๆของห้องครัวในบ้านหลังเก่าแก่ ภาพของหญิงร่างท้วมสวมผ้าถุงผืนเก่าคร่ำกับเสื้อคอกระเช้าตัวช้ำและสวมซ้ำๆอยู่บ่อยหน บุคลิกภาพที่บางครั้งผมหยักโศกฟูยุ่งและเหงื่อไคลของการสาละวนอยู่กับกิจกรรมการงานอย่างเงียบๆ หรือการชำระทำความสะอาดเครื่องมือเครื่องใช้ในครัวเรือน กระทั่งถึงเมนูอาหารในแต่ละมื้อสำหรับเลี้ยงปากเลี้ยงท้องของผู้คน(บังเกิดเกล้า)ในครอบครัว ภาพเดิมๆในตำแหน่งของเพศหญิงอย่างแม่เป็นเช่นนั้น.. แม่เป็นหญิงที่มีทั้งวิถีชีวิตและวิธีคิดเป็นชาวชนบทอยู่ทุกลมหายใจ แม้แม่จะเป็นคนเงียบๆหากแม่ก็เป็นคนยิ้มง่าย เต็มไปด้วยมิตรจิตมิตรใจและเจียมเนื้อเจียมตนอยู่ตลอดเวลา ขณะเดียวกันแม่ก็เหมือนคนที่ทำงานหนักอยู่ตลอดชีวิต เรียกได้ว่าตั้งแต่เห็นแม่มาเหมือนว่าไม่มีวันใดเลยที่แม่จะไม่ทำงานหรือพักเพลาภาระของชีวิตตามคำเรียกร้อง และไหว้ขอของลูกๆ ยิ่งครอบครัวของเราถือกำเนิดขึ้นมาและอยู่ในกลุ่มสังกัดของชุมชนครอบครัวที่ยากจน นั่นยิ่งทำให้ความอดทนและความประหยัดทั้งเรื่องทรัพย์สินและถ้อยคำเป็นคุณสมบัติที่ลูกๆทุกคนได้เรียนรู้และถือเป็นเยี่ยงอย่าง ทุกครั้งเมื่อกลับบ้านเกิดมักจะพบแม่คนนี้จับจองพื้นที่ของตัวเองอยู่ในมุมเดิมๆของห้องครัวในบ้านหลังเก่าแก่ ภาพของหญิงร่างท้วมสวมผ้าถุงผืนเก่าคร่ำกับเสื้อคอกระเช้าตัวช้ำและสวมซ้ำๆอยู่บ่อยหน บุคลิกภาพที่บางครั้งผมหยักโศกฟูยุ่งและเหงื่อไคลของการสาละวนอยู่กับกิจกรรมการงานอย่างเงียบๆ หรือการชำระทำความสะอาดเครื่องมือเครื่องใช้ในครัวเรือน กระทั่งถึงเมนูอาหารในแต่ละมื้อสำหรับเลี้ยงปากเลี้ยงท้องของผู้คน(บังเกิดเกล้า)ในครอบครัว ภาพเดิมๆในตำแหน่งของเพศหญิงอย่างแม่เป็นเช่นนั้น.. หากแต่ในห้องนอนของแม่นี่สิ? ซึ่งก็แปลกตรงที่ว่าแม่มักย้ายที่หลับที่นอนอยู่บ่อยๆเหลือเกิน โดยรู้มาระยะหลังว่าแม่ชอบแอบเป็นสายสืบเพื่อดูและเงี่ยหูฟังเรื่องราวและพฤติกรรมที่กำลังเติบโตของบรรดาหลานๆ ส่วนพื้นที่ส่วนตัวในห้องนอนของแม่ซึ่งแหล่งข่าวใกล้ชิดบอกว่าหากไม่มีหยูกยาประจำตัวประจำวัยวางเกะกะแล้ว แม่ก็จะคลุกอยู่กับการตรวจตรารายชื่อสมุดจดโพยเงินปล่อยกู้ หรือไม่เช่นนั้นก็การจับจ้องสายตากับแผ่นกระดาษตรวจผลฉลากกินแบ่งรัฐบาล ซึ่งไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ต้องหวังเอาชนะคะคานรัฐบาลด้วยวิธีนี้ด้วย? [ฮา ฮา.. ขอให้แม่อ่านนะแม่ หุ หุ] ผู้หญิงคนนี้คล้ายเป็นสัญญะที่บ่งความหมายของความเป็นเพศหญิงรุ่นเก่าแก่ และดูเหมือนว่าจะค่อยๆลดจำนวนลงในสังคมสมัยใหม่ เรื่องความเปลี่ยนแปลงใดๆที่อาจจะส่งทอดมาจากการเสนอแนะของบรรดาลูกๆ ที่เริ่มมีชั่วโมงบินชีวิตและองศาของความนึกคิดกว้างออกเรื่อยๆ ทว่าหากเรื่องนั้นเป็นเรื่องที่ไม่คุ้นเคย แม่ก็จะบอกว่าเป็นเรื่องเกินความจำเป็น[แต่สีหน้าแม่นั้นเหมือนบอกว่าไร้ราคาค่างวดสำหรับแม่มากกว่า] เช่นที่แม่ปฏิเสธวิถีชีวิตแบบที่จะอยู่บ้านเลี้ยงดูหลานเพียงอย่างในเมือง หรือแม่ไม่ชอบการเดินทางไกลๆหรืออย่างไรก็ไม่ยอมขึ้นเครื่องบินเพื่อความสะดวกตามคำร้องขอของลูกๆ หากแต่ครั้งเกิดงานบุญปิดทองหรือเทศกาลใหญ่ๆภายในละแวกจังหวัด แม่กลับเรียกร้องให้ลูกๆมาผลัดเปลี่ยนเวรยามเพื่อนำพาไปเที่ยวชม [ภาพเรียลลิตรี้โชว์ชุดนี้ก็ต้องไปแอบแคนดิดมา มิเช่นนั้นตะหลิวอาจจะกางปีกออกมาได้ หุ หุ หุ..] ขณะเดียวกันแม่คนนี้ก็ไม่อยากให้บรรดาลูกๆออกไปไกลเกินการรับรู้ของสายตาและจิตใจ แต่นั่นแม่ก็ไม่ปฏิเสธการวิถีของศึกษาเล่าเรียนของลูก แม้ว่าจะไปเรียนอยู่ในสถาบันที่ห่างอกไกลหัวใจก็ตามที ทว่าแม่ก็ไม่ค่อยชอบเรื่องสิ่งแปลกปลอมใดใดที่อยู่นอกเหนือจารีตประพฤติที่แม่รู้จัก หรือหากได้รู้ได้เห็นในค่านิยมการแต่งเนื้อแต่งตัวที่เกิดขึ้นและเปลี่ยนแปลงไปตามยุคสมัย แม่ก็จะไม่ลดตัวลงไปสนิทชิดเชื้อกับเรื่องผู้ชายเจาะหูเจาะจมูก หรือหญิงสาวสักผิวโกนหัวอะไรแบบนี้ แต่ทั้งนี้แม่ก็จะนิ่งเฉย ไม่ปฏิเสธอย่างออกหน้าออกตา หากบรรดาผู้เป็นลูกอย่างพวกเราก็จะรู้กันเอง!! [อืม!เดี๋ยวโกนหัวอีกรอบดีก่า คริ คริ..] นอกจากภาพในตำแหน่งยืนประจำหรือบัลลังค์ประจำตัวในมุมนั้นของแม่แล้ว ระยะหลังๆดูเหมือนว่าแม่มักเอียงเอนสายตาให้ความใส่ใจกับบรรดาต้นไม้ที่ลูกๆซื้อหามาฝากหลากหลายชนิด ซึ่งจะว่าไปเจ้าต้นไม้พวกนี้ก็ดีกว่าพวกเราในบางเรื่องอย่างน้อยพวกมันก็เจริญเติบโตอยู่ในสายตา ยืนต้นให้เลี้ยงดูด้วยน้ำด้วยดินง่ายๆตามธรรมชาติ และไม่โยกย้ายตำแหน่งแห่งชีวิตให้ปวดเศียรเวียนหัวเหมือนพวกเราบางคน หรือเต็มไปประดาไปด้วยเงื่อนไขชีวิตต่างๆนานาอย่างที่พวกเรานำมาเอ่ยอ้าง [หุ หุ...] ทุกครั้งที่กลับบ้าน!บ้านเกิดหลังเก่าเต็มแต้มด้วยร่องรอยของคราบไคลความชำรุดทรุดชรา หากหัวใจดวงเดียวกันนี้ของแม่ดูเหมือนจะตรงกันข้ามกับสิ่งปลูกสร้างที่เคยคุ้มกายคุ้มร่างของลูกๆอย่างพวกเรา หลายมุมของบ้านหลังเก่าไม่เพียงเรียกปลุกความทรงจำให้ผุดพรายขึ้นมาในความรู้สึกนึกคิดเท่านั้น หากเรื่องเล่าของแม่ที่ไม่เคยปล่อยให้ลูกๆอยู่ไกลอ้อมอกก็กลับมาให้เราหวนคิดและเขินอายต่อความไร้เดียงสาของตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า วันหนึ่งๆ หากผู้หญิงคนนี้ไม่อยู่เหย้าเฝ้าโยงในเรือนทำครัว แม่ก็จะออกมานั่งตั่งตัวใหญ่นอกบ้าน ทั้งนี้อาจจะออกมาดักรอพูดคุยกับเพื่อนบ้านที่เผื่อเดินผ่านไปมา หรือรอตรวจนับจำนวนหลานๆกลับมาจากโรงเรียนในช่วงบ่าย รวมกระทั่งจับจ้องความประพฤติผิดปกติของชายคนรักที่ไม่รู้เบื่อซึ่งเป็นพ่อของพวกเรานั่นเอง ซึ่งจะว่าไปชีวิตวันๆหนึ่งในการรอคอยของแม่คงจะไม่สำคัญเท่าการรอคอยบุตรธิดาที่แต่ละคนต่างแยกย้ายออกไปไกลห่าง... ใช่ไหม? หญิงผู้เป็นแม่ของลูกๆต่างก็นึกคิดกันเช่นนี้ ปฏิเสธไม่ได้ว่า เมื่อลูกๆแต่ละคนเติบใหญ่และเรี่ยวแรงสองขาสองปีกของบรรดาลูกๆก็ได้สร้างอาณาเขตของความอ้างว้างให้แก่ผู้หญิงอย่างแม่มากมาย ความใฝ่ฝันหรือว่าความทะเยอะทะยานได้นำพาความห่างไกลให้เกิดขึ้นในจิตใจของหญิงที่เราเรียกว่าแม่คนนี้ แต่นั่นก็ใช่จะหนีพ้นห้วงหัวใจอันกว้างใหญ่ของมนุษย์ที่เรียกว่ามารดา แม่เป็นหญิงสาวบ้านนอกที่ไม่รู้จักคำว่าร่ำรวยเหมือนที่หนุ่มสาวมุ่งแสวงหากัน ไม่รู้จักกระทั่งเกียรติภูมิบางอย่างที่ลูกอาจจะมีโอกาสหยิบยื่นให้ หากแต่นั้นก็ใช่เป็นอุปสรรคต่อการทำให้หญิงบ้านนอกผู้นี้ไม่รู้จักจริยธรรมในความชั่วและความดี!! ใครสักกี่คนที่บ่นกล่าวกับเราครั้งแล้วครั้งเล่าโดยไร้เจตนคติของความจงเกียจจงชัง และใครกันที่เป็นแบบอย่างให้เรารู้จักความศรัทธาและความรักที่ยั่งยืนยาวนานที่มีต่อเพศชายคนหนึ่งซึ่งพวกเราเรียกว่าพ่อคนเดียวของพวกเรา ทั้งที่ลูกบางคนยังหาทิศทางของหัวใจตัวเองยังไม่เจอ? [อืมม!บรรทัดนี้จะ“หุ หุ ฮา” หรือจะ“ฮือ ฮือ..”แบบขมขื่นดีหว่ะเนี่ย] ว่าอย่างนี้ไหม? บางครั้งเรื่องของผู้หญิงที่เรียกว่าแม่ก็เกินการบอกเล่าบรรยายโดยอาศัยถ้อยคำ นี่ยังไม่ต้องเอ่ยนับเรื่องความทุกข์โศกอันมาจากบาดแผลที่คนที่ผู้เป็นลูกสร้างริ้วรอยเอาไว้ ใครจะรู้ถึงความอดกลั้นอดทนในครั้งแล้วครั้งเล่าที่อัดล้นลงอยู่ในหัวใจเล็กๆของผู้หญิงคนนี้ ใครสักกี่คนที่พบเห็นบาดแผลที่ถูกกระทำโดยคนที่อุตส่าห์เลี้ยงดูมาอย่างทนุถนอม ใครสักกี่คนที่เคยนับจำนวนการร้องไห้เงียบๆเพียงลำพังของหญิงที่กำลังเดินไปสู่วัยชราผู้นี้ โดยยังไม่ต้องลงรายละเอียดว่าเคยกินข้าวกินน้ำไม่ลงกี่ร้อยกี่พันครั้งขณะเหม่อคิดถึงบรรดาลูก ไม่ว่าความหมายท้ายที่สุดจะเป็นอย่างไร? หากเมื่อก้มลงดูน้ำเนื้อที่ประกอบสร้างชีวิตขึ้นมา ต่างก็ปฏิเสธถึงถึงมาและหนทางการเติบโตขึ้นมาไม่ได้หากปราศจากคนอย่างแม่ ผู้หญิงที่มีความหมายมากกว่าผู้อยู่เบื้องหลังเมนูอาหารของสำรับกับข้าว หรือที่พักพิงสุดท้ายในห้วงยามสำคัญๆของชีวิต และคนๆหนึ่งที่มีเดซิเบลของน้ำเสียงชวนให้พ่อและพวกเราชวนสะดุ้งสะท้าน [เวลาดุนี่น่ากลัวมากกกกกกกกกกกกก หุ หุ] สำหรับผู้หญิงคนนี้เราจะคำนวณทั้งปริมาตรและปริมาณของความรัก ความเสียสละ และความห่วงใยที่ไม่มีวันหมดอายุได้อย่างไร? จริงอยู่ว่าเรามีสติปัญญาพอเพียงในการหยั่งรู้หรือนับจำแนกจำนวนของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมหลากหลายชนิดได้ หากสัตว์ที่เลี้ยงลูกด้วยหัวใจและมีความพันผูกจนตลอดชีวิตนั้นจะมีสักกี่ชนิดกันเชียว ทฤษฏีใดกันเล่า?ที่เราจะนำมาใช้กับสัตว์ที่เลี้ยงลูกด้วยหัวใจชนิดนี้ได้ เรากลับบ้านไปพบกับผู้หญิงคนนี้และก้มลงกราบเหมือนปีที่ผ่านๆมากันไหม? ปล.นิดนุง เรื่องนี้เขียนแบบเร่งๆรีบๆอย่างไรก็ไม่รู้ อย่างไรเมื่อคลิ๊กมาพบเจอเข้าก็อย่าได้ถือสาคนโง่เขลาผู้เป็นเจ้าบ้านหลังนี้เลยนะขอ-รับ อีกนิ๊ดดดดดดดด ...อีกนิดนุง หากพี่น้องอยากรู้เรื่องคู่รักของหญิงสาวคนนี้ที่ชื่อ“เจริญ”เป็นเช่นไร? ก็ย้อนไปอ่านเอนทรี่เก่านะขอ-รับ รับรองขานั้นฮากระจาย!!www.o ฮา!ลูกเดียว ขอกราบขอบพระคุณผู้มาเหยียบเอ้ย!มาเยือนบ้านสีชานมหลังนี้ทุกๆท่านขอ-รับ หากว่างเว้นจากการงานรับรองว่าจะขึ้นขบวนรถไฟ(ฟรี)เพื่อประชาชนกลับกราบเรียนถึงบ้านของทุกๆท่านขอ-รับ สาบานเอ้ย!สัญญา... . . . ปรู๊น ปรู๊น น น น น น น น . . .     Create Date : 02 สิงหาคม 2552 6 comments Last Update : 2 สิงหาคม 2552 20:31:07 น. Counter : 8126 Pageviews. Share Tweet