จากเมืองไทยมาดูไบ

ครั้งนี้เป็นครั้งแรก ที่เขียนบล็อกแล้วก็มีบล็อกเป็นของตัวเอง เนื่องจากเวลาว่างเยอะ แล้วก็เบื่อๆไม่รู้จะทำอะไร จากวันนั้นถึงวันนี้ เรามาอยู่ดูไบเป็นเวลาสามปีนิดๆแล้ว ทำไมเวลาผ่านไปเร็วจัง ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น แล้วก็มีความรับผิดชอบมากขึ้น การเจอผู้คนเยอะแยะมากมาย หลายชาติหลายภาษา เหมือนกับเป็นการเปิดหูเปิดตา เปิดโลกของเราให้กว้างขึ้น รู้อะไรๆมากขึ้น ไม่เคยเสียใจที่ต้องจากเมืองไทยมา นึกไปถึงตอนนั้นที่สมัครเป็นลูกเรือของสายการบินเอมิเรต เรายังเรียนอยู่เทอมสุดท้าย ไม่เคยคิดเลยตอนนั้นว่าจะสมัครเป็นแอร์ แต่ด้วยความที่เพื่อนๆที่มหาวิทยาลับชวน เลยตัดสินใจไปสมัครกันตอนนั้นไปกันสี่คน เราและเพื่อนๆช่วยกันเขียนเรซูเม่ถึงเช้า เราตื่นเต้นมากไปเตรียมตัดชุดสูท สิ่งที่เรามีวันนั้นก็คือ เรซูเม่ แล้วก็รูปถ่ายเท่านั้น โทอิกก็ไม่ได้สอบ แล้วก็ไม่เคยสอบกะเค้าด้วย ในใจคิดแต่ว่าไปลองเฉยๆไปเสียหายอะไร พอวันที่เปิดวอล์กอินวันแรกไปถึงโรงแรมแต่เช้าทุกอย่างพร้อม หน้า ผม ชุด เมื่อคืนเราและก็เพื่อนๆไม่มีใครได้นอนกันเลย ตื่นเต้น ไปทำบุญโรงศพที่วัดหัวลำโพงตอนดึก นั่งเช็กเรซูเม่กันอีกที มาดูเวลาอีกทีก็ต้องแต่งหน้าทำผมกันแล้ว แต่พอไปถึงเราตกใจมากเพราะว่าคนมาสมัครเยอะมาก แถวรอยาวออกมาเกือบถึงล็อบบี้ของโรงแรม ตอนนั้นก็เริ่มท้อ รู้สึกหมดหวัง ว่ายังไงเราก็ไม่ได้ แต่ไหนๆก็มาแล้วทำให้ดีที่สุดแล้วกัน ด่านแรกที่เราต้องเจอก็คือเขย่งแต่ให้ถึง212 ซม. โดยที่ต้องถอดรองเท้า แต่ว่าสามารถเขย่งปลายเท้าได้ เราเขย่งจนตัวเกร็งและแล้วก็แตะผ่าน แต่น่าเสียดายที่เพื่อนของเราคนนึง แตะไม่ถึง ก็เลยตกรอบนี้ไป เราสามคนผ่านเข้ามาได้ รอบต่อไปในวันเดียวกันก็คือ เค้าจะแบ่งเราเป็นกลุ่ม กลุ่มละประมาร 10 คน เค้าจะมีหัวข้อมาให้แล้วให้เราอภิปรายคุยกันในกลุ่ม แสดงความคิดเห็นที่เรามีต่อสมาชิกในกลุ่ม เรากะเพื่อนสามคนอยู่กลุ่มเดียวกัน หัวข้อมีอยู่ว่า ความสวย อำนาจ และ เงิน คุณคิดว่าอะไรสำคัญที่สุด เพราะอะไร คนในกลุ่มก็เริ่มแสดงความคิดเห็นมามากมาย แตกต่างกันไป พอมาถึงเรา เราก็พูดไปตามที่เราคิด เพราะเราคิดว่าเงินสำคัญที่สุด เราคิดมาสมัครงานนี้ก็เพราะว่าเงินดี ถ้าเรามีเงิน เราจะทำอะไรก็ได้ อำนาจจะตามมา แล้วก็จะทำสวยเมื่อไหร่ก็ได้ หลังจากนั้นคนในกลุ่มก็โต้เถียงกันสักพักนึง คุณแอนดรูเป็นคนคัดเลือกคนสิงค์โปร์ต้องบอกให้พวกเราหยุด สงสัยเป็นเพราะว่ากลุ่มเราไม่มีใครที่จะหยุดพูดเลย แต่เราหลังจากตอบนั่งเงียบไปนานแล้วแหละ ก็พูดบ้างพอประมาณไม่ได้ไปโต้แย้งไรมากนัก หลังจากนั้นประมาณ 5นาที คุณแอนดรูก็ประกาศชื่อคนที่ผ่านเข้ารอบ ตอนนั้นจับมือก็เพื่อนอีกสองคน ตื่นเต้นมากๆ บอกไม่ถูกเลย พอได้ยินเค้าเรียกชื่อเราเท่านั้นแหละ เหมือนกะว่าตัวจะลอยให้ได้เลย ดีใจจนบอกไม่ถูก แต่ก็น่าเสียดายที่เพื่อนของเราอีกสองคนไม่ได้เขารอบมาด้วยกัน กลุ่มของเราได้รับเลือกประมาณ ห้าคนน่าจะได้ จำไม่ค่อยได้แล้ว รวมๆวันนั้นมีคนมาสมัครประมาณ 2000กว่าคน ได้ผ่านเข้สรอบ 100คนน่าจะได้ เด๋วกลับมาเขียนต่อนะค่ะ

Create Date : 06 กรกฎาคม 2554 Last Update : 6 กรกฎาคม 2554 15:12:19 น. Counter : 1244 Pageviews.		5 comments
Share Tweet