หัดเป็นมวยรอง กับ ธนา...ดีแทค

เมื่อต้นเดือนมค.ที่ผ่านมา คงมีหลายคนประหลาดใจกับข่าวการลาออกของคุณธนา เธียรอัจฉริยะ จากการเป็นรองประธานเจ้าหน้าที่บริหารกลยุทธ์องค์กร (Chief Corporate Affairs & Strategy Officer) แห่งค่ายดีแทค

ดิฉันก็แอบสงสัยว่าอะไรเป็นเหตุผลที่ทำให้คนที่มีพร้อมทุก ทั้งตำแหน่ง หน้าที่ ชื่อเสียง ประสบความสำเร็จขนาดนี้ กล้าที่จะทิ้งทุกอย่าง และพร้อมจะเริ่มนับหนึ่งใหม่

href="//www.bloggang.com/data/n/nanavariety/picture/1295616452.jpg" target=_blank>

จากบทสัมภาษณ์ของคุณธนา ใน a day Bulletin ดิฉันได้เรียนรู้และแง่คิดดีๆหลายเรื่อง ขอเอามาฝากเพื่อนๆ บางส่วนบางตอนละกันค่ะ

คำถาม: ในเมื่อคุณอยู่ในที่่ที่่จัดได้ว่าดีทุกอย่าง ทั้งตำแหน่งหรือปัจจัยต่างๆ นานา แบบคนอยู่ในจุดสูงสุด ทำไมถึงไม่คิดจะอยู่ที่นี่ให้นานที่สุดแทนที่จะคิดลาออก

"...ผมคิดเรื่องลาออกตลอดเวลา ยิ่งเมื่อสองปีที่ผ่านมา พอมันถึงจุดที่ทำอะไรไว้เยอะ คนก็เคารพ เดินเข้าห้องประชุม คนไม่ค่อยเถียง เหมือนเรารู้ไปหมดทุกอย่าง เงินเดือนก็ดี เดินเข้ามาในตึกเหมือนเป็นบ้านอีกหลัง ทุกอย่างดูสบายมาก คือถ้าผมอายุสัก 59 คงโอเคที่จะอยู่ แต่ตอนนี้ผมอายุ 41 แล้วระยะหลังๆ ผมรู้สึกว่าตัวเองโง่ลงเรื่อยๆ เพราะมันไม่มีการแข่งขันอะไรอีกต่อไปแล้ว ไม่มีความรู้สึกที่อยากเรียนรู้อะไรใหม่ๆ เพราะมันสบายเกินไป มันสบายขนาดที่ว่า ผมเสิร์ชกูเกิ้ล หรือเข้าไปอ่านหนังสืออะไรใหม่ๆ ก็ไม่รู้จะเอามาใช้อะไร เพราะเหมือนเราทำมาหมดแล้ว คือธุรกิจโทรคมนาคมก็มีเท่านี้้แหละ รู้ทุกอย่างหมดแล้ว พอถึงจุดที่เราสบายมากๆ ปั๊บมันทำให้ผมเริ่มกลัวที่จะทำอะไรใหม่ๆ ซึ่งสมัยก่อนผมจะชอบทำอะไรใหม่ๆ มากไง...

...ผมคิดมาเรื่อยๆ ถึงความสบายและชีวิตที่มันรู้จนกลายเป็นไม่รู้ หรือที่ผมเรียกว่ารู้จนโง่น่ะ เพราะเชื่อไหม พอเรารู้ไปหมดทุกอย่าง เราก็มีเวลามากขึ้น เพราะเราใช่เวลานิดเดียวในการทำสิ่งที่เรารู้ เหตุการณ์แรกที่สะกิดใจผมคือ ผมอ่านนิตยสาร a day ที่ไปสัมภาษณ์ คุณ ประภาส ชลศรานนท์ ที่เป็นไอดอลผมคนนึง แกบอกว่า 'รู้อะไร รู้ให้กระจ่างแล้วลืมมันไปให้หมด' เพราะมันจะทำให้เราไปรู้อะไรใหม่ๆ ได้ ไม่อย่างนั้นจะถูกบล็อกในสิ่งที่เรารู้...

....จากนั้นอีกเหตุการณ์นึง ตอนที่ผมพาลูกสาวไปเล่นไอซ์สเกตที่เซ็นทรัลเวิร์ดแล้วไปเจอ ดอกเตอร์ วิทย์ สิทธิเวคิน แกไปเล่นไอซ์สเกต แล้วนึกภาพว่าแกเป็นผู้ชายตัวใหญ่ๆ อายุมากที่สุดในลาน เล่นแล้วล้มอยู่อย่างนั้น ผมเห็นแล้วอายแทน เป็นผมไม่กล้าทำอย่างนี้นะ ทีนี้พอมีโอกาสคุยกัน ก็เลยถามแกว่า ทำไมดอกเตอร์ถึงมาเล่นกีฬานี้ แกตอบว่า 'ผมอยากออกจาก Comfort Zone ผมก็เลยเล่นไอซ์สเกตเพราะอยากลองล้มดูบ้าง จะได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ'...

...คือผมรู้สึกว่าพอคนเรามันกล้าเดินออกมาจากสิ่งที่ตัวเองคุ้นชิน เราก็จะได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ เอง แต่ชีวิตผมตอนนั้นมันไม่กล้าไง ผมรู้สึกว่าผมปลอดภัยจนรู้สึกว่าตัวเองฝ่อลงเรื่อยๆ คือความสบายนี่ผมเรียกว่าเป็นเหมือนกับดักชีวิตนะ เพราะมันไม่มีการแข่งขัน มันสบายไปหมดก็ถือว่าเป็นปัญหาสำหรับผมไปอีกแบบ..."

เหตุผลที่คุณธนา สนใจไปทำงานที่บริษัท แมคยีนส์
"...ผมว่ามันก็น่าตื่นเต้นดี เหมือนแมคยีนส์เป็น underdog เป็นมวยรอง ซึ่งผมเป็นคนชอบมวยรองอยู่แล้ว เพราะการเป็นมวยรองมันจะทำให้เราฟิตเสมอ อย่างดีแทคสมัยก่อนก็ถือว่าเป็น underdog นะ...

...ถ้าเรารู้ว่าเราเป็นมวยรองแล้ว เราจะขยันต้องพยายามรู้ให้เยอะ ต้องกัดไม่ปล่อย แล้วจะหาวิธีการต่างๆ ที่มันจะชนะคู่แข่ง ก็เหมือนนักมวยที่เป็นผู้ท้าชิงจะขยันกว่า ซ้อมหนักกว่าคนที่เป็นแชมป์ ซึ่งแชมป์ก็จะนิ่งๆ เพราะรู้ว่าตัวเองเป็นแชมป์แล้วก็จะชกแบบเดิม ชกยังไงก็ชนะ แต่ผู้ท้าชิงจะอดทนกว่า ต้องฝึกเยอะ แล้วจะเรียนรู้เยอะ หาแทคติกที่ทำให้สู้ได้โดยไม่ต้องไปปะทะตรงๆ กับแชมป์ได้ แต่สังเกตว่าคนเป็นแชมป์จะเป็นไม่ค่อยได้นานเพราะมันเริ่มสบาย ไม่อยากเหนื่อยซ้อม แต่ผมเป็นคนที่อยากได้ความรู้สึกของผู้ท้าชิง หรือมวยรอง..."

>(ขอบคุณข้อมูลจาก a day bulletin issue130 14-20 January 2011)

นี่แค่บางส่วนของการสัมภาษณ์นะค่ะ ได้แง่คิดมาหลายข้อเลย อยากรู้จังค่ะ ถ้าคุณอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้ ติดอยู่ใน Comfort Zone แล้วจะทำอย่างไร ลองแชร์ไอเดียกันได้ค่ะ


มีสัมมนามาแนะนำค่ะ "10 โต 10 ตาย ธุรกิจไทยปีเถาะ" //www.thethaiplacetraining.com/begin.php?frm=228&to=38

Create Date : 21 มกราคม 2554		2 comments
Last Update : 9 กุมภาพันธ์ 2554 8:54:54 น.
Counter : 2719 Pageviews.
Share Tweet