ทำอย่างไร คนเราจึงจะมีความสุข

ห่างหายการเขียน blog ไปนานร่วมครึ่งเดือน เนื่องจากติดภารกิจส่วนตัว ต้องรับหน้าที่สอนหนังสือนักเรียน และพระนิสิต พอดีมีเวลาเลยขออนุญาตนำบทความดีๆ จากหนังสือเก่าๆ มาพิมพ์ให้อ่านกันครับ หัวข้อคือ

ทำอย่างไร คนเราจึงจะมีความสุข

เรื่องของความสุข เป็นสิ่งที่มนุษย์ทุกคน ที่เกิดมาแล้วย่อมพากันแสวงหา แต่สิ่งที่อัศจรรย์จริงหนอ เจ้าความสุขเอ๋ย ดูเหมือนว่าใครยิ่งอยากหาเจ้าเท่าไร ความสุขก็ยิ่งห่างไกลไปทุกที และพร้อมกันนั้น สิ่งที่คนเราไม่ปรารถนา คือความทุกข์ก็ยิ่งวิ่งไล่กวดเรามาทุกที หรือใครจะแย้งว่าไม่จริง
ก่อนที่เราจะศึกษาเรื่องความสุข เราก็จำต้องหันไปศึกษาเรื่องของความทุกข์เสียก่อเป็นไง ด้วยเหตุที่ว่ามันเป็นของคู่กันเหมือนกับเราอยากจะมีความสุขจากการใช้เงิน เราก็จำเป็นต้องอาบเหงื่อต่างน้ำ ทำงานหาเงินก่อน แล้วค่อยเสพหรือเสวยสุขจากการใช้จ่ายเงินอย่างนั้นแหละ ความสุขก็เช่นเดียวกัน เมื่อเราชนะทุกข์ได้แล้ว ความสุขมันจะไปไหนเสีย
อันว่าความทุกข์ของคนเราทั้งหมดในโลกนี้ เมื่อประมวลลงแล้วก็มีเพียงสองแขนงใหญ่ๆ เท่านั้น
๑. ทุกข์เพราะไม่มี
๒. ทุกข์เพราะไม่พอ
ทุกข์เพราะไม่มี คือ เกิดจากความยากจน ทางแก้ทุกข์ข้อนี้ แก้ได้เด็ดขาดหัวใจของเศรษฐี คือ อุ อา กะ สะ
อุ คือ ขยันทำการงานหาเงิน
อา คือ พยายามรักษาทรัพย์ให้มีส่วนเหลือ
กะ คือ คบแต่เพื่อนที่ดี
สะ คือ การเลี้ยงชีพพอสมควร
ทุกข์เพราะไม่พอ คือ มีมากมายแล้วเหลือเฟือแล้วแต่ใจ มันยังไม่ย่อมพอ ทางแก้ทุกข์ข้อนี้ ต้องอาศัยธรรมข้อ ‘สันโดษ’ คือ ‘พอใจตามที่มียินดีตามที่ได้’ หรือ คติที่ว่า ‘เมื่อไม่มีสิ่งที่ตนชอบก็จงชอบในสิ่งที่ตนมี’ หรือจะเอาคติของหลวงพ่อเงิน วัดดอนยายหอม ที่ว่า ‘รู้จักพอก่อนสุขทุกสถาน’ มาท่องเป็นประจำก็จะแก้โรคหิวทางจิตได้ดีนัก
อันธรรมดาของจิตมนุษย์ปุถุชนนี้ ย่อมมีเชื้อแห่งความโลภแอบแฝงอยู่เสมอ เปรียบเสมือนไฟที่ไม่อิ่มด้วยเชื้อ หรือทะเลไม่อิ่มด้วยน้ำฉันใด จิตของคนที่ขาดสันโดษมักจะมีอาการหิวอยู่ตลอดเวลาไม่ซ่างซา
แต่ก็เป็นกฎธรรมดาของชาวบ้านอีกเช่นกันว่า ผู้ครองเรือนก็ต้องมีความโลภที่อยู่ในขอบเขต เหมือนกับไฟที่อยู่ในเตา เราสามารถเอามาใช้ประโยชน์ได้ ถ้าไม่มีการควบคุมมันก็จะไหม้บ้านเมืองหมดฉันใด ความโลภถ้าสิ่งอยู่ในจิตใจของใครแล้ว ถ้าไม่รู้จักควบคุมให้อยู่ในระดับ ‘มัชณิมา’แล้ว ก็ย่อมเผาผลาญผู้นั้นให้หมดไหม้ลงในฉับพลันฉันนั้น
ชีวิตของคนเรานี้น้อยนัก ถ้าเราไม่รู้จักควบคุมความโลภ ให้พอเหมาะพอสมควรแล้ว ชาตินี้ทั้งชาติเราก็จะหาความสุขไม่ได้ แม้จะมีเงินเป็นสิบล้านพันล้านก็ตามทีเถอะ
ดังนั้นผู้ฉลาดจึงเป็น ‘ผู้ใช้เงิน’ เงินกลายเป็นสื่อของความสุข แต่ผู้โง่เขลาจะกลายเป็น ‘ผู้ถูกเงินใช้’ เงินกลายเป็นสื่อกลางของความทุกข์ เพราะเป็นทาสของเงินจนวันตาย น่าสงสาร! ความหิวของเศรษฐี!!

อ้างอิง ธรรมรักษา (๒๕๒๙). บาตรทะลุ.

Create Date : 17 กันยายน 2550		1 comments
Last Update : 17 กันยายน 2550 15:10:26 น.
Counter : 2266 Pageviews.
Share Tweet