ไอหมอกแห่งรัก ตอนที่ 4

บทที่ 4
วันพุธที่ 20 มกราคม 2549 ที่สนามบินทางผู้โดยสารในประเทศ ตั๋วเครื่องบินกรุงเทพฯ-เชียงใหม่ พร้อมครอบครัว บรรจงรัก กำลังที่จะมาส่งคนที่พึ่งกลับมาจากอังกฤษ และจะต้องจากที่บ้านไปทำงานต่อที่เชียงใหม่
“ชลแม่ไม่อยากให้ชลไปทำงานนี้เลยนะลูก ชลไม่ไปไม่ได้เหรอลูก”
“แม่คะ หนูโตแล้วนะคะแม่ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงชลนะคะนะ”
“แม่กลัวว่าเวลาที่ชลไม่ได้ดังใจกลัว เจ้านายไม่รู้ว่านิสัยยังไงด้วย กลัวว่าเวลาที่ยัยชลไปกวนแล้วจะทนไม่ไหวจะทำร้ายยัยชลเอานะสิ”
“แม่ครับไอ้ลมนะมันเป็นคนดีครับมันไม่ทำร้ายใครหรอกครับแม่”
“คนอื่นเพื่อนลูกไม่ทำร้ายหรอก แต่ยัยชลนี่สิแม่กลัวว่าจะเป็นคนที่เพื่อนลูกทำร้ายเป็นคนแรกนะสิ”
“แม่คะ ทำไมมองว่าชลเป็นตัวยุ่งยังงั้นละคะ”
“เอาละคุณไม่ต้องเป็นห่วงลูกหรอก ลูกนะโตแล้วนะปล่อยลูกให้ได้หัดทำงานเถอะถือว่าเป็นประสบการณ์งานแรกของลูกเถอะนะคุณ”
ท่านผู้โดยสารโปรดทราบขณะนี้เครื่อง TG 125เที่ยวบินกรุงเทพฯ – เชียงใหม่กำลังจะออกใน 15 นาทีนี้ ขอให้ผู้โดยสารทุกท่านโปรดเตรียมตัวด้วยคะ ขอบคุณคะ
“แม่ ทุก ๆ คนคะมั่นใจในตัวชลนะคะ ชลต้องทำงานนี้ได้แน่ ๆ คะ ”
“พ่อจะรอดูความสำเร็จของงานนี้นะ”
“แม่คะ ทุก ๆ คนคะชลไปนะคะ ชลจะทำงานแรกสำเร็จแน่นอนคะ”
“ยัยชล ถ้าไม่ไหวก็บอกนะลูกนะ ไม่สบายก็โทรมาบอกแม่นะ”
“คะแม่.......คะ”
ทุกคนมองจนชลลับสายตาไป และมามองดูระหว่างที่เครื่องบินจากพื้นและเดินทางกลับ
สายชลนั่งอยู่ที่นั่งเลขที่ 25 ที่นั่งของเธออยู่ข้างหน้าต่างและข้างเธอมีที่นั่งว่างอยู่หนึ่งที่
“ขอโทษนะครับ ที่ตรงนี้ใช่ที่นั่งเลขที่ 26 หรือเปล่าครับ”
เป็นผู้ชายรูปร่างเป็นผู้ชายที่ดูดีคนหนึ่งมาถามเธอแต่สายชลกลับตอบไปว่า
“ขอโทษนะคะตาบอดเหรอคะ เลขก็ติดอยู่ที่เบาะนั่งนี่ไงคะ”
รณชัย เกตุศิริ ลูกของผู้มีอิทธิพลในเชียงใหม่คือ นายสิทธิชัย เกตุศิริกำนันผู้มีอิทธิพลเขารู้ที่จะสนใจในตัวผู้หญิงคนนี้เพราะเธอไม่เหมือนกับผู้หญิงที่เขาเคยจีบเพราะผู้หญิงส่วนใหญ่พอเห็นหน้าเขาก็จะสะพานให้เขาทันทีเขาเองก็เป็นผู้ที่ดูดีแต่เธอกลับไม่สนใจเขา และก็ได้นั่งลงที่เก้าอี้ของเขาเอง
“คุณกำลังจะไปเชียงใหม่เหรอครับ”
“…………เงียบ……..”(ฉันขึ้นเครื่องไปเชียงใหม่จะไปชลบุรีรึยังไง)
“ถ้าคุณไปที่เชียงใหม่เกิดมีปัญหาอะไรผมพอช่วยคุณได้นะครับ ผมชื่อ รณชัยครับ เรียกผมว่า โต๊ต ก็ได้ครับผมค่อนข้างกว้างขวางในเชียงใหม่นะครับ”
“………..เงียบ................”
ตลอดการเดินทางจากกรุงเทพฯ – เชียงใหม่สายชลก็ไม่ได้ตอบคำถามของเขาเลยสักคำ
จนต้องแยกจากกันรณชัยก็บอกกับสายชลว่า
“หวังว่าเราสองคนคงได้เจอกันอีกนะครับ”
“ฉันคิดว่าเราสองคงไม่เจอกันแล้วละคะ ลาก่อนนะคะ”
หลังจากนั้นสายชลก็เดินจากกับนายรณชัยไปแบบยิ้มน้อย ๆ และเธอก็พยายามหาว่ามีป้ายที่เขียนเป็นชื่อเธอบ้างรึเปล่า เพราะคนที่มารับเธอจะถือป้ายรอรับเธออยู่แต่เธอกลับไม่เห็นเลยสักป้ายเดียวที่เป็นป้ายชื่อเธอ สายชลจึงเดินออกมาที่รอรถสำหรับออกจากสนามบินเธอก้าวลงไปที่ถนนทันใดนั้นมีรถกระบะคันหนึ่งแล่นมาจะชลเธอทำให้เธอต้องชะงักขาทันที
“เอี๊ยด.......................”
“นี่คุณเดินภาษา อะไรนะไม่ดูทางเลยรึยังไง”
“เฮ้ย!......ไอ้โรคจิต”
บุคคลที่จะขับรถชนเธอคือนายโรคจิตที่จับก้นเธอเมื่อ 3 วันก่อนนั้นเอง
“ผู้หญิงปากร้าย นี่คุณเดินภาษาอะไรไม่มองรถบ้างรึยังไงเวลาจะข้ามถนนนะ”
“ถ้าฉันดูแล้วนายจะชนฉันได้ยังไงฉันมองหาคนมารับฉันอยู่ตั้งหากละ”
แต่เธอกับบังเอิญมองเห็นป้ายในมือผู้ชายโรคจิตคนนั้นว่าเป็นชื่อเธอ เธอจึงถามกลับไปว่า
“นายมารับคนที่ชื่อสายชลใช่มั้ย”
“ใช่ฉันมารับนักออกแบบที่ชื่อสายชล คุณรู้จักเธอเหรอ”
“ตาย ๆ แน่ ๆ ฉันนี่ฉันจะต้องเดินทางไปกับนายเหรอเนี่ย”
“อย่าบอกนะว่าคุณคือคุณสายชล”
“ใช่ ฉันนี่แหละสายชล นักออกแบบของคุณลมหมอก นิติพากุล”
“งั้นเชิญคุณขึ้นรถเถอะผมรีบ ผมต้องมีงานมากกว่านี้ เอ้า!ขึ้นรถสิคุณ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกอย่างคุณนะผมไม่สนใจหรอก”
“นี่นาย!......”
สายชลจึงต้องจำขึ้นรถเพราะคนมารับทำหน้าดุ ๆ ใส่เธอ การเดินทางผ่านไปสักพักหนึ่งไม่บทสนทนาของคนทั้งสองคนสายชลได้คิดในใจแค่ว่านายนี่จะไม่พูดอะไรกับฉันเลยรึยังไงหึ ผู้ชายอะไรนั่งเงียบอยู่ได้ สายชลจึงพูดแก้บรรยากาศที่เงียบขึ้นมา
“ถ้าถึงที่นั้นเมื่อไรนะฉันจะบอกกับเจ้านายของว่านายนะโรคจิตแถมยังมารยาทไม่ดีกับฉันด้วย” ไม่มีคำตอบใด ๆ ออกจากปากของผู้ชายคนนี้มีแต่เพียงรอยยิ้มที่มุมปากของเขาแต่ในใจของลมหมอกตอนนี้กับคิดเรื่องตลกบางอย่าง ถ้าเธอรู้ว่าหลังจากนี้เธอจะต้องทำงานอยู่กับเขาเพราะคือเจ้านายของเธอ เธอจะทำยังไงนะสายชล
บทที่ 5
รถแล่นประมาณสัก 2 ชั่งโมงได้แล้วแตกลับไม่มีบทสนทนาของคนทั้งสองคนเลยบรรยากาศภายนอกฝนกำลังโปรยปรายลงมาน้อย ๆ สายชลนั่งอย่างหงุดหงิดอยู่ในรถว่าเมื่อไรจะถึงสักที่จนเธอทนไม่ไหวจนต้องถามเขาออกมา
“นี่นายเมื่อไรจะถึงสักทีละ ฉันนั่งรถมาตั้งนานแล้วนะ”
“อีกแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว”
“ถ้าฉันรู้ว่าที่นี่นะไกลจากตัวเมืองขนาดนี้ฉันไม่มาทำงานนี้หรอก แล้วถ้ารู้ว่ามาเจอนายด้วยนะฉันไม่มีทางมาเด็ดขาด”
“นี่แล้วนายชื่ออะไรนะเวลาที่ฉันบอกกับนายลมหมอกฉันจะได้บอกถูกว่านายชื่ออะไร”
“ผมชื่อลม จำไว้นะคุณสายชล”
“ฉันเบื่อนายจังเลยนายถามคำตอบคำจริง ๆ ”
ตอนนี้รถแล่นมาถึงหน้าบ้านไม้สวยหลังใหญ่ท่ามกลางภูเขาขนาบข้างมีไร่องุ่นเต็มไปหมดมองไปตรงข้างบ้านไกลออกไปไกลตาก็พบกับทะเลซาบเบี้องล้างที่ปกคลุมด้วยหมอก

Create Date : 16 กุมภาพันธ์ 2551		1 comments
Last Update : 16 กุมภาพันธ์ 2551 10:13:39 น.
Counter : 1323 Pageviews.
Share Tweet