ดิฉันทำบล็อกนี้มาเพื่อเล่าเรื่องลูกชายของดิฉัน บางเนื้อหาอาจจะรุนแรง เพราะต้องบอกก่อนค่ะ ว่าดิฉันมีภาวะอารมณ์รุนแรงแทรกซ้อนระหว่างการเลี้ยงน้องเข้ามา และต้องเข้าพบจิตแพทย์ ระหว่างที่ดูแลน้องต้องต่อสู้กับโรคออทิสติกของน้อง และ โรคภาวะทางอารมณ์ของตนเองด้วย (ดิฉันคิดว่าคุณแม่หลายท่านอาจเคยมีค่ะ)

ขอเริ่มเล่าเรื่องเลยละกันค่ะ 

น้องพบอาการออทิสติกตอนอายุ 2 ขวบค่ะ น้องมีอาการไม่พูด และไม่สบตาค่ะ

เหม่อลอยบ้าง

คุณแม่และคุณพ่อพาน้องพบแพทย์มาตลอด ฝึกพฤติกรรม และ ฝึกพูด ทุกเดือน

-->>คุณแม่และคุณพ่อเริ่มมีภาวะการเงินฟืดเคือง จะทะเลาะกันบ่อย ส่งผลกระทบถึงน้อง และ ตีน้องเมื่อน้องไม่สามารถทำตามคำสั่งได้ และนี่คือสิ่งที่เป็นตราบาปของครอบครัวเราโดยตลอด 

คุณแม่บอกอาการเกี่ยวกับคุณแม่ให้คุณหมอของลูกฟัง ซึ่งท่านไม่แปลกใจ คุณแม่ที่มีลูกออทิสติกหรือพิการหลายท่าน มีภาวะเครียด บางท่านทำร้ายลูกจนถึงเลือดตกยางออก เพราะความคาดหวังในตัวลูกมากไป (คุณแม่คนไหนไม่อยากให้เกิดแน่นอนค่ะ)

ขอนอกเรื่องแป่บ เพลง รักเกินรักมักทำลาย ตามชื่อเพลงเลย ฟังครั้งแรกรู้ไหมค่ะ น้ำตาไหลไม่หยุด คุณแม่ทำร้ายลูกที่ป่วยได้ยังไง โทษตัวเองจนไม่อยากมีสังคม ไม่อยากจะคุยกับพ่อแม่ตนเองด้วยซ้ำ

(จิตแพทย์ของคุณแม่บอกว่าคุณแม่ป่วย อย่าซ้ำเติมให้โรคมันทวีคูณ ให้คุณแม่หยุดคิดถึงอดีตและใช้วิธีบำบัดอาการและทานยาตามที่หมอสั่ง)

หลังจากที่บอกกับคุณหมอลูกถึงการเลี้ยงลูกที่ผิดพลาด คุณหมอได้ส่งน้อง Admit บำบัด น้องทันที ซึ่งคุณแม่ต้องอยู่ด้วยเพื่อเรียนรู้การปฏิบัติต่อเด็กออทิสติกอย่างถูกต้อง

การฝึกไม่ยากเลยค่ะ วิธีของคุุณหมอเรียบง่าย เหมือนการเลี้ยงเด็ก ซึ่งจิตใจผู้เป็นแม่ต้องสงบ และแก้ไขปัญหาอย่างรอบคอบ เราใช้เวลา 5ปีค่ะ

ปัจจุบันนี้ อาการป่วยของน้องดีขึ้นค่ะ พูดได้ อ่านได้ เขียนได้ วาดรูป ว่ายน้ำ เก่งสารพัดเลยค่ะ แต่บอกก่อนค่ะ โรคออทิสติกไม่ได้หายขาดนะคะ ตอนนี้น้องมีอาการสมาธิสั้นเข้ามาแทรก ซึ่งเกิดจากที่คุณแม่พาไปทำกิจกรรมหลายอย่าง และใช้ความเร็วมากไป ทำให้น้องเกิดการเรียนรู้ในการทำอะไรรวดเร็ว น้องเลยต้องฝึกสมาธิเพิ่ม โดยการใช้กิจกรรมอย่างเดียวในการฝึก และกิจกรรมนั้นต้องช้าค่ะ แต่คุณแม่มีความสุขกับปัจจุบันที่น้องโดดเด่นเรื่องของการอ่าน และความจำนะคะ และคุณแม่คุณพ่อก็ภูมิใจในตัวน้อง ถึงไม่เก่งเท่าเด็กปกติ แต่เราถอดความคาดหวังออกไป สิ่งที่น้องทำทุกอย่าง ผลงานของน้องทุกชิ้น เราจะพอใจ มองให้เป็นศิลปะในแบบของเค้า และชื่นชมเค้าตลอดค่ะ 

ส่วนอาการป่วยคุณแม่จะออกมาบ้างตอนคุณแม่ลืมทานยา ซึ่งดีขึ้นไม่มีอาการถี่เหมือนตอนไม่ได้ทานยา และผ่อนคลายความเครียดด้วยกิจกรรมที่คุณหมอแนะนำค่ะ

(รูปข้างบนน้อง วาดเสร็จแล้วบอกคุณแม่ว่า วาดประเทศอเมริกา ค่ะ)

ความสุขที่ท่านอื่นอาจมองว่าเล็กน้อย แต่สำหรับคุณแม่มันยิ่งใหญ่ค่ะ และขอบคุณทุกท่านที่ทนอ่านจนจบ หรือ เม้นท์แนะนำค่ะ