แม้อากาศภายนอกจะค่อนข้างเย็นด้วยเป็นต้นฤดูใบไม้ร่วงทว่าในห้องบรรทมของประมุขแห่งกรีนแลนด์กลับอุ่นจัดจนแทบจะเรียกได้ว่าร้อนซ้ำยังอวลไปด้วยกลิ่นสมุนไพรฉุนกึกจนผู้ที่ล่วงล้ำเข้ามาต้องพยายามกลั้นลมหายใจเพื่อไม่ให้สำลักตายเสียก่อน

แสงละมุนจากเชิงเทียนทองคำมุมห้องสาดต้องใบหน้าหล่อเหลาทว่าซีดเซียวของผู้ที่นอนหลับตานิ่งอยู่บนเตียงแลราวรูปสลักหินอ่อนร่างสูงใหญ่ตั้งแต่ลำคอลงไปซ่อนอยู่ภายใต้ผืนแพรสีเหลืองนวลมีเพียงอาการเคลื่อนไหวน้อยๆ บริเวณทรวงอกเท่านั้นที่บ่งบอกว่าเจ้าของร่างยังมีชีวิตอยู่

บาดแผลฉกรรจ์จากคมดาบของเจ้าหญิงลูเซียทำให้ประมุขแห่งกรีนแลนด์ได้รับบาดเจ็บสาหัสทรงสูญเสียพระโลหิตไปมากจนแพทย์หลวงเกรงว่าจะรั้งพระชนม์ชีพเอาไว้ไม่ได้โชคยังดีที่ ‘ท่านเมล’ ฝ่าวงล้อมอันแน่นหนาของทหารองครักษ์เข้าถึงตัวราชาหนุ่มได้สำเร็จบาดแผลที่น่าจะคร่าชีวิตเจ้าของร่างไปแล้วจึงได้รับการเยียวยาด้วยเวทมนตร์จนสมานตัวติดกันราวปาฏิหาริย์หากยังต้องอาศัยเวลาและสมุนไพรรักษาต่อไปจนกว่าจะหายเป็นปกติ

เหตุการณ์ที่จัตุรัสเมืองทำให้เจ้าชายกันนาร์ได้รับการปล่อยตัวเป็นอิสระพ้นข้อกล่าวหาว่าเป็นกบฏอย่างขาวสะอาด ในขณะที่เจ้าหญิงลูเซียถูกกักพระองค์ไว้ที่หอสวดมนต์เก่าแก่เพื่อรอการไต่สวนอีกครั้งทว่าน่าแปลกที่หญิงสาวจำเรื่องราวหลังงานฉลองวันประสูติของประมุขแห่งกรีนแลนด์ไม่ได้เลยนางจำได้เพียงภาพงานเต้นรำในห้องโถงใหญ่ซึ่งผ่านไปนานนับสัปดาห์และใบหน้าของชายหนุ่มผู้ประดับหวีสับอันเล็กฝังอัญมณีแพรวพราวให้ที่ลานน้ำพุเท่านั้น

เจ้าชายกันนาร์ทรงหันไปหับบานประตูให้ปิดสนิทลงโดยไร้สุ้มเสียงแล้วย่องเงียบกริบไปหยุดยืนอยู่ตรงปลายพระแท่นหากการเคลื่อนไหวอันแผ่วเบาก็ยังทำให้จักษุสีน้ำทะเลลืมขึ้นจนได้

“กันนาร์หรือ”

“พ่ะย่ะค่ะ” ชายหนุ่มตอบรับอย่างเกรงใจ“กระหม่อมได้ยินจากท่านหมอว่าทรงฟื้นแล้วก็เลยแวะมาเยี่ยมต้องขอพระราชทานอภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะที่เข้ามาปลุกพระบรรทม”

“ไม่หรอก ข้าตื่นนานแล้ว”

ราชาเอลเบอเรธทรงโบกพระหัตถ์พลางขยับพระวรกายขึ้นประทับนั่งเอนๆพิงพระเขนย ผ้าคลุมพระบรรทมจึงเลื่อนหล่นลงไปกองอยู่ตรงบั้นพระองค์เผยให้เห็นพระอุระเปลือยเปล่าและพระนาภีที่มีผ้าพันไว้หนาปึก

“ทรงรู้สึกอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ”เจ้าชายกันนาร์จ้องมองร่างกายท่อนบนของอีกฝ่ายแล้วอดที่จะถามไม่ได้

“ก็เจ็บน่ะสิ เจ้าลองมาโดนบ้างมั้ยล่ะ”

“ไม่ดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมยังไม่อยากให้ร่างกายเสียโฉม”

“หน็อย ไม่อยากให้ร่างกายเสียโฉม งั้นถ้าหน้าหล่อๆเสียโฉมเจ้าคงไม่ว่าอะไรสินะ”

เจ้าชายกันนาร์แย้มพระสรวล

“ถ้าทรงคิดจะประทุษร้ายกระหม่อมละก็ อย่าดีกว่าพ่ะย่ะค่ะกระหม่อมว่าฝ่าบาทคงไม่อยากโดนเทศน์อีกกระบุงแน่”

“อย่ามาขู่ข้ากันนาร์ เจ้านึกว่าข้ากลัวหรือไง”

“หามิได้พ่ะย่ะค่ะ แต่...”

“ฝ่าบาทเพค้า~”

เสียงแหลมลากยาวที่ดังขัดจังหวะขึ้นทำให้ประโยคสุดท้ายของเจ้าชายกันนาร์กลืนหายไปในพระศอพร้อมกับเสียงสรวลหึๆทรงกลอกพระเนตรไปทางประตูพลางยักคิ้วให้ผู้เป็นทั้งเพื่อนและนายก่อนจะปลีกตัวไปยืนแอบอยู่มุมห้อง หลีกทางให้หัวหน้านางกำนัลร่างอ้วนเดินนำขบวนข้าหลวงสาวๆมาหยุดยืนอยู่ข้างพระแท่นแทนที่ กว่าราชาเอลเบอเรธจะไหวพระองค์ทันว่าเกิดอะไรขึ้นก็สายเกินกว่าจะทอดพระวรกายลงนอนตามเดิมและแกล้งหลับได้ทันเสียแล้ว

“ว้าย ฝ่าบาท”

อดีตพระพี่เลี้ยงวัยกลางคนร้องเสียงหลงเมื่อเห็นว่าคนเจ็บอยู่ในท่าไหนนางแทบจะถลาเข้าประคองร่างหนาให้เอนลงบนพระยี่ภู่เสียเดี๋ยวนั้น

“ทรงลุกขึ้นมาทำไมเพคะ ท่านหมอสั่งห้ามลุกจนกว่าบาดแผลจะหายดีแท้ๆ”

“มันก็เกือบจะหายดีแล้วละน่า”คนได้รับบาดเจ็บตอบอุบอิบ

“ไม่ได้นะเพคะ ทรงเอนพระองค์ลงบรรทมเดี๋ยวนี้เลย ฝ่าบาทคงไม่อยากทำให้พระมารดาเสียพระทัยที่ขัดคำสั่งท่านหมอหรอกนะเพคะพระนางแอนน์น่ะทรงมีพระโอรสอยู่องค์เดียวเท่านั้น ถ้าทรงเป็นอะไรไปอีกพระนางจะมีพระชนม์ชีพอยู่ได้อย่างไร ทรงนึกถึงข้อนี้บ้างสิเพคะ”

“เอาละ นอร์ม่า”ราชาหนุ่มทรงยกพระหัตถ์ขึ้นโบกอย่างยอมแพ้ “ข้าจะนอนก็ได้เจ้าเลิกบ่นทีเถอะ”

พอผู้เป็นประมุขแห่งกรีนแลนด์ทอดพระวรกายลงบรรทมเรียบร้อยนอร์ม่าก็รีบจัดผ้าคลุมพระบรรทมให้เข้าที่ก่อนประคองต้นคออีกฝ่ายพลางรับถ้วยยาจากมือนางข้าหลวงที่หยุดยืนอยู่ด้านหลัง มาจ่อถวายจนถึงพระโอษฐ์

“เสวยพระโอสถหน่อยเพคะ”

มีเสียงหัวเราะพรืดดังมาจากมุมห้อง แต่พอดวงเนตรขุ่นเขียวเหลือบแลไปเจ้าของเสียงก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้หันไปชื่นชมลวดลายสลักเสลาบนเชิงเทียนทองคำประหนึ่งกำลังซาบซึ้งกับผลงานศิลปะอันเก่าแก่เสียเต็มประดา

“นอร์ม่า ข้าไม่ใช่เด็กสามขวบนะ ไม่ต้องป้อนก็ได้”คนเจ็บส่งเสียงโอดครวญ หากอดีตพระพี่เลี้ยงจะเห็นใจก็หาไม่

“คราวที่แล้วก็ตรัสอย่างนี้ ขืนหม่อมฉันยอมตามพระทัยฝ่าบาทก็คงแกล้งปล่อยพระโอสถทิ้งไว้จนเย็นชืด แล้วก็หาข้ออ้างไม่เสวยอีกอย่าทรงคิดจะหลอกคนแก่เสียให้ยาก รีบเสวยพระโอสถได้แล้วเพคะ เสร็จแล้วจะได้เสวยซุปร้อนๆกับขนมปังขาว”

“ซุปอีกแล้วหรือ ข้าอยากกินเนื้อสัตว์บ้างนี่นา”

นางกำนัลสูงวัยสายหน้า “ไม่ได้เพคะ ท่านหมอสั่งไว้ว่าช่วงนี้ฝ่าบาทต้องเสวยแต่พระกระยาหารอ่อนๆอดทนหน่อยเถิดนะเพคะ อีกไม่กี่วันเท่านั้นเอง พอครบสัปดาห์จะเสวยเนื้อสัตว์มากเท่าใดก็ได้”

ราชาหนุ่มเหลือกพระเนตรขึ้นมองเพดานห้องก่อนจะฝืนพระทัยจิบยาน้ำขมปี๋ที่ประโคมเครื่องหอมเสียเต็มที่เพื่อกลบกลิ่นรสเฝื่อนฝาดเข้าไปอึกหนึ่ง

“เสวยให้หมดสิเพคะ ยานี่หม่อมฉันอุตส่าห์เคี่ยวเองกับมือเชียวนะเพคะ”

...มิน่าเล่า...กลิ่นเครื่องหอมถึงได้ฉุนนัก...

คนเจ็บลอบทำหน้าเมื่อย หากก็ยอมดื่มยาในถ้วยนั้นจนหมด

นอร์ม่ายิ้มอย่างพอใจ นางส่งถ้วยเปล่าให้แม่สาวคนเดิมหันไปรับถาดบรรจุซุปและขนมปังขาวจากข้าหลวงอีกคนมาถือไว้ในมือเตรียมป้อนถวายหากคราวนี้ประมุขแห่งกรีนแลนด์ทรงปฏิเสธเสียงแข็ง

“ไม่ต้องนอร์ม่า ข้าจะกินซุปเอง เจ้าวางถาดไว้ที่โต๊ะนั่นเถอะ”

“แต่พระองค์...”

“ไม่มีแต่ อีกเดี๋ยวท่านหมอก็จะเข้ามาเปลี่ยนสมุนไพรพอกแผลให้ข้าแล้วเจ้ารีบไปเสียก่อนดีกว่า ข้าคิดว่าเจ้าคงไม่อยากเห็นบาดแผลนี่นักหรอกข้าสัญญาว่าจะกินซุปให้หมด แล้วจะให้เฟรดเอาชามเปล่าไปคืนเจ้าเป็นหลักฐาน ดีมั้ย”

ระหว่างที่ตรัส ราชาเอลเบอเรธก็ทรงแอบไขว้พระดัชนีที่อยู่ใต้ผ้าคลุมพระบรรทมไปด้วยทว่านอร์ม่ามิได้ล่วงรู้ในข้อนั้นจึงนิ่งไปอย่างลังเลแน่นอนว่านางไม่อยากจะเห็นบาดแผลอันน่าสยดสยองบนพระนาภีอีกนางคิดว่าได้เห็นมันแค่ครั้งเดียวตอนพวกทหารช่วยกันหามร่างโชกเลือดของผู้พูดเข้ามาในตำหนักก็เกินพอแล้วในที่สุดอดีตพระพี่เลี้ยงก็ตัดสินใจวางถาดเงินบรรจุชามซุปและขนมปังอบใหม่กลิ่นหอมฉุยลงบนโต๊ะเล็กข้างพระที่แล้วถอนสายบัวอย่างต่ำก่อนพาร่างอวบอ้วนและบรรดานางข้าหลวงเดินแถวออกจากห้องไป

“เฮ้อ...” ราชาหนุ่มระบายลมหายพระทัยโล่งอกพลางขยับลุกขึ้นนั่งแทบจะทันทีที่ร่างของอดีตพระพี่เลี้ยงลับหายไปจากกรอบประตู

“รอดไปที”

“กระหม่อมไม่ยักทราบว่าท่านหมอจะมาทำแผลถวายเช้าขนาดนี้” เจ้าชายกันนาร์เลิกให้ความสนใจกับเชิงเทียนและภาพวาดประดับผนังหันมากล่าวยิ้มๆ กับผู้ที่นั่งทำหน้าบูดอยู่บนเตียง

“หุบปากเหอะกันน์ ไม่มีใครถามความเห็นเจ้าสักหน่อยแล้วเจ้ารู้ได้ยังไงว่านางจะมา”

“กระหม่อมเห็นขบวนของนอร์ม่าระหว่างทางน่ะพ่ะย่ะค่ะแต่กระหม่อมเดินเร็วกว่า ก็เลยมาถึงก่อน”

พูดแล้วชายหนุ่มก็ก้าวเข้ามาหยุดยืนข้างพระแท่นก้มลงสำรวจอาหารมื้อเช้าของประมุขหนุ่มก่อนส่ายหน้า

“ต้องเสวยอย่างนี้ทุกวันเลยหรือพ่ะย่ะค่ะ”

“ทุกมื้อต่างหาก” อีกฝ่ายแก้ให้ แล้วรีบเปลี่ยนเรื่อง“ตกลงเจ้าแค่มาเยี่ยมข้าเฉยๆ หรือว่ายังมีเรื่องอะไรอีกถ้ามีก็นั่งลงซะ แล้วว่ามา”

เจ้าชายหนุ่มค้อมกายถวายคำนับก่อนจะลากเก้าอี้ตัวที่อยู่ใกล้มาทรุดลงนั่งตามรับสั่งจากนั้นจึงส่งรายงานทางทหารที่ทรงได้รับจากท่านคาร์ลตอนที่ราชาหนุ่มเสด็จเมืองลัสเตอร์สโตนให้ทอดพระเนตร

“กองลาดตระเวณส่งข่าวมาว่าช่วงนี้มีการเคลื่อนไหวตามแนวชายแดนด้านที่ติดกับทาเนียร์พ่ะย่ะค่ะท่านคาร์ลเลยส่งทหารจำนวนหนึ่งไปคอยสังเกตการณ์แล้ว”

“นี่ฟังดูไม่ดีเลย”

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเองก็เป็นกังวลอยู่เหมือนกัน ได้แต่หวังว่าราชาคาลอสจะเพียงแค่สับเปลี่ยนกองกำลังเหมือนเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา”

ราชาเอลเบอเรธทรงถอนพระปัสสาสะอย่างหนักพระทัย ด้วยรู้ดีว่าปัญหาใหญ่ที่เรื้อรังมานานของกรีนแลนด์ก็คือกำลังทหารแม้ฉากหน้ากรีนแลนด์จะดูเหมือนเป็นประเทศที่มั่นคงแข็งแกร่งจนประเทศใกล้เคียงอย่างทาเนียร์และวูดแลนด์ไม่กล้าผลีผลามยกทัพมารุกรานอย่างที่ทำกับประเทศเล็กๆรอบข้างมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนแต่ใครเลยจะรู้ว่ากรีนแลนด์หาได้มีกองทหารที่แข็งแกร่งดังภาพลักษณ์ไม่ประเทศอันมั่งคั่งและมีขนาดใหญ่เป็นอันดับสามในดินแดนแถบเทือกเขาอัลมาร์นี้อันที่จริงแล้วขาดแคลนกำลังทหารอย่างหนักถึงขนาดต้องพึ่งพาทหารรับจ้างจากแลมพ์ตันมาตลอดนั่นก็เพราะกรีนแลนด์ร้างสงครามมานานจนชาวบ้านเริ่มเคยชินกับความสงบสุขจึงมองข้ามความสำคัญของการส่งบุตรชายเข้าเป็นทหาร และสนับสนุนให้พวกเขาประกอบอาชีพอื่นที่ไม่ต้องเสี่ยงชีวิตและเหนื่อยน้อยกว่าแทนราชาเอลเบอเรธเป็นผู้ที่ทรงเล็งเห็นจุดอ่อนข้อนี้และพยายามที่จะหาทางแก้ไขมาตลอด แต่ดูเหมือนจะยังไม่ค่อยสัมฤทธิ์ผลเท่าที่ควร

“ทหารผลัดใหม่จากแลมพ์ตันมาถึงหรือยัง” ราชาหนุ่มตรัสถาม

“มาถึงเมื่อวานพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมกำลังจะกราบทูลอยู่พอดีลองทายสิพ่ะย่ะค่ะว่าคราวนี้ใครเป็นผู้นำทหารมาถวาย”

“ไม่ใช่ท่านเฮนรี่หรอกหรือ”

เจ้าชายกันนาร์แย้มพระสรวลกว้างก่อนทูลตอบ

“ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ แต่เป็นเจ้าชายเอเดรียน”

ราชาเอลเบอเรธทรงเลิกพระขนงอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“เจ้าหมายถึง เจ้าชายเอเดรียน ...โอรสองค์ที่สองของราชาซาเรียน่ะหรือ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

แม้จะทรงทราบมานานแล้วว่าเจ้าชายเอเดรียนได้รับความไว้วางพระราชหฤทัยจากพระบิดาให้บังคับบัญชากองทหารรักษาพระองค์หากราชาเอลเบอเรธไม่คิดว่าเจ้าชายหนุ่มพระองค์นั้นจะทรงขยันถึงขั้นคุมทหารรับจ้างมาส่งมอบให้กรีนแลนด์ด้วยพระองค์เอง

“เจ้าล้อข้าเล่นหรือเปล่ากันนาร์”

“ไม่ได้ล้อเล่นพ่ะย่ะค่ะกระหม่อมทูลจริงๆ หากไม่ติดว่าทรงได้รับบาดเจ็บเจ้าชายเอเดรียนคงเสด็จมาเข้าเฝ้าแล้วละพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้าไม่นึกว่าเจ้าชายเอเดรียนจะโปรดกรีนแลนด์ถึงเพียงนี้”

กระแสรับสั่งของประมุขแห่งกรีนแลนด์ทำให้เจ้าชายกันนาร์นึกไปถึงคำบอกเล่าของน้องสาวรอยแย้มสรวลกว้างจึงกลายเป็นเสียงหัวเราะดังกังวาน

“ไม่ได้โปรดกรีนแลนด์หรอกพ่ะย่ะค่ะแต่เสด็จมาเพราะทรงมีเหตุผลอื่นต่างหาก”หลุดพระโอษฐ์ออกไปแล้วเจ้าชายหนุ่มก็นึกอยากกัดชิวหาองค์เองยิ่งนัก ในบรรดาเรื่องทั้งหมดที่ทรงได้รับรู้มามีเพียงเรื่องเดียวที่พระองค์ไม่ปรารถนาจะกราบทูลให้ราชาเอลเบอเรธทรงทราบก็คือเรื่องที่นักบวชเมลเป็นผู้หญิงและเป็นคู่หมั้นของเจ้าชายเอเดรียนนี่แหละ

“เหตุผลอะไร” ราชาหนุ่มทรงโน้มพระวรกายเข้าหาผู้พูดอย่างสนพระทัย “เจ้ารู้อะไรดีๆมาหรือกันนาร์”

“ห..หามิได้พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมก็กราบทูลเรื่อยเปื่อยไปอย่างนั้นเอง จริงสิกระหม่อมมีอะไรจะถวายให้ทอดพระเนตร”

ผู้พูดรีบเบนความสนใจของประมุขแห่งกรีนแลนด์ด้วยการหยิบหวีสับขนาดเล็กทำจากทองคำฝังอัญมณีแพรวพราวออกมาวางบนพระแท่นบรรทมเบื้องพระพักตร์ แล้วกราบทูลติดต่อกันไปว่า

“เครื่องประดับผมของเจ้าหญิงลูเซียพ่ะย่ะค่ะทหารเก็บได้ตอนจับกุมนางที่จัตุรัสเมือง”

ราชาเอลเบอเรธหยิบวัตถุชิ้นนั้นขึ้นมาทอดพระเนตรอย่างสนพระทัย

“ข้าเคยเห็นแบบร่างของเครื่องประดับชิ้นนี้ที่บ้านของริช ไคลี่มันถูกสั่งทำขึ้นพร้อมกับตลับยาพิษที่เจ้าหญิงแคธรีนพบบนโต๊ะเขียนหนังสือของข้า”

“ถ้าเช่นนั้นก็มีความเป็นไปได้ที่เจ้าหญิงลูเซียทรงร่วมมือกับเจ้าชายดิเร็กซ์เพราะถูกบงการด้วยเวทมนตร์ชั่วร้ายผ่านทางเครื่องประดับชิ้นนี้”เจ้าชายกันนาร์ทรงออกความเห็น

“ก็น่าคิดอยู่เหมือนกัน เจ้าหญิงลูเซียเป็นคนเรียบร้อยอ่อนหวานไม่น่าจะทำเรื่องเลวร้ายอย่างวางยาพิษใครได้ เจ้าเองก็บอกว่านางดูแปลกไปหลังจากงานฉลองวันเกิดของข้ามิหนำซ้ำกาอิยาห์ยังเคยเล่าว่าเห็นชายแปลกหน้าประดับเครื่องประดับผมให้เจ้าหญิงลูเซียที่ลานน้ำพุก่อนจะมอบตลับเครื่องหอมให้นาง บางทีสิ่งที่เจ้าสงสัยอาจจะเป็นไปได้แต่ก็คงพิสูจน์ยากอยู่สักหน่อย”

“แล้วฝ่าบาทจะทรงทำอย่างไรกับเรื่องนี้พ่ะย่ะค่ะ”

ราชาเอลเบอเรธทรงนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนตอบเสียงแผ่ว

“ก็คงต้องให้สภาผู้ครองแคว้นไต่สวนนางต่อหน้าชาวเมืองตามกฎหมายนั่นแหละแต่ถึงจะพิสูจน์ได้ว่าเจ้าหญิงลูเซียถูกเวทมนตร์ชั่วร้ายควบคุมจิตใจจริงนางก็ยังต้องรับโทษอยู่ดี”

“ท่านน้าคงเสียพระทัยมากนะพ่ะย่ะค่ะ เพราะทรงรักเจ้าหญิงลูเซียเหลือเกินรักถึงขนาดที่ทรงวาดหวังว่าจะได้นางมาเป็นพระสุนิสา”

“ท่านแม่ต้องทำพระทัยกันนาร์” ราชาหนุ่มตรัสขรึมๆ ทรงส่งเครื่องประดับชิ้นน้อยคืนให้อีกฝ่าย

“เจ้าเก็บของชิ้นนี้ไว้ก่อนมันเป็นหลักฐานชิ้นเดียวที่อาจจะช่วยให้เจ้าหญิงลูเซียไม่ต้องรับโทษสูงสุดพอจบเรื่องแล้วค่อยนำไปทำลาย ไม่ว่ามันจะมีเวทมนตร์ชั่วร้ายกำกับอยู่หรือไม่ข้าก็ไม่ต้องการให้ใครนำไปใช้อีก”

“พ่ะย่ะค่ะ” เจ้าชายกันนาร์รับคำ

หลังจากนั้นพระองค์จึงกราบทูลขอพระราชานุญาตจัดงานเลี้ยงต้อนรับทหารผลัดใหม่ตามธรรมเนียมซึ่งราชาหนุ่มทรงมีพระดำริให้จัดอย่างยิ่งใหญ่เพื่อเป็นการชดเชยที่ชาวลินเด็นต้องพบกับเหตุการณ์อันน่าตื่นตระหนกจนไม่ได้ฉลองเทศกาลต้อนรับฤดูใบไม้ร่วงเหมือนทุกปี และทรงอนุญาตให้ทุกคนในปราสาทลินเด็นเข้าร่วมงานเลี้ยงได้โดยไม่มีข้อยกเว้นโดยเฉพาะ ‘ท่านเมล’ ทรงมีรับสั่งเจาะจงให้เชิญมาร่วมโต๊ะเสวยเป็นกรณีพิเศษเลยทีเดียว

“ว่าไงนะ”

เจ้าชายดิเร็กซ์กระแทกถ้วยเมรัยในพระหัตถ์ลงกับโต๊ะโดยแรงจนน้ำสีอำพันแทบกระฉอกหกบริเวณระเบียงหลังพระตำหนักที่ประทับอันเป็น ‘มุมสงบ’ ส่วนพระองค์ ถูกความเงียบเข้าปกคลุมชั่วขณะ

“ท่านฟังผิดหรือเปล่า ฟีบัส”

“ไม่ผิดหรอกพ่ะย่ะค่ะ มีคนเห็นราชาเอลเบอเรธที่เมืองลัสเตอร์สโตนจริงๆคนของกระหม่อมไปสืบมาแล้ว มีพยานรู้เห็นหลายคนเพราะคืนที่ปรากฏพระองค์เป็นคืนสุดท้ายของงานเทศกาลพอดีกระหม่อมเลยรีบมากราบทูลให้ทรงทราบเสียก่อน”

คำตอบหนักแน่นของหัวหน้าองครักษ์ ทำให้เจ้าชายหนุ่มนิ่งงันไปทันที...มันจะเป็นไปได้อย่างไรกันในเมื่อเอลเบอเรธกับเจ้านักบวชกำมะลอนั่นถูกหอกซัดของพระองค์ปลิวตกหน้าผาไปแล้วมิหนำซ้ำพวกมันยังถูกธนูยิงซ้ำอีกไม่มีทางที่จะรอดชีวิตไปปรากฏตัวที่ลัสเตอร์สโตนได้เด็ดขาด นอกเสียจากว่า

พวกมันจะเล่นลูกไม้!

ภาพเหตุการณ์ตอนที่ร่างของราชาเอลเบอเรธกลายเป็นท่อนไม้ผุดขึ้นในห้วงความทรงจำสลับกับภาพที่หน้าผาเมื่อร่างสองร่างร่วงดิ่งลงสู่สายน้ำดำมืด ก่อนจะโผล่ขึ้นมาเป็นเป้าให้กับลูกธนูของพระองค์จนกระทั่งกลายเป็นศพลอยหายไปกับกระแสน้ำเชี่ยวกรากแต่ละภาพแต่ละเหตุการณ์ช่างดูชัดเจนสมจริงเสียจนเจ้าชายดิเร็กซ์ไม่ได้เฉลียวใจเลยสักนิดว่าสิ่งที่เห็นเป็นเพียงภาพลวงตาในเมื่อเจ้านักบวชกำมะลอผู้นั้นใช้เวทมนตร์สร้างกำแพงไฟได้ ทำไมมันจะสร้างภาพมายาขึ้นมาตบตาพระองค์และเหล่าทหารไม่ได้

บัดซบ... เจ้าชายดิเร็กซ์บีบถ้วยเงินผสมดีบุกจนบิดเบี้ยวคาพระหัตถ์ป่านนี้ทหารที่ราชาคาลอสส่งไปเหยียบกรีนแลนด์คงใกล้ถึงจุดหมายเต็มทีรอเพียงการเคลื่อนทัพของวูดแลนด์ แผนบุกโจมตีกรีนแลนด์ทั้งทางตะวันออกและตะวันตกก็จะสมบูรณ์พร้อมพระองค์ไม่มีวันยอมถูกพระบิดาตำหนิว่าเป็นต้นเหตุทำให้แผนทั้งหมดต้องพังพินาทเพราะเรื่องแค่นี้แน่เอลเบอเรธจะต้องตาย ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินเพื่อตามสังหารราชาหนุ่มผู้นั้นพระองค์ก็จะทำ!

เจ้าชายดิเร็กซ์ผลุนผลันลุกจากพระเก้าอี้เสด็จกลับเข้าไปในตำหนักเพื่อออกคำสั่งทหารภายใต้พระบัญชาให้เตรียมจัดทัพเพียงชั่วอึดใจเดียวกองทัพขนาดย่อมก็พร้อมจะเคลื่อนออกจากทาเนียร์

ม้าทรงสีน้ำตาลแดงควบขับด้วยความเร็วราวกับพายุ ทิ้งห่างขบวนทหารที่ตามติดเบื้องหลังจนไกลลิบ บุรุษชุดดำแนบร่างลงกับหลังเจ้าสัตว์พาหนะเพื่อลดแรงปะทะของสายลมเย็นเฉียบดวงเนตรสีนิลวาวโรจน์ดุจเปลวเพลิงจ้องเขม็งไปยังแนวเขานีลันที่ทอดตัวสงบนิ่งอยู่เบื้องหน้าต่ำลงไปอีกฟากคือแผ่นดินอันเป็น ‘หัวใจ’ ของประเทศกรีนแลนด์

เรียวโอษฐ์งามได้รูปเม้มแน่นก่อนคลี่ออกเป็นรอยยิ้มมาดหมาย

รอก่อนเถอะกรีนแลนด์...

รอให้กองทัพของพระองค์เคลื่อนไปถึงเสียก่อน จะทรงบดขยี้แคว้นดาโกให้ราบเป็นหน้ากลองดูสิว่าคราวนี้เอลเบอเรธจะหนีรอดคมดาบไปได้อีกหรือไม่

ม้าทรงของเจ้าชายดิเร็กซ์พุ่งทะยานไม่หยุดยั้งมีทหารทาเนียร์จำนวนสองหมื่นนายเร่งฝีเท้าตามหลัง สูงขึ้นไปเบื้องบน เมฆทะมึนเริ่มก่อตัวหนาทึบบดบังดวงจันทร์สีทองจนแสงสว่างนวลตาเลือนหายไปเกือบหมดแสงฟ้าแลบแปลบปลาบปรากฏขึ้นเหนือทิวเขาสลับกับเสียงฟ้าร้องครืนครางเป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าพายุใหญ่กำลังตั้งเค้า ...ณ มุมหนึ่งของแคว้นดาโกเงาแห่งสงครามเริ่มทอดทาบอย่างเงียบงัน ทว่าอีกมุมหนึ่งนั้นพระจันทร์รูปเคียวยังคงลอยเด่นอยู่กลางฟ้า เคียงข้างดาวดวงเล็กๆ สีเงินสุกใสที่เปล่งประกายระยับแข่งกับดวงตาของใครบางคน

Create Date : 08 กันยายน 2559
Last Update : 8 กันยายน 2559 21:16:27 น.		1 comments
Counter : 492 Pageviews.
Share Tweet