:Me Myself: เป็นเมียโจรบ้าห้าร้อยยังพอทน เป็นเมียกะเทยสักคนทนได้ไหม ตั้งแต่หนังเรื่องพระนเรศวรเข้าโรง ผู้เขียนก็เริ่มดูหนังในโรงบ่อยขึ้น น่าจะเป็นนิมิตรที่ดี เพราะแสดงว่า มีหนังที่น่าสนใจเยอะขึ้น ไม่ก็เพราะรายได้ในกระเป๋าเริ่มดีขึ้น 555+ แต่ต้องยกความดีให้กับMv โปรโมทหนังของเรื่องนี้ด้วย ที่เลือกเพลงของEbola การนำเสนอ ก็บอกกันค่อนข้างจะตรงๆ ว่าเราจะต้องไปเจออะไรบ้างในหนังเรื่องนี้ มันได้ผลขนาดว่าผู้เขียนดูครั้งเดียวก็รอวันหนังเข้ากันเลย O____o แต่ไม่ทราบว่า มีใครจำได้บ้าง พี่เขาเคยเล่นละครซิทคอม(ที่เป็นของทีวีธันเดอร์มั้ง มีนีโน่ อ้อมสุนิสา แล้วพี่ออฟก็เล่นเป็นบทกระเทยควาย ยังจำได้ว่า เล่นได้ฮามาก และค่อนข้างจะแหวกแนวกว่าละครในสมัยนั้น ไม่รู้เพราะบทนี้หรือเปล่า เลยเป็นแรงบรรดาลใจให้กำกับหนังเรื่องนี้ (ฮา) Me Myselfเล่าเรื่องแบบตรงไปตรงมา เริ่มต้นนางเอกขับรถชนพระเอก พระเอกความจำเสื่อมไม่รู้ว่าเป็นใคร ต้องมาพักพิงกับนางเอก(ตอนที่ดูก็คิดถึงเรื่องกุมภาพันธ์ขึ้นมาตะหงิดๆ แต่เรื่องโน้นฝ่ายหญิงความจำเสื่อมซะงั้น) หนังในส่วนแรกจะเน้นแนวสดใส ยิงมุขฮากันตลอด ทั้งฮาทั้งอมยิ้ม อารมณ์ของคนดูในรอบเดียวกับผู้เขียนน่าจะไปในทางเดียวกัน เพราะเมื่อมาถึงฉากเลิฟซีน คนทั้งโรงก็เงียบกริบ เงียบจนได้ยินแต่เสียงแอร์ในโรงหนัง เงียบกระทั่งได้ยินเสียงลมหายใจของตัวละคร........................ อู้ววว *-* จนหนังเข้าสู่ช่วงตึงเครียด ที่นางเอกเริ่มรู้แล้วว่า พระเอกไม่ใช่ผู้ชายธรรมดา(แต่คนดูรู้หมดแล้วตั้งแต่ดูตัวอย่าง อิๆ)เพราะดั๊นเป็นกะเทยนางโชว์ซะงั้น ตามด้วยคำถามที่แฟนเก่านางเอกแดกดันใส่ ว่า"เป็นเมียกะเทยไม่อายเรอะ!!! ถ้าที่ทำงานรู้เข้าจะทำตัวยังไง" ฮึ่ย ได้ยินแล้วอยากกระโดดเข้าไปชกซะจริง 555+(แม้ว่าที่จริงผู้เขียนจะปลื้มคุณเอ็กซ์มากๆก็ตาม...ขออินตามหนังหน่อย) พระเอกกลับไปใช้ชีวิตตามวิถีทางเดิม หนังช่วงหลังเป็นการสำรวจสภาพจิตใจของตัวละคร ตรงนี้มีบางคนบ่นว่าหนังออกจะเฉื่อยๆไป แต่โดยส่วนตัวผู้เขียน กลับเห็นว่า หนังขับตัวออกมาอย่างรวดเร็ว ว่องไว มาถึงช่วงนี้ก็ต้องชะลอเครื่องกันบ้าง คนดูเองก็ได้สำรวจจิตใจ ไปพร้อมๆกับตัวละครจนถึงบทสรุปของหนัง ทั้งอนันดาทำหน้าที่ได้ดีเป็นที่น่าประทับใจ เล่นได้ดีจนผู้เขียนเชื่อว่า เขาเคยเป็นกะเทยมาจริงๆ ต้องขอชมผู้กำกับด้วยที่ใส่ภาษากายแบบแอ๊บๆเข้ามาได้เนียนมากๆ(ทั้งนั่งเกร็งตรีน การใช้มือ) และบทภายนตร์ที่โน้มนำให้เราเชื่อไปกับตัวหนัง .......ขอให้รักจงเจริญ ส่วนตั๊วส่วนตัว คงเดช จาตุรันต์รัชมี :เขียนบท ที่จริงหนังเรื่องนี้เขียนบทโดยคนเขียนบทเดียวกับเรื่อง The Letter จะไม่เอามาเปรียบเทียบเลยก็คงไม่ได้ เพราะหนังทั้งสองเรื่อง มีความเหมือนกันในบางส่วน เอาง่ายๆ ขนาดวิธีการโปรโมทยังคล้ายๆกันเลย คือเอาทั้งหมดของหนังมานำเสนอ( The Letter)เรารู้ว่าพระเอกตาย แล้วต้องมีจดหมายจากพระเอก) แต่ในการที่บอก เกือบทั้งหมด ก็ยังดึงดูดให้คนเข้าไปดูอยู่ดี แต่เทียบกันระหว่างสองเรื่องนี้แล้ว ชอบMe Myselfมากกว่า เพราะดูฟูมฟายน้อยกว่า ดูแล้วมีความเป็นตัวตน เราสัมผัสตัวละครได้ง่ายกว่า ไม่เหมือนThe Letter ที่เรารู้สึกได้ ถึงความต้องการจูงใจให้คนคล้อยตามไปตามหนังมากเกินไปเลยไม่ชอบซะงั้น ประเด็นความเป็นกะเทยของพระเอก โดยส่วนตัว คิดว่าในส่วนของบท มีหลายส่วนที่รับได้ โดยไม่ได้ใช้ความรู้สึกที่ว่าต้องอลุ่มอล่วยกับหนัง เพราะเมื่อหนังบอกว่า พระเอกมีความเบี่ยงเบน จากการเลี้ยงดู ก็เลยรู้สึกว่า มันคงไม่แปลก ถ้าพระเอกจะดูล่ำสักหน่อย เพราะฮอร์โมนก็คงทำงานตามปกติ ไม่งั้นคงมีฉากเลิฟซีนไม่ได้(อิ__อิ ) ในโลกนี้ยังมีผู้ชายที่เพิ่งรู้ตัวว่าเบี่ยงเบนเมื่อมีลูกมีเมียมาแล้ว ก็มี แล้วจะมีกะเทยเพิ่งค้นพบตัวเองว่าเป็นผู้ชายบ้างไม่ได้เหรอ แต่หนังก็เว้นช่องว่างไว้ ให้คนดูคิดต่อไปเอง ว่าพระเอกของเราจะเลือกหนทางไหนซึ่งตรงนี้ เมื่อตอนดูจบแรกๆก็อึดอัดเหมือนกันที่หนังไม่บอกตรงๆ แต่เว้นไปหลายวันให้ความคิดตกตะกอนดู ก็นับว่าจบแบบนี้แหละ ดีแล้ว ขอบ่นหน่อย...ตัวละครเพื่อนบ้านหน่ะ ผู้เขียนตั้งความหวังว่า คงจะมีบทจี๊ด ชวนน่าประทับใจแบบเพื่อนพระเอกในหนังเรื่องNotting Hill เพราะบทเอื้อมากๆ แต่ก็ไม่มี เพื่อนร่วมงานนางเอกยังดูมีประโยชน์กับเนื้อเรื่องมากกว่าซะอีก ทั้งๆที่ออกน้อยกว่า(ชอบบทเฮียที่เล่นโดยคุณตุ๊ยตุ่ยมากๆ) ภาพประกอบจากเวป //www.memyselfmovie.com/   Create Date : 30 เมษายน 2550     18 comment Last Update : 30 เมษายน 2550 13:42:41 น.     Counter : 1535 Pageviews.   Share Tweet