ชีวิตของผู้ใหญ่ก็เป็นอย่างนี้เองสินะ

วันนี้เข้าโหมด"เวิ่นเว้อ"ค่ะ ไม่รู้ว่าที่จะเขียนออกมาจะมีสาระอะไรรึเปล่า แหะๆ

แล้วก็ขอโทษคุณผู้อ่านที่คอยติดตามบล็อคจูนมาเสมอ(มีด้วยเหรอ?) ที่ไม่ค่อยได้มาอัพเลย งานยุ่งมากค่ะ ยุ่งจนที่ว่าพอกลับมาบ้านแล้วอยากจะนั่งอยู่เฉยๆ ไม่อยากจะขยับตัวทำอะไรทั้งสิ้น

เข้าเรื่องเลยดีกว่าค่ะ "ชีวิตของผู้ใหญ่ก็เป็นอย่างนี้เองสินะ"

มาจากเรื่องงานจูนค่ะ พูดได้เต็มปากเต็มคำเลยว่า งานที่คลินิคนี้เป็น"งาน"แรกของจูนจริงๆ งานที่จะต้องทำสี่สิบชม.ต่ออาทิตย์ งานที่จะต้องตรงต่อเวลา งานที่จะต้องจริงจังกับมัน งานที่จะต้องมีความรับผิดชอบต่อทั้งตัวเอง เพื่อนร่วมงาน และคนไข้ จริงอยู่ว่าเคยได้ทำงานพาร์ทไทม์ในห้างบ้าง ในรพ.เป็นผู้ช่วยพยาบาลบ้าง ในมหาวิทยาลัยบ้าง แต่ก็ไม่ใช่"งาน"จริงๆ สักอย่าง คราวนี้เองที่จูนได้รับรู้ ได้สัมผัสกับชีวิตของ"ผู้ใหญ่" ที่ตอนเด็กๆเคยคิดและขวนขวายอยากจะรู้จริงๆ

ได้สัมผัสแล้วค่ะ แล้วก็รู้สึกว่า ม่าง ไม่เห็นจะสนุกอย่างที่คิดเลยอ่ะ ทำกันไปได้ยังไง...งานอาทิตย์ละห้าวัน วันละแปดชม. ไม่เบื่อกันบ้างเหรอ?

เกือบหนึ่งเดือนแล้วที่จูนได้ใช้ชีวิตอย่างนี้....
ตื่นตี่ห้ากว่า...ล้างหน้าอาบน้ำแต่งตัว...ขับรถไปทำงานและกินข้าวเช้าไปในรถ....ทำงาน....กินข้าวเที่ยง...ทำงานต่อจนงานเลิก...ขับรถกลับบ้าน....กินข้าวที่บ้าน....อาบน้ำ....เล่นเน็ต....นอนสามทุ่มกว่า

ตอนทำงานก็ต้องทนคุยกับเพื่อนร่วมงานและคนไข้ พบเจอกับผู้คนที่มาจากที่ต่างๆ มีทั้งฝรั่งที่อยู่ใกล้ๆ กับคลินิค หรือคน"ต่างด้าว" ที่พูดภาษาอังกฤษไม่ค่อยจะได้มาเป็นคนไข้ที่เราต้องรับผิดชอบ มีคนที่มีบุคลิคที่เราชอบและไม่ชอบ งานก็เลยดูน่าสนใจขึ้นมาหน่อย

แต่ปัญหาอยู่ที่คนร่วมงานด้วยมากกว่า....บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าจูนเป็นเด็กมากๆ เลยเข้ากับคนร่วมงานที่อายุเยอะกว่าไม่ได้ พวกที่แต่งงาน มีสามี มีลูกมีหลานแล้วน่ะค่ะ พูดกันยากอยู่ เค้าพูดอะไรเราก็ไปเสริมไม่ได้ ฮ่าๆ จะไปรู้เรื่องอย่างนั้นได้ยังไงเล่า เพิ่งจะจบมหาลัยมาเอง ตัวเองยังจะเอาไม่รอดเลย กร๊าก ตอนนี้เลยอยู่อย่างค่อนข้างจะโดดเดี่ยว แต่ก็คิดว่าเรามาทำงาน ไม่ได้มาหาเพื่อน(ถ้ามีมันก็ดีอยู่หรอกนะ) ทำงานของตัวเองให้ดีที่สุดก่อนจะดีกว่า เพราะว่าตอนนี้จูนเป็นเด็กใหม่ไร้ประสบการณ์ ทำงานผิดพลาดก็หลายครั้งอยู่ ปรับปรุงเรื่องนี้ก่อนน่าจะดีกว่านะ.... เฮ่อ คิดแล้วก็ค่อนข้างหนักใจ เหมือนกับว่า...อะไรกัน ทำไมวันหยุดมันช่างผ่านไปเร็วอะไรอย่างนี้ พรุ่งนี้ก็วันจันทร์แล้วเหรอ?

นึกว่าทำงานได้เงินเดือนแล้วจะมีความสุข แต่มองไปอีกที...มันก็เป็นตัวเลขเฉยๆ เวลาใช้แทบจะไม่มี วันเสาร์วันอาทิตย์ก็อยากแต่จะอยู่บ้าน เพราะว่ามันเหนื่อยเกินกว่าที่จะออกไปใช้เงินที่ไหน เล่นช็อปทางเน็ตอย่างเดียว ฮ่าๆ

slangฝรั่งเค้าจะพูดว่า wash, rinse, and repeat ซัก ล้าง แล้วก็เริ่มใหม่ เป็นวัฐจักรไปทุกวันๆ เริ่มทำก็เริ่มคิดไป โหย แล้วต้องทำอย่างนี้ไปอีกสี่สิบปีเลยเหรอเนี่ย ฮ่าๆๆ ทำกันไปได้ยังไงเนี่ย???

คิดอยู่อย่างเดียวค่ะ ว่าตอนนี้เป็นช่วงปรับตัวอยู่ เดี๋ยวก็ชินไปเองค่ะ เค้าก็ทำกันได้หมด แล้วทำไมเราจะทำไม่ได้ล่ะ ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ค่ะ


ปล. แล้วจูนก็นึกถึงเมืองไทยขึ้นมา เอ "วัฒนธรรม"การทำงานของคนไทยจะเป็นเหมือนกับที่นี่รึเปล่า เพราะว่าเวลาทำงานที่นี่รู้สักเหมือนกับว่าทำแบบตัวใครตัวมันมากๆ แล้วก็ไม่มีseniority เท่าไหร่ คือไม่มีใครเรียกใครว่าเป็น "รุ่นพี่" หรือ "บอส" ไม่ค่อยจะเคารพกันเท่าไหร่ ขนาดเรากับคนที่ทำงานด้วยอายุห่างกันเกือบสามสิบปีก็ยังเรียกแค่ชื่อเฉยๆเลย ฮ่าๆๆ เราก็ยังขัดๆเขินๆอยู่เป็นบางที เวลาเจอคนไข้ที่อายุเกือบแปดสิบแล้วเรียกแค่ชื่อเค้าเฉยๆ

คิดอยู่เหมือนกันว่าถ้ามีเวลากลับไปเมืองไทยอีกสักครั้ง จะลองไปดูว่าบรรยากาศการทำงานของพยาบาลที่บ้านเราจะเป็นยังไงกัน จะสนุกกว่าที่นี่รึเปล่านะ ชวนให้คิดจริงๆ

Create Date : 30 มกราคม 2555 Last Update : 30 มกราคม 2555 9:31:46 น. Counter : 7601 Pageviews.		44 comments
Share Tweet