มีนิทานเรื่องนึงเล่าว่า

           " มีศาลาอยู่หลังหนึ่ง เป็นศาลาที่เก่าและรอวันผุพังลงไป ศาลารอคอยแค่ใครสักคนที่จะมาซ่อมแซมให้ได้เป็นที่พักพิงของคนสรรจรไปมา แต่ทว่าผู้คนที่มาพักพิงทั้งหลายก็ไม่ได้สนใจ กลับใช่ศาลาเป็นแค่ที่พักพิงชั่วคราวเมื่อฝนหยุดตก แดดเริ่งอ่อนก็ออกเดินทางตามชีวิตของตัวเอง จะมีใครเห็นใจศาลาหลังน้อย เวลาผ่านไปก็เนิ่นนานศาลาเริ่มชำรุดทรุดโทรมลงไปเรื่อยๆ พร้อมๆกับพายุฝนที่คอยโหมกระหน่ำซัดใส่แบบไม่ยั้ง ผู้คนสรรจรไปมาได้ฝากชีวิตไว้ที่ศาลาลำน้อยเรือนนี้หลากหลายชีวิต ศาลาต้องใช้ความอดทนไม่นอยที่จะรองรับน้ำหนักผู้คนมากมาย แต่แล้วพายุฝนก็สงบลง หลายชีวิตเริ่มทะยอยกลับไปมีชีวิตของตัวเอง จะมีใครรู้ไหมว่า หลังจากที่พายุสงบลง ศาลาลำน้อยที่คอยรองรับความทุกของผู้คนสรรจรไปมานั้น กำลังจะพังทะลายลงด้วยความอ่อนแรง น้ำตาอันมากล้นของศาลาคงบ่งบอกความเจ็บปวดอันมากมานมหาศาลได้ไม่น้อย สุดท้ายไม่มีแล้วศาลาริมทางที่แสนเศร้า"

             ธรรมชาติของมนุษย์ คือการทำทุกอย่าเพื่อให้ตัวเองมีชีวิตรอด แม้ว่าสิ่งๆนั้นต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวดของใครอีกคนก็ตามแต่ นอกจากนี้ธรรมชาติยังได้สร้างผู้ล่า และเหยื่อ เมื่อมีคนได้ก็ต้องมีคนเสีย คนที่ได้ชื่อว่าเสีย ไม่ได้แตกต่างไปจาก"ศาลา" ที่เปนที่พักพิงของผู้ล่า ความรู้สึกของศาลา ช่างแสนเศร้าเคล้าน้ำตา รนทดในโชคชะตาที่ไม่ว่าจะแสนดีแค่ไหนก็เป็นได้แค่นี้เป็นได้แค่ทางผ่านเป็นได้แค่บันได เป็นได้แค่ศาลา..ความรู้สึกของผู้ล่าเป็นยังไงคนที่มองคนอื่นเป็นแค่ทางผ่านเขามีความรู้สึกกันอย่างไร  แต่ความรู้สึกของศาลา ณ ตอนนี้ช่างเจ็บปวดแต่ก็ต้องอดทนรอคอยแค่วันที่ศาลาจะล่มสลายลงไป ถึงวันนี้ ผู้ล่าทั้งหลายแหล่คนจะระลึกถึง อาลัย หรือไม่ก็ไม่สนใจหาเหยื่อรายไหม่ เพื่อเป็นที่พักพิงอาศัย ....