ประสบการณ์ที่ผ่านมา มัน คือ บทเรียนที่แลกมาด้วยชีวิตในวัยหนึ่ง จะปล่อยให้มันสูญสลายไปหรือ .....นำมาเล่าสู่กันฟังน่าจะมีประโยชน์บ้างนะ....
|
||||||||||||||
ตอนวิกฤติ ชีวิตครั้งที่สอง... ตอนวิกฤติ ชีวิตครั้งที่สอง... ยื้อกับความตายจนเกือบจะไม่มี ตอนที่สามแล้ว....ขอเขียนเป็นบทแทรก วิกฤติชีวิตครั้งที่สองแทน....เพราะหลังผ่าตัด ยังต้องมารับยาเคมี....เมโธเทรกเซท (Methotrexate) อีก 1 ชุด... รับยาคีโมเสร็จ ก็เตรียมตัวกลับบ้าน... พักฟื้นได้ 2 คืนเท่านั้น ฤทธิ์ยาที่ตกค้างเริ่มออกอิทธิฤทธิ์ เล่นเอางอมพระรามไปเลย... เริ่มจากเกิดปื้นคันคล้ายๆกับฝื่นคันขึ้นเป็นบริเวณวงกว้างตามลำคอ หน้าอก โดยเฉพาะบริเวณขา... (โปรดสังเกตุ ลักษณะของปื้นแผลให้ดี... เกือบทำให้ผมต้องอยู่ในภาวะเฉียดตายทันที..) เพราะความรู้สึกว่าตนเองไม่เป็นอะไร แค่ผื่นคันที่เกิดขึ้นเท่านั้น วันแรกที่เกิด ได้ตัดสินใจถ่ายรูปแผลส่งให้คุณหมอพีรพัฒน์ ดูคุณหมอเห็นก็แน่ะนำให้รีบกลับมาที่โรงพยาบาล... แต่ผมเองกับรู้สึกว่ามันเป็นปื้นมากขึ้นก็จริงอยู่ แต่อารมณ์ที่ต้องอยู่โรงพยาบาลนานๆ ทำให้ไม่อยากกลับไปเร็ว...กว่านี้ กะในใจว่าขออยู่อีกสักวันเถิด....  โชคเข้าทางอีกครั้ง...เพื่อนที่เป็นพยาบาล คุณหญิง ดวงฉาย เธอสอบถามติดตามอาการป่วย ส่งแมสเซสมาถามอาการพอดี ด้วยประสบการณ์สุดยอดที่คลุกคลีกับคนป่วยมะเร็งมานาน รีบบอกให้ถ่ายรูปแผลที่เกิดขึ้น พร้อมกับถ่ายรูปภายในช่องปากที่กำลังปวดระบมมากขึ้นเรื่อยๆ... พอเห็นรูปเธอก็รีบบอกให้กลับมาที่โรงพยาบาลทันที พร้อมกับโทรปรึกษา อ.อัครฐาน คุณหมอผู้เชี่ยวชาญทางเคมีที่ดูแลผมอยู่...พร้อมกับสั่งให้เข้ามา Admit ทันที... ในที่สุดก็ต้องเข้าโรงพยาบาลอีกครั้งในคืน 28 พฤษภาคม 2559 ทันที...พอมาถึงก็สถานะการฉุกเฉิน รีบส่งตัวเข้าเช็คอาการตรวจอาการทันที... ขอบคุณทีมพยาบาลประจำห้องฉุกเฉินทุกท่านนะครับ โดยเฉพาะเพื่อนหญิง ที่เอาใจใส่เต็มที่ ทำให้เราไม่เงอะงะทำอะไรไม่ถูก.... มา...นอนบนเตียงเกือบห้าทุ่ม...ทีมพยาบาลก็ได้รับคำสั่งจากคุณหมอให้น้ำเกลือ พร้อมกับยาฆ่าเชื้อทันที เพื่อป้องกันการติดเชื้อ...เจาะเลือดไปเข้าแล็บ... เมื่อผลเลือดออกมาก็เป็นที่น่าตกใจ เม็ดเลือดขาวเหลืออยู่ไม่กี่เปอร์เซนต์ เกล็ดเลือดต่ำมาก...กำลังเสี่ยงต่อภาวะเลือดไหลไม่หยุดหากมีบาดแผล ในปากก็เริ่มระบม ปวดเหงือกอย่างรุนแรง ในกระพุ้งแก้มมีแผลออกมาทั้งสองข้าง...พูดแล้วยังปวดแสบไม่หาย...อะไรจะขนาดนี้ ที่ขาก็เป็นปื้นแดงมากขึ้น คุณหมอเล่าว่าเป็นเพราะใต้ผิวหนังเลือดออกตามเส้นเลือดฝอยที่ไม่ค่อยจะแข็งแรงอยู่แล้ว...ไข้เริ่มขึ้นสูง 38.6 c ทั้งยาลดไข้ ยาฆ่าเชื้อฯ น้ำเกลือถูกลำเลียงเข้าเส้นเลือดโดยตรง... แต่เราก็ยังรู้สึกว่าตัวเองยังไม่เป็นอะไรมาก...แต่ทางทีมรักษากับไม่คิดอย่างนั้น...เพราะมาคุยภายหลังว่าผมกำลังอยู่ในภาวะเสี่ยงอย่างยิ่ง....ที่จะเกิดอาการที่ชาวบ้านเรียกว่าไหลตาย เพราะเลือดอาจไหลไม่หยุดไม่มีเกล็ดเลือดมาอุดปากแผลไว้ แผลที่ปากระบมมาก จนต้องใช้วิธี...เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาคราวใด ก็ต้องฝืนอมยาบ้วนปาก แล้วกลั้วปากด้วยน้ำเกลือ เอายาชาทาซ้ำบนแผล....ร้องโอ้ยสักที่ก่อนล้มตัวนอนต่อไป ความหิวไม่ต้องพูดถึง....มันเจ็บจนอิ่มทิพย์ เห็นอาหารมันก็อิ่มทันที...อันที่จริงได้รับการแนะนำมาแต่แรกให้ดื่มน้ำเยอะๆโดยเฉพาะคำพูดเล่นๆเหมือนติดตลกหน่อยๆจากเพื่อนหญิง ดวงฉาย แต่มีค่าเหลือเกินเช่น ดื่มน้ำเยอะๆวันละ 3 ปี๊บ เพราะดื่มน้ำมากๆจะช่วยขับตัวยา เมโธเทรกเซท (Methotrexate) ออกได้เร็วขึ้น โอกาสเจ็บหนักคราวนี้ก็น่าจะเกิดน้อยลง เมื่อมีโอกาสได้พบกับทีมคุณหมอที่ให้ความกรุณาขึ้นมาเยี่ยมไข้ถึงเตียงนอน ในทีมของ อ.ปิยะ ท่านก็ให้คำแนะนำว่า ให้ลองปรึกษากับ อ.อัครฐาน เรื่องความแรงของยาเคมี พูดกันขำขำว่า ลงทุนเปลี่ยนเอาไททาเนียมแสนแพงใส่แทนกระดูกแล้ว จะมาตายเพราะเคมี น่าเสียดายของนะ (อันนี้ผมสรุปเอง ไม่ใช่คำปรึกษาจากคุณหมอนะครับ) สวนทาง อ.อัครฐาน ก็คงติดตามผลการป่วยของผมเป็นระยะ ก็จึงได้สรุปว่าจะดึงตัวยาเมโธเทรกเซท (Methotrexate)ออกเพื่อลดความเข้มข้นของยาเคมีลง....ผมต้องสู้ต่อไปให้ไหวน่ะ นี่แหล่ะผลของความมั่นใจในตัวเองมากเกิ๊น...หนนี้นอนหลังติดเตียง....ทำทุกอย่างอยู่บนเตียงนอน เว้นแต่อุจาระยังฝืนขอลากเสาน้ำเกลือเข้าห้องน้ำ... ลำบากหน่อยแต่ก็ต้องทน... อาหารการกินไม่ต้องเพ้อหา...เพราะเหงือกบวมสองฝั่งทั้งบนทั้งล่าง น้ำยังดื่มลำบาก....แต่ก็ฝืนดื่มเข้าไป เพราะหากยังสู้ต้องก็ต้องกินอาหารให้ได้...โชคดีเข้าข้างอีกในโรงพยาบาลมีอาหารสำหรับผู้ป่วยที่กินข้าวไม่ได้ ชื่อ neo-mume ผสมกับไข่ลวก 2 ฟอง...ขอบคุณน้องผู้ช่วยพยาบาล น้องก้อย น้องเล็ก น้องบอย และอีกหลายคน คอยดูแลเรื่องการกินยันไปถึงเทกระป๋องปัสสาวะ....ตั้งแต่วันที่ 28 มาจนถึงวันนี้ สิบกว่าวันอาการเริ่มดีขึ้นเรื่อย วันนี้เริ่มกินโจ๊กปั่นได้ครึ่งชามแล้ว หากจะก้าวเดินหน้าสู้กับชีวิตต่อไป ไม่ได้กลัวตายนะ แต่เพื่อนให้ความช่วยเหลือทั้งเงินทองกำลังใจมากมาย ทั้งนี้คงเห็นความดีมากกว่าข้อเสียของเราดังนั้นต้องอยู่ให้ได้ อย่างที่เพื่อนๆให้กำลังใจ...... ก็ต้องกินให้ได้....ต้องกินให้ได้นี่เป็นคาถาสูตรสำเร็จในการสร้างความเข้มแข็งของร่างกาย นอกจากนี้ ผมยังได้ความเห็นที่ดี และน่านำมาเผยแพร่ คือ "หมอมีหน้าที่รักษาโรคตามอาการ ช่วยคุณได้เพียง 25% อีก 75% อยู่ที่ตัวของคุณเอง หากคุณไม่สู้ ไม่ฝึกให้ร่างกายแข็งแรง คุณก็จะสู้กับโรคภัยของคุณเองไม่ได้ ถึงตอนนั้นยาก็อาจไม่ใช้คำตอบในการรักษาพยาบาล" พอพ้นมา 6 คืนทุกอย่างก็เริ่มดีขึ้นอาการไข้ก็ยังมีๆลดๆ แต่ทุกเช้าตอนตีห้าครึ่ง จะลุกขึ้นมานั่งสมาธิ พยายามยกมือขึ้นสูงๆขึ้นลง ในช่วงนั่งสมาธิก็ใช้วิธี เปิดสายอ็อกซิเจนเบา สูดลมหายใจลึกๆยาวๆ ก็เขาว่าคนหายใจยาวลึกๆ จะมีอายุยืนนี่นา พร้อมทำใจให้สบาย แล้วฝึกเหยียดเข่าขวายึดเข้าออกแกว่งเท้าไปมา ผลจากการ ปฎิบัติทำให้รู้สบายตัวพร้อมที่จะสู้เวลาของวันใหม่อีกครั้ง พ้นมา 13 คืนที่รู้สึกทรมาณที่สุดจากการป่วยครั้งนี้... ถึงกับอธิษฐานกับเจ้ากรรมนายเวรว่า หากผมล่วงเกินให้ท่าน ทรมาณมากโปรดจงชี้แนะมาคุยกันเถิดว่าต้องการให้ผมทำอย่างไร อย่าให้ทรมาณแบบนี้เลย ที่โรงพยาบาลมีพระบรมรูปเสด็จพ่อ ร.5 และรูปเจ้าของที่ดินนายเลิศ กับนายสิน เจ้าของรถเมลล์สายนายเลิศอันโด่งดัง ผู้บริจาคที่ดินให้สร้างเป็นโรงพยาบาลเลิศสิน ผมได้ขอให้หายป่วยจากอาการนี้สักที วันนี้รู้สึกดีขึ้นแล้ว ทั้งเลือด เกล็ดเลือดถูกเติมเข้า หลายสิบถุงแล้วโดยเฉพาะเกล็ดเลือดครั้งล่ะ 10 U ก็ได้จากผู้บริจาค 10 คนโดยประมาณ ผมอาจโชคดี...เพราะตั้งแต่วัยรุ่นได้ร่วมบริจาคเลือดร่วม 39 ครั้ง ร่างกายบริจาคหลายสิบปีแล้ว ดวงตาก็บริจาคแล้ว...ไม่เหลืออะไรที่เป็นของตัวเอง ขณะนี้ก็เพียงอาศัยกายนี้อยู่เท่านั้น.... ครั้งนี้ร่างที่อาศัยกำลังเดือดร้อน เมื่อต้องการเลือด กับเกล็ดเลือดมาใช้บ้าง ทำให้รอเวลาไม่นานได้แทบทุกครั้ง ทั้งๆที่ตอนนี้เลือดกำลังขาดแคลน มีผู้ป่วยเตียงข้างๆหลายคนน่าสงสารมาก โรงพยาบาลไม่สามารถหาเลือดให้ได้...นอนรอความหวัง ได้-หรือไม่ได้ กลับไปนอนรอความหวังที่บ้านกันหลายคน...ชีวิตหลายชีวิตกำลังรอเลือด เพื่อเติมโอกาสทางรอดในชีวิตจริงของตน... โดยเฉพาะเลือด Group A. กำลังขาดแคลนมาก ผมจึงขอแทรก....เพื่อประชาสัมพันธ์ให้ เพื่อนๆทราบว่าหากจะทำบุญที่ดี สามารถช่วยต่อชีวิตของเพื่อนมนุษย์ได้บุญใหญ่แน่นอน การบริจาคเลือดจึงเป็นวิธีทำบุญที่ดีที่สุดทางหนึ่งแน่นอน....การบริจาคที่เจ็บเพียงแค่มดกัด สามารถมาที่ โรงพยาบาลเลิดสิน ชั้น 5 หรือจะไปที่สภากาชาดไทย...ได้ทุกที่ครับ อยากจะขอเชิญชวนเพื่อนๆทุกท่านนะครับ นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ตอนแทรก วิกฤติชีวิตเกิดขึ้นมาแทนตอนที่สาม...  ผลจากยา เมโธเทรกเซท (Methotrexate) ผมเริ่มร่วง  แล้วก็เป็นอย่างนี้ สกินเฮดซะเลย 
 แวะมาทักทายจ้าา ^__^ อิอิ sinota ซิโนต้า Ulthera สลายไขมัน SculpSure เซลลูไลท์ ฝ้า กระ Derma Light เลเซอร์กำจัดขน กำจัดขนถาวร รูขุมขนกว้าง ทองคำ ไฮยาลูโรนิค คีเลชั่น Chelation Hifu Pore Hair Removal Laser freckle dark spot cellulite SculpSure Ultherapy กำจัดไขมัน ร้อยไหม adenaa ลบรอยสักคิ้วด้วยเลเซอร์ ลบรอยสักคิ้ว Eyebrow Tattoo Removal เพ้นท์คิ้ว 3 มิติ สักคิ้วถาวร สักคิ้ว 6 มิติ Cover Paint สักไรผม 3D Eyebrow ให้ใจหายใจ สุขภาพ วิธีลดความอ้วน การดูแลสุขภาพ อาหารเพื่อสุขภาพ ออกกำลังกาย สุขภาพผู้หญิง สุขภาพผู้ชาย สุขภาพจิต โรคและการป้องกัน สมุนไพรไทย ขิง น้ำมันมะพร้าว ผู้หญิง ศัลยกรรม ความสวยความงาม แม่ตั้งครรภ์ สุขภาพแม่ตั้งครรภ์ พัฒนาการตั้งครรภ์ 40 สัปดาห์ อาหารสำหรับแม่ตั้งครรภ์ โรคขณะตั้งครรภ์ การคลอด หลังคลอด การออกกำลังกาย ทารกแรกเกิด สุขภาพทารกแรกเกิด ผิวทารกแรกเกิด การพัฒนาการของเด็กแรกเกิด การดูแลทารกแรกเกิด โรคและวัคซีนสำหรับเด็กแรกเกิด เลี้ยงลูกด้วยนมแม่ อาหารสำหรับทารก เด็กโต สุขภาพเด็ก ผิวเด็ก การพัฒนาการเด็ก การดูแลเด็ก โรคและวัคซีนเด็ก อาหารสำหรับเด็ก การเล่นและการเรียนรู้ ครอบครัว ชีวิตครอบครัว ปัญหาภายในครอบครัว ความเชื่อ คนโบราณโดย: สมาชิกหมายเลข 4507140
 วันที่: 3 พฤษภาคม 2561 เวลา:14:07:54 น. |
สมาชิกหมายเลข 3867123
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] เรียกผมว่า "พล" ในชีวิตที่ผ่านมา ผมไม่นึกไม่ฝันว่าจะเป็นมะเร็งกระดูกกับเขาได้ แต่เมื่อเป็นแล้ว ก็ไม่อยากให้ความตายมาทำให้ประสบการณ์ที่ผมเจอะอยู่ต้องหายไปอย่างไร้ค่า... จึงขอมาเล่าเรื่องราวที่ประสบอยู่ อย่างน้อยก็อาจมีประโยชน์ต่อผู้อื่นบ้าง... ขอให้สุขภาพแข็งแรงทุกท่านครับ หมายเหตุ ความสงสารจากใครๆไม่ช่วยให้ผมมีคุณค่าได้ แต่ถ้าผมต่อสู้โดยใช้ความเข้มแข็งด้วยใจของตนเอง ผมจะรู้สึกมีคุณค่ามากขึ้น...ผมต้องผ่านมันไปได้แน่นอน
Group Blog All Blog
Friends Blog Link |
|||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
||||||||||||||
