เพราะว่าความจริงไม่มีทางใด..

แสงสว่างที่สาดส่องเข้ามาภายในห้องนอนที่แสนอบอุ่นเป็นการบอกกล่าวให้รู้ว่า นี่คือการเริ่มต้นของเช้าวันใหม่ในโลกของความจริง แต่ทำไมเช้านี้ ความสดชื่น สดใส และกลิ่นไอของความสุขที่เคยมีกลับหายไป ทิ้งไว้แค่เพียงความเงียบเหงาในใจของใครบางคน

…ฉันได้นั่งคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งที่วันนี้เธอดูซึมเศร้าไม่สดใสร่าเริงเหมือนเคยเป็นมาซึ่งแม้ว่าตัวตนที่แท้จริงของเธออาจมีบางมุมที่ดูเป็นคนคิดมาก และนิ่งขรึมอยู่เหมือนกัน แต่ใครๆ ก็มักจะคุ้นเคยกับเธอในภาพของความสนุกสนาน ร่าเริง เฮฮาตลอดเวลา

แล้วอะไรกันนะ ที่ทำให้เธอกลายเป็นเช่นนี้ได้..

หลังจากที่ปล่อยให้ความเงียบเหงาพาเวลาเดินผ่านไปเกือบ 10 นาที เธอก็เริ่มปริปากบอกเล่าเรื่องราวที่มันฝังอยู่ในใจเธอที่ไม่เคยบอกใครฟังว่า.. “เมื่อปลายปี 2545 ซึ่งเป็นช่วงที่หน้าที่การงานของเธอดูจะรุ่ง ตารางการทำงานของเธอแน่นเอียดจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน แต่เธอกลับไม่รู้สึกเหนื่อยเลย นั่นเป็นเพราะว่ากำลังใจจากใครคนหนึ่งที่เขาคอยดูแล ห่วงใยอยู่ข้างกายตลอดเวลา หรือที่ใครๆ มักจะบอกว่านี่แหล่ะที่เรียกว่า Lucky in Game, Lucky in Love แล้ววันหนึ่งเธอ และเขาวางแผนจะไปพักผ่อนต่างจังหวัดด้วยกันเป็นครั้งแรก เธอจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าก่อนวันเดินทาง 2 วันเพื่อนำไปเก็บไว้หลังรถเขา ส่วนเขาก็เป็นฝ่ายค้นหาข้อมูลสำหรับการเดินทางในครั้งนี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่พักต่างๆ รวมถึงสถานที่ท่องเที่ยวสำหรับการพักผ่อน 3 วัน 2 คืน

แล้ววันเดินทางก็มาถึง ทั้งคู่ออกเดินทางจากกรุงเทพสู่ อ.สัตหีบ จ.ชลบุรี ในเย็นวันศุกร์หลังจากที่เธอกลับจากงานแถลงข่าวการจัดกิจกรรมแข่งวิ่งมาราธอนครั้งใหญ่ที่เธอเป็นผู้ดูแล ตั้งแต่เริ่มออกเดินทางสิ่งที่ทั้งคู่คิดเหมือนกันคือ การหลีกหนีความจำเจของชีวิตในเมืองใหญ่ และการหลีกหนีผู้คนที่ไม่เข้าใจในความรักของทั้งคู่ แม้เส้นทางจะไม่ยาวไกลมากนัก แต่ก็สามารถสัมผัสได้ถึงความสุข และไออุ่นรักที่ทั้งคู่มีให้แก่กันตลอดเส้นทาง

เมื่อเดินทางมาถึงที่พักซึ่งเขาเป็นคนจัดหาไว้ คนทั้งคู่ต่างก็รู้สึกสบายใจ สุขใจ และรู้สึกว่าเป็นอิสระจากผู้คนคุ้นเคยรอบข้าง ที่นั่นจะมีเพียงคนสองคน ใจสองดวง และความรักที่ทั้งคู่มอบให้แก่กันเท่านั้น เธอจดจำได้ดีในค่ำคืนที่แสนหวาน ท่อนแขนของเขาที่เธอได้หนุนนอน อ้อมกอดอันนุ่มนวล และอบอุ่นยิ่งกว่าผ้าห่มผืนใหญ่ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเมื่อเธอหันไปสบตา ลมหายใจที่สัมผัสถูกต้นคอของเธอ รวมถึงข้อความบนพื้นทรายที่เขาใช้แทนกระดาษบอกเขียนความในใจกับเธอ หรือแม้แต่กำลังใจที่เขามักจะบอกกับเธอเสมอว่า.. ทุกคนล้วนแต่มีปัญหา และอุปสรรคที่ต้องฝ่าฟันไปให้ได้ เขาเองเคยผ่านปัญหาต่างๆ มาได้ เพราะเขามีเธอที่คอยยืนอยู่เคียงข้าง เช่นกันถ้าหากวันใดก็ตามที่เธอมีเรื่องทุกข์ใจ หรือเรื่องเดือดร้อนให้เธอจำไว้เสมอว่า เขาจะยืนอยู่ข้างๆ เธอเหมือนกัน และถ้าเธอหันกลับมาจะมองเห็นเขาส่งกำลังใจ และความหวังดีไปให้ตลอดเวลา สิ่งเหล่านี้ ล้วนเป็นภาพความประทับใจที่ฝังอยู่ในความทรงจำของเธอจนถึงทุกวันนี้”

แม้ว่าภาพความทรงจำครั้งนี้ของเธอ จะถูกกัดเซาะจากกาลเวลาทำให้ภาพต่างๆ ดูเลือนลางลงแต่ทว่า ในยามค่ำคืนเมื่อเธอหลับตาลงบนที่นอนนุ่มๆ ของเธอ โลกทั้งใบก็จะกลายเป็นสีชมพูขึ้นอีกครั้ง.. เขากับเธอได้กลับมาอยู่ใกล้กันอีกครั้ง เดินจูงมือกันไปในสถานที่ต่างๆ ได้ทานข้าวด้วยกัน นั่งอยู่เคียงข้างกันในรถฮอนด้าคันสีแดงของเขา นั่งมองดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าอยู่ริมทะเลด้วยกัน ภาพของเขาที่โอบกอดเธอตลอดเวลาที่อยู่บนที่นอน เธอจะยังคงเห็นภาพของชายหนุ่มผู้มีความอบอุ่น อ่อนโยน คนที่เธอรัก ยังคงอยู่กับเธอเหมือนเช่นเดิม..

นี่แหล่ะ!! เหตุผลที่ให้เธอไม่อยากลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ เพราะรู้สึกเสียดายเรื่องราวที่เกิดขึ้นในขณะที่หลับตาซึ่งมันกำลังจะจบลง และค่อยๆ เลือนลบไปพร้อมกับแสงสว่างยามเช้าซึ่งเป็นความจริงที่เธอหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะเรื่องจริงในวันนี้ ไม่มีอีกแล้วท่อนแขนนุ่มๆ ให้หนุนนอน ไม่มีรอยยิ้มอันอ่อนโยน ไม่มีเขาคนนั้นที่ยืนอยู่ข้างกายเธออีกแล้ว คำพูดต่างๆ ที่เขาเคยบอกกับเธอไว้ “..ทุกครั้งที่เธอหันกลับมาเธอจะมองเห็นเขาส่งกำลังใจ และความหวังดีไปให้ตลอดเวลา” มันกลายเป็นนิยายเรื่องหนึ่งที่มีอยู่แค่เพียงในฝัน..

หลังจากที่ฉันได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดที่อยู่ในใจของเธอ ฉันจ้องมองดวงตาคู่นั้นที่ตอนนี้มีน้ำตาเอ่อล้นด้วยความเศร้า ฉันบอกให้เธอฟังว่า.. ความฝัน ซึ่งตอนนี้ฉันขอเรียกมันว่าภาพลวงตายามค่ำคืน มันมักทำให้สิ่งดีๆ เกิดขึ้นมาเสมอเพราะว่า เราอยากให้มันกลายเป็นความจริงนั่นเอง แต่ข้อดีของความฝันก็มีนะ คือ มันจะสอนให้เราได้เข้าใจว่า ความจริง กับความฝันมันแตกต่างกัน และบางครั้งความฝันมันก็เป็นได้แค่ “ความฝัน” เท่านั้น ไม่มีทางที่มันจะกลายเป็นจริงได้

“เช่นกัน..เมื่อวันหนึ่งที่เขาเลือกที่จะเดินจากเราไป ต่อให้เราเฝ้าฝันถึงเขานานแค่ไหนก็ไม่มีวันที่เขาจะกลับมาเป็นเหมือนอย่างเดิม อย่างที่เราฝันเอาไว้”

แหละนี่ก็คือเรื่องราวที่อยู่ในใจของฉันมานานแสนนาน นับตั้งแต่เขาคนนั้นเดินจากฉันไป จนกระทั่งวันนี้ฉันบอกกับตัวเองหน้ากระจกเงาบานใหญ่ ในเช้าวันหนึ่งที่ไม่อยากตื่นขึ้นจากความฝันมาพบกันความจริง

Create Date : 10 สิงหาคม 2549		0 comments
Last Update : 10 สิงหาคม 2549 9:43:48 น.
Counter : 1465 Pageviews.
Share Tweet