ปีที่ 5 ของการทำงาน 1 ตุลาคม 2552 - ปัจจุบัน
3 ตุลาคม 2552
เป็นอะไรที่มันเดินไวเหลือเกิน กับคำว่าเวลาเนี้ย ปีที่แล้วก็เฉียดมาหลายครั้ง
และการจากไปของเพื่อนร่วมกองร้อยคนแรก คือ ส.ต.ท. เลิศวิลัย สอนไชย จำการพบกันวันแรกได้ค่อนข้างดี วันนั้นอยู่ในชั้นเรียน เลิศวิลัยเดินเข้ามา แต่งตัวเสื้อเชิตสีขาว กางเกงขายาวสีกากีแบบที่ผู้ใหญ่บ้านใส่ เพื่อนๆเลยเรียกว่า ผู้ใหญ่ วันนั้นไม่มั่นใจเท่าไหร่ ถ้าจำไม่ผิด เลิศวิลัย จะมารายงานตัวช้า กว่าเพื่อน คือพวกเราเข้าห้องและจัดว่าใครนั่งตรงใหนแล้ว เลิศวิลัยถึงมาถึง ถ้าจำไม่ผิดน่ะ ในนิสัยของเลิศวิลัย เป็นคนที่รักครอบครัวมาก ประหยัด ไม่เที่ยวไม่ใช้จ่ายฟุ้มเฟือย ชอบรับจ้างเพื่อนเข้าเวร เงินที่หาได้ รุ้จากเพื่อนอีกคนหนึ่งว่า เขาจะส่งไปให้พ่อแม่ ทั้งหมด อืมขอไว้อาลัยกับการจากไปเยี่ยงวีรบุรุษแห่งสามจังหวัดชายแดน
จริงๆแล้วก็มีหลายคนที่จากไปอย่างไม่ปกติ อีก แต่ก้ถือว่านั้นคือการผิดปกติทางจิต ก็ประมาณเครียดมาก หาทางออกที่ผิด ก็ไม่ขอนึกละกัน
ได้ฟังได้ยินถึงอีกหลายคน ที่ขาดว่าจะไม่รอดถ้ายังไม่กลับตัวกลับใจในปีนี้
ส่วนผมเริ่มจะ 55555 เพิ่มหนี้สินมากขึ้นทุกที่ จาก 3แสน เป็น 5แสน ในปีนี้ กับการลงทุนในอาชีพเสริม หวังว่า มันจะมีกำไรในอาชีพเสริมน่ะ เอิ้กๆๆๆๆ
การทำงานก็เริ่มที่จะมีความรับผิดชอบมากขึ้นเรื่อยๆ พบเห็นและเสริมสร้างประสบการณ์มากขึ้นเรื่อยๆ
จากที่ปีที่แล้ว งานที่เป็นสายตรวจและ รปภ.สถานที่ ย้ายมาเป้นติดตามผู้บังคับบัญชา ทำให้เรียนรู้งานที่เกิดเหตุ การบันทึกจุดเกิดเหตุ ได้เรียนรุ้งานสอบสวนเบื้องต้น ซึ้งทำให้ได้ประสบการณ์ที่แปลกใหม่ วิธีการหาหลักฐานเบื้องต้นในที่เกิดเหตุ ซึ่งงานนี้ไม่ใช่ง่ายอย่างที่มองกัน และการที่ก้าวไปที่จุดนั้น คือ พนักงานสอบสวน เป็นอะไรที่ไม่ใช่ง่ายๆ เลยที่เดียว แต่ก็จะพยายามถ้ามีโอกาศ ซึ่งพยายามสร้างมันขึ้นมาอยู่ในตอนนี้
ซึ้งครั้งหน้าถ้ามีโอกาศในการย้ายไปตำแหน่งอื่น อยากที่จะทำงานสืบสวนบ้าง อยากรู้เขาได้ข้อมูลมาอย่างไร การหาสายข่าว และอีกหลายอย่าง
ตอนนี้ก้ขยับเข้าใกล้ ปริญญาตรีไปทุกขณะ ไม่ไกลเกินขว้า ถ้าไม่ผิดพลาดอะไรซะก่อน อย่างว่าละคนสมองช้าอย่างผม ก็เรียนรู้ช้าเป็นเรื่องธรรมดา
คนที่สามารถทำให้เราโกรธได้มากที่สุด ก็คือคนที่เรารักมากที่สุด ถ้าเราจะรักใครมากมายขนาดนั้น ก็ต้องเตรียมคำว่า "อภัย" ให้มากมายพอกัน เถ้าน้ำค้าง ชลนิล
4 ธันวาคม 2552
ฤดูโยกย้าย ก็เริ่มกันแล้ว สำหรับ ข้างบน ส่วนเราระดับล่าง ก็ยังคงอยู่ที่เดิม เอิ้กๆๆๆๆ
ช่วงนี้ก็เป็นอะไรที่ เหนื่อยสุดๆ ทำงานไม่เว้นแต่ละวัน ทั้งๆที่ชาวบ้าน เขาหยุดทำงานกัน *-* เป็นอะไรที่ เฮ้ย ชีวิตลูกจ้างตัวน้อย มันทั้งเหนื่อยและท้อเอามากๆเลย ที่วันทั้งวันต้องทำแต่งาน แทบจะหาเวลาที่เป็นของตัวเองแทบไม่ได้เลยที่เดียว เดี่ยวไปโน้นไปนี้
แต่อย่างว่าละนะ เรามันก็แค่ผู้น้อย และก็ผู้น้อย ชีวิต และโอกาศ คงจะยากที่ จะขึ้นสุ่จุดสูงสุดของอาชีพนี้ เพราะ มันสายเกินไปแล้ว และก็ย้อนกลับไปแก้ไขมันไม่ได้แล้วด้วย คงต้องก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป
วันนี้ก็ประกาสผลสอบออกมาแล้ว แล้วก็ หดหู่สุดๆเลยเพราะ ผ่านแค่วิชาเดียว *-* เศร้าจัง
การประสบกับสิ่งไม่รัก ไม่ชอบ เป็นทุกข์ การพลัดพรากจากสิ่งที่รัก ที่ชอบ เป็นทุกข์ ที่ใดมีรัก ที่นั้นมีทุกข์ เถ้าน้ำค้าง ชลนิล บางกอก ฉ.2691 หน้าที่ 16
20 ธันวาคม 2552 ใกล้ปีใหม่กันแล้ว ใครวางแผนไปเที่ยวใหนกันบ้างครับ ส่วนผม เหอๆๆๆๆๆ ทำงานครับ *-* ข้าราชการยามเฝ้าแผ่นดินอย่างพวกผม ไม่ได้พักครับ
ช่วงที่ผ่านมาก็เจอเหตุการณ์เฉียดหลายหน ล่าสุด เมื่อวันที่ 9 ธันวา ที่ผ่านมา เหตุระเบิดทั่วเมือง
เริ่มแต่เช้า 07.00 ไปตรวจที่เกิดเหตุระเบิดที่ กรงปินัง มีผู้บาดเจ็บ 3 คนครับ อส.2 ตร. 1 พอกลับมาถึงที่ทำงาน นั่งกินข้าวเสร็จพอดี
09.50 ชุด อโณทัย เข้าตรวจวัตถุต้องสงสัย ที่ ศาลาแปดเหลี่ยม ถูกระเบิดได้รับบาดเจ็บ 3 นาย ซึ่งเวลาต่อมา 1 นายเสียชีวิตที่ รพ. คือ ส.อ.วีรวุฒิ หนุนรี
10.00 ลูกที่ 2 ของ อ.เมือง ทำงาน ครับ มีผู้บาดเจ็บ อีกส่วนหนึ่ง ตอนนี้ผมอยุ่หลังจากจุดเกิดเหตุห่างไป พอควร ออกจากที่ทำงานแล้ว เส้นทางผ่านกำลังไปตรวจจุดที่ 2
10.30 ระเบิดลูกที่ 3 ทำงาน

นี้คือภาพสุดท้ายของผู้วายชนย์ จากระเบิดลูกนี้ ส.ต.ท.พรชัย ภูศรี ถ่ายตอน 10.23 ครับ แล้วผมก็ยืน ถ่ายรูปไปรุปมา
โดยรูปสุดท้าย เป็นภาพที่ ถ่ายศาลาแปดเหลี่ยม(10.30) พอดี แล้วหันกลับ ไปถ่าย กระดาษที่คนร้ายเอามาว่างไว้ แต่มันถูกระเบิด ฉีกขาด พวกพี่ๆ เขาเอามาประกอบ กันเสร็จพอดี เลยหันไปถ่ายรูป พอกำลังจะกด ตูม

ภาพนี้ คือถ่ายตอน 10.30 ซึ่งมาดูกล้องอีกที่ กล้องผมตั้งเวลาช้าไป 5 นาที ดังนั้น ระเบิดน่าจะทำงาน ตอน 10.36

จุดสีแดง ที่เห็นในภาพ คือ จุดที่ ผมยืนอยู่ พอตูม ก็ไม่ทำอะไรละครับ ก้มหมอบ มือกุมหัว หันไปดู ว่ามันระเบิดตรงใหน แต่ไม่เห็นอะไรครับ ฝุ่นเต็มไปหมด แล้วก็นึกได้ เอานายกรุอยู่ใหนว่า ด้วยความมึน วิ่งไปถึงรถ เห้นเพื่อน แล้วนายกรุละเนี้ย เลยวิ่งกลับ มาเห็น นายนอนหมอบ อยุ่หลัง ศาลา นี้เอง เกือบวิ่งเลย *-* อีกแล้ว ถ้าหน้า 1 หนังสือพิมพ์ ก็ผม หมวกเขียว ที่นั่ง จุ้กปุ้กนั้นละ ผมละ
สรุปวันนั้น ยะลามีเหตุระเบิด 6 จุดด้วยกัน มีผุ้เสียชีวิต 2 นาย บาดเจ็บ 19 ราย ( ซึ่งไม่มีผมอยู่ในผู้บาดเจ็บ แคล้วคลาดครับ *-* แต่เจ็บหัวอยุ่ 2-3 วัน เพราะแรงอัดทรายใส่เต็มหัวเลย ดีที่ไม่มีหิน รึสะเก็ด ไม่งั้นก็เตรียมปรับยศได้เลย )
สาเหตุ มาจาก ที่ระเบิดมันฝั่งดินอยุ่ครับ ระเบิดเลยพุ่งในมุมสูง ผู้เสียชีวิต นี้ ยืนอยุ่บน ปากหลุมพอดี ซึ่งไม่ทราบว่า ระเบิดทำงานแบบใหน ระหว่าง จุดด้วยวิทยุ หรือ แบบเหยียบ แบบดึง ซึ่งตามที่ผมคิดว่าน่าจะเป้นแบบ ดึงมากกว่า เพราะตอนที่ระเบิด มีคนเห็นว่า ผุ้ตาย กำลังกล้มหยิบอะไร สักอย่าง แล้วมันก้ตูมพอดี
ขอไว้อาลัยต่อวีรชน ที่เสียชีวิตในเหตุการณ์นี้ทุกนายครับ
12 มีนาคม 2553 ขอไว้อาลัยกับการจากไปของ พ.ต.อ.สมเพียร เอกสมญา ผกก.สภ.บันนังสตา หลังจากกลับจากพบปะเยี่ยมเยียนชาวบ้าน ได้ถูกลอบวางระเบิด ทำให้ท่านเสียชีวิตในเหตุการณ์ครั้งนี้




Create Date : 03 ตุลาคม 2552 |
|
22 comments |
Last Update : 14 มีนาคม 2553 15:18:01 น. |
Counter : 5212 Pageviews. |
|
 |
|