555 มีคนบอกว่า ควรจะมาอัพเรื่องราวตัวเอง มั่ง

** มีคนบอกว่า อยากอ่านเรื่องราวให้จบ
555 จริง ๆ มีคนบอกนานแล้ว แต่หายหัวไปเลยนะ เจ้าของบล็อกเนี่ย
มันไร้ความรับผิดชอบ จริง ๆ มันหายไปไหนของมันนะ
อยากรู้กันรึป่าวล่ะ 555 ผมจะเล่าให้ฟัง

หลังจากอยู่กับร้านคอม ร้านเน็ตมานาน ร่วมสองปีได้ ก็ถึงคราวระเห็จออกจากร้านไปผจญโลกภายนอก ด้วยเหตุผลด้านธุรกิจ (555 พูดซะดีดีเชียว)
จริง ๆ คือ พี่เจ้าของร้านคนเดิม เค้าปล่อยร้านเซ้งได้ ช่วง ปลายปี 49
แต่พี่เจ้าของคนใหม่ก็ใจดีมาก ๆ ครับ เค้าอยากให้เราทำงานต่อ เราก็เออ
ทำต่อก็ได้ (อ้าวแล้วสรุปมันระเห็จออกจากร้านเมื่อไหร่หว่า)
ช่วงก่อนหน้านั้น มีญาติห่าง ๆ มีศักดินา (ซะงั้นเลย) เป็น ป้า โทรมาหาบ่อย
พยายาม ตามให้ไปช่วยงาน จน หลัง ๆ แกมาหาถึงที่ร้าน แล้วเป็นช่วงใกล้ปีใหม่ เราก็เลย เอาวะ ไหน ๆ ก็ปีใหม่อยากลองอะไรใหม่ ๆ อยากใช้ชีวิตไปเจอโลกใบใหม่ กว้าง ๆ บวกกับความมั่นใจว่าป้าคงไม่หลอกเอาเราไปใช้งาน
(ผิดซะสิ เอาไว้จะเล่าให้ฟังนะครับ) เราก็เลยเอาวะ บอกพี่เจ้าของร้านว่า
โอเชพี่ เดี๋ยวปีใหม่ ผมออกเลยนะครับ สรุป นั่นก็เป็นการตัดสินใจเปลี่ยนชีวิตครั้งยิ่งใหญ่ หลังจากทำงานในร้านเล็ก ๆ ใช้ชีวิต แบบ ธรรมดามาก ๆ
ทำงาน เฝ้าร้าน ปิดร้านขึ้นนอนชั้น 3 ตื่นมาลงมาเฝ้าร้าน อาทิตย์นึงหยุด 1 วัน ออกไปดูหนัง เจอเพื่อน กินข้าว กลับร้านมานอน ตื่นมาทำงาน ชีวิตวนเวียนอยู่อย่างนี้ สองปี ตอนนี้ ผมจะออกไปผจญภัย เจออะไรใหม่ๆ แล้ว

งานที่ต้องไปช่วยป้า ก็ เป็นผู้ช่วย ในการขายผ้า และไปเฝ้าร้านผ้าไหม ที่หาดป่าตอง (อันนี้แหละเหตุจูงใจ แบบอยากได้เมียฝรั่งอ่ะเลยไปแหล่งฝรั่ง 555 แต่ไปแล้วไม่ได้ รู้งี้ไปแถว นครปฐมก็ดี เห็นเค้าว่าปลูกฝรั่งกันเยอะ)

ช่วงแรก ก็ ติดรถป้า ตระเวณ ทำธุระที่กรุงเทพ ทั้งเรื่องซื้อผ้า เรื่อง ขายเครือ่งประดับ ต่าง ๆ (คุณป้าก็ แบบ ธุรกิจครอบจักรวาล จริง ๆ ครับ ทั้ง ทำบ้านจัดสรร กับเพื่อนที่สายไหม ดอนเมือง ทั้งรับเครื่องประดับ ไปขาย
ทั้งจะส่งผ้าไหม ไหนจะวางโครงการทำรีสอร์ท จะขายที่แถวหาดปะการัง ที่เขาหลัก อีก โอย รวยจริงจริ๊ง)
ช่วงแรกผมก็ติดรถตู้ป้า มีลุกชายป้าเป็นรุ่นน้องขับรถให้ ข้างหลังรถก็มีแต่ ผ้าไหม (ไปรับมาจาก โคราชนู่น ไปรับซื้อจากชาวบ้านที่ทอเองนี่ ตกหลาละ 160-190 ครับ แล้วแต่ ไหม 1 เส้น 2 เส้น 4 เส้น แล้วแต่สีด้วย)
ช่วงนั้นก็นั่งรถกันมันเลย วิ่งไปโคราช มากรุงเทพ ลงไปภูเก็ต ก็ต้องแวะ
ทั้งหัวหิน แวะนอนชุมพร ลงไป กระบี่ ไปภูเก็ต บางทีต้องข้ามไปสมุยด้วย
โห จากที่เคยอยู่แต่ร้าน ไม่ได้ออกไปเจอโลกกว้าง คราวนี้ไปคุ้มเลย
แต่อยากจะบอก ไอ้น้องชายลูกป้าเนี่ยมันขับรถเร็วมาก รถตู้มันเหยียบ 130-140 แล้วเรานั่งหน้ากะมัน หน้ารถจะสั้น มันเหยียบงี้ เคยโดนตำรวจเรียกเลยอ่ะ ขนาดขับต่างจังหวัดแล้วเป็นวันเวย์นะ ยิ่งกลางคืนมันขับงี้ หลับไม่ลงเลย
จากที่เคยนั่งรถแล้วหลับประจำ -*-

การไปส่งผ้าไหมตามแหล่ง ตามร้านตัดเสื้อผ้า ตัดสูท ตามสถานที่ท่องเที่ยวที่ฝรั่งชุกชม ส่วนใหญ่ร้านพวกนี้จะเป็นของ แขกนะ อินเดียบ้าง ปากี คนทิเบตก็มีนะ พวกนี้นี่รวยจริง ๆ บางคนก็มีเมียเป็นคนไทย มีน้อยเจ้าที่จะเป็นคนไทยทำ ส่วนใหญ่คนไทยจะเป็นคนตัดเย็บเป็นลูกจ้าง แต่พวกแขกนี่จะรวยอ่ะ ตัดสูทชุดนึง บางทีเหยียบหมื่นอ่ะไม่ก็หมื่นกว่า แต่เชื่อมะ ตุ้นทุนรับซื้อผ้าจาก ที่เอาไปส่งเนี่ยนะ ต่อแล้วต่ออีก รับหลาละ 180-220 ก็เต็มที่
สูทตัวนึงก็ใช้ผ้าประมาณ 7-8 หลา ค่าจ้าง ร้านตัดเย็บอีกชุดละพันกว่าบาท
กำไรมันเพียว ๆ เลย 5 พัน ถึง หมื่นเลย แล้วอย่างนี้อ่ะ เดือนนึงมันขอ ตัดซัก 3-4 ชุดพอแล้ว มันว่างั้นนะ

ช่วงนั้น ที่ภูเก็ตเริ่มเข้าหน้าโลว์ แล้วเพราะเป็นช่วงต้นปี ก็เลย ตระเวณส่งตระเวณรับอยู่ สองเดือนแรก พอเข้าเดือนสาม ก็ต้องไปฝ้าร้าน ที่ป่าตอง
เฝ้าร่วมเดือน ขายผ้าได้ แค่ 10 กว่าหลา แต่ มีฟลุ๊ค เจอฝรั่งมาซื้อ แล้ว
เจ๊ร้านตัดสูท ฝั่งตรงข้ามเค้ามาขายให้ อยาตกใจนะครับ เจ๊แกขาย หลาละ 2500 ครับ แล้วฝรั่งต่อ เลยเหลือหลาละ 2200 เอ้อ ประมาณว่าขาย ได้ 7 หลา นั่นน่ะคุ้มเลย 555 (ทำให้ผมเข้าใจว่า คนไทยรวมหัวกะแขกหลอกฝรั่ง)

หลัง ๆ ผมเริ่มเบื่อ อีกอย่างป้าแกไปเจอร้านปล่อยเซ้ง ทำเลถูกใจเลยมาถามผมว่า จะเปิดร้านคอมดีมั้ย (เข้าทางผมกำลังเบื่อ ๆ เพราะป่าตองเริ่มไม่สนุกอย่างที่คิด ก็มันไม่ได้ไปไหนไม่ได้เที่ยว เงินก็ขายไม่ค่อยได้)
เลยโอเคเลย แต่นั่น งานใหญ่ครับ เพราะไม่มีใครรู้เรื่องอะไรเลยเกี่ยวกับร้านคอม มีแต่ผมคนเดียว งานเข้าครับพี่น้อง !!!

ผมต้อง ทาสีร้านใหม่ครับ ซื้อสีเอง ทาสีเอง ขัดฝาผนังเอง ครับ ช่วงนั้นก็เดือนมีนา ของภูเก็ตร้อนตับแตกเลย (อ่อ ไปอยู่ภูเก็ตไปนอนบ้านเพื่อนป้าที่ทำธุรกิจกะป้าที่นู่นครับ เป็นบ้านชายล้วน พ่อหม้ายเมียทิ้ง มีลูกติดสอง เรียน ม ต้น คน ม ปลายคน เลยได้เพื่อนเล่นเพื่อนคุยพอหายเหงา ไม่งั้นตายแหง ๆ )

จนเวลาโต๊ะคอมเก้าอี้สั่งมา 10 ชุดก็ต้องประกอบเองอีก ด้วยความที่ร้านเล็กเลยสบายหน่อย ไม่เหนื่อยมาก สรุปเสร็จสรรพ ทั้ง ให้ช่างมาทำประตูติดแอร์ จัดโต๊ะประกอบโต๊ะ รอคอมส่งมาจากกรุงเทพกว่าจะได้เปิดก็
9 เมษายน เลยนะ ถ้าจำไม่ผิด เปิดร้านใหม่ ๆ ใกล้สงกรานต์ ซวยเลย จะขึ้นมาเล่นน้ำกรุงเทพซะหน่อยอดเลย เฝ้าร้านครับพี่น้อง
แล้วเจอป้าปล่อยเกาะด้วย พอเปิดร้านได้ แกเห็นว่าพอมีลูกค้าเข้าบ้างแกทิ้งเลย ไปกับลูกชายขึ้นไปทำธุระกรุงเทพ ปล่อยเกาะผมเลยให้เฝ้าร้านดูแลร้านคนเดียว พระเจ้า แล้วเป็นช่วงปิดเทอมเด็ก ๆวัยรุ่นมาเล่นกันยันเช้า
สาย ๆ เที่ยง ๆ มาเคาะกระจกเรียกอีก (ห้องนอนมีอยู่ในร้านครับ เป็นห้องแบ่งต่างหากเล็ก ๆ พอนอนได้สองสามคน) ช่วงนั้นแบบ หมีแพนด้าดี ๆนี่เอง
ช่วงนั้นจะเป็นอะไรที่กำลังเพลินกับการได้ท่องเที่ยวแหล่งใหม่ ๆ จนมาเปิดร้าน เจอลูกค้าใหม่ ๆ ร้านใหม่ ๆ เลยสนุกสนานกับชีวิตอยู่พักนึง แต่หลัง ๆ เริ่มเหมือนเดิม ชีวิตจับเจ่า น่าเบื่อกว่าเดิมอีก ตรงที่ ไม่มีวันหยุด ไม่มีใครมาช่วย จะมีบ้างก็น้อง ที่เป็นลูกเพื่อนป้า บางทีมาเฝ้าร้านให้ เราก้ได้ไปซักผ้า
ไปซื้อข้าวกินบ้าง (ดีที่ข้าง ๆ ร้านขายข้าวแกง เลยพอได้ฝากท้องเวลาไม่มีใครเฝ้าร้านให้ แล้วดึก ๆ ก็มีเซเว่นที่อยู่ไม่ไกลมากเดินไปซัก ห้านาทีก็ถึง)

แต่ก็นั่นแหละครับน่าเบื่อกว่าเดิม ไม่มีวันหยุดไม่มีคนช่วยไม่ได้ไปเที่ยวไหน
คิดผิดเลยมาอยู่ภูเก็ต ป้าเล่นปล่อยให้เฝ้าร้านคนเดียว เงินก็ให้ใช้เงินจากรายได้ในร้าน แล้วพอสิ้นเดือนก็ต้องจ่ายค่าเช่า ค่าเน็ตอีก เปิดก็แค่ 10 เครื่องรายได้ต่อวันก็ 500 กว่า ๆบางวันดีหน่อยก็มีถังพันบ้าง เพราะช่วงปิดเทอม แต่สรุป เบ็ดเสร็จ หักค่าใช้จ่ายค่ากิน ผม เงินเดือนยังไม่ได้เลย เหลือไม่เท่าไหร่สรุปไม่คุ้มแน่ ๆ เฮ้ออ
แต่ก็ทนกันไปคับถูลู่ถูกังกันไป จนย้ายร้านไปอีกที่ เพราะมีร้านมาเปิดแข่ง
จากเดิม เด็กมารอกันเต้มร้านหลัง ๆ มีร้านมาเปิดดักหน้าใกล้โรงเรียนกว่าเราอีกสองร้าน จบเลยครับ ลงเครื่องเยอะกว่าด้วย 20 กว่าเครื่อง มีโปรโมชั่นแถมอีกต่างหาก จบครับรายได้ตกวูบ ๆ ปกติก็ได้ไม่เยอะเท่าไหร่จะไม่พออยู่แระ เจอเปิดดักอีกจบเลย เหลือวันละ 300-400 ดี ๆ หน่อยก็ 600-700
ไม่ไหว เลยย้ายร้านไปดักอีกที่ ป้าแกไปหาเอาจนได้ แต่ได้ร้านใหญ่ขึ้น
กลับไม่ยอมทำร้านใหม่ให้ดีอ่ะ ให้ผมทำเองอีกแล้ว ไอ้เราก็ไม่ใช่ช่างสารพัดช่าง ทำได้ก็แค่ขัดร้านเช็ดกระจก (ร้านใหม่เดิมเป็นร้านมือถือ คิดเอาเหอะสติกเกอร์เยอะแค่ไหน กว่าจะแกะออกหมดทั้งร้านทั้งกระจกเล่นเอามือหงิก) แต่นั่นแหละครับป้าผมก็ยังเหมือนเดิมปล่อยเกาะ คิดว่าผมจะทำคนเดียวได้หมด โดยไม่ทิ้งเงินให้ทำอะไรใหม่เลย สรุปก็เหมือนเดิม ยกคอมชุดเดิม เก้าอี้โต๊ะเก้าอี้เดิม เท่าเดิมเป๊ะ ๆ มาไว้ที่ใหม่แค่นั้นแต่ร้าน ก็ไม่ได้ตกแต่งทำอะไรใหม่ทั้งที่มันกว้างกว่าเดิม สรุปรายได้มันก็เท่าเดิม แต่หนักตรงที่ ค่าเช่าแพงกว่าเดิมครับท่านผุ้ชม เพราะมันใหญ่กว่าเดิมมีชั้นสองด้วย
(แต่ไปนอนไม่ได้เพราะ ป้าผมแกจะให้เพื่อนหุ้นส่วนร้านผ้าแกมาอยู่ แต่ก็ต้องทำใหม่กั้นห้องข้างบน ปูกระเบื้อง
ห้องน้ำก็ไม่ได้ทำอะไรใหม่เก่ามาก สรุปผมก็อยู่คนเดียว แย่กว่าเดิม ห้องนอนก็ไม่มี ปิดร้านเสร็จต้องถูพื้นทำความสะอาดร้าน แล้วเอาที่นอนปิคนิคมาปูนอนข้างโต๊ะคอม เฮ้อ หนักกว่าเดิมอีกกรูทีนี้ ห้องน้ำไฟก็เสีย ยังทำวงจรแผงไฟทางหลังบ้านไม่เรียบร้อยเลย ผมต้องถอดเอาขาไฟจากหน้าร้าน อันเดิมตาต่อเองที่ห้องน้ำ ดีนะร้านเดิมเค้าติดไฟไว้เยอะ
สรุปงานนี้ ไปทำงานได้ประสบการณ์มาเพียบ ถ้าไม่ติดว่า เงินทุนเป็นของป้า นั่นน่ะร้านผมดี ๆ นี่เอง เพราะทำเองหมดครับท่าน !!


สุดท้าย ไม่ไหวก็ต้องปล่อยเซ้งขายคอมไป ส่วนร้านนั้น ป้าผมก็ให้เพื่อนเค้าเช่าต่อไป ผมก็เลยได้กลับมาใช้ชีวิตเป็นคนตกงานครับ กลับมาอยุ่บ้าน 555
ตอนนี้ก็อยู่บ้านได้ เกือบ 5 เดือนแระตั้งแต่ ช่วงเดือนพฤศจิกายน
หางานใหม่ทำ จริง ๆ ก็ได้ทำงานแล้วเป็นงานโรงงานเกี่ยวกับอุปกรณ์คอมพิวเตอร์ (ยังไม่พ้นคอม 555) แต่มีเหตุจำเป็น ทำให้ต้องสละสิทธิ์งานไปโดยปริยาย เพราะพ่อป่วยต้องเข้าโรงบาล (แล้วจะเล่าให้ฟังครับ)

ตอนนี้ก็เลยยังเอกเขนก พยายามหางานใหม่อยู่ อย่างใจเย็น จนทุกวันนี้ครับ
สรุปแล้ว เป็นการตัดสินใจผิดเลยที่ออกมาทำงานกะป้าอยุ่ร้านเดิมดี ๆ อยู่แล้ว เฮ้อ แต่ก็นะ ได้ประสบการณ์ได้เปิดหูเปิดตา ได้เที่ยวไปสมุย ภูเก็ต
ตระเวณไปที่ ๆ ไม่เคยไป ก็โอเคครับ ถือว่าได้เปิดหูเปิดตา เจ๊า ๆ กันไป

ส่วนเรื่องนิยายรักของผม ขอผลัดไปก่อนนะครับ (จริง ๆ ลืมเลยว่าเขียนถึงไหนแล้ว 555 แต่น่าดีใจอย่าง เค้าได้มาอ่านแล้วล่ะ เจ้าตัวเค้าก็ดีใจนะที่ผมยังจำทุกอย่างได้ ยังมีกะใจคิดถึงไม่โกรธเกลียดเค้า)
วันนี้ จบก่อนดีกว่า เริ่มเมื่อยมือปวดตา หลังจากไม่ได้พิมพ์อะไรมานานมาก ๆ วันนี้พิมพ์ซะเยอะเลย 555

ปล ลิเวอร์พูลเข้ารอบรองชนะเลิศแล้ว เย้ ๆ ๆ ๆ ๆ เหลือถ้วยเดียวให้ลุ้นสู้ๆ

Create Date : 11 เมษายน 2551		15 comments
Last Update : 11 เมษายน 2551 0:31:34 น.
Counter : 2969 Pageviews.
Share Tweet