Bloggang.com : สมาชิกหมายเลข 2579504 - เริ่มเป็นโรคหวาดกลัว เกลียดเพื่อนมนุษย์และอยากอยู่คนเดียว

Link

Bloggang.com

เริ่มเป็นโรคหวาดกลัว เกลียดเพื่อนมนุษย์และอยากอยู่คนเดียว

นึกไปถึงตอนเป็นเด็ก ฉันรู้สึกเสมอว่าตัวเองไม่ดีพอ ไม่มีใครรัก และรู้สึกว่าชีวิตไม่มีอะไรเลยนอกจากการเรียนเพียงอย่างเดียวเท่านั้น ฉันจำได้ว่าสมัยเป็นเด็กฉันไม่ค่อยมีความสุขนัก และมักเครียดหรือแอบร้องไห้อยู่เสมอ หลังจากอาการทางจิตของฉันเริ่มแสดงออกมากจนคนรอบข้างเห็นถึงความแปลกประหลาดนั้น ฉันก็ได้ไปพบจิตแพทย์ และจิตแพทย์ของฉันให้หลับตาลงแล้วย้อนนึกไปถึงตอนที่รู้สึกถึงความทุกข์เป็นครั้งแรก ครั้งที่รู้สึกว่าไม่มีความสุข ตอนไหนที่รู้สึกว่าตัวเองไม่ดีพอ ฉันนึกได้ถึงตอนที่อายุ 5 ขวบ แล้วเย็นวันหนึ่งขณะที่นั่งเล่นอยู่ในบ้าน ข้างๆผนังบ้านมีรอยดินสอเขียนของใครคนหนึ่งเลอะเทอะไปหมด ฉันเลยเอามือไปลูบตามรอยที่ขีดไว้ตามประสาเด็ก และเมื่อคุณยายหันมาเห็นก็ดุว่าเสียใหญ่โต หาว่าฉันเขียนผนังบ้านเล่น ฉันพยายามบอกว่าฉันไม่ได้ทำ แต่ไม่ว่าจะอย่างไรคุณยายก็ไม่เชื่อ และฉันก็เด็กเกินกว่าจะหาเหตุผลอะไรมาเถียงท่านได้ ในที่สุดคุณยายจึงทำโทษด้วยการจับขังห้องมืด ในเวลานั้นฉันรู้สึกกลัวอย่างที่สุดและเป็นครั้งแรกในชีวิตของเด็ก5 ขวบที่ได้สัมผัสความเครียด ในห้องมืดนั้นฉันใจเต้นแรง เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าหายใจไม่สุด มันติดขัด อย่างไรบอกไม่ถูก เหมือนหายใจเข้าไปแล้วมันไม่สุดปอด สิ่งที่ทำในตอนนั้นเพื่อระบายอารมณ์ก็คือหันไปคว้าขวดแป้งบนโต๊ะเครื่องแป้งมาเททั่วห้องแล้วร้องกรี๊ดๆ พอคุณยายกลับมาไขกุญแจห้องเพื่อปล่อยฉันแล้วเห็นว่าฉันเทแป้งทั้งกระป๋องลงพื้น จึงจับฉันตีแรงๆอีกหลายที วันนั้นฉันร้องไห้หนักมากและเป็นครั้งแรกที่มีปมขัดแย้งเกิดขึ้นในใจว่า “ฉันเป็นคนที่ไม่มีใครรัก คุณยายไม่รักฉัน คุณยายกลั่นแกล้งฉัน” นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของความรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า ไม่มีใครรัก และคิดเอาเองว่าคนอื่นๆเกลียดฉันและอาจจับฉันขังห้องมืด หรือตีแรงๆเวลาไม่มีคนเห็น ทำให้ฉันเริ่มรู้สึกไม่ไว้ใจใครขึ้นมาเป็นครั้งแรก

แล้วยังมีอีกเหตุการณ์หนึ่งที่ฝังใจฉันมาแต่เด็ก คือวันหนึ่งขณะที่ฉันแต่งชุดนักเรียนกับญาติผู้พี่ซึ่งเป็นหลานรักของคุณยาย ญาติผู้พี่ของฉันสังเกตเห็นว่าเสื้อของฉันดูใหม่ แต่ของเขาเก่าแล้ว จึงเอ่ยปากขึ้นมา เมื่อคุณยายเดินมาเห็น ก็กระชากเสื้อออกจากตัวฉัน และเอาไปใส่ให้ญาติผู้พี่ และยังดุกำชับว่า “อย่าได้ไปแอบเปลี่ยนเสื้อกันที่โรงเรียนเด็ดขาด” วันนั้นฉันร้องไห้ตลอดทางไปโรงเรียน และไม่เป็นอันเรียน เอาแต่ก้มหน้าซึมเศร้าทั้งวัน แม้ญาติผู้พี่จะมาขอแลกเสื้อคืนเพราะคิดว่าไม่ถูกต้องที่เอาเสื้อใหม่ของฉันไปใส่ ด้วยความที่กลัวคุณยายมาก ฉันจึงไม่กล้าแลกคืน และเอาแต่คิดทั้งวันว่าคุณยายไม่รักฉัน ฉันอยู่เฉยๆก็มักถูกกลั่นแกล้ง คนอื่นๆจึงไม่น่าไว้ใจไปหมดในสายตาฉันตอนนั้น......

Create Date : 21 สิงหาคม 2558
Last Update : 21 สิงหาคม 2558 15:04:18 น.
Counter : 960 Pageviews.

0 comments