| |
|||||||||||||
วันสนุก  สนุกสนุกวัยเด็กของฉัน ต้องรอให้ถึงวันเสาร์หรือไม่ก็วันอาทิตย์ จุดมุ่งหมายคือแดนเนรมิต รถไฟเหาะตีลังกา เป็นเป้าหมายที่ฉันจะต้องขึ้นไปโดยสาร ทุกครั้งที่ได้ไปเยือนเครื่องเล่นมากมายที่นั่น ฉันย้อนความรู้สึกในยามเด็ก ใจเต้นตึกตักเมื่อรถไฟลากเราสูงขี้นสูงขี้นไป มวนท้องแปร๊บบบหยุดหายใจ เมื่อทะยานไหลลงราวสายน้ำกระโจนสุดแรงจากหน้าผาสูงลิ่ว เพื่อให้แน่ใจจะผ่านพ้นโขดผา ลอยฝ่าอากาศคลื่นลมทะยานกระทบผิวน้ำ พุ่งฝังลงกับส่วนอุ่นดิ่งไปพบความเย็นของสายน้ำลึกลงไปในที่สุด เพื่อนและฉันกรี๊ดลั่นพองาม ไม่ถึงกับขาดคุณสมบัติกุลสตรี ฉันว่ามันเป็นเสน่ห์ของรถไฟเหาะตีลังกาที่ทำให้ผู้โดยสารส่วนใหญ่ กรี๊ดกันเบาบ้าง หลุดโลกบ้างนะ บางคนที่เงียบกริบฉันคิดว่าพวกเค้ากำลังช๊อคมัง.. แล้วก็ถึงเวลาแห่งการลาจากเมื่อความเร็วรถไฟเหลือศูนย์ วันนั้นคงกระโดดโลดเต้นมากเกินไปหน่อย สดุดเข้ากับก้อนหินก้อนใหญ่พอควร มือซ้ายตั้งใจยันกับพื้นดิน แต่กลับจิ้มเข้ากับหินก้อนเล็กก้อนหนึ่ง อูยทำไมเจ็บจัง ความเจ็บทำให้ฉันได้สติ ยกหัวที่หนักเกินยี่สิบเปอร์เซนต์ของน้ำหนักร่างกายฉันไว้ ไม่เช่นนั้นไม่ใช่มือซ้ายที่จิ้มลงกับพื่น แต่จะเป็นหน้าผากจิ้มเสียโฉมที่ไม่ค่อยจะมีโฉมซักเท่าไหร่แน่ๆ เพื่อนกับฉัน เราช่วยกันประครองตัวฉันขึ้นจากพื้น ตามแนวนอนแลนด์สเคปมาเป็นแนวพอร์เทรต ทั้งเข่าทั้งมือเลือดซิบฝุ่นกรัง ปัดฝุ่นซับเลือด หันไปมองหินก้อนใหญ่ที่สะดุด และหินก้อนเล็กที่จิ้มมือ แล้วสายตาก็สะดุดกับหินก้อนเล็กก้อนนั้นที่มีเลือดฉันติดอยู่ ผิวขรุขระของเธอทำให้เลือดฉันไหล รู้สึกเจ็บแปลบ โอความขรุขระแหลมคมของเธอใยทำร้ายฉันได้ เพ่งมองเธอจนเห็นลายแหลมคมขรุขระของเธอเป็นรูปลายคล้ายนกฮูก มีตาโตสองข้าง จงอยปากเล็กน่ารัก กำลัง..ยิ้ม..ให้เสียด้วย ..น่ารักจัง จริงสินะ.. เมื่อมองเธอให้ดีอีกครั้ง ฉันกลับมองเห็นความขรุขระแหลมคมเป็นภาพวาดของกวี ได้เห็นความสนุกความน่ารักน่าเอ็นดูของเธอไปซะอีก ... ก็เพราะเธอนี่นาที่ทำให้หน้าผากงามๆของฉันยังคงเป็นหน้าผากมาจนวันนี้ คงไม่ว่านะที่ฉันทำเลือดเปรอะเธอ..ก้อนหินที่น่ารักของฉัน ขอบคุณ ที่ทำให้วันสนุกของฉันได้ขุดพบเรื่องดีๆที่ฝังอยู่.. แดนนภาจันทร์กระจ่างกลางเวหน รชนีแจ่มสกลบนเวหา ทิวากรหลืบสว่างกับสุธา อัจฉราแห่งกวีแนบหทัย เธอเห็นท้องฟ้านั่นไหม ฉันเก็บเอาไว้ให้เธอและจะเป็นเช่นนั้นเสมอ ถนนสายนั้นที่ทอดยาว มีเรื่องราวของความเป็นจริง มีเงาไม่เอาไว้ให้พักพิง มีให้เธอเอาไว้ยามอ่อนล้า บรรยากาศอย่างนี้ กับเพลงอย่างนี้.. ทำให้ใจฉันกระเจิดกระเจิง  ฉันเก็บหินเล็กก้อนนั้นกลับบ้าน ไม่ลืมบอกลาและขอแดนเนรมิตสำหรับของที่ระลึกที่หยิบมาด้วย CharlieBrown
|
สมาชิกหมายเลข 2993564
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
เพียงเธอหลับตา ก็ได้พบกัน :) Group Blog All Blog | ||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
