ตั้งแต่ประถม 6 เลยก็ว่าได้ เรามีภูมิหลังเรื่องเพื่อนค่อนข้างแย่ ที่จำได้ลางๆเรามักเป็็นส่วนเกินอยู่เสมอ เวลาจับคู่จับกลุ่ม ก็เรานี่แหละเหลือเสดตลอดเลย555 พูดมาถึงั้นนี้  หลายคนคงคิด เราคงเป็นคนที่ไม่มีใครคบสินะ จะบอกไงดี ตั้งแต่เด็กจนตอนนี้อยู่มหาลัย เรามีเพื่อนกลุ่มใหญ่ตลอดเลยนะ ตอนม.ปลายกลุ่ม10คน มหาลัยกลุ่ม15คน แต่เอาจริงที่สนิทแบบคุยตลอดมีแค่2คนเท่านั้นแหละ

จากตรงนี้....คนภายนอกมักมองว่าเราเป็นคนพูดน้อบ เข้าถึงยาก หยิ่งเล็กน้อย เอาจริงๆจากใจ เราเป็นคนที่ไม่ค่อยเปิดใจคบใครง่ายๆน่ะ(อันนี้รู้ตัว) ไม่รู้เพราะอะไร คนที่แรกพบเรารู้สึกดีด้วยแต่กลับกลายเป้นคนที่ลำบากใจจะอยู่ตอนกลัง แต่คนที่ไม่ชอบหน้าตอนแรกพบกลับเป็นคนที่เข้าใจกันมากที่สุด! 

อาจเพราะเราเป็นคนมองคนไม่ขาดรึเปล่า ทำให้เราไม่กล้าจะคบใคร

ไม่รู้เป็นความรู้สึกไปเองหรือว่าอะไร...เรามักรู้สึกว่าตัวเองคือคนที่ทุ่มเทเพื่อเพื่อน ให้เพื่อนตลอด จนหลายครั้งรู้สึกถูกเอาเปรียบจนตัวเองเหมือนคนโง่! แต่ก็ไม่เคยโต้ตอบอะไร บางครั้งยอมเองด้วยกลัวเสียเพื่อน บางครั้งเกินทนจำต้องเดินหนีเพราะกลัวตัวเองเผลอทำอะไรโง่ๆออกมา อารมณ์เสียใจปนน้อยใจทับถมกันไป...หลายครั้งเราคิดอยากอยู่คนเดวตลอดไป แต่เพราะนี่คือชีวิต จะมีใครในโลกยอมทนใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดวในโลกโดยไม่มีเพื่อนได้ล่ะ....แค่คิด ฉันก็กลัว  กลัวว่าจะเป็นคนไม่มีเพื่อนแล้ว

ฉันควรทำไงดี?????????????????