เด็กสาววัย 15 ปีคนนึงกำลังนอนคว่ำ เอาหน้าซุกลงบนท่อนแขนที่เธอเอามาสอดประสานรองแทนหมอน เธอนอนอยู่ข้างๆฉัน อยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่ร้อง เอาแต่นอนชวนฉันคุยเรื่อยเปื่อยมาได้ 10 นาทีกว่าๆแล้ว ตั้งแต่เรื่องของกินไปจนถึงเรื่องการออกกำลังกาย แต่ทั้งหมดทั้งมวลนั่นมันหลังจากที่เธอเล่าเรื่องราวหนักใจระหว่างเธอกับแฟนหนุ่ม เธออยากเลิกกับแฟน

เธอคนนี้เป็นนักเรียนของฉัน เรากำลังนอนคุยกันบนพื้นอยู่ในบ้านพักครู เรียกบ้านก็ไม่ถูก เอาเป็นว่าเป็นห้องพักเล็กๆก็แล้วกัน และระหว่างที่เธอกำลังระบายเรื่องราวมากมายภายในใจ ฉันก็กำลังพิมพ์สิ่งที่อยากถ่ายทอดมาแสนนาน เรื่องราวเกี่ยวกับความเจ็บปวด....

ฉันตั้งชื่อบล็อกนี้ว่า วิวัฒนาการของความเจ็บปวด และอยากจะบอกกับคุณว่า สิ่งที่คุณกำลังจะอ่านนี้ไม่ได้มีหลักการหรือเหตุผลอะไรที่เป็นสาระทั้งสิ้น มีเพียงแต่ผู้หญิงเพ้อๆคนนึง ที่จะมาบ่นระบาย ทุกเรื่องราวความเจ็บปวดในชีวิตของเธอให้คุณๆอ่าน ..... 

นักเรียนสาววัย 15 ของฉันเพิ่งผล็อยหลับไป เธอเหน็ดเหนื่อย... เหน็ดเหนื่อยจากการที่ต้องร้องไห้และทะเลาะกับแฟนหนุ่มมาทั้งวัน ด้วยเหตุผลที่ว่าแฟนแอบไปคุยกับหญิงอื่น...

ถึงตรงจุดนี้คุณคงคิดว่าก็ไม่เห็นแปลก... เด็กน้อยวัยละอ่อนเจอกับการผิดหวังในความรัก... ใครๆก็เคยเจอ... เป็นเรื่องธรรมดาจะตายของชีวิต... เราเจอกับความผิดหวังอยู่ทุกวัน... และยิ่งกับเด็กอายุ 15 ชีวิตมันจะเป็นทุกข์อะไรนักหนา....

นั่นแหละคือสิ่งที่คุณพลาดไป... เพราะทุกๆครั้งที่เราเผชิญหน้ากับความเจ็บปวด เราจะไม่ค่อยอยากจำมันซักเท่าไหร่.. เราไม่ให้ความสำคัญ.... เราพยายามใช้ทุกเวลาที่มีในการหนีออกจากมันไปให้ไกลที่สุด.... จนหลายๆครั้งเราลืมมองไปว่าความเจ็บปวดเหล่านั้นนั่นแหละที่หลอมรวม... ทำให้เราเป็นเราในวันนี้.... ผ่านทุกกระบวนการ... ทุกความคิด... ทุกทัศนคติ...

คุณเป็นคุณได้ส่วนนึงก็มาจากวิธีที่คุณรับมือกับความเจ็บปวด.... ตั้งแต่เล็กจนโต....

ที่คุณเป็นคุณอยู่ได้ทุกวันนี้...มันก็ล้วนแต่มาจาก..... วิวัฒนาการของความเจ็บปวด....

วิวัฒนาการของความเจ็บปวดของแต่ละคนย่อมไม่เหมือนกัน...

แต่สำหรับบล็อกนีนั้น... จะเป็นเรื่องของฉันล้วนๆ.....