Group Blog |
Finally i'm in Doha สวัสดีค่ะ หายไปนานจะบอกข่าวว่าตอนนี้ อยู่โดฮาแล้วจ้าหลังจากที่ตรวจร่างกายไปแล้วนั้น ก็รอประมานเดือนนึงได้ก็ได้เวลาเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าบอกลาพ่อแม่พี่น้องครูบาอาจารย์ เดินทางมายังเมืองทะเลทรายแห่งนี้ข้าวของเยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ทางสายการบินอนุญาตให้แบกบ้านมาได้ถึง130กิโลค่าคุ้ณอิชั้นก็ซื้อของเตรียมเยอะแยะมากมาย หยูกยา อาหารแห้งต่างๆกะว่าสองเดือนนี้กรูจะไม่ใช้เงินเลยหล่ะเว้ย ขอยืมเงินจากแม่มา40000 พอดีแบบหวุดหวิดนี่ขนาดยังไม่เริ่มบินหนี้ก็มาละ ฮ่าๆๆๆ แม่จ๋ารอหน่อยนะจ๊ะ อีก6เดือนหนูจะหอบเงินไปคืนพร้อมดอกเบี้ยด้วยจ้าฮ่าๆ  นี่คือกระเป๋าทั้งหมดก่อนออกเดินทาง ไปบุกสัมเพ็งกับแป้งมาเพราะไม่อยากซื้อกระเป๋าเดินทางใหม่เนื่องจากพอมาถึงนี่แล้วกระเป๋าเดินทางนั้นก็ไม่ได้ใช้ละ เพราะเดี๋ยวบริษัทจะจัดการให้ทั้งหมดเวลาเดินทางไปทำงานนั่นนี่ใช้ของเค้าทีต้องเหมือนกันทั้งบริษัท ชะนั้นชะนีไทยจึงใช้กระเป๋าอะไรละคะ??.. ถูกต้องค่ะ กระเป๋าพม่าของแท้แน่นอนใบละ70บาทเท่านั้นราคาน่ารัก ไปถึงสนามบินก็ไป wrap อีกรอบป้องกันสิ่งของแตกเสียหาย อีกใบละ150 คือค่าwrapนี่แพงกว่ากระเป๋ากรูอีกค่า5555555  สภาพหยูกยาที่ขนไปด้วย เพราะที่นี่ไม่สามารถซื้อยาเองได้เหมือนประเทศไทยชะนั้นชะนีไทยต้องหอบมาเองค่ะเพื่อความสบายใจ แต่จะให้ดีอย่าป่วยเลยดีกว่าค่ะเพราะลำบากขาดเรียนไม่ได้ แถมไม่มีใครดูแล อ้อนใครไม่ได้ 55555 สิ่งที่ดิชั้นขาดไม่ได้เลยคือยาธาตุน้ำขาว555555555555 คือเป็นมนุษย์ท้องไม่ดี ปวดท้องได้ตลอดเวลาท้องอืดท้องเฟ้อก็ว่ากันไป ท้องเสียท้องร่วงบ่อยๆ จึงจำเป็นอย่างมากที่ต้องพกมาด้วย 5555 และแล้ววันเดินทางก็มาถึง ทุกอย่างรวดเร็วไปหมดตั้งแต่วันที่ได้รับอีเมล์เวลาเตรียมตัวน้อยมากแทบจะไม่พอกันเลยทีเดียวที่ต้องแก้บน และร่ำราผู้คนมากมายบางคนไม่ได้ไปหาไม่ได้ไปลาก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ เพราะไม่มีเวลาจริงๆได้รับเมล์วันที่10 ให้เดินทางวันที่14 คิดดูว่าดิชั้นจะทำอะไรได้บ้างแค่จัดกระเป๋าก็ปางตายละ 5555555 มาถึงสนามบินราว2ทุ่ม มะนาว ชิม ทิพย์มารออยู่แล้วมาพร้อมกับผ้าพันคอสีเหลืองอ๋อยตามสไตล์พวกนางดีใจไม่ได้เจอกันนาน พวกนางคือแก๊งซ์เพื่อนสนิทมอปลายแม้จะอยู่กันคนละมหาลัยแต่ก็ต่อกันติดเสมอ ไม่มีฟีลเคอะเขิลในการสนทนา 5555
สักพักก็โหลดกระเป๋าก่อน จัดการเชคอินทั้งหลายแหล่ น้ำหนักสุทธิทั้งหมดของสัมภาระเราคือ127 กิโล หึหึหึเกือบเกินแล้วไม๊ละแต่เอาจริงก็รู้สึกยังพกของมาไม่ครบเลยนะ ยังขาดอีกหลายสิ่งอย่างเลยอ่ะ พอจัดการเช็คอินนั่นนี่เสร็จละก็ได้เวลาเพื่อนฝูงมา คือเราเรียนถาปัตย์ลาดกระบังใช่มะ รุ่นน้องเพื่อนฝูงต่างๆคือมากันแบบคับคั่งเพราะมหาลัยใกล้สนามบิน5555555555 เอาจริงๆรู้สึกซึ้งใจจริงๆนะ ที่เพื่อนๆน้องๆ มาส่งเรามากมายขนาดนี้ แบบขอบคุณทุกคนที่มาให้กำลังใจเรา ตอนนั้นไม่มีโมเม้นร้องไห้ไม่มีโมเม้นเศร้าใดๆ เพราะทุกคนจริงๆที่มาสร้างรอยยิ้มให้เรา บอมกะน้องติ๊ดตี่กะกรนี่มารายแรกๆเลย น้องติ๊ดตี่นี่น้องรหัสที่มาแทนคนทั้งสายแถมเอาของฝากจากน้องมนมาให้ด้วย ขอบใจมากนะจ๊ะเด็กๆพี่ได้รับแล้วค่ะ ซาบซึ้งใจจริงๆที่น้องรักพี่ขนาดนี้5555555
ส่วนบอมนี่ได้ข่าวว่าคุณยายทวดเสียก็ยังอุตส่าห์มาส่งเรา ซึ้งใจโคตรๆ น้ำตาจะไหล กรกับวิชก็มา แบบเราโคตรอยากเห็นหน้าวิชเลยอ่ะว่าหน้าตาเป็นไงวะ เห็นนางพูดถึงบ่อยๆคือช้านยังไม่เคยเหนหน้าแฟนเพื่อนเลยจ้า คบกันมากี่ปีละ สักพัก ทิพย์-พี่อ๊บ ดา นกน้ำ พล เก่ง ฟีม กุ้ง แป้ง เอิง ก็มาสมทบ ที่ขาดไม่ได้คือหลุยส์ที่แม้อยู่จีน ก็ยังอุตส่าห์โฟนอินมาหาเรา ซึ้งใจโคตรรรรรรรรรรรรรรรรรรรักพวกแกกกกกก นึกถึงตอนอยู่บูทที่คณะ เฮ้อเวลาผ่านไปไวชะมัดแปบๆเรียนจบแยกย้ายกันหมดและ ใจหายหว่ะ (ยืมรูปจากบอมมาอิอิเอาจริงช้านไม่ได้ถ่ายในกล้องช้านนนนนนนอ่ะ ช้านลืมได้ไงวะ)   ที่ขาดไม่ได้จ้า คือนุ้งฟ้าเพื่อนรัก รักมาก รักมานาน รักมาตั้งแต่ป.1 ไม่นอกใจด้วยถุ้ยยยย 555 คือขอบใจนะเว้ยเมิงงงง อุตส่าห์มาส่ง แถมซื้อผ้าพันคอมาให้ด้วยชอบมากนะแก สวยถูกใจกรูมากข่า และก็ยังเจอพี่ฟากะพี่ตั้มที่กำลังจะไปฮ่องกงด้วยช่างเป็นวันดีมากๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ  และยังมีพวกน้องฟิล์ม น้องแม๊ก น้องดิส น้องปอน น้องตี้ น้องบรีสอีพวกนี้อุตส่าห์มา ขอบใจมากนะแก หวังว่าจะเรียนจบไวๆนะ 55555 ชั้นจะรอมางานรับปริญญาพวกแกเห็นมาตั้งแต่ปี1 อีพวกบ้า ค่อยๆโตขึ้นเรื่อยๆละนะ อีกแปบนึงก็ปี5ละเชื่อเถอะเวลามันไม่คอยใครจริงๆ  สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด ที่จะขาดไม่ได้เลยก็คือครอบครัว พ่อ แม่ ป้าภาลุงเกี๋ยง จิณ แม้เบิร์ดกะเจจะมาไม่ได้เพราะติดเรียนแต่ก็ยังอุตส่าห์มาโพสน์หน้าวอลเฟสบุค อวยพรกันใหญ่โต คือเอาจริงเขิลหว่ะไม่ค่อยเคยเห็นโมเม้นนี้ พอประมาณ5ทุ่มก็บอกให้พ่อแม่กลับแล้วเพราะต้องขับรถกลับนครสวรรค์อีก ไม่มีโม้เม้นน้ำตาไหลใดๆเพราะไหลไปแล้วเมื่อคืนก่อนเดินทาง ตอนกราบขอขมาลาโทษ 5555555555 รู้สึกเป็นสาวน้อยอายุ15ผู้อ่อนไหว (แม้หุ่นและสังขารไม่ให้แต่ใจรัก)ก็ดีกว่าไปร้องไห้ให้ผู้ชายใช่ไม๊คะท่านผู้โช้มมมมมมม ⁞ ⁞ คือแอบเศร้าๆนะ ใจมันแป้วๆ ก่อนจะมาถึงสนามบินแม่กะพ่อป้าภาลุงเกี๋ยงยังพาไปสมุทรสาครไปกินอาหารริมทะเลด้วยจ้า ยังมีอารมณ์เลี้ยงส่ง555555 แต่ตอนนั้นแอบรู้สึกใจหาย กินไรไม่ค่อยลงแม้จะเป็นของโปรดทั้งหลายก็เหอะ
สุดท้ายคือยายกิม แม้ว่ายายจะมาส่งไม่ได้เพราะว่าเดินไม่ค่อยสะดวกแต่หนูรู้ว่ายายรักและเป็นห่วงหนูเสมอและตลอดไป นี่ไม่ใช่การจากบ้านครั้งแรกของหนูแต่ถึงกระนั้นยายก็บอกว่าอดห่วงไม่ได้เรื่องสุขภาพ ถ้าป่วยแล้วใครจะดูแลแต่ก็นั่นแหละค่ะ ถ้าหนูไม่มาตามความฝัน แล้วปล่อยให้มันล่วงเลยไปจนแก่กว่านี้หนูคงจะต้องนึกเสียใจตอนแก่แน่ๆ ขอให้ยายเชื่อมั่นนะคะว่าหนูจะเข้มแข็งและแข็งแกร่ง เติบโตขึ้น ก้าวผ่านอุปสรรคไปได้ด้วยกำลังใจสติสมองสองมือสองเท้าของหนู ที่ยายเป็นผู้อบรมบ่มนิสัยรวมไปถึงสั่งสอนทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของหนูยายคือที่สุดในชีวิตของหนูค่ะ <3
คือไม่มีรูปคู่กับยาย คือลืมถ่ายมีแต่รูปที่แอบถ่ายยายตอนยายช่วยชั่งน้ำหนักกระเป๋าคือไม่มีกิโลช่างน้ำหนักเยอะๆใช่มะ ก็เลยต้องเอากิโลชั่งของนี่แหละค่อยๆช่างทีละไอเท็มแล้วจดไว้จนครบ และก็เอามาบวกกัน ก็จะได้น้ำหนักคร่าวๆ จะว่าไปเห็นรูปนี้แล้วคิดถึงยายจัง55555 โฮมซิกเบาๆ ฮูฮู เวิ่นมากไปละ วันนี้ลาไปแค่นี้ก่อน คราวหน้าจะมาเล่าเรื่อง Doha first time นะคะ โปรดติดตามตอนต่อไป คริ
|
Nightshiftduty
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
| |||||||||||||||||||
⁞
