ดาวที่เพิ่มขึ้น.... ที่ปลายฟ้า

หวัดดีฮะ หายไปเกือบปี หุหุ ตอนนี้ก็ยังอ้วนเหมือนเดิมเลย ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง สบายดีกันไม๊จ๊ะ

วันนี้เพื่อนหมุ่ยได้โทรมาบอกข่าวร้ายบางอย่างที่ทำให้ผมตกใจมากๆเหมือนกัน ข่าวที่เพื่อนผมเสีย.... เพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ ที่ผมก็ไม่แน่ใจว่าสาเหตการเสียชีวิตมันเกิดขึ้นจากอะไร รู้แค่ว่า เศร้ามากๆ ไม่นึกว่าคนใกล้ตัว(แต่ไม่ใกล้มาก)อีก 1 คนจะจากไปด่วนขนาดนี้ ด่วนขนาดที่ว่าใครๆ ต่างไม่ค่อยเชื่อว่าเค้าจะจากไปได้กระทันหันขนาดนี้.....

ขณะที่พิมพ์อยู่นี้ศพของเพื่อนผมก็ได้เผาไปแล้ว เค้ากลับไปที่ๆเค้าอยู่แล้ว ที่ๆเค้าจากมา.... และทุกคนก็ต้องกลับไป ไม่ว่าจะเร็วหรือช้า ก็ต้องไป....

วันๆนึงเคยคิดกันไหมครับว่า เราจะอยู่ได้นานแค่ไหน อยู่อย่างไรต่อไป อยู่กับใคร ถ้าถึงเวลาที่เราต้องไปจริงๆ เราจะทำอะไรเป็นอันดับแรก.... จนอันดับสุดท้าย... มากมายเลยใช่ไหมล่ะครับ สิ่งที่อยากทำน่ะ อันดับแรกอาจจะมีอยู่ แต่อันดับสุดท้ายล่ะ มันคงมีหลายอย่างที่อยากทำ จนไม่รู้ว่าเราจะทำอะไรก่อนจากไปเป็นอันดับสุดท้ายดี....

.... บางคนที่อ่านอยู่คงรู้แล้วว่าผมอยากจะบอกอะไร.....

อย่างที่รู้แหละครับ ถ้าเรารู้ตัวว่าอยู่ได้อีกแค่ หนึ่งเดือน ความคิดของเราก็จะบอกว่าทำไมต้องเป็นเรา ทำไมไม่เป็นคนอื่น... ทำไมเราต้องเป็นด้วยทั้งๆที่คนอื่นที่ฐานะแย่กว่าเราเค้าถึงอยู่ได้อย่างมีความสุข ปราศจากโรคภัยมาเยือน..

..... ความคิดน่าเกลียดนี้น่ะ ทิ้งไปได้ไหมครับ.......

ไหนๆเราก็เป็นแล้ว ลองคิดว่าเราจะไปสงบใจที่ไหนเพื่อที่จะไม่ฟุ้งซ่านดีกว่า ไม่ก็ทำอะไรที่เราอยากทำให้หมด เพื่อที่จะได้ไม่ห่วงอะไรอีกต่อไป ... หลังจากที่เราได้จากไปแล้ว....

...... คิดอย่างนี้ดีกว่าไหมครับ ........

ไม่ต้องคิดว่าเราจะทำอะไรให้คนที่ผ่านมาในชีวิตเราจดจำเราให้นานๆ ไม่ต้องคิดว่าคนรอบข้างคุณจะลืมคุณเวลาที่ไม่มีคุณอยู่แล้ว... การกระทำในชีวิตประจำวันของคุณนั่นแหละคือสิ่งที่ซึมเข้าไปในใจคนพวกนั้นแล้ว แค่คุณบ่นว่าวันนี้คุณเมื่อยขาจัง ขอให้คนข้างๆนวดให้แล้วคุณก็ชมเค้าว่าเค้านวดเก่งจริงๆ แค่นี้เค้าก็จำเหตการณ์นี้ไปในส่วนหนึ่งของความทรงจำเกี่ยวกับเราแล้ว... ไม่ว่าคุณจะเป็นคนดีหรือไม่ดี... เค้าก็จะจดจำคุณได้อยู่ดี...

... ขึ้นอยู่กับว่าคุณเป็นคนดี หรือไม่ดีในความทรงจำของเค้าเท่านั้นเอง.....

คุณอยากเป็นคนที่เค้านึกถึงแล้วรู้สึกมีกำลังใจ อมยิ้ม หัวเราะ เวลาที่เค้านึกถึงเราไหม หรือคุณอยากให้เป็นคนที่เวลาเค้านึกถึงแล้วมีแต่ความเกลียดชัง ภาพที่คุณไปขโมยของเค้ามา ภาพที่คุณเอาเค้าไปนินทาเสียๆหายๆ แล้วเค้าจับได้ มันลอยขึ้นมาในหัวเค้าเวลาเค้าคิดถึงเรา.... อันไหนน่าจะดีกว่ากัน...

แล้วเราทำไมไม่ทำอะไรที่อยากทำตั้งแต่วันนี้เลยล่ะ แม้ว่าคุณจะไม่ได้ป่วยเป็นโรคร้ายแรงขนาดนั้นน่ะ เริ่มทำสิครับทำไปเถอะ คุณมีเวลาไม่จำกัด ไม่มีโรคร้ายคอยนับถอยหลังชีวิตคุณ... ขอแค่คนอื่นไม่ได้เดือดร้อนเพราะเราก็พอ เวลาเราด่วนจากไปเราก็วางใจได้ว่าเราได้ทำสิ่งที่อยากทำไปแล้ว...

ไม่ใช่แค่คนที่จะจากไปนะครับที่เสียใจที่ทำอะไรไม่ทัน แต่คนที่อยู่รอบข้างก็เสียใจที่ทำอะไรไม่ทันเหมือนกัน... เสียใจที่ไม่ได้ล่ำลากัน เสียใจที่ไม่ได้ชวนไปดูหนัง เสียใจที่ไม่ได้บอกว่า กูรักมึงว่ะเพื่อน มึงจริงใจกับกูที่สุดแล้ว เสียใจที่วันๆ เอาแต่ด่ามัน ไม่เคยชมมันเลยแม้มันจะทำสิ่งนั้นได้ดี.... แต่เราก็ปากแข็ง... ในใจก็คิดว่าเดี๋ยวค่อยบอกก็ได้มันไม่ไปไหนหรอก..... แต่วันนี้มันนั่นแหละ หายไปแล้ว... หายไปโดยไม่รับรู้ว่าเราคิดยังไง... รู้สึกยังไงกับมัน... เราไม่ทันได้ตอบแทนความจริงใจของมัน เราไม่ได้แม้แต่เอ่ยคำลา ไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงของมัน เสียงที่พูดว่า ลาก่อน ดูแลตัวเองดีๆนะ แค่ประโยคเดียวมันแทนความหมายได้หลายล้านคำ หลายล้านคำที่แสดงถึงความห่วงใย....

...... เศร้าว่ะ...... จะเขียนต่อไม่ไหวแล้ว.....

เมื่อเค้าจากไปแล้ว... เค้าได้ฝากความทรงจำทั้งดีและไม่ดีใว้ในใจเรา... ควันไฟที่ออกมาจากเมรุ... ควันที่ลอยขึ้นไปบนฟ้า มันคือสัญญาณที่บอกให้ท้องฟ้าได้รับรู้ว่ามีคนกลับไปหา กลับไปหาที่ๆเค้าเคยอยู่ กลับไปอยู่ที่ๆสามารถมองเราได้ถนัดกว่าที่เคย ที่ๆเราก็มองเค้าได้เช่นกันเวลาที่เรานึกถึงเค้า ไม่ว่าเวลาไหน ที่ไหน เค้าจะอยู่เสมอ เค้าจะยิ้มให้เราเสมอ ถึงแม้จะไม่มีเสียงและการกระทำส่งมาให้เรารับรู้ แต่เราก็เชื่อแน่ว่าเค้าคงจะคอยเอาใจช่วยเราอยู่

...ทำไมเรารู้ล่ะว่าเค้าเอาใจช่วย....

...ก็ความทรงจำดีๆที่เรากับเค้าผูกพันกันไง....

...ความทรงจำที่บอกเราได้ว่าเค้าเป็นคนอย่างไร.... ห่วงเราแค่ไหน..

คืนนี้อาจจะมีดาวอีกดวงที่ส่องประกายออกมา ดาวดวงนี้เป็นดาวดวงใหม่... เป็นดาวที่พยายามส่องแสงมาให้เราเห็นเค้าให้รับรู้ความมีตัวตนของเค้า ขอแค่เรายิ้มให้ดาวดวงนั้น... แสดงว่าเรายังปกติ สดใส สดชื่นอยู่.... แค่นี้ก็สุขใจ...

....ทั้งคนบนโลก .... ทั้งดวงดาวบนฟ้า.....



ปล.บทความนี้ขออุทิศให้ เม้ง ผู้ที่ขณะนี้ได้กลับไปที่ๆสงบ มีสุข และสวยงาม ผู้ที่ให้กำลังใจเวลาเพื่อนๆท้อ เม้งเป็นคนร่าเริงเสมอ ถึงแม้เราจะรู้จักกันไม่มากเท่าไหร่ แต่เราก็ดีใจที่ได้เจอได้คุยกับนายนะถ้าบทความนี้เตือนสติใครได้และทำให้คนผู้นั้นทำให้คนอื่นมีความสุข ขอให้ผลบุญทั้งหมดนี้ส่งไปถึง เม้ง นะ ขอบคุณทุกท่านที่ทนอ่านครับ

..... ตอนนี้ผมไม่ไหวแล้ว...... น้ำตาจะไหล.....

Create Date : 22 สิงหาคม 2549		1 comments
Last Update : 22 สิงหาคม 2549 14:21:52 น.
Counter : 1588 Pageviews.
Share Tweet