"บางที.. อาจไม่จำเป็น..เสมอไป ที่ความรัก..จะต้องจบลง ด้วยการ..ได้เป็น..คนรัก"

	"บางที.. อาจไม่จำเป็น..เสมอไป ที่ความรัก..จะต้องจบลง ด้วยการ..ได้เป็น..คนรัก" บนเตียงเล็กๆ.. ในบ้านอบอุ่น..หลังหนึ่ง แดดยามเย็น..ทอบางบาง..ผ่านหน้าต่าง หญิงชรา..อายุราวๆ 70 ปี นอนซม..อยู่บนเตียง เธอรู้ว่า..นี่เป็นช่วงเวลาสุดท้าย..ในชีวิตของเธอแล้ว ..แต่จะเป็นอะไรไปล่ะ..เธอพอใจกับชีวิตทั้งหมด..ที่เธอได้ผ่านมาเธอ.. ได้แต่งงาน ..มีครอบครัว..ที่อบอุ่นแม้จะไม่มีลูก..ก็ตาม มีเพื่อนที่ดี ..ผ่านชีวิตการงานที่ดี ถึงแม้วันนี้..สามีของเธอจะตายไป..ร่วม 10 ปี แต่..ในวันสุดท้าย..ของชีวิต เพื่อน-ที่เธอรักที่สุด.. ก็มานั่งเคียงข้างเธอ.. อยู่ตรงนี้ มาส่งเธอ..เหมือนทุกครั้ง..ทุกคราว "หมอบอกว่า..ฉันคงอยู่ได้ไม่เกินพรุ่งนี้เช้าหรอก" เธอเอ่ยบอกกับเขา..เพื่อนชราที่รู้จักกับเธอมาแต่ครั้งยังเด็ก "ฉันรู้" ชายชรา..พยักหน้ารับ "เธอมาส่งฉัน..เหมือนทุกทีสินะ" หญิงชรา..มองหน้าชายชรา "ใช่..ก็ฉันส่งเธอมาตลอดทั้งชีวิตนี่นา.. ขาดไปอย่างคงไม่ครบ" ชายชราตอบ..ด้วยรอยยิ้มบางๆ "ตอนเด็กๆ..บ้านเราอยู่ทางเดียวกัน..เรากลับด้วยกันทุกเย็น บ้านฉัน. .อยู่เลยบ้านเธอไปมาก.." เธอ..รำลึกความหลัง "แต่ฉัน..ก็ไปส่งเธอทุกวัน" ชายชราบอก "ใช่..เธอทำอยู่อย่างนั้น..ตลอดชั้นประถม..และมัธยม.. ที่เราเรียนด้วยกัน..จนเพื่อนๆล้อว่าเราเป็นแฟนกัน" หญิงชราพูดขึ้น "สุดท้าย..ก็ต้องเลิกล้อกันไป" เพื่อนชราของเธอ..ต่อคำ "ตั้งแต่เธอคบกับแฟนคนแรกของเธอนั่นแหละ" เธอเย้ายิ้มๆ "แต่ฉันก็ไปส่งเธอทุกวันอยู่อย่างเดิม...จนต้องเลิกกับแฟน ไม่ใช่รึ" ชายชรา..ทวนความหลัง เธอจำได้ว่า..เธอบอกเขาอยู่บ่อยๆว่าไม่ต้องเดินมาส่งแล้ว.. เดี๋ยวแฟนเขาจะโกรธเอา แต่เขาก็ยังดึงดัน..ที่จะมาส่งเธอ "โกรธก็โกรธไป ..ฉันรู้จักเธอมาก่อนตั้งนาน..ยังไงเธอ..ก็ต้องมาก่อน" นั่น..เป็นคำพูดที่เธอจำได้-ไม่ลืม ..แม้ว่า..มันจะผ่านมาเกือบ 60 ปีแล้วก็ตาม.. เธอยังจำ..วันที่เขาต้องขึ้นรถไฟ..เพื่อไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัยได้ วันนั้น..เธอไปส่งเขาที่สถานี ..ร้องไห้จะเป็นจะตาย ..เขาวุ่นกับการปลอบเธอ..จนไม่เป็นอันได้ร่ำลาพ่อแม่ พอเธอสงบลง.. และขอตัวเข้าไปล้างหน้าล้างตา..ในห้องน้ำ พ่อแม่ของเขา..ไปเช็คเที่ยวรถไฟ ...พอเธอกลับมา.. ก็พบเขานั่งร้องไห้คนเดียว..กับกองกระเป๋า...เงยหน้าขึ้นบอกกับเธอ..ทั้งน้ำตา "กลับบ้านเอง..เดินดีๆ นะ" และนั่น..ทำให้เธอต้องเสียน้ำตา..อีกรอบ เธอจำได้ว่า..วันที่เขาปิดภาคเรียนกลับมาบ้าน..เธอแนะนำเขา.. ให้รู้จักกับแฟนหนุ่มของเธอ ตอนแรก..ทั้งสอง..เหมือนจะเข้ากันได้ดี..แต่หลังจากนั้น 2-3 วัน .. มีคนมาบอกว่า..แฟนเธอกับเพื่อนเธอ..ต่อยกัน "มัน..นอกใจเธอ" เขาบอกเรียบๆ.. แต่..เธอไม่เชื่อ วันนั้น..เธอเชื่อแฟนมากกว่า..ว่าเขาอิจฉาแฟนเธอ.. จึงหาเรื่องชกต่อย ..เธอว่าเขา..ไปหลายคำ อาทิตย์นึงให้หลัง..เธอจึงรู้ว่าเขาเป็นคนถูก..เมื่อเธอไปหาเขาที่บ้าน.. ก็เจอแต่พ่อของเขา "มันกลับไปอาทิตย์ก่อนแล้ว..เห็นว่ามีธุระด่วน..ไม่รู้อะไร" เธอส่งจดหมายไปขอโทษ ..เขาบอกไม่เป็นไร..เขาไม่เคยโกรธเธอ.. แค่น้อยใจเล็กๆ ..ในจดหมายลงท้าย..ด้วยคำ-คำเก่า "กลับบ้านเอง..เดินดีๆนะ" เธอรู้ว่า..ในคำที่เหมือนสั้นๆนั้น! ..เขาพูดอะไรออกมา...มากมายขนาดไหน เธอจำได้..ถึงวันที่เธอ..บอกเขาว่า..เธอจะแต่งงาน.. เขา..มองหน้าเธอ.. เธออ่านไม่ออกว่า..มันเป็นความรู้สึกอะไร ..ดีใจ? ..เสียใจ? และเมื่อเธอถามเขาตรงๆ ..เขาก็ตอบว่า.. "..เราใจหาย.." แต่ก่อนหน้านั้น..ก็เขานี่แหละ..ที่เป็นคนช่วยเธอเลือก..ช่วยเธอดูว่า.. ผู้ชายคนนี้นิสัยดี..และรักเธอจริง "เรา-ผู้ชายด้วยกัน..เราดูออก" ซี่งเขา..ก็ดูไม่ผิด..สามีของเธอดี..เหมือนอย่างที่เขาบอก .. วันแต่งงาน..เธอบอกเขาว่า.."ความเป็นเพื่อนของเรา..ยังเหมือนเดิมนะ..ไม่ต้องห่วง" เขามองเธอนิ่งๆ..พยักหน้าน้อยๆ.. ไม่ตอบอะไร ถึงเวลารดน้ำสังข์ ..เขาอวยพรเธอมากมาย..แต่พูดกับสามีเธอเพียงสั้นๆว่า... "ฝากด้วยนะ.." เขาแต่งงานมีครอบครัวของเขา... เธอก็มีครอบครัวของเธอ มีบางช่วงของชีวิต..ที่ห่างกันไป แต่ก็ไม่เคย..ลืมกัน เธอ..ส่งการ์ดอวยพรวันเกิดให้เขา..ทุกๆปี ตอนนี้.. เขาน่าจะเก็บมันไว้ได้ 59 ใบแล้วล่ะ เพราะเธอนับของเธอแล้ว..มันได้ 58 ใบ น้อยกว่าอยู่ใบนึง.. เพราะเธอเกิดหลังเขา 5 เดือน.. บางทีเธอรู้สึกสนิทกับเขามากกว่าคนรักของเธอเสียอีก หลายเรื่องที่เขารับรู้..แต่คนรักของเธอไม่แม้แต่ระแคะระคาย และก็เช่นกัน..หลายความลับที่เขาระบาย ที่เขาฝากไว้ที่เธอ เธอก็รับ..และเก็บงำมันไว้..ด้วยความเต็มใจ.. "คิดอะไรอยู่?" เขาเอ่ยขึ้นมา..ทำลายความเงียบ "เรา..กำลังนึกแปลกใจ" เธอเอ่ย..ด้วยท่าทีครุ่นคิด "ทำไม..เราถึงไม่ได้เป็น..คนรักกัน?" เขานิ่งไป..เหมือนกำลังคิดเช่นกัน "เราสนิทกันมาก..มั้ง" เขาว่า "นั่น..ไม่น่าใช่เหตุผลนี่" เธอว่า "เธอถามยากไปนะ" เขาตอบหลังจากนิ่งคิดอีกครู่ใหญ่ "ไม่ยากหรอก..ลองคิดเล่นๆ สิว่า ..ทำไมเราถึงไม่รักกัน" แววตาเธอมีแววขี้เล่นซุกซน ..เหมือนเด็กหญิงครั้งกระโน้น "อืมม..อันนี้..ค่อยง่ายขึ้นมาหน่อย" เขาพูดขึ้น เธอมองหน้าเขา.. แปลกใจว่า..เธอไม่ได้เปลี่ยนคำถาม..นี่นะ.. "ฉันไม่รู้หรอกว่า..ทำไม-เราถึงไม่ได้เป็น..คนรักกัน" เขามองหน้าเธอ..ด้วยสายตาอ่อนโยน "แต่..ถ้าเธอถามว่า..ทำไม-เราถึงไม่รักกันน่ะ" เขาเว้นช่วง "ฉันก็จะตอบว่า -- เราไม่ได้-ไม่รักกัน..ซะหน่อย" เธอหลับตาลง..คำถามที่ถูกซ่อนไว้..หลายสิบปี..กลับตอบออกมาง่ายๆ..อย่างนี้เอง "นั่นสินะ ..เราไม่ได้-ไม่รักกัน..ซะหน่อย" เธอตอบ..ทั้งๆที่หลับตาลง ตอนนี้..เธอพร้อมที่จะจากโลกใบนี้ไป..อย่างมีความสุขแล้ว ในความรู้สึก..ที่เริ่มพร่าและเลือน...เธอสัมผัสได้ถึงมือของเขา..ที่เอื้อมมากุมมือเธอไว้ "กลับบ้านเอง..เดินดีๆนะ.." และนั่น.. คือ..คำสุดท้าย..ที่เธอได้ยิน... ฟอร์เวิร์ดเมลล์

Create Date : 04 เมษายน 2552		9 comments
Last Update : 4 เมษายน 2552 22:24:47 น.
Counter : 2387 Pageviews.
Share Tweet