 |
|
|
 |
 |
|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
| 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
| |
|
 |
|
|
|
|
น้อยใจยา
หลายปีก่อน สมัยที่ผมแอบอู้งานแล้วนอนตอนกลางวัน แล้วก็แอบไปทำงานตอนกลางคืน ความที่เป็นคนมีกรรม นอนหลับยาก ทำให้ประสบปัญหาหนักมาก ๆ เพราะกลางวันก็ต้องทำงาน รีบทำ รีบกลับไปนอน เพื่อจะตื่นมาทำต่อตอนกลางคืน แต่กรรมเก่าที่มีทำให้นอนไม่ค่อยหลับ พอหลับแล้วก็ไม่ค่อยจะตื่นอีก
ผมต้องพยายามหาทางแก้ปัญหา ก็ยังโชคดีอยู่บ้าง ช่วงนั้นมีเว็บไซท์ให้ฟังเพลงฟรีเยอะ ผมก็จะเปิดฟังก่อนนอน น้อยใจยา เป็นเพลงที่ช่วยเหลือผมได้ดีมาก ๆ ตอนเปิดผมก็จะเปิดให้วนซ้ำแล้วซ้ำอีก แล้วก็จะหลับไปแบบไม่รู้ตัวทุกทีไป
เสียงดนตรีที่หวานเสนาะด้วยเครื่องดนตรีพื้นบ้าน คำร้องเป็นคำเมือง เนื้อเพลงก็เล่าเรื่องราวได้อย่างน่าสนใจ ผมขอยกย่องว่าน้อยใจยาเป็นเพลงที่มีความไพเราะมากเพลงหนึ่ง เป็นหนึ่งเพลงในเพลงไทยจำนวนน้อยที่เนื้อเพลงไม่รักมากไป รักน้อยไป ไม่รักเลย รักลืม ๆ หรือรักจนอ๊วก แต่เป็นบทเพลงที่เล่าเรื่อง ฝรั่งคงเรียกว่า Tell Story ถ้าฝรั่งไม่เรียกแบบนี้ ผมเรียกเองก็แล้วกัน
ในช่วงเวลาหนึ่งในอดีต ผมเคยพบเจอกับคุณจรัล มโนเพ็ชร 2-3 ครั้งกระมัง พบตามงาน ได้พูดคุยกันบ้าง แต่ความที่ผมไม่ใช่คนสลักสำคัญ และก็ความเกี่ยวข้องด้านการงานก็เป็นเพียงห้วงเวลาสั้นมาก ๆ ทำให้ไม่มีโอกาสได้รู้จักกันมากกว่านี้ ตอนที่ได้ยินข่าวการเสียชีวิตของคุณจรัล ผมก็ตกใจ แล้วก็รู้สึกเสียดาย นึกในใจว่า นับแต่นี้ต่อไป คงไม่มีโอกาสได้ยินเสียงเพลงโฟล์คซองคำเมืองในบรรยากาสสด ๆ อีกต่อไป
จากจุดที่ว่าผมกับคุณจรัลไม่ได้ถือได้ว่าเป็นคนรู้จักกัน ผมจะมาแสดงความรู้สึกอะไรมากมาย มันก็คงไม่เหมาะ ถึงเหมาะก็คงไม่เหมือน
ผมคงบอกได้เพียงว่า หลายเวลาที่ความทรงจำของผมเกี่ยวกับเสี้ยวเวลาที่ได้พูดคุยกับคุณจรัลได้เลือนหายไป ด้วยเหตุผลข้างต้นที่กล่าวมา แต่เมื่อประสบโอกาสผ่านไปเห็น หรือมีโอกาสได้ฟังเพลงน้อยใจยา ผมก็เลือกที่จะทำซ้ำแบบเดิมในสมัยที่หลับนอนไม่เป็นเวลา คือ เปิดฟังแล้วก็จะฟังซ้ำวนไปวนมา
อย่างที่ผมเปิดไว้ในบล็อกตอนนี้ครับ
|
|
โดย: บัวริมบึง  วันที่: 30 มกราคม 2550 เวลา:21:58:08 น. |
|
|
|
|
| คนตาสั้น |
 |
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
