มีบ้างยามเหนื่อยล้าพาโหยไห้ . . . ไม่มีใครคอยปลอบใจยามทุกข์เศร้า อาจเจ็บแค้นแน่นอก . . . ใยต้องเป็นเรา ไม่ใช่เขาไม่ใช่เหล่าคนอื่นเลย. . .

การเดินทางของชีวิต.. มิใช่มีเพียงต้องเดินหน้าเสมอไป บางครั้งเราก็อาจต้องถอยหลังบ้าง เพื่อจะก้าวเดินไปข้างหน้าได้ยาวไกลขึ้น เป็นการถอยเพื่อจะก้าวต่อ มิใช่ถอยเพื่อจะท้อหรือทอดวาง เพราะบางครั้งการขืนดึงดันที่จะก้าวต่อ... ทั้งที่รู้ว่าอาจเกิดอันตรายจะมีประโยชน์อันใด การจะก้าวข้ามฝั่ง “สายน้ำชีวิต” ยามที่ไม่มีสะพานให้ก้าวข้าม บางครั้งเราอาจต้องยอมเดินย้อนถอยกลับไป เพื่อหาวิธีข้ามสู่อีกฟากฝั่งโดยใช้ “สะพานใจ”