เผด็จการ ความดี

เผด็จการ หมายถึง การใช้อำนาจบริหารเด็ดขาด, เรียกลัทธิหรือแบบการปกครองที่ผู้นำคนเดียว หรือบุคคลกลุ่มเดียวใช้อำนาจอย่างเด็ดขาดในการบริหารประเทศว่า ลัทธิเผด็จการ

ขึ้นชื่อว่าเผด็จการแล้ว ย่อมเป็นด้านที่อาจจะเรียกได้ว่าตรงข้ามกลับประชาธิปไตยโดยสิ้นเชิง ด้วยเนื้อหาของประชาธิปไตยที่กล่าวถึงผู้ที่เป็นเจ้าของอำนาจอธิปไตยคือประชาชน ซึ่งแม้ว่าจะเป็นประชาธิปไตยในรูปแบบตัวแทน ที่ประชาชนเลือกผู้แทนของตนให้ไปทำหน้าที่ๆตนเองไม่สามารถทำได้ แต่นั่นก็ไม่ใช่ว่าเหล่าประชาชนที่เป็นเจ้าของอำนานที่แท้จริงมอบ อำนาจเผด็จการให้กับเหล่าผู้แทนเหล่านั้น เพียงแค่มอบอำนาจในการบริหารหรืออำนาจนิติบัญญัติให้เพียงเท่านั้น

และในเรื่องของการอาศัยเสียงส่วนใหญ่ในการตัดสินใจ แต่ประชาธิปไตยก็ไม่ใช่การเอาเสียงส่วนใหญ่เห็นชอบแล้วสามารถเข่นฆ่าเสียงส่วนน้อยได้ตามอำเภอใจ ถ้ามีใครเห็นด้วยเช่นนั้น ฮิตเล่อก็คงไม่ขัดอะไรกับหลักประชาธิปไตย สำหรับผู้เห็นด้วย

ประชาธิปไตย คือการอาศัยเสียงส่วนใหญ่ แต่ทว่าก็ต้องเคารพเสียงส่วนน้อย สิ่งต่างๆที่เป็นองค์ประกอบ อย่าง สิทธิ หน้าที่ เสรีภาพ จะต้องมีได้อย่างเท่าเทียมกัน ไม่ว่าจะเป็นเสียงส่วนใหญ่หรือส่วนน้อย การกุมอำนาจโดยอาศัยเสียงส่วนใหญ่จึงเป็นปรปักษ์กับประชาธิปไตยด้วย เหมือนเหตุการณ์ที่ผ่านมาที่ผู้กุมเสียงข้างมาก ถูกล้มลงไป

ความดีคืออะไร ก็ว่ากันไปต่างๆนานา บ้างก็เอาคัมภีบางฉบับมายึดมั่นถือมั่น บ้างก็เอาความคิดเผด็จการมาใช้กำหนดกรอบ
อันที่จริงความดีเป็นเพียงสิ่งที่ถูกกำหนดออกมาจากคนบางคนกลุ่มบางกลุ่ม ที่มีอำนาจปกครองและสามารถชี้นำสังคมไปในทางที่ตนคิดว่าดีได้และความดีที่ว่าไม่จำเป็นเสมอไปที่ต้องเห็นเป็นภาพเดียวกัน เพาะความหลากหลายทางสังคมที่จะต้องมีหากว่ายังสามารถ เอ่ยปากออกมาว่าเราเป็นประชาธิปไตย เพราะความดีจะมีขึ้นไม่ได้หากขาดสิ่งที่ถูกเรียกว่าความชั่ว

หากจะเปรียบความดี ความชั่ว ก็คงเปรียบได้กับ เรื่องของแสงสว่างและความมืด ทั้งสองสิ่งเป็นของที่อยู่คู่กันเสมอ ที่ใดมีแสงส่างมากเท่าใด ที่นั้นย่อมมี ความมืดที่เกิดจากความสว่างนั้นมากตามไปด้วย

ฉันใดฉันนั้น ภาพความดีที่เจิดจรัสฉายแสงมากเพียงใด มองเล็ดลอดผ่านความสว่างก็จะพบกับความชั่วร้ายอันแสนมืดมน รายล้อมอยู่โดยรอบ หากไร้ซึ่งความมืดมืด อันก่อเกิดจากแสงสว่าง ย่อมปราศจากความชั่วร้ายอันต่ำต้อยที่จะเชิดชูความดีงามให้สูงล้ำ

ความดี ที่ สังคมกำลังโหยหา อาจจะเรียกได้ว่าเป็นภาวะ ขาดแคลนความดี(Ethicphobia)ดังที่หลายฝ่ายกล่าวอ้าง ซึ่งการอ้างอย่างใดอย่างหนึ่งในแง่นี้ ย่อมถูกเสมอ เพราะเป็นการพูดอ้างโดยปราศจากการโต้แย้งของอีกฝ่าย และยึดเอาเพียงด้านที่ฝ่ายตนคิดว่าประเสริฐเลิศเลอ การเอาสิ่งที่เรียกว่าความดี ศีลธรรมจริยธรรม เอามาเป็นเครื่องมือในการใช้วัดสิ่งต่างๆ เป็นเรื่องที่น่ากลัวไม่น้อย เพราะสิ่งเหล่านี้จะถูกกำหนดโดยคนกลุ่มหนึ่งๆ เพื่อสร้างบรรทัดฐานที่ตนเองเห็นชอบ และนำเอาข้อกำหนดเหล่านี้กำหนดต่อสังคมต่อๆไป เป็นการผลิตความเห็นชอบซ้ำแพร่ขยายออกไป ทั้งนี้เนื่องด้วยสิ่งที่กำหนด กฎเกณฑ์ต่างๆ เป็นเรื่องของการยอมรับต่อสังคม ผู้คนในสังคมต้องงยินยอมในการทำตาม

แล้วคนดี เป็นคนอย่างไร ประวัติดี ตระกูลดี หน้าที่การงานดี การศึกษาดี หน้าตาดี แต่งตัวดี ฯลฯ ความดีที่ถูกนำมาเป็นเครื่องวัดกรองต่างๆ การจับต้องทางความดี ที่สังคมตั้งมาตรฐานความดีขึ้นมาหนึ่งชุด แล้วไอ้พวกที่ไม่ผ่านการกรองเหล่านี้ล่ะ คนที่ประวัติไม่ดี ตระกูลไม่ดี คนเหล่านั้นไม่ได้อาศัยในสังคมหรือ หรือว่าคนเหล่านั้นแอบมาอยู่บนแผ่นดินของเหล่าคนดีทั้งหลาย คนเหล่านี้จึงเป็นเพียงเศษมนุษย์ในสายตาของเหล่าคนดีทั้งหลาย


สังคมประชาธิปไตย จะต้องเป็นสังคมที่ผู้คนที่มีความคิดความเห็นหลากหลายสามารถอาศัยอยู่ร่วมกันได้ ไม่ใช่สังคมที่นำเอาข้อกำหนดอย่างใดอย่างนึงมาขีดเส้นแบ่งแยกผู้คนออกเป็นส่วนต่างๆ ตามความเห็นชอบของผู้มีอำนาจ


เผด็จการแบบความดี เป็นเผด็จการที่เชิดชูความดีต่างๆ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าความดีต่างๆเป็นเรื่องที่ดีเสมอไป เพราะความดีที่ถูกกำหนดเพียงกลุ่มหนึ่ง นั่นย่อมเป็นการข่มขืนใจของผู้ที่ไม่เห็นด้วยให้ยอมตามโดยไม่อาจจะปฏิเสธได้เลย

ดังนั้นการจะบอกว่าเสียงส่วนใหญ่นับถืออะไรแล้ว เสียงส่วนน้อยต้องก้มหน้ายอมรับ นั่นย่อมเป็นเพียงเผด็จการเสียงข้างมากไม่ต่างจากอดีตหรอก ถึงแม้จะเป็นผู้ทรงศีลทรงธรรม ก็ไม่ได้หมายความว่า เผด็จการแบบนี้จะแปรรูปเป็นประชาธิปไตยได้

การถีบหัวส่งผู้ที่ถูกเรียกว่าไม่ดี ให้ต้องถอยร่นไปอาศัยตามซอกหลืบของสังคม ราวกับความมืดมิดที่อยู่ตามซอกหลืบที่แสงสว่างเล็ดรอดเข้าไปไม่ถึง การกระทำแบบนั้น ยังจะมีหน้าเอ่ยปากพูดออกมาได้อย่างไรว่าเราเป็นประชาธิปไตย

การอ้างอิงความดีจากความเชื่อในศาสนาใดศาสนาหนึ่ง ย่อมนำไปสู่การถูกทำให้บิดเบือนจากการตีความข-องผู้ครอบครองอำนาจ ความหมายที่กำกวมว่า ศาสนาที่เหลือเป็นเรื่องไม่ดีอย่างนั้นหรือ นำไปถึงการเชิดชูถึงขั้นที่จะต้องกำหนดลงในตัวบทกฎหมาย แล้วผู้ที่เชื่อต่างจะกลายเป็นผู้ผิดกฎหมายหรือ พวกเขาจะกลายเป็นคนไม่ดีอย่างนั้นหรือ

ประชาธิปไตยที่ไม่เห็นหัวคนเลว เชิดชูคนดี คนเลวซึ่งเป็นคนๆหนึ่งที่มีสิทธิมีเสียงเท่าๆกับคนดี แต่กับถูกตีค่าเป็นพลเมืองชั้น2 เพียงเพราะไม่ผ่านเกณฑ์ความดีที่กำหนด การกำหนดความดีจึงเป็นวาทกรรมระดับชาติที่ก่อสร้างกันขึ้นมาผ่านโครงสร้างในส่วนต่างๆ

ระบบสายพานผลิตคนดีที่ว่านอนสอนง่ายและเป็นคนดีที่รัฐต้องการ เป็นเพียงระบอบเผด็จการความดีที่รัฐเอามาเป็นข้ออ้างเพื่อกระทำการใช้อำนาจเผด็จการได้อย่างเต็มที่ ปราศจากความผิด เพราะเอาความดีมาเป็นเกาะกำบัง อาจไปไกลถึงขั้นที่ว่าคนดีไม่สามารถที่จะมีมลทินใดได้เลย ทำให้ระบบไม่สามารถตรวจสอบคนดีเหล่านี้ได้ กลายเป็นสภาพประชาธิปไตยที่ตรวจสอบไม่ได้ แล้วประชาธิปไตยที่ตรวจสอบไม่ได้ไม่ใช่ที่เป็นข้อหาเอามาโค่นล้มกลุ่มอำนาจเก่า แล้วเมื่อบอกว่าการตรวจสอบไม่ได้คือสิ่งไม่ดี แต่พอเป็นในด้านตนเองกลับกลายเป็นตยเองดีเกินกว่าการตรวจสอบ

แบบนี้น่ะหรือคือประชาธิปไตย ประชาธิปไตยที่คนดีไม่กี่คน สามารถตัดสินทุกสิ่งทุกอย่างได้ และปราศจากมลทินทุกอย่าง และรวมไปถึงที่มาของเหล่าคนดีที่เป็นการเห็นของคนดี ที่เลือกคนดี มาปกครองคนทั่วไปที่มีดีมีเลวปนๆกันไป กลายเป็นทุกอย่างไม่อาจจะรับฟังความเห็น ไม่อาจจะรับได้กับการตัดสินใจของคนทั่วๆไปที่ไม่ได้ดีพร้อมตามแบบอย่าง นำไปสู่ประชาธิปไตยที่ไม่ยอมรับการเลือกตั้งเพราะเป็นการเลือกที่เหล่าคนดีไม่พอใจและไม่พึงประสงค์

ประชาธิปไตย ของคนดี โดยคนดี เพื่อคนดี มันจะเป็นไปเช่นนี้น่ะหรือ แบบนี้จะทำใจให้เรียกว่าประชาธิปไตยอยู่ได้อีกหรือ มันก็คงเป็นเพียง เผด็จการความดีที่เอาเสื้อประชาธิปไตยมาห่มเพียงแค่นั้น แล้วเมื่อเป็นเช่นนั้น มันจะต่างอะไรกับที่ผ่านๆมาที่ นายทุน อำมาตย์ ทหาร ฯลฯ ต่างก็เป็นการเอาเสื้อคลุมประชาธิปไตยมาสวมใส่ เพียงแต่พอเป็นคนดีเอาใส่มันให้ค่าที่ต่างกันแบบนั้นหรือ

เผด็จการก็คือเผด็จการ จะดีจะเลว ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ เราอยากเป็นประชาธิปไตย ที่ทุกคนเท่าเทียมกัน หรือเราอยากจะเป็นสังคมที่เหล่าคนดีมีที่อยู่เพียงแค่นั้น

Create Date : 01 กรกฎาคม 2550 Last Update : 1 กรกฎาคม 2550 21:36:38 น. Counter : 730 Pageviews.		0 comments
Share Tweet