แว่วเสียงรายา; พนมเทียน ดุจปฐมบทแห่งเพชรพระอุมา แว่วเสียงรายา เรื่องสั้นขนาดยาวที่พนมเทียนเขียนไว้ตอนอายุ 22 (พนมเทียนเขียน จุฬาตรีคูณ ตอนอายุ 17) เรื่องนี้ย่อมไม่ใช่เรื่องของนักเขียนหน้าใหม่แน่ ที่บอกว่า "ยาขอบ" แต่ง "ผู้ชนะสิบทิศ" จากพงศาวดารเพียง 8 บรรทัด เรื่องนี้ก็ควรเป็นจุดเริ่มต้นของเพชรพระอุมาเช่นกัน พนมเทียนเกิดและโตที่ปัตตานี ไปเรียนกรุงเทพ ฯ อยู่พักนึงตอนมัธยมก่อนจะหนีสงครามโลกครั้งที่สองมาปัตตานีอีกระยะ จากนั้นกลับไปเีรียนต่อที่กรุงเทพ ฯ อีกครั้ง นิยายเรื่องนี้เขียนโดยใช้สำนวนภาษาอันลื่นไหล เนื้อเรื่องชวนติดตาม อ่านเรื่องนี้จบได้ในไม่ถึงชั่วโมง แต่คุณภาพคับแก้วจริง ๆ (ไม่เขียนมากเพราะมันจะยาวกว่าหนังสือไปเสียก่อน) ปล. หน้าปกเอาภาพจากหนังสือ "จุฬาตรีคูณ" ฉบับพิมพ์ครั้งที่หนึ่ง เขียนโดย "เหม เวชกร" มาซูมเอาเฉพาะหน้าคน ทำเป็นปกหนังสือ จากนั้นอ่าน... ลึกจากลิ้นชัก โดยพนมเทียน รวมบทความว่าด้วยชีวิตของพนมเทียน (แทบทั้งหมดเขียนในช่วงไม่เกินสิบหรือสิบห้าปีถอยหลังจากปี 2554) เป็นบทความที่มีชีวิตชีวาเป็นอย่างยิ่ง พูดถึงชีวประวัติในวัยเด็ก แรงบันดาลใจที่จะเป็นนักเขียน เขียนเรื่องเกี่ยวกับ "จุฬาตรีคูณ" ที่น้อยคนนักจะรู้เบื้องหลัง เขียนเรื่อง "เหลือเชื่อ-เหนือจริง" ที่เจ้าตัวยืินยันหนักแน่นว่าเกิดขึ้นจริง (ขณะที่พิมพ์อยู่นี้ก็ขนลุกตามไปด้วย) เขียนเรื่อง "บางกอก" ในยุคกึ่งพุทธกาล (ช่วงปี 2500) ไว้ได้อย่างน่้าอ่าน ลองนึกภาพกรุงเทพมหานคร ฯ ที่ถนนว่าง ๆ แล้วไปจอดรถแบบเอียง ๆ เสียบหัวเข้าแถวถนนราชดำเนินดูว่าจะเป็นอย่างไร แถมด้วยว่าถ้าฝั่งริมถนนเต็มก็สามารถเสียบหัวเข้าที่เกาะกลางถนนได้อีก (พบได้ในยุคกึ่งพุทธกาลบริเวณโรงหนังแถวนั้น) นอกจากนี้ยังมีเรื่อง M79 ที่เขาสามารถเขียนได้อย่างถึงพริกถึงขิงอีกต่างหาก สำนวนไม่ได้ล้าสมัยเลยหากคิดว่าตอนที่เขียนนั้นผู้เขียนอายุเกินข้าราชการเกษียณไปเป็นสิบปีแล้ว Old writer never die. |
บทความทั้งหมด
|