ช่วงนี้เรียนหนักมาก แทบไม่มีเวลาได้พักผ่อนเลย ยิ่งเวลาเจอแฟนยิ่งน้อยใหญ่ จ-ศ นี่ไม่ได้เจอกันเลย โทรคุยกันบ้าง แต่ก็น้อย เพราะกว่าจะเลิกเรียน เลิกทำรายงานแฟนก็ง่วงแย่แล้ว....
โชคยังดีที่ เรายังรัก และเข้าใจกันมากพอ โชคดีที่เจอคนดีๆ บางคู่ เจอกันน้อย คุยกันน้อยแบบนี้ ครอบครัวอาจร้าวฉานไปนานแล้ววว....ว.ว
คู่เราว่าไปก็ไม่ใช่คู่ที่หวาน การเซอร์ไพรส์แทบไม่ค่อยมี แต่สิ่งเล็กๆน้อยๆ ที่ได้ บางทีถ้าไม่มองข้ามไป ก็ทำให้หัวใจพองโตได้เหมือนกัน เสาร์ที่ผ่านมา ได้เจอกัน ตอนเย็นคุณแฟนพาไปกินข้าวต้ม "เล็กพิสดาร" (สถานที่ตั้งนี่ คลองหลวง เลยนะคะ ขอบอก ไกลมากกก) กินอยู่อย่างเอร็ด อร่อยและเมามัน พี่เค้าก็พูดขึ้นมาว่า
"ร้านนี้ Vendor เคยพามากิน แล้วอร่อย เลยตั้งใจไว้ว่าต้องพาผึ้งมากินให้ได้"
ฟังแล้วรู้สึกดีมากๆ คนอื่น คู่อื่นอาจมองว่ามันคือเรื่องธรรมดา คำพื้นๆ จะอินอะไรนักหนา
แต่ทำไงได้ คนมันอินอ่ะ แหะๆ...รู้สึกปลื้มใจ เค้าไปไหนมาไหนแล้วคิดถึงเรา พยายามเสาะหา พาเราไปที่ๆเค้าคิดว่าดี เอาใจใส่เรื่องเล็กๆน้อย ขอบอกว่า มันคือกำลังใจชิ้นโตที่ได้รับก็ว่าได้
เหนื่อยแค่ไหนก็สู้ๆๆๆๆตาย แฟนน่ารักได้ใจแบบนี้
คู่ไหน ที่คิดว่าความรักเริ่มจืดจาง ไม่ค่อยว่าง ไม่มีเวลาให้กัน ไม่ต้องน้อยใจนะคะ เพียงแค่ไม่มองข้ามเรื่องเล็กๆน้อยๆ ความรู้สึกดีๆมันอยู่รอบตัวเราทั้งนั้น
ฉะนั้น.......วาเลนไทน์นี้ ไม่ได้อะไรจากคุณแฟน ก็ไม่ต้องน้อยใจไปนะจ๊ะสาวๆ วันอื่นๆที่ดียังมีอีกเยอะ
(แอบปลอบใจตัวเองซะด้วยเลย 555555)
อิ่มท้อง + อิ่มใจด้วยอะสิเนี่ย..
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
สิ่งเล็กน้อยจากคนสำคัญ
ก็ถือว่าเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่สำหรับเรานะคะ