การเดินทางกลับสตูลครั้งนั้น มีประสบการณ์การเดินทางกลับบ้านที่สตูลมาบันทึกเอาไว้ในบล๊อก เรื่องนี้เกิดตั้งแต่ช่วงวันแรงงานที่ผ่านมา คือ เรื่องมีอยู่ว่า ครอบครัวเดินทางกลับบ้านเกิดของเราเองกัน มี พ่อเป็นคนขับ แม่นั่งอุ้มลูกคนเล็ก ซึ่งเพิ่งจะได้ 6 เดือน แล้วก้อ ลูกสาวคนโต 4 ขวบ เดินทางกันมาอย่างมีความสุข และแล้วรถคันโปรดก้อดับไปเสียเฉยๆไม่มีอาการใดๆให้รับรู้มาก่อน บริเวณนั้นเป็นทางเปลี่ยวไม่ค่อยจะมีรถผ่าน เส้นทางก่อนถึงน้ำตกอ่างทอง จ. ตรัง นิดหน่อย เงียบมากแล้วตอนนั้นเป็นตอนเที่ยง วันแรงงาน ร้านรวง ศูนย์ซ่อมต่างๆปิดหมด พยายมโทรหาคนโน้นคนนี้เพื่อจะหาร้านซ่อมใกล้ๆแถวนั้น หรือในเมืองตรังก้อยังดี แต่ไร้วี่แวว ไม่มีใครสามารถให้ความช่วยเหลือได้ และแล้วมีรถไอศครีมก้อผ่านมา เราก้อเรียกเค้าเพื่อขอความช่วยเหลือ เค้าก้อดีนะพยายามโทรหาให้ แต่แล้วก้อปิ้ว เด็กๆก้อช่างดีกันเหลือเกินไม่มีใครร้องงอแงอะไรกันเลย เราก้อไม่ได้ตื่นเต้นอะไรนะ เฉยๆมาก ทันใดนั้นมีรถแจ๊สผ่านมาแล้วจอดถาม เราก้อขอความช่วยเหลือ เค้าบอกว่าให้ไปกับเค้า ไปหาร้านซ่อมในเมืองกัน ตอนแรกเราว่าให้แฟนไป เรากับลูกๆรออยู่ตรงนั้นก้อได้ โดยมิได้คิดอะไรทั้งสิ้น ผู้หวังดีคนนั้นบอกว่าไปกับเค้าทั้งหมดดีกว่าอย่าอยู่เลย ตรงนี้มีปล้น จี้ กันบ่อยๆ เราก้อไป ด้วยความร้อน เลยขึ้นรถไป นมลูกก้อไม่ได้เอาไป ขับรถเวียนหาอยู่พักใหญ่ก้อไม่เจอร้านเพราะร้านปิดหมด ลูกก้อร้องแล้วเพราะหิวและรถเค้าแอร์ไม่ค่อยพอเพียง เค้าเลยเสนอให้ไปรอที่โลตัสดีกว่า เราก้อลงไปรอที่โลตัส ให้แฟนไปหาร้านซ่อมกับบังคนนั้น (ลืมชื่บังไปแล้ว ขอโทษด้วยคะ) พอเดินเข้าไปในโลตัส แทบจะไม่มีทางเดิน นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมคนมันล้านแปดแบบนี้ ลูกก้อเริ่มมีอการเพราะหิว เราก้อเริ่มมองหานมกับขวดนม น้ำเปล่า เพื่อจะชงให้ลูกดื่ม คนโตก้อหิว ต้องคอยปลอบคนโตให้อดทนไว้ก่อน เดี๋ยวเสร็จเรื่องแล้วค่อยไปกิน KFC กัน หาก้อแล้วไม่เจอ (ไม่สันทัดกับโลตัสตรังเท่าไหร่) จนในที่สุดเจอแพมเพอร์ส ขวดนม แต่นมสิ ไม่มีอีก เพราะฮาริสกิน DG อืม ทำงัยดี เดินไปเรื่อยๆ คนก้อเยอะ แทบไม่มีทางจะเดิน ลูกก้อร้อง เหลือบไปเห็นร้านขายยาเลยเข้าไปขอเให้ลูกดื่มนมจากเต้าดีกว่า เค้าใจดีให้หลบมุมให้ลูกดื่มนม พอลูกอิ่มก้อเงียบค่อยยังชั่ว เหลือคนโตหิวอีก KFC จ๋าอยู่ไหน แม่ก้อหิวด้วยจ้ะ เดินๆๆเจอแล้วอยู่ตรงนั้น แต่โหไม่มีโต๊ะเลย คนเล็กก้ออุ้มอยู่ คนโตก้อจูงมือ ถุงของอีก เดินขึ้นไปดูชั้นบนมีโต๊ะว่างอยู่ เอาของกับคนโตเฝ้าโต๊ะไว้ก่อน เดี๋ยวมาม้าลงไปซื้อไก่ให้ ลงไปรอคิว ดันมีคนมาตัดคิวอีก นี่ขนาดเราอุ้มลูกอยู่นะ มันคิดได้งัยเนี่ยเฮ้อ สังคมเรา กว่าจะได้คนโตรอไปไหวเดินลงมาหาเลย ร้องมาด้วยเรานิใจหายหมด ถ้าเค้าหาเราไม่เจอจะทำงัยละเนี่ย เฮ้อ ได้มาปุ๊บก้อต้องขอให้เค้าเอาถาดไปให้ด้านบนหน่อยเพราะเราถือไม่ได้จริงๆ อุ้มลูกอยู่ด้วยจะให้ถือถามนี่คงไม่ได้แน่ๆ เค้าก้อใจดีหาคนถือไปให้ เฮ้อ เหนื่อย กินยังไม่ทันเสร็จคนเล็กหิวนมอีก เฮ้อ ชีวิต เดินๆไปไปเจอศูนย์อาหารแล้วก้อมีของเล่นเด็ก ได้ทีเลยให้เค้าคนโตไปเล่นเราก้อได้นั่งพักบ้าง ...........ผ่านไปเกือบ 5 ชั่วโมงเห็นจะได้คุณสามีโทรมาบอกว่ารถเสร็จแล้ว ให้ออกมารอหน้าโลตัสเดี๋ยวเค้าจะมารับ พอได้นั่งบนรถค่อยยังชั่ว นึกว่าจะต้องนอนตรังกันเสียแล้ว ยังนึกขอบคุณบังที่ช่วยเอาไว้ นี่ถ้าไม่ได้แก เราคงยังอยู่ข้างถนนตรงที่รถเสียกันอยู่เลยนะ ไม่รู้จะเป็นยังงัยกันแล้ว แสดงว่าเรายังมีความดีกันอยู่เยอะถึงได้ผ่านเรื่องนี้กันมาได้ เฮ้อ สงสัยรถมันนาน 7 ปีแล้ว ได้เวลาต้องซ่อมใหญ่แล้ว เฮ้อ บอกได้คำเดียวว่าเหนื่อย ประสบการณ์การกลับบ้านคราวนี้จะจำไม่มีวันลืมเลย
ทักทายตอนบ่ายๆ จ้า
โดย: หาแฟนตัวเป็นเกลียว
 วันที่: 15 มิถุนายน 2553 เวลา:16:25:43 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [