เชลย....ตอนยี่สิบสาม ค่ำๆวันหนึ่งที่เขาต้องทำงานดึก ฉันมีโอกาสได้อยู่คนเดียวในบ้าน สายตาจ้องเขม็งไปวิทยุ และที่กระดาษที่ยัดไว้ตรงปุ่มหมุนหาคลื่น ในใจคิดว่า "หากเอามันออกล่ะ.." อีกใจหนึ่งก็ตอบว่า "อย่าเลย.." "น่าจะลองขยับดูนะ" คราวนี้ ฉันรู้สึกเหมือนว่า..เจ้ากระดาษนั่นส่งเสียงมา "โอย..ไม่ได้หรอก เดี๋ยวก็โดนส่งไปค่ายนรกที่ดักเฮา หรือ บุชเชิ่นวอลด์ หรอก " ฉันตอบกลับไปด้วยรู้สึกที่แหยงๆ "กลัวละซิ..งั้นก็จงโง่เง่าต่อไปก็แล้วกัน" ฟังมันว่า.. ฉันรีบหันหลังให้กับเจ้าวิทยุนั่น..คิดอยู่คนเดียวว่าตัวเองนั้นท่าจะบ้าตามไปกับเวอร์เน่อร์ซะแล้วกระมัง..พูดกับกระดาษก็ได้ จึงหันหางานทำโดยการไปเช็ดถูพื้นครัว แต่เสียงของกระดาษนั่นยังตามมารังควานไม่หาย.. "นี่..คุณนาย รู้ป่าวว่า ตอนนี้อีกคลื่นนึงใกล้ๆกันนี่นะ ข่าวจากไหน..จะบอกให้ก็ได้ว่า..จากบีบีซีเชียวนะยะ" "ไม่รู้ไม่ชี้" "ยังมีคลื่นจากมอสโคว์ด้วยละ" "อ้อ..ไหนจะ Voice of America อีก" "หุบปากได้ไหม?" "ลืมบอกไปว่า..เขาออกอากาศเป็นภาษาเยอรมันด้วยนะ" เสียงห้องข้างบนกำลังตอกตะปูบนฝาห้องดังกึงๆ อันเป็นกิจวัตรประวันค่ำคืนของเขาหลังเลิกงาน ส่วนภรรยาที่มีนามว่า คลาร่า มักชอบร้องเพลงเสียงลั่นในยามทำงานบ้าน เช่น ถูบ้าน รีดผ้า.. เจ้ากระดาษได้ส่งเสียงมาสั่งสอนต่อว่า "เคยได้ยินบทกวีบทนี้ของเกอเต้บ้างไหม..ที่ว่า..ทำตัวขี้ขลาดหนึ่ง ไม่ใส่ใจหนึ่ง หงุมหงิมขี้อายหนึ่ง ขี้บ่นหนึ่ง มิสามารถชี้ทางพ้นทุกข์ให้ใครได้ไม่.." เท่านั้นเอง..สติของฉันก็ขาดผึง..เอื้อมมือไปสะกิดเจ้ากระดาษชิ้นนั้นให้หลุดออกไปวิทยุทันที เสียงของการตกฝาโป้งๆข้างบนนั้น ได้กลบเกลื่อนให้ได้เป็นอย่างดี และ..นั่นคือครั้งแรกที่โสตประสาทหูของฉันได้สัมผัสกับสถานีวิทยุบีบีซี.. เวอร์เน่อร์กลับาถึงบ้านด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการทำงาน ก่อนเข้านอน ฉันได้กระซิบบอกเขาเบาๆว่า "ฟังนะ..วันนี้ฉันได้ฟังข่าวจากบีบีซี เขาว่า..ทหารเยอรมันเกือบสามแสนคนที่ไปในสงครามสตาลินกราด มีเพียงสี่หมื่นกว่าคนเท่านั้น ที่เหลือรอด ที่ตายไปอย่างทรมานก็แสนสี่หมื่นคน และที่ถูกจับไปเป็นเชลยก็อีกเกือบแสน พวกเชลยนั่นก็อยู่ในสภาพที่อดอยาก หนาวจนเนื้อหลุดเพราะต้องเดินในหิมะ ที่ได้กลับมาถึงเยอรมันจริงๆนั้น มีแค่หกพันคนเอง" ทันทีที่ได้ฟัง..น้ำตาของเวอร์เน่อร์ไหลพรากจนฉันตกใจ และจากจุดนั้นเอง..ฉันได้แอบฟังข่าวจากต่างประเทศวันละสามสี่ครั้ง โดยเวอร์เน่อร์ก็เข้าร่วมฟังด้วย ข่าวจากมอสโคว์มักเชื่อถือไม่ค่อยได้ มักเริ่มต้นด้วยประโยคที่ว่า "Tod der Deutschen Okkupanten!" ใจความคือ..แช่งมาก่อนเลย ว่า ขอให้พวกเยอรมันจงชิ..หาย ตายโห..!! ส่วนบีบีซี ก็มักมีการใส่สีตีใข่พอสมควร ส่วนเสียงอเมริกาก็ฟังไม่ค่อยชัด ที่ดีและน่าเชื่อถือที่สุด คือ Beromunster of Switzerland เรื่องข่าวสารต่างๆที่ได้แอบฟังนั้น เราได้บอกต่อไปยังป้าพอลล่าด้วยในยามที่เธอแวะมาหา ซึ่งเธอได้เขียนโน๊ต กลับมาเป็นนัยๆว่า ขอบคุณสำหรับรูปภาพสวยๆ วันหนึ่งที่ฉันได้เดินไปหาเพื่อนบ้าน คุณนายซิคเกลอร์ หูฉันได้แว่วๆเสียงของข่าวจากบีบีซีที่คุ้นๆหูลอดอออกมาจากห้องของคลาร่า ตรงนั้นเอง..ที่ฉันได้เข้าใจดีถึงเสียงการตอกตะปู และเสียงร้องเพลงที่มักได้ยินรายวันนั้นว่า..นั่นคือการกลบเกลื่อนเสียงวิทยุนั่นเอง ทุกคนต่างแอบฟังสถานีต่างประเทศอย่างเราด้วยกันแทบทั้งนั้น แต่ยามที่อยู่กันนอกบ้าน เวอร์เน่อร์สวมบทบาทของชาวเยอรมันที่รักชาติ เทิดทูนบูชาท่านผู้นำอย่างหมดใจได้อย่างดี เพราะเพื่อนร่วมงานของเขามักมาพูดกับฉันบ่อยๆว่า "จริงของเวอร์เน่อร์เขาเลยนะ ที่ว่าอีตาเชอร์ชิลล์นั่นมันก็ไอ้ผู้ดีขี้เมาธรรมดาๆนี่เอง คนอังกฤษเองยังเกลียดมัน ไม่มีสนับสนุนมัน ไม่มีใครรักเหมือนอย่างท่านผู้นำของเราได้รับเลยแม้แต่นิด ไม่นานหรอก..ผู้คนเขาก็ไม่เล่นด้วยกับมัน อังกฤษก็จะเป็นของเราในที่สุด" อีกคนหนึ่งก็ว่า.. "เวอร์เน่อร์พูดถูกนะว่า..ท่านผู้นำเนี่ย..ท่านแสนฉลาดรอบรู้ไปหมด" เชื่อได้เลยนะ ว่า คนที่ถูกกล่าวขวัญถึงเนี่ย..คือคนเดียวกันกับคนที่กินอยู่หลับนอนกับสาวยิว แถมยังแอบฟัง วิทยุข่าวสารต่างต่างประเทศทุกคืนอีกต่างหาก การทำงานเป็นอาสากาชาดของฉันนั้น ช่างดีเหลือหลาย เพราะได้รับสิทธิพิเศษไม่ต้องไปปั๊มบัตรปันส่วนรายเดือนอย่างพวกประชาชนคนอื่นๆ อย่างเวอร์เน่อร์นั้น จะได้รับแจกบัตรปันส่วนจากที่ทำงาน ส่วนฉันเมื่อก่อน..จะต้องไปที่สำนักงานด้วยตัวเอง ที่มันเป็นการเสี่ยงอย่างน่ากลัวที่สุด เพราะมันเป็นของคริสตัล แม่เพื่อนสาว.. เกรงว่า..สักวันหนึ่งต้นขั้วของมันจะเกิดมาจ๊ะกัน..แล้ว..การสืบสวนจะตามมาว่าคนไหนคือตัวจริง คนไหนคือตัวปลอม.. ซึ่งฉันจะต้องระวังตัวอย่างที่สุด ด้วยเกรงว่าความเดือดร้อนอย่างแสนสาหัสนั้นจะตกไปถึงคริสตัลได้ ดังนั้น ฉันจึงพยายามอยู่อย่างกระเบียดกระเสียนเท่าที่มีอยู่ จนกระทั่ง..ในเดือนกุมภาพันธ์นั้น ที่ฉันได้รับการบรรจุเข้าเป็นอาสากาชาด ในแผนกจัดเตรียมอาหารให้คนป่วย ฉันจึงไม่มีความจำเป็นที่ต้องใช้บัตรปันส่วนอีกต่อไป เพราะ มีเงินเดือนเดือนละ สามสิบด้อยช์มาร์ค ซึ่งความจริงไม่ได้ถือว่าเป็นเงินเดือนจริงๆ เรียกได้ว่าเป็นค่าขนมจะดีกว่า แต่มันก็ดีกว่าเงินที่เคยได้รับจากการทำงานในโรงงานนรกที่ผ่านมา.. แถมในการทำงานก็มีการเลี้ยงอาหารทุกมื้อ ซึ่งทุกคนทานพร้อมกับกลุ่มพวกพยาบาลที่มีการขอพรพระเจ้าก่อนลงมือรับประทาน จนกระทั่งในฤดูใบไม้ผลิของปี 1943 จึงได้มีการสั่งห้ามการสวดมนต์ทุกชนิด บนเครื่องแบบของฉัน จะมีเข็มกลัดตรากาชาดที่มีเครื่องหมายสวัสดิกะเด่นอยู่ตรงกลางที่พวกเราจะต้องติดอยู่บริเวณเหนือหัวใจ ซึ่งฉันฝืนใจทำตามไม่ได้ พยายามเลี่ยงไม่ติด พวกพยาบาลจึงมักต้องเตือนเสมอ แต่อาศัยที่ว่า ฉันได้ทำหน้าซื่อเข้าใส่ ทำตาบ้องแบ้ว..อ้อมแอ้มตอบไปว่าลืมบ้าง..หรือ หายไปแล้วบ้าง ซึ่งต่อๆมา..พวกเขามักจะไม่ค่อยสนใจหรือเข้มงวดกับเด็กใสซื่ออยางฉันมากนัก เพราะต่างก็มีงานทำแบบล้นมือด้วยกันทุกคน หรืออย่างกรณีที่ฉันมักชอบพูดภาษาฝรั่งเศสกับคนใข้ที่เป็นนักโทษฝรั่งเศส พวกพยาบาลมักสั่งให้ฉันส่งภาษาไปด่าว่าคนใข้ เช่น ฝรั่งเศสคือไอ้หมูสกปรก ฉักมักทำหน้าเหรอหรา บอกไปว่า..ไม่รู้ศัพท์จริงๆว่า หมูสกปรกนั้น ว่าอย่างไร? ต่อมาก็คือการเข้าร่วมกับสภาสตรีอาสาสงคราม ซึ่งผู้หญิงทุกคนควรที่จะเข้าร่วมด้วย ฉันก็แกล้งทำเซ่อซ่า ลืมไปแทบทุกที.. ความที่ฉันออกทีท่าอารีอารอบกับคนใข้นักโทษจนเกินขนาดนั้น..ทำให้ถูกสั่งย้ายในที่สุด ให้ไปทำงานในแผนกสูติกรรม ในยามนั้น..หลังการคลอดบุตร คนใข้ต้องอยู่โรงพยาบาลถึงเก้าวัน เด็กจะถูกดูแลโดยพยาบาลผู้ช่วยอย่างฉัน และนำมาให้เฉพาะยามที่ต้องให้ดื่มนมจากแม่ ซึ่งคนใข้พวกนี้คือ พวกภริยาของชาวไร่ชาวนาที่มีครอบครัวขนาดใหญ่อยู่แล้ว มีลูกเต้าเป็นพรวน ยามที่ญาติมาเยี่ยมก็จัดว่าโกลาหล ซึ่งต้องดูแลกันวุ่นวาย หลายต่อหลายครั้งที่ฉันได้รับเกียรติให้เป็นแม่ทูนหัวของทารกที่อยู่ในความดูแล ฉันตอบรับคำเชิญหมดทุกรายการ แต่หาทางเลี่ยงออกในวินาทีสุดท้ายทุกครั้งไป เนื่องจาก กิจกรรมในโบสถ์ของชาวคริสเตียนนั้น..ฉันไม่ประสีประสาเลย..ขืนไป..ความก็แตกกันพอดี ภาพที่น่าขำก็คือ เวลาอุ้มลูกอ่อนกลับบ้านของพวกแม่บ้านชาวนาเหล่านั้น เด็กทารกถูกหุ้มห่อไปด้วยผ้าอ้อมที่เป็นแพรเนื้อดี รวมทั้งการได้รับแจกเสื้อผ้าเด็กที่ทำด้วยไหมนุ่มนิ่ม หรูหรา ราคาแพง..ที่..เราไปปล้น กอบโกยเอามาจากฝรั่งเศสทั้งหมด.. ความจริงฉันชอบที่จะทำงานในแผนกนี้ เพราะรู้สึกได้เหมือนกับว่าตัวเองได้อยู่ใกล้ๆกับแม่..ได้จับมือกับแม่.. แต่ในยามที่ต้องเผิญกับภาวะวิกฤติก็มี..คือ การการใช้ยากล่อมประสาทในการช่วยลดความเจ็บปวดในการคลอด ที่มีผลทำให้เกิดอาการเพ้อออกมาจิตใต้สำนึก ซึ่งความจริงบางชนิดอาจทำให้ผู้พูดต้องเดือดร้อนได้ เช่น..ผู้ป่วยรายหนึ่งได้เพ้อสารภาพออกมาว่า ลูกคนนี้มิใช่ของสามี หากแต่เป็นของเชลยโปลล์ที่นำมาใช้แรงงาน เธอถึงกับ เพ้อถึงเขาว่า.."ยัน..ยัน..ที่รักจ๋า" ฉันต้องรีบเอามือไปปิดที่ปากให้..และกระซิบบอกไปว่า..อย่าพูดอีกนะ อันตราย อีกรายหนึ่ง..ได้เพ้อออกมาว่า เธอได้ยินเสียงของลูกชายที่ถูกจับไปเป็นเชลยอยู่ในแนวหน้ารัสเซีย (มีการให้นักโทษส่งข้อความบอกทางบ้านออกอากาศ) และดีใจเหลือเกินที่เขารอด และยังมีชีวิตอยู่ รายนี้นับว่าโชคดีไปที่มีฉันเพียงคนเดียวที่ทราบว่าเธอได้แอบฟังวิทยุต่างด้าวเช่นกัน ในเดือน พฤษภาคม 1943 ฉันได้รับตรวจสุขภาพที่หมอลงความเห็นว่า ฉันมีอาการขาดสารอาหารที่สมควรได้รับการพักผ่อนบำรุงร่างกายสักสองสามวัน ซึ่ง..ฉันเห็นเป็นโอกาสอันดีที่จะพาเวอร์เน่อร์ไปเยี่ยมบ้านที่เวียนนา และะได้พบกับ เพื่อนๆของฉัน เช่น เปปปิ ,เยาทสกี้, คริสตัล และ คุณนายไนเดอรัลล์ผู้มีพระคุณ ฉันและเวอร์เน่อร์ได้ถือโอกาสไปเที่ยวที่ชนบทใน Weinerwald ไปนั่งมองแม่น้ำดานูปให้สมใจอยาก แต่เผอิญฝนเจ้ากรรมได้ตกลงมาอย่างหนาเม็ดทำให้ต้องค้างคืนในวันนั้น ครั้นพอรุ่งขึ้น เมื่อกลับไปถึงเวียนนา ทุกคนต่างตระหนกตกใจกันไปหมด ด้วยเข้าใจว่าเราได้ถูกจับตัวไปโดยเกสตาโป ก่อนลาจาก คริสตัลได้นำผ้าไหมม้วนใหญ่มาอวด เธอตั้งใจว่าจะนำมันมาตัดเป็นผืนสำหรับทำผ้าพันคอแจกจ่ายเป็นที่ระลึก หากแต่จะตกแต่งลวดลายให้สวยงามได้อย่างไร เวอร์เน่อร์ยิ้ม..บอกว่า..ไม่ยาก จะนำไปวาดให้เป็นภาพวิวสวยๆของเวียนนาตามมุมผ้า เช่นพระวิหาร Saint Stephen จะอยู่มุมหนึ่ง โรงมหาโอเปร่าจะอยู่มุมหนึ่ง ด้านนี้จะวาดด้วยสีฟ้า ตรงนี้จะใช้สีทอง" "แล้วคุณจะไปหาสีมาจากที่ไหนล่ะ?" คริสตัลถามอย่างไม่แน่ใจ "เรื่องสีนั่น เรื่องเล็ก..ปล่อยให้เป็นธุระของผมแล้วกัน" เวอร์เน่อร์ตอบด้วยความมั่นใจ ฉันก็พอเดาได้ว่า สีพวกนั้นจะต้องจากห้องเก็บของของโรงงานอาราโดอย่างแน่นอน เมื่อลาจาก..ฉันรู้สึกใจหายๆเช่นเคย และเชื่อว่าถึงตรงนี้ เพื่อนๆทุกคนคงสบายใจในเรื่องความอยู่รอดปลอดภัยของฉัน เพราะ มีเวอร์เน่อร์คอยเป็นฉัตรแก้วกั้นเกศให้
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 99 คน [