คุณรู้สึกยังไงเมื่อโดดเรียน? มันเป็นอะไรที่สุดยอดมาก ที่เราได้หนีจากสิ่งที่น่าเบื่อหน่าย สุดๆ มาเพื่อทำอะไรที่ชอบ... วันนั้นจริงๆตอนแรกก็ไม่คิดจะโดดเรียนหรอก แต่หลังกินข้าวเสด เรากะเพื่อนๆ ก็เดินไปตามจิตใต้สำนึก เดินไปคุยไป มารู้ตัวอีกที ก็อยู่ที่สนามบอลซะแล้ว ^^ พวกเราก็เลยนั่งดูเค้าเล่นบอลกัน แล้วก็บอกต่อทีมไปเล่นๆ ด้วยความหวังน้อยๆว่าจะได้มีโอกาสซักนิดที่จะสัมผัสลูกกลม ๆ กลางแดดจ้า...  สังเวียนฟาดแข้ง... สิบนาทีสุดท้ายก่อน เข้าคาบ ทีมที่ต่อก่อนทีมเรา ลงสนาม... ความหวังของพวกเรา เพิ่มมากขึ้น... จนกระทั่งเมื่อออดดังขึ้น สกอร์ในสนามเป็น 1-1 อีกเพียงลูกเดียว... พวกเราไม่กระตือรือร้นต่ิอออดที่ดังขึ้น... รอคอยแต่เพียงให้ลูกบอลซุกก้นตาข่ายซักฝ่ายเท่านั้น...  รูปฮาๆ ^^ ญาติกันทางทันตะ 555+ ไม่นานเกินรอ ในที่สุด ความหวังก็เป็นจริง เมื่อพวกเราได้วิ่งลงสู่สนามทันที ที่บอลเข้าประตูไป ^^ ในใจของแต่ละคนตอนนี้... ซักนัดหน่า อุตส่าห์รอ เดี๋ยวค่อยขึ้น... สิบนาทีผ่านไป ทีมเรายิงลูกที่สองเข้าไป... " เฮ้ย! จะขึ้นเรียนมั้ย" เพื่อนผมถามขึ้นมา "ไม่ต้องขึ้นแล้ว โดดเลยหวา ขึ้นไปก็โดนด่า" " งั้นเล่นต่อ..." 555+ หนึ่งคาบผ่านพ้นไป... พวกเราเดินออกจากสนามด้วยเหงื่อที่ท่วมตัว จากเปลวแดดอันร้อนแรง มุ่งตรงดิ่งไปยังโรงอาหารเพื่อนั่งพักกัน... นั่งคุยกันว่า... จะเอาไงต่อดีล่ะ? จะขึ้นอีกมั้ย -- เอ๋ ผู้มีหิริโอตัปปะสูงสุดเสนอขึ้น ขึ้นไปตอนนี้ก็มีแต่จะโดนด่า โดดแล้วก็โดดไปเลย ไม่ต้องคิดมาก -- ผมบอก เอ๋! อย่าเครียด โดดแล้วต้องทำใจให้สบาย -- อาหมัดว่าบ้าง ค่อยขึ้นไปห้านาทีสุดท้ายหวา -- ซุปเสนอเล่น ๆ บ้านป้าแล! -- หลายเสียงดังขึ้น งั้นไปนั่งตากแอร์ที่ห้องหมุดแล้วกัน... เมื่อได้ข้อสรุป เท้าก้อได้ทำงานต่อ... อีกหนึ่งคาบผ่านไปอย่างสบายๆ พวกเราเดินไปขึ้นเรียนชีวะอีกคาบและคณิตอีกสองคาบด้วยสมองที่ปลอดโปร่งพร้อมที่จะเรียนรู้เรื่องใหม่ๆ อย่างเต็มที่ ผมคิดว่านี่เป็นตัวอย่างที่แสดงให้เห็นได้ชัดของระบบการศึกษาไทย ผมต้องตื่นแต่หกโมงครึ่ง เืพื่อมาโรงเรียนให้ทันตอนเจ็ดโมงครึ่ง เพื่อมาเข้าแถวและนั่งตากแดดร้อนระอุ เพื่อฟังประกาศ ทำพิธีต่าง ๆ และเคารพธงชาติ ถึงแปดครึ่ง ในจุดนี้ จากประสบการณ์การเข้าแถวของผมเป็นเวลา 4 ปี ผมพบว่าไม่ได้อะไรเลย นอกจากนั่ง นับถอยหลัง ยิ่งวันไหนแดดร้อนบรรลัย ซึ่งก็เกือบๆจะทุกวันอ่ะนะ ไม่มีอะไรติดหูมาเลย เป็นอะไรที่เสียเวลาโ้ดยสิ้นเชิง แต่ก็มีบางครั้งบางคราวที่ทุกสายตาจะจับจ้องไปที่เวที เื่มื่อคนที่ขึ้นไป ไม่ใช่อาจารย์! ช่วงที่มีการหาเสียงของกลุ่มนักเรียนที่ลงสมัครเป็นคณะกรรมการนักเรียน(กนร.) กลุ่มนักเรียนที่มีความสามารถที่จะทำงานต่างๆ ของโรงเรียนให้ลุล่วงไปได้เป็นอย่างดี ซึ่งค่อนข้างจะเป็นงานที่หนักมาก แต่นักเรียนกลุ่มนั้น ก็จะได้ประสบการณ์มากมายจากการทำงาน ช่วงนั้นเวทีจะได้รับความสนใจเป็นพิเศษเลยทีเดียว และกิจกรรมอื่นๆที่กนรได้จัดขึ้นก็พอที่จะทำให้เวทีหน้าเสาธงมีเสน่ห์ขึ้นมาบ้าง... และจากหนึ่งเทอมที่ผมต้องมาคุมแถวเด็กม.4 เนื่องจากเป็นโครงการของคณะกรรมการกองพันนักศึกษาวิชาทหารของโรงเรียน ก็พบว่า ไม่มีใครที่จะใส่ใจฟังหน้าเสาธงอย่างแท้จริง แต่มันก็น่าแปลกที่เมื่อผมได้มีโอกาสไปยืนบนเวทีในเวลา กลับรู้สึกภูมิใจอย่างบอกไม่ถูก แม้ว่าจะรู้ว่า หลายๆคนก็เคยขึ้นมา ขณะที่คนด้านล่างก็ไม่ได้สนใจอะไร... นี่เป็นอะไรที่ต่างจากเมืองนอกที่นักเรียนมาแปดโมง แล้วก็เข้าห้องเรียนเลย มีข่าวสารอะไรก็ตามบอร์ด ซึ่งก็เหมือนโรงเรียนผมที่ก็มีบอร์ดมากมายกระจายไปทั่วโรงเรียน แล้วใครจะหาอ่านหมดละครับ ทำไมกันนะ ทำไมพวกผู้ใหญ่เค้าขึ้นไม่ยกเลิกกิจกรรมหน้าเสาธงไปเสียที? แล้วการเีรียนห้าสิบนาทีต่อคาบ แล้วก็สิบคาบต่อวัน โรงเรียนของผม เดินเรียน! ออดดัง ลุกออกจากห้องหมดทุกคน อย่างเร็ว ก็สามนาที เดินไปถึงอีกห้อง อย่างเร็วสุด ก็สามนาที กว่าจะพร้อมเรียนอีก ร่วมๆแล้วก็สิบนาที กับเวลาเรียนต่อคาบที่ต้องสูญเสียไป... ยิ่งถ้านักเรียนเดินโอ้เอ้ แวะนู้นแวะนี่ ก็เข้าสายสิบห้านาที ไ้ด้เรียนจริงๆ อย่างเต็มที่เลยนะ ผมว่าครึ่งช่วโมงต่อคาบได้มั้ง แล้วตารางเรียนของผม ห้าวัน มีช่องว่างแค่สามคาบ บวกกับพักอีกวันละคาบ มีว่างแค่แปดคาบ บางวันเรียนตั้งแต่คาบแรกยันคาบสิบ เจียนตาย แล้วต่อด้วยเรียนพิเศษตอนเย็นอีก... เห็นตารางเรียนม.ปลาย แล้วนึกถึงม.ต้นเหลือเกิน ที่ว่างจนไม่รู้จะทำอะไรเลย แต่พี่ที่ไป AFS แล้วกลับมาอยู่ห้องผม เค้าบอกว่า ที่นู้นเรียนกันถึงบ่ายสาม ซึ่งเวลาว่างที่เหลือ ก็ให้เด็กไปทำกิจกรรมกันเอง ซ้อมกีฬา เขาชุมนุม เรียนพิเศษ ทำงานพิเศษ ก็แล้วแต่คนไป... ทำไมประเทศเราถึงไม่เป็นแบบนั้นบ้าง เรามาเรียนทั้งวันตั้งแต่แปดโมงเช้า ยันห้าโมงเย็น + เรียนพิเศษ แล้วกลับบ้าน ใครจะไปอ่านหนังสือลงอีก งานก้อทำๆส่งๆไป เท่าที่ทำได้ ไม่ไหวก็รอลอกเพื่อน หรือทำจนดึกดื่น มาตอนเช้าก็หมดแรงตามระเบียบ จนเรียนวันต่อมาไม่รู้เรื่อง มันก็เป็นอย่งนี้อยู่เรื่อยๆ ทั้งที่ใช้เวลาเีรียนมากกว่ามากมาย แต่ทำไม เด็กชาติพัฒนา เค้ายังเก่งกว่าเรา เด็กเราไม่ขยันหรือ ก็คงไม่ใช่แล้วล่ะ ผมว่าเพราะการเรียนที่อัดแน่นเกินไป ทำไมเด็กไม่มีโอกาสที่พักผ่อน ส่งผลให้การเีรียนรู้ต่อไป ไม่เกิดประโยชน์สูงสุด เพราะจิตใจเด็ก ไม่พร้อมที่จะรับรู้เรื่องใหม่ ๆ ที่อาจารย์จะใส่เข้ามา ก้อเหมือนช่วงที่ผมเรียนอุ๊ตอนปิดเทอม แรกๆหรอ สบายคับ เข้าใจ รู้เรื่อง ทำแบบฝึกหัดหมด มากลางๆ เิริ่มไม่ค่อยจะืำทำแล้ว เริ่มง่วง จนไม่ค่อยจะไหว จากที่ดูนาฬิกาแล้วเหลือหนึ่งชม. กลายเป็นดูเวลาแล้ว เหลืออีกตั้งชั่วโมงครึ่ง แต่ยังดีที่หลัง ๆ เริ่มจะกลับมาฟิตได้อีกครั้งเมื่อใกล้จะจบ มันเหมือนกับล้า ที่เราทำอะไรยัดแน่นกันมากเกินไป ดังเวลาเรียนที่ผมได้เล่าไป เรามีเวลาเรียนสิบคาบ แต่สิ่งที่เรารับได้ กลับไม่คุ้มค่าต่อเวลาที่สูญเสียไป... เด็กให้ความสำคัญต่อการเรียนในห้องน้อยไปใช่มั้ย? มันก็ใช่ส่วนนึง แต่ถามว่า ถ้าการเรียนในห้องเรียนมันน่าสนใจ จะมีหรือ ที่เด็กเรียนๆ จะไม่สนใจ อย่างวิชาที่ผมโดดนี่ เป็นอะไรที่น่าเบื่อมากมาย อ.สอนอังกฤษฟังพูด แต่สำเนียงไม่ผ่าน หลัยไม่ได้ คุยก็ไม่ได้ แถมไม่ได้สอนอะไรมาก แล้วผมจะขึ้นไปเพื่อ? สู้สละเวลาเอามาพักผ่อนไม่ดีกว่าหรอ แล้วผมพบว่าผมเรียนชีวะและเลขในอีกสามคาบที่เหลือ โดยเข้าใจและอะไรที่เหมือนคอยมาบีบในหัวไว้ ก็หายไป... ทำไมแค่โดดเรียนนิดเดียว ถึงกลายเป็นเรื่องมากมายขนาดนี้ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ก็แค่...คิด แล้วก็นั่งพิมพ์ไปเรื่อยๆ นี่ถ้าตอนนี้เวลาที่มุมจอผม ไม่เป็น 22.57 แล้วล่ะก็ บล็อกวันนี้ คงจะยาวกว่านี้อีกนะ... ถ้ามีผู้ใหญ่เข้ามาอ่าน ผมคิดว่า ก็คงไม่มีใครเห็นด้วยหรอก ที่จะให้เอาการเข้าแถวออก เพราะมันเป็น วัฒนธรรม ไปซะแล้วละมั้ง...  พื้นเขียวๆแดงๆนั่นแหละ ที่เด็กนั่งเข้าแถวตอนเช้า แดดจากซ้ายไปขวา ส่องตรงจากศูนย์กลางแห่งระบบสุริยะมายังพื้นด้วยความเร็วแสง พร้อมความร้อนเกินทน.. เฮ้อ ทนเอาละกัน อีกสามเทอมสุดท้ายละนะ...
อย่าโดดเรียนบ่อยนักล่ะ มาเม้นให้แล้ว วันหลังจะมาใหม่นะ ตั้งใจเรียนล่ะ บายจ้ะ
โดย: saen-d
 วันที่: 30 ตุลาคม 2550 เวลา:16:49:48 น.คือหนูอยู่หอ แล้วนอนดึกตื่นสายประจำ มาเรียนคาบแรกทันบ้าง ไม่ทันบ้าง แล้ววันหนึ่ง มาเรียนคาบแรกไม่ทัน ครูเข้าสอนได้ 20 นาทีแล้ว หนูก็ไม่กล้าเข้า เพราะก่อนหน้านี้เคยมาสายวิชานี้แล้ว กลัวครูจะด่า อายเพื่อน สุดท้ายก็โดดเรียนทั้งวัน ออกจากโรงเรียนก่อนบ่ายสาม (เวลาประตูโรงเรียนเปิด) กลับหอและนอน
แต่ตอนนี้หนูเครียดมาก หนูกลายเป็นจอมมาสาย ดูไม่ดีในสายตาเพื่อนๆและคุณครู หนูจะทำไงดี ตอนโดดหนูก็เครียดเหมือนกัน แต่ความกลัวมันมากกว่า เลยไม่กล้าเข้าห้องเรียน หนูไม่อยากโดดเรียนอีกแล้ว หนูอยากมีชีวิตที่ดีขึ้นกว่านี้ หนูไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ ปรึกษาใครก็ไม่ได้ อยู่คนเดียว พี่ช่วยแนะนำหนูหน่อยนะคะ เครียดจริงๆ โดย: เครียด IP: 113.53.40.231 วันที่: 30 พฤษภาคม 2556 เวลา:17:05:04 น.
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
*+*+*+*
ไม่เข้าใจที่ตอบที่บอกว่าผุ้ชายไม่ค่อยเข้าใจหมายความว่าไง