เพื่อนเหรอ?...ไม่จำเป็นมั้ง..........
ค่ำ..ค่ำ
ระหว่างที่ผมนั่งคิดอะไรเพลินๆ อยู่นั้น....
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หน้าจอบอกว่าหนึ่งโทรมา พอรับ มันกลับบอกว่า
เอ้า..น้ำเหรอ? เออ..เอ้ย..ขอโทษ กูโทรผิด..... แล้วก็วางไป........
สักพัก....เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หน้าจอบอกว่าหนึ่งโทรมา พอรับ มันก็ถามอีกว่า
เอ้า..น้ำเหรอ? เออ..เอ้ย..ขอโทษ กูโทรผิด..... แล้วก็วางไป......
ก่อนวาง ผมเลยบอกมันว่า หากมี เอ้ย..กูโทรผิด เป็นครั้งที่ 3
กูจะลบเบอร์มึงออก....ไอ่เวลลลล
........
พอวางสายจากหนึ่งไปผมก็นั่งคิด เออ...ใช่ ไอ่หนึ่ง....
เพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กๆ ของผม แล้วภาพและเรื่องราวต่างๆ ก็วิ่งวนไปวนมา...
ก่อนหน้านี้ไม่นานนักมีเพื่อนผมคนหนึ่งโทรมาหาบอกว่า....
อย่าเงียบหายไปแบบนี้สิ .....อย่าลืมสิว่ายังมีเพื่อนอยู่นะ...
อืมมม นะ....
ที่ผ่านมาผมเคยบอกกับตัวเองอยู่เสมอว่า
เราไม่จำเป็นต้องได้ยินเสียงคนอื่นถ้าเราไม่อยากฟัง แต่เสียงของตัวเราเอง เราหลีกเลี่ยงที่จะได้ยินไม่ได้
ดังนั้นผมจึงใช้เวลาอยู่กับตัวเอง คุยกับตัวเองเป็นส่วนใหญ่.....
จนกระทั่งก็ลืมไปว่าบางทีก็อาจมีตั้งหลายคนที่....
เราสามารถเดินไปหาได้ เมื่อเราต้องการ....
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
บางทีการได้คุยกับใครสักคน ก็ใช้ได้นะ โล่งเลยแหละ
แวะเข้ามาทักทายค่ะ