เฟรนช์เกียนา .. จังหวัดโพ้นทะเล ของฝรั่งเศส ธงประจำแคว้น สัญลักษณ์ประจำแคว้น เฟรนช์เกียนา (ฝรั่งเศส: Guyane, ออกเสียง; อังกฤษ: French Guiana) [ฝรั่งเศส: กียานฟรองแซส (Guyane française), ชื่อทางการ: กียาน (Guyane)] เป็นจังหวัดโพ้นทะเล (overseas department; département d'outre-mer) ของประเทศฝรั่งเศส ตั้งอยู่บนชายฝั่งทางเหนือของทวีปอเมริกาใต้ ทิศเหนือจรดมหาสมุทรแอตแลนติก ทิศตะวันออกและทิศใต้ติดกับประเทศบราซิล และทางทิศตะวันตกติดกับประเทศซูรินาเม เช่นเดียวกับจังหวัดโพ้นทะเลของฝรั่งเศสจังหวัดอื่น ๆ เฟรนช์เกียนายังมีฐานะเป็นแคว้นโพ้นทะเล (overseas region; région d'outre-mer) ซึ่งเป็น 1 ใน 26 แคว้นของประเทศฝรั่งเศสด้วย โดยถือเป็นส่วนหนึ่งส่วนเดียวกับประเทศฝรั่งเศส ในทวีปยุโรปและใช้หน่วยเงินยูโรเช่นกัน ประวัติศาสตร์ เฟรนช์เกียนาเดิมเป็นที่อยู่อาศัยของ ชนพื้นเมืองอเมริกันจำนวนมาก มีชาวฝรั่งเศสเข้ามาตั้งถิ่นฐานระหว่างคริสต์ศตวรรษที่ 17 โดยเป็นที่ตั้งถิ่นฐานของนักโทษ ซึ่งเป็นที่รู้จักในชื่อว่าเกาะเดวิลส์ (Devil's Island) ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1852 (พ.ศ. 2395) -ค.ศ. 1951 (พ.ศ. 2494) ต่อมาข้อพิพาทเรื่องดินแดนกับบราซิล เกิดขึ้นในปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 ในพื้นที่ป่าอันกว้างขวางทางภาคใต้ นำไปสู่การประกาศรัฐเอกราชนิยมฝรั่งเศสที่มีชื่อว่ากูนานี (Counani) ในเขตที่เกิดเป็นข้อพิพาท รวมทั้งเกิดการต่อสู้ระหว่างผู้ตั้งถิ่นฐานด้วยกันเอง ก่อนที่ข้อพิพาทจะยุติลง โดยการตัดสินโดยอนุญาโตตุลาการจากรัฐบาลสวิตเซอร์แลนด์ ให้บราซิลได้รับผลประโยชน์เป็นส่วนใหญ่ จากนั้นเฟรนช์เกียนาได้กลายเป็นจังหวัดโพ้นทะเลของฝรั่งเศส ในปี ค.ศ. 1946 (พ.ศ. 2489) ในคริสต์ทศวรรษ 1970 มีการอพยพเข้ามาตั้งถิ่นฐาน ของผู้ลี้ภัยชาวม้งจากประเทศลาว การเคลื่อนไหวเพื่อเรียกร้องสิทธิ ในการปกครองตนเองมากขึ้นจากฝรั่งเศส เริ่มขึ้นในคริสต์ทศวรรษ 1970 และ 1980 การต่อต้านโดยกลุ่มที่เรียกร้องการปกครองตนเองนั้น ก็มีเสียงเรียกร้องเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แต่การเดินขบวนในปี ค.ศ. 1996 (พ.ศ. 2539) ค.ศ. 1997 (พ.ศ. 2540) และ ค.ศ. 2000 (พ.ศ. 2543) ทั้งหมดจบลงด้วยความรุนแรง การเมือง เฟรนช์เกียนาเป็นส่วนหนึ่งของสหภาพยุโรป (เนื่องจากมีฐานะเป็นส่วนหนึ่งของฝรั่งเศส) เป็นส่วนที่ใหญ่ที่สุดของสหภาพยุโรป นอกทวีปยุโรป โดยมีหนึ่งในเขตแดนภายนอกของสหภาพยุโรปที่ยาวที่สุด และเป็นหนึ่งในดินแดน 3 แห่งนอกทวีปยุโรปของสหภาพยุโรปที่ไม่ได้เป็นเกาะ (อีก 2 แห่งคือเมืองเซวตาและเมืองเมลียาของสเปนในทวีปแอฟริกา) ประมุขแห่งรัฐ คือประธานาธิบดีแห่งสาธารณรัฐฝรั่งเศส ซึ่งจะแต่งตั้งผู้ว่าการ (Prefect - ผู้สำเร็จราชการที่ประจำอยู่ที่ศาลากลางจังหวัดในเมืองกาแยน) เป็นผู้แทนของตน เฟรนช์เกียนามีองค์กรนิติบัญญัติ 2 ส่วน คือ สภาทั่วไป (General Council) มีสมาชิก 19 คน และสภาภูมิภาค (Regional Council) มีสมาชิก 34 คน มาจากการเลือกตั้งทั้ง 2 สภา เฟรนช์เกียนาจะส่งผู้แทน 2 คนไปยังสภาผู้แทนราษฎรฝรั่งเศส โดยคนแรก จะเป็นตัวแทนจากเทศบาลเมืองกาแยน และเทศบาลเมืองมากูรียา ส่วนอีกคนหนึ่งจะเป็นตัวแทนจากพื้นที่ ที่เหลือทั้งหมดของเฟรนช์เกียนา ซึ่งเขตหลังนี้ถือเป็นเขตเลือกตั้ง ที่มีเนื้อที่ใหญ่ที่สุดของสาธารณรัฐฝรั่งเศส นอกจากนี้เฟรนช์เกียนายังมีสมาชิกวุฒิสภา 1 คนในวุฒิสภาฝรั่งเศสด้วย ประเด็นปัญหาเรื้อรังที่ส่งผลกระทบต่อเฟรนช์เกียนาได้แก่ การทะลักของผู้อพยพเข้าเมืองโดยผิดกฎหมาย และผู้ลักลอบสำรวจทองคำจากประเทศบราซิล และประเทศซูรินาเม และยังมีปัญหาเกี่ยวกับแม่น้ำมาโรนี (Maroni) ซึ่งเป็นพรมแดนธรรมชาติระหว่างเฟรนช์เกียนา กับซูรินาเม ก็ไหลผ่านป่าดงดิบ ทำให้ยากต่อการเข้าไปสำรวจของทหารฝรั่งเศส ดังนั้น แนวพรมแดนระหว่างประเทศทั้งสองจึงยังเป็นที่ขัดแย้งอยู่ การแบ่งเขตการปกครอง เฟรนช์เกียนาแบ่งเขตการปกครองออกเป็น 2 เขต (arrondissements) 19 อำเภอ (cantons - ไม่แสดงในที่นี้) และ 22 เทศบาล (communes) ได้แก่ เขตแซง-โลรอง-ดู-มาโรนี เขตกาแยน 1.อาวาลา-ยาลีมาโป (Awala-Yalimapo) 2.มานา (Mana) 3.แซง-โลรอง-ดู-มาโรนี (Saint-Laurent-du-Maroni) 4.อาปาตู (Apatou) 5.กรอง-ซองตี (Grand-Santi) 6.ปาปาอีชตง (Papaïchton) 7.ซาอูล (Saül) 8.มารีปาซูลา (Maripasoula) 9.กาโมปี (Camopi) 10.แซง-ชอร์ช (Saint-Georges) 11.วานารี (Ouanary) 12.เรชีนา (Régina) 13.รูรา (Roura) 14.แซงเตลี (Saint-Élie) 15.อีรากูโบ (Iracoubo) 16.ซีนามารี (Sinnamary) 17.กูรู (Kourou) 18.มากูรียา (Macouria) 19.มงซีเนรี-ตอนกรองด์ (Montsinéry-Tonnegrande) 20.มาตูรี (Matoury) 21.กาแยน (Cayenne) 22.เรอมีร์-มงโชลี (Remire-Montjoly) ภูมิศาสตร์ แม้เฟรนช์เกียนาจะมีความเกี่ยวดองทางวัฒนธรรม กับดินแดนที่พูดภาษาฝรั่งเศสในแถบแคริบเบียน แต่ก็ไม่สามารถจัดให้เป็นส่วนหนึ่งของภูมิภาคแห่งนั้นได้ เนื่องจากทะเลแคริบเบียนนั้น ตั้งอยู่ห่างเฟรนช์เกียนาไปทางทิศตะวันตกหลายร้อยกิโลเมตร และอยู่ถัดจากส่วนโค้งของหมู่เกาะเลสเซอร์แอนทิลลิสเข้าไปอีก เฟรนช์เกียนาประกอบด้วยเขตภูมิศาสตร์สองเขต คือ เขตชายฝั่งซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของประชากรส่วนใหญ่ และเขตป่าดงดิบหนาทึบและเข้าถึงได้ยากซึ่งค่อย ๆ ไล่ระดับความสูงขึ้นไปถึงยอดเขาต่าง ๆ ของทิวเขาตูมัก-อูมักตามแนวพรมแดนที่ติดกับบราซิล จุดสูงสุดของเฟรนช์เกียนาคือ แบลวูเดอลีนีนี (Bellevue de l'Inini) มีความสูง 851 เมตร ภูเขาอื่น ๆ ได้แก่ มงมาชาลู (782 เมตร) ปีกกูโดร (711 เมตร) และมงแซงมาร์แซล (635 เมตร) มงฟาวาร์ (200 เมตร) และมงตาญดูมาอูรี (156 เมตร) มีเกาะ 3 เกาะตั้งอยู่ใกล้กับชายฝั่ง ได้แก่ อีลดูซาลู หรือหมู่เกาะแซลเวชันซึ่งเป็นที่ตั้งของเกาะเดวิลส์ และที่อาศัยของนกบนอีลเดอก็อนตาบล์ ซึ่งตั้งอยู่ห่างจากชายฝั่งไปทางบราซิล เขื่อนเปอตี-โซ (Barrage de Petit-Saut) ทางตอนเหนือของเฟรนช์เกียนา ก่อให้เกิดทะเลสาบเทียมขึ้นและแจกจ่ายกระแสไฟฟ้าพลังน้ำ มีแม่น้ำหลายสายในเฟรนช์เกียนา เศรษฐกิจ เฟรนช์เกียนาพึ่งพิงฝรั่งเศสอย่างมาก ทั้งในด้านเงินอุดหนุนและด้านสินค้า อุตสาหกรรมหลักได้แก่ อุตสาหกรรมการประมง (มีส่วนแบ่ง 3 ใน 4 ส่วนของสินค้าส่งออกไปยังต่างประเทศ) การทำเหมืองทองคำ และการป่าไม้ นอกจากนี้ ศูนย์อวกาศเกียนาที่เมืองกูรู ยังสามารถว่าจ้างคนได้ประมาณ 1,700 คนและมีส่วนแบ่งร้อยละ 25 ของผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศ (จีดีพี) อุตสาหกรรมการผลิตมีน้อยมาก และเกษตรกรรมส่วนใหญ่ยังไม่ได้รับการพัฒนา การท่องเที่ยว (โดยเฉพาะการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ) กำลังเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ การว่างงานเป็นปัญหาสำคัญ โดยมีอัตราประมาณร้อยละ 20 ถึงร้อยละ 30 การขนส่ง ท่าอากาศนานาชาติหลักของเฟรนช์เกียนาคือ ท่าอากาศยานกาแยน-โรชองโบ (Cayenne-Rochambeau) ตั้งอยู่ในเขตเทศบาลมาตูรี ชานเมืองทางทิศใต้ของเมืองกาแยน มีเที่ยวบินหนึ่งเที่ยวต่อวันไปกรุงปารีส (ท่าอากาศยานออร์ลี) และมีเที่ยวบินหนึ่งเที่ยวต่อวัน มาจากกรุงปารีสเช่นกัน เที่ยวบินจากจากเมืองกาแยนไปกรุงปารีสใช้เวลา 8 ชั่วโมง 25 นาที ส่วนจากกรุงปารีสมาที่เมืองกาแยนใช้เวลา 9 ชั่วโมง 10 นาที และนอกจากนี้ ยังมีเที่ยวบินสู่เมืองฟอร์-เดอ-ฟรองซ์ ปวงตาปีตร์ ปอร์โตแปรงซ์ ไมแอมี มากาปา เบเลง และฟอร์ตาเลซาอีกด้วย ท่าเรือหลักของเฟรนช์เกียนา คือท่าเรือของเมืองเดกราเดกาน (Dégrad des Cannes) ตั้งอยู่บนชะวากทะเลของแม่น้ำมาอูรี ในเขตเทศบาลเรอมีร์-มงโชลี ชานเมืองทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของกาแยน ท่าเรือเดกราเดกานสร้างขึ้นในปี พ.ศ. 2512 เพื่อใช้แทนท่าเรือเก่าของกาแยน ซึ่งคับแคบและไม่สามารถรับมือกับการจราจร ในสมัยใหม่ได้ ปัจจุบันสินค้านำเข้าและสินค้าส่งออก เกือบทั้งหมดของเฟรนช์เกียนาจะต้องผ่านท่าเรือแห่งนี้ ถนนยางมะตอยจากเมืองเรชีนาไปยังเมืองแซง-ชอร์ช-เดอ-ลัวยาป็อก (Saint-Georges-de-l'Oyapock) เปิดใช้ในปี พ.ศ. 2547 ถือเป็นการเชื่อมโยงเส้นทางจากกาแยน ไปสู่ชายแดนที่ติดกับประเทศบราซิลได้อย่างสมบูรณ์ โดยปัจจุบันนี้เราสามารถขับรถบนถนนลาดยางอย่างดี จากเมืองแซง-โลรอง-ดู-มาโรนีที่ชายแดนซูรินาเมไปยังเมืองแซง-ชอร์ช-เดอ-ลัวยาป็อกที่ชายแดนบราซิล และจากสัญญาที่มีการลงนามระหว่างฝรั่งเศส กับบราซิลเมื่อเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2548 สะพานข้ามแม่น้ำโอยาป็อก (Oyapock) ซึ่งเป็นพรมแดนธรรมชาติ ด้านตะวันออกของเฟรนช์เกียนากำลังอยู่ระหว่างการก่อสร้าง โดยมีกำหนดเปิดใช้งานในปี พ.ศ. 2553 โดยสะพานแห่งนี้จะเป็นที่ข้ามดินแดนแห่งแรก ที่เคยเปิดใช้ขึ้นระหว่างฝรั่งเศสกับบราซิล และระหว่างเฟรนช์เกียนากับดินแดนส่วนอื่น ๆ ของโลก เนื่องจากขณะนี้ยังไม่มีสะพานแห่งอื่น ที่สร้างข้ามแม่น้ำโอยาป็อก และยังไม่มีสะพานข้ามแม่น้ำมาโรนี ซึ่งเป็นพรมแดนธรรมชาติด้านตะวันตกด้วย โดยมีเพียงเรือข้ามฟากไปยังเมืองอัลบีนาของซูรินาเมเท่านั้น เมื่อสะพานที่เปิดใช้ เราก็จะสามารถขับรถได้อย่างต่อเนื่อง จากกาแยนไปยังเมืองมากาปา เมืองหลักของรัฐอามาปาของบราซิล ขอขอบคุณ วิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี อาทิตยวารศุภสวัสดิ์ ปรีดิ์มนัสวัฒนสิรินะคะ |
บทความทั้งหมด
|