ผมขอโทษ...เป็นความผิดของผมเอง เช้ามืดวันนี้ก็ขับรถไปส่งสามีไปทำงานตามปรกติ... ถนนสายที่ใช้ทุกเช้า เป็นถนนสายกว้างที่ตัดผ่านสวน วันนี้สามีนั่งเงียบๆ ไม่เล่าถึงฝันที่พ่อเจ้าประคุณฝันได้ทุกคืน ท้องฟ้าก็ยังไม่สว่างดี ใจเราก็พลางคิดถึงทะเล อยากไปทะเลเหลือเกิน จู่ๆ สามีก็พูดขึ้นมาว่า ระวัง!... เราก็ตกใจ หักพวงมาลัย... รถส่ายไปส่ายมา...เกือบควบคุมไม่ได้.... บุญที่ไม่มีรถสวน หรือรถขับตามหลังมา พอส่ายยึกยัก 2-3 รอบ ก็ตั้งสติ ตั้งรถได้ตรงตามปรกติ... สามีบอกว่า "ขอโทษ ก็มันมีแมวกระโดดตัดหน้า" เราไม่ยักกะเห็นแมวตัวนั้น....มันคงแค่กระโดดยึกยักอยู่ข้างถนน จากนั้นเราก็ค่อยๆขับแบบคืบคลาน เพราะขายังสั่นนิดๆ ถึงที่ทำงาน ก่อนสามีลงจากรถเขาก็หันมากอดนานกว่าทุกวัน ...และพูดว่า.... "เป็นอะไรรึเปล่า? หายตกใจหรือยัง... ผมขอโทษนะ เป็นความผิดผมเอง ไม่น่าตะโกนออกมา.... ถ้ามีอะไรตัดหน้า ก็ให้ชนเลย...ไม่เป็นไรแล้วนะ?" เราบอกว่าไม่เป็นไร แต่นี่เป็นครั้งแรกที่รถส่ายขนาดนี้...เขาบอกว่า "...แต่คุณก็ควบคุมรถได้ดีนี่...เหมือนคนขับรถในหนังแอ็คชั่นเลย เป็นสตั๊นท์แมนได้เลยนะเนี่ย...." แค่นี้ก็ทำให้เราหัวเราะได้แล้ว ..และก่อนลงจากรถ เขาก็พูดอีกครั้งว่า "ขอโทษอีกทีนะ, เป็นความผิดผมเอง...ขับรถกลับบ้านดีๆล่ะ" ....เฮ้อ....กลับมาบ้านก็คิดว่า ดีแล้วที่เลือกสามีคนนี้... ชอบผู้ชายที่ไม่อายที่จะขอโทษ... ถึงเป็นเรื่องเล็กน้อยก็เถอะนะ แต่จู่ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์จากสามี... ดีใจ นึกว่าจะโทรมาถามว่าถึงบ้านปลอดภัยดีมั๊ย.... กลับกลายเป็นว่า...เขาลืมกุญแจไขโต๊ะที่จำเป็นต้องใช้ของในนั้น...ทำไงดี? ปั๊ดโธ่...กำลังนึกชื่นชมคุณพี่อยู่...คุณพี่ก็ทำตัวเหมือนเดิมอีกแล้ว...พ่อคนขี้ลืม!!!!
 โดย: my_oom
 วันที่: 6 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:9:34:27 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [