. . . ที่นี่ ยังมีความทรงจำดี ๆ เหลืออยู่ . . . หลายวันก่อน.... กลับบ้าน... กลับไปค้นของในห้องนอนที่ไม่ได้นอนมาหลายปี.... ตั้งแต่ย้ายเข้ามาเรียนมหาลัยในเมืองล่ะมั้ง กลับไปก็นอนกับแม่ นอนกับแม่.... ทิ้งให้ห้องนอนตัวเองร้างไว้อย่างนั้น... ข้าวของยังวางอยู่ที่เดิมของมัน... ...... .. นาฬิกาบนหัวเตียงตั้งอยู่สามสี่เรือน.. ตอนนี้ไม่มีเรือนใดสามารถทำงานตามกลไกที่มันควรจะเป็นได้อีกต่อไป บ้างเพราะอายุขัยของแบตเตอรี่...บ้างเพราะอายุขัยของตัวมันเอง ของขวัญหลายชิ้นยังวางอยู่ที่เดิม...ที่เพิ่มเติมคงจะเป็นฝุ่น ที่มากมายไปตามกาลเวลา ลิ้นชักและตู้ที่หัวเตียงถูกล็อค... ... .. มานั่งนึก ๆ ว่าเก็บกุญแจไว้ตรงไหน.... อ่อ...ในกล่องเล็ก ๆ ตรงหัวเตียงนั่นแหละ....(แล้วอย่างงี้จะล็อคมันไปเพื่ออะไร - -") ..... เปิดในลิ้นชัก... สะดุดตากับบัตรเติมเงินมือถือแบบเก่า ที่ยังเป็นพลาสติกแข็ง ๆ มีเยอะมาก เป็นร้อย ๆ ใบ...ไม่รู้ไปเก็บมาจากไหนเยอะแยะ...แล้วเราสะสมด้วยเหรอ ??? ในตู้... มีกระดาษ ซองจดหมาย กล่องดนตรีและไดอะรี่สองเล่ม เปิดดูกระดาษและซองจดหมาย... เป็นเอกสารที่มหาลัยส่งมาให้เป็นหลักฐาน ทั้งใบสมัครสอบ ใบแจ้งเลขที่นั่งสอบ ใบแจ้งคะแนนสอบ ไปจนใบแจ้งผลการสอบการเข้ามหาวิทยาลัย กล่องดนตรี... ที่มีเรื่องราวในตัวมัน และที่ถูกเก็บไว้ในกล่องของมันมากมาย เรื่องประทับใจที่ไม่อาจลืม ไม่ต้องเปิดดูก็ยิ้มได้... และเรื่องราวบางอย่างที่ลืมเลือนมันไป...พอเปิดออกมาก็ต้องนึกกันนานหน่อย อะไร ที่ไหน ยังไง...แต่ตอนนี้จำได้แล้ว...และคงยากที่จะลืม ส่วนไดอะรี่สองเล่ม... ก็บันทึกเรื่องราวในตอนนั้นได้อย่างครบถ้วน ไม่มีตกหล่น นี่เราพกเจ้าไดอะรี่นี่ไปทุกที่เลยเหรอเนี่ย...^^ มีหน้าหนึ่งเขียนด้วยลายมือขยุกขยุย.... "ตอนนี้แอบเขียนนะเนี่ย ครูฝึกให้ปิดไฟนอนแล้ว แต่เราแอบเขียนในผ้าห่ม เอาไฟฉายส่องเอา" - -" อะไรมันจะขนาดนั้น.... ... .... เมื่อหัวเตียงหมดเรื่องน่าสนใจ... หันกลับไปยังกองสมุดหนังสือที่มีมากมาย... สมุดกองโตที่ซื้อๆมาเก็บ ๆไว้...เดี๋ยวรอว่าง ๆ จะรื้อเอาไปใช้บ้าง หนังสือเรียนสมัยม.ปลาย...เก็บไว้ทำไม...ทำไมไม่ให้คนอื่นไปน้อ... อ๋อ เก็บไว้ให้น้อง...แต่พวกมันดันเลือกไปเรียนสายอาชีพกันซะหมด...หนังสือก็เลยยังอยู่ที่เดิม ค้น ๆ เจอสมุดบันทึกเรื่อยเปื่อยสองสามเล่ม... เปิดดูในนั้นมีทั้งตารางเรียน...จดการบ้าน...ทดเลข...จดเพลง... เขียนแนวข้อสอบ...แต่งกลอน...และพล็อตนิยายหลายเรื่อง - -" ไม่รู้เขียนไว้ตอนม.ไหน แต่ดู ๆ ไปน่าจะม.ปลายแล้วแหละ ข้างล่างนี่คือหนึ่งในเรื่องน้ำเน่าพวกนั้น... ให้เขียนตอนนี้...กลับเขียนไม่ได้ซะอย่างงั้น.... .....ใต้ต้นปีบขาว....ท่ามกลางหมอกและแสงแดดอุ่นอ่อนในยามเช้าของฤดูหนาว... เปรมิกา หรือปลา นักเขียนสาวผู้มีอารมณ์อ่อนไหว..นั่งบนชุดหินอ่อน บรรจงเรียบเรียงนิยายเรื่องใหม่ของเธออยู่อย่างใจจดใจจ่อ "แล้วเขาก็กุมมือเธอ และกระซิบข้างหูเธอเบา ๆ ว่า "ผมรักคุณ"..." บรรทัดสุดท้ายของนิยายเธอจบลง เธอวางปากกา ละสายตาจากกระดาษแผ่นเมื่อครู่ หันไปมองแปลงดอกไม้ที่เธอปลูกไว้กับคนรักของเธอ บัดนี้...ดอกไม้ช่างงอกงามเหลือเกิน แต่เจ้าของมันอีกคนเล่า อยู่ที่ไหน.. ปฏิพัทธ์ ชายอ่อนโยน ผู้เคยอยู่เคียงข้างเปรมิกาเสมอ แต่แล้ววันหนึ่ง เขากลับหายไปจากเปรมิกาอย่างไม่ทันร่ำลา ถึงอย่างนั้นก็ตาม เปรมิกาก็ยังคงรอคอยการกลับมาของเขาเสมอ ไม่ว่าจะนานแค่ไหน นิยายเรื่องแล้วเรื่องเล่าที่เปรมิกาบรรจงสรรสร้าง จบลงอย่างมีความสุขในแบบที่เธอต้องการให้เกิดกับชีวิตจริงของเธอสักครั้ง...กับผู้ที่เธอรอคอย.... ............................................................................... แล้วก็เขียนแค่นี้....เพื่ออะไรน่ะ... เหลือบดูนาฬิกา...ตอนนั้นเกือบตีสอง...เลยขอเวลาไปนอนก่อน กลับไปคราวหน้า...ค่อยไปค้นความทรงจำใหม่เนอะ...^^
เขียนดีจังค่ะ
ว่าแล้วมาอ่านบล๊อคที่ไรสนุกทุกที แอบฝึกปรือไว้นี่เอง โดย: บางส้มเปรี้ยว
 วันที่: 19 ธันวาคม 2551 เวลา:0:57:12 น.ถูกต้อง
แต่ความทรงจำไม่ดี ไม่ต้องค้นหา ไม่ต้องเจอ ก็จำได้ เสียงเค้าว่ากันพรรณนั้น จ๊ะ โดย: บ้าได้ถ้วย
วันที่: 19 ธันวาคม 2551 เวลา:10:20:09 น.แปลกดี เข้าบล๊อคไหน ชวนไปนอนกันทุกบล๊อค
ความทรงจำที่ค้นหา...  โดย: นางฟ้าตกสะพาน
วันที่: 19 ธันวาคม 2551 เวลา:14:02:24 น. ฮาโหลๆๆ คุณแม่นู๋มี่ สวัสดียามบ่ายวันศุกร์ค่า... จิบกาแฟสักแก้วมั้ยคะ.. โดย: I_sabai
วันที่: 19 ธันวาคม 2551 เวลา:14:42:55 น...เหอ เหอ เก็บของเก่ง เจรงๆๆๆ
..ปกติจะไม่ค่อยเก็บของอะไรไว้ในห้องนอน เพราะเก็บแล้วก็จะลืม ลืมแล้วก็ต้องรื้อ รื้อมาดู ว่ามันคืออะไร ปล.เหนื่อยใจนี่เป็นทุ๊กวันค่ะ เรื่องโน้น เรื่องนี้ เรื่องนั้น ไม่จบ ไม่สิ้นกันซะที  โดย: ต้นข้าว_ต้นนั้น
วันที่: 20 ธันวาคม 2551 เวลา:19:17:42 น.แสดงว่าเริ่มแก่แล้วนะเนี่ย เพราะเริ่มคุ้ยของเดิม ๆมานั่งดู
แต่ก็แหล่ะนะ ในวันว่าง ๆไม่รู้จะทำอะไรก็เปิดลิ้นชักความทรงจำออกมาบ้างก็ให้ความรู้สึกดีดีไปอีกแบบ.. ... เอาน่า คนเรามันก็ต้องมีฟิลเหงาบ้างแหล่ะ ถ้าเหงาไม่มีอะไรทำก็ไปหาที่รพ.ละกัน ไปช่วยดูแลคนไข้ 555555555 โดย: เจ้าหญิงที่เจ้าชายตายจาก (timeofmylove
) วันที่: 21 ธันวาคม 2551 เวลา:0:41:31 น.สวัสดีเจ้า..ขอโทษตี้มาจ๊า..
วันนี้ยุ่งทั้งวันเพราะว่า..วิ่งไปซื้อของขวัญหื้อคนนี้ คนนั้น.. .. อ่านแล้ว ฮู้สึกดีจังเลยเจ้า.. เจ้าของไดอารี่..ท่าจะเป๋นคนโรแมนติกเอาก๋านเหมือนกั๋น.. จบมอ ชอ แม่นก่อเจ้า.. ก่ะว่าตี้ไหนเอ่ย.. ... Prettymaew เป็นคนเจียงฮาย.. ไปเฮียนตี้มอชอ..ทำงานตี้เจียงใหม่เกือบสิบปี๋.. ถูกคนเจียงใหม่ หักอก ซ่ะงั้น..555+++ """ เลยมาซับน้ำตา ในต่างแดน..  ... ขออนุญาติ..แอดเหมือนกั๋นเจ้า.. ... มีความสุขนัก ๆ กับเช้าวันใหม่เจ้า..  โดย: Prettymaew
วันที่: 21 ธันวาคม 2551 เวลา:3:07:23 น.ขอบคุณครับแม่นู๋มี่ที่แวะมาทักทาย
ขอให้มีความสุขมากๆ ในอาทิตย์นี้นะครับ โดย: Mega-Batt
วันที่: 21 ธันวาคม 2551 เวลา:9:27:33 น.มาบอกว่าคิดถึงนะคะ
 เพิ่งกลับมาจากบ้าน เอาหวัดมาฝากอีกด้วยแหละ  โดย: เป็นสมาชิกเมื่อวาน
วันที่: 21 ธันวาคม 2551 เวลา:20:08:08 น.อื้อ..
รู้แล้วละ..ว่าทำไมเขียนเก่งจัง.. เมื่ออดีต..เป็นนักเขียนรุ่นเยาว์นี่เอง.. เมื่อก่อนเราชอบเขียนกลอนเหมือนกัน.. ชอบอ่าน..กลอน..หรือเรื่องราวของความรัก.. และก้อเหมือนกันเลย..ที่ตอนนี้ให้เขียนแบบนั้น..เขียนไม่ได้แล้ว.. และอ่านเรื่องราวความรักอ่อนหวานไม่ค่อยได้เหมือนกัน.. จิตใจของเรา..มันคงด้านชาเกินไปแล้วละ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ โดย: AB_PAE
วันที่: 23 ธันวาคม 2551 เวลา:12:55:00 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
รอตอนต่อไปเน้อ เอิ๊ก เอิ๊ก