สะดุดรักคุณเมีย บทที่ 12 หน้า 1 สะดุดรักคุณเมีย บทที่ 12 หน้า 1 ณรินทร์ชวนปริมไปทำโรงทานวัดฝั่งตรงข้ามเนื่องในวันเข้าพรรษา สามีสุดหล่อก็ไม่ได้ขัดใจเธอเลย ตื่นเต้นกับการเตรียมของด้วยซ้ำ ณรินทร์ ปริม และแม่ พากันไปวัดแต่เช้า เพื่อเอาไอศครีมและน้ำไปร่วมทำโรงทาน แม่และณรินทร์แจกน้ำ ส่วนปริมทำหน้าที่ตักไอศครีม พอเริ่มสาย ผู้คนต่างเดินทางมาอย่างคับคั่ง และเป็นที่อัศจรรย์ใจนัก เมื่อบ้านเศรษฐีนิยมเปิดบ้านทำโรงทาน ผู้คนที่เดินทางมาทำบุญครานี้ ต่างก็พากันเดินเข้าไปในโรงทานบ้านเศรษฐีนิยมที่จัดมโหรสพ ทั้งลิเก ม้าหมุน ชิงช้า ปาเป้า การละเล่นป่าหี่อีกหลากหลาย ทั้งโรงทานอาหารอีกมากมาย หลังจากที่ทั้งสามแจกของโรงทานจนหมุดเวลาบ่าย ณรินทร์ชวนแม่และปริมไปเที่ยวบ้านเศรษฐีนิยมเพื่อดูการละเล่นแปลกตาที่หาดูได้ยากในยุคนี้แล้ว แต่ก้าวแรกของณรินทร์ก็รับรู้ถึงมนต์ดำที่ปกคลุมไปทั่วบ้าน เธอเหมือนได้ยินเสียงคร่ำครวญของทรายแว่วมาเป็นระยะ ปริมชวนณรินทร์เดินไปดูโรงงิ้ว โรงงิ้วจัดในอาคาร ปิดไฟมืด เปิดแค่ไฟที่เวทีการแสดง ทั้งสาม เดินไปนั่งม้านั่งที่วางเรียงให้ผู้คนนั่งดู นางเอกงิ้วแต่งทาหน้าขาว แต่งหน้าจัดจ้าน ใส่ชุดขาวร่ายรำ เรื่องงิ้วดำเนินไปอย่างสนุก ณรินทร์มองไปรอบทิศ เหมือนผู้คนต้องมนต์สะกด เธอหันมองคนร่างสูงที่นั่งข้างๆ ดูเขาเหม่อลอย มองดูนางเอกงิ้วอย่างสติไม่อยู่กับตัว หันไปมองแม่ปกติดี เธอแตะที่แขนของปริม เขาสะดุ้ง หันมามองหน้าณรินทร์เหมือนไม่รู้ตัว “ดูคุณชอบงิ้วจังนะ” เขาไม่ตอบหันไปมองนางเอกงิ้วที่จ้องมองเขาเช่นเดียวกัน ณรินทร์มองอาการสามีที่แปลกไป ผ่านไปจนงิ้วจบ แม่ชวนกลับบ้านเพราะเริ่มค่ำ ณรินทร์หันไปมองปริมที่หน้าหม่อลอยราวถูกมนต์สะกด แทนคุณเดินมาหาทั้งสาม เขาไหว้แม่และถามสาระทุกข์สุขดิบ แม่คุยด้วยสักพัก ก็สะกิดณรินทร์ขอกลับ แต่แทนคุณกลับกอดคอปริมที่นิ่งงันแล้วขอตัวเขาอยู่ต่อ ณรินทร์มองหน้าชายหนุ่มที่แปลกไปก็คิดว่าทิ้งเขาไว้นี่ก่อน พาแม่กลับบ้าน เพราะเย็นแล้ว หลังจากกลับมาที่บ้านทั้งใจก็เป็นห่วงสามีเพราะเขามีท่าทีแปลกๆ ณรินทร์ทำกับข้าวให้แม่ และทานข้าวกันเงียบๆ “ถ้าเป็นห่วงก็ไปตามเขากลับบ้านนะ แม่รู้ว่ารินทร์ห่วงปริม เพราะท่าทางเขาแปลกๆ” “ค่ะแม่ มันเกี่ยวอะไรกับมนต์ดำของบ้านนั้นไหม” “รินทร์รับรู้ใช่ไหมล่ะลูก” “ค่ะ” หลังทานข้าวเสร็จเรียบร้อย ณรินทร์ส่งแม่เข้านอน เธอไปที่ห้องตัวเอง ไหว้ขออนุญาติ เชิญสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ปกปักรักษาเธอ เทพเทวดา ที่ดูแลเธอ บรรพบุรุษ ที่คุ้มครองเธอ ให้ติดตามเธอไปช่วยปริม เธอล็อคบ้านอย่างดี แล้วขับรถข้ามสะพานไปบ้านเศรษฐีนิยม อยุธยาเป็นเมืองนักท่องเที่ยวก็จริง แต่บริเวณที่ไม่ใช่เขตเมือง เวลา 2-3 ทุ่มทุกบ้านต่างก็รีบเข้าเรือนปิดไฟนอนกันเร็วจนดู เงียบวังเวง ณรินทร์ มาถึงหน้าบ้านเศรษฐีนิยมก็ต้องแปลกใจที่เขาปิดบ้านแล้ว ทั้งที่เมื่อกลางวันที่นี่ยังคักคักเพราะผู้คนมาทำบุญอย่างคับคั่ง หันไปทางวัดที่ประดับไฟอย่างสวยงาม และมีมโหรสพ ในเวลาค่ำคืนก็ให้แปลกใจนัก “อะไรของคนพวกนี้กันนะ?” ณรินทร์มองหาช่องทางที่จะเข้าไปในบ้าน ความวังเวงยิ่งกว่าป่าช้า พร้อมลมเย็นที่หอบมาจากแม่น้ำทำเอาน่าขนลุก ครั้งจะปีนกำแพงเข้าไป เธอสวมผ้าถุงมาเกรงจะไม่งามเท่าไหร่ ขณะกำลังด้อมๆ มองๆ อยู่หน้าบ้าน ก็มีชาวบ้านแถวนั้นเดิมมา บอกว่าลูกมาเที่ยวโรงทานบ้านเศรษฐีนิยมแล้วไม่เห็นกลับ พ่อกับแม่ 2-3 คน จึงมาตาม พากันกดกริ่งหน้าบ้าน กดอยู่นาน พ่อกับแม่เด็กๆ ร้อนใจ ตะโกน เรียกคนข้างใน มีเด็กมาเปิดประตูให้ พ่อกับแม่เลยขอเข้าไปหาลูกๆ ตนในบ้าน แม้เด็กจะบอกว่าไม่มีใครแล้วก็ตาม ณรินทร์รีบตามเข้าไปในบ้านด้วยเช่นกัน เธอมองไปรอบทิศ ความเงียบวังเวงของบ้าน ทำเอาทุกคนขวัญผวา “ก็บอกว่ามามีใครแล้วไง จะให้บอกตำรวจมาไล่กลับไหม” เด็กน้อยยืนเท้าสะเอว ยังกะกุมารทอง ณรินทร์เดินเข้าไปใกล้ เด็กน้อยกลับถอยหลังกรูหนีเข้าบ้านไป ชายสูงอายุ เคราขาวเดินออกมา “มีอะไรกัน?” เสียงดุเข้มเอ่ยถาม “เรามาหาลูกๆ เมื่อกลางวันเล่นม้าหมุนไม่ยอมกลับ ถามหาทั่ววัดแล้วไม่เจอ” “ไม่มีใครแล้ว นี่บ้านเรานะ ไม่ใช่ที่สาธารณะ” ผู้สูงอายุเอ่ยไล่ ณรินทร์มองอีกฝ่าย “แล้วเห็นผู้ชายหน้าตี๋ๆ สูงๆ ไหมคะ” เธอเอ่ยถาม ชายสูงอายุ จ้องมองตาณรินทร์ ที่มองตอบอย่างไม่เกรง เขาเพ่งจิตหมายทำลายอีกฝ่าย แต่กลับเป็นผู้สูงอายุเองที่สะดุ้งสุดตัว “ไม่มี ออกไป พวกเจ้าออกไป จากบ้านข้าเดียวนี้” ชายสูงอายุตะเบงเสียงไล่ พ่อแม่เด็กต่างตกใจขวัญหนี พลันณรินทร์ได้ยินเสียงทรายร้องเรียกเธอมาจากโรงงิ้ว “ณรินทร์ ช่วยด้วย ปริมอยู่ทางนี้” ณรินทร์ไม่สนใจผู้สูงอายุที่กำลังจะยกไม้เท้าออกไล่ทุกคน เธอวิ่งไปทางโรงงิ้ว พ่อแม่เด็กวิ่งตามเธอมา ชายสูงอายุเห็นท่าไม่ดี วิ่งตามมา ที่โรงงิ้ว ณรินทร์เห็นปริมนอนแน่นิ่งอยู่บนเวทีงิ้ว และนางเอกงิ้วหน้าขาวกำลังจูบเขาอยู่ และเด็กๆ ที่นอนหมดสติอยู่ 2-3 คนบนเวที มีร่างผี 2-3 คน กุมเหมือนกำลังดูดเอาวิญญาณ พ่อแม่เด็กแทนช็อค ณรินทร์วิ่งขึ้นไปบนเวที ผลักผีที่กุมเด็กๆ ออกไป พวกมันต่างกระเด็นออกแล้วร้องอย่างโหยหวนราวโดนของร้อน พ่อแม่เด็กรีบวิ่งเข้าไปรับร่างลูกๆ ณรินทร์ตรงไปหาผีสาวในชุดขาว เธอจับแขนผีสาวได้ ผีสาวเงยหน้าบูดเบี้ยวขึ้นมา แขนลุกเป็นไฟ นางกรีดร้องอย่างทรมานก่อนหายตัวไป ณรินทร์มองหน้าปริมที่ไร้สติ ราวโดนของ เธอถอดผ้าถุง ครอบหัวเขา พอเอาผ้าถุงออก ปริมลืมตาสะลึมละลือ ณรินทร์ตบหน้าเข้าเพื่อเรียกสติ พร้อมกับถอดสร้อยพระสวมให้เขา ชายผู้สูงวัย ตาเหลือกลานที่ณรินทร์สามารถทลายมนต์ดำของเขาได้ ณรินทร์ มองพ่อแม่ลูกที่ประคองกันออกไป เธอหันมามองชายสูงอายุที่ยืนชะงักงันอยู่กับที่ “ทรายอยู่ที่ไหน?” เธอถามเขา เขาไม่ตอบยืนนิ่ง ณรินทร์ เดินตรงมาหาเขาอย่างไม่กลัว ด้วยบารมีของปู่ชีปะขาว และบรรพบุรุษของณรินทร์ ทำเอาหมอไสยศาสตร์ถอยกรู เสียงทรายดังมาจากหม้อแดงข้างเวทีงิ้ว ณรินทร์วิ่งไปหา เธอขว้าไม้ข้างๆ ทุบหม้อปิดยันต์ ปรากฏควันขาวพวงพุ่ง ณรินทร์พนมมือสวดมนต์ “จงกลับไปศาลของเจ้าเถิดทราย” เธอเอ่ยจบควันขาวก็จางไป ปริมลุกขึ้นเดินโงนเงนมาหาณรินทร์ เธอรีบประคองเขาแล้วออกจากบ้านเศรษฐีนิยมไป แทนคุณแอบอยู่ในบ้านออกมา “ไม่คิดว่าณรินทร์จะมีเวทย์มนต์” เขาเอ่ย นิยมกัดกรามแน่น ไม่คิดว่าตัวเองจะแพ้เด็กวานซืน ทั้งๆ ที่เธอ ไม่ได้ทำอะไรเลย เพียงแค่จิตเธอแข็ง และบารมีของบรรพบุรุษเท่านั้นที่หนุนเธอ สามารถทลายมนต์ดำที่เขาร่ำเรียนมาอย่างง่ายดาย พอกลับมาถึงบ้าน ปริมดูสะลืมสะลือไม่ได้สติ ณรินทร์มองสามีที่นั่งทำหน้าเหม่อลอยบนเตียง “กล้าจูบกับผีสาวเหรอ” เธอมองขาวตาลุกวาว เธอถอดสร้อยพระที่สวมไปมากมาย ใส่พานหัวเตียง หันมามองหน้าสามีหน้าตี๋ที่ยังเหม่อลอยเพราะฤทธิ์มนต์ดำก็หมั่นไส้ เธอผลักเขาลงไปนอนแล้วขึ้นไปค่อมบนตัวเขา “คิดจะจูบกับคนอื่นต้องขออนุญาตฉันก่อนนะ” พูดเสร็จเธอก็ก้มลงจูบเขา
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [