สงครามเชื้อมรณะ บทที่ 5 หน้า 3 อันรีบสั่งขวดสำหรับบรรจุแอลกอฮอล์ และให้ทีม IT ช่วยทำฉลากสำหรับติดขวดให้ แต่ละหน่วยออกมาช่วยงานกันที่อาคารหอประชุม ท่านอธิการลงมาดูงานที่หน่วยทรัพยากรทำ CSR ถูกเรียกมาช่วยทำงานด้วยเช่นกัน “เราต้องช่วยเหลือประชาชนนะ เพราะงั้นเราต้องมีแอลกอฮอล์แจก ป่านนี้ถ้า ร. 9 ท่านอยู่ คงพระราชทานแอลกอฮอล์ให้ประชาชนไปมากแล้ว” ท่านอธิการบอกทุกคน วิทยาปิดคลังเพื่อมาช่วยปิดฉลาก “ผมออกไปช่วยแจกได้ไหม คุณอิงให้ผมไปช่วยแจก” เขาขอ “เฝ้าคลังหล่อนไปเถอะย่ะ” อันเบรค “ลูกน้องผมก็มี” เขาแย้ง เพราะอยากมีส่วนช่วยออกไปแจกด้วย ทุกหน่วยงานชุลมุนช่วยงานกันที่กองหน้า อิงแวะมาดูหลังทานข้าวเที่ยง ก้องเดินมาเป็นเพื่อน “ไม่รู้ใครใจดียกแอลกอฮอล์ให้ไปแจกตั้ง 2-3 ตัน” เขาเปรยๆ “ก็คงจะนางฟ้ามั้งคะ” คำตอบกวนๆ พร้อมรอยยิ้มทางสายตา “นางฟ้าผลิตแอลกอฮอล์ได้ด้วยเหรอครับ” “ก็อาจจะมี นางฟ้าที่มีโรงงานผลิตแอลกอฮอล์ตอนนี้ล่ะค่ะ” เธอยิ้มกับผลงานตัวเอง ก้องแอบมองอยู่อย่างนั้น เขาเริ่มหลงรักรอยยิ้มสดใสที่เคยขัดตาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ตัว ทั้งสองกลับมาที่แล็บและทำงานต่อ เย็นวันศุกร์ อิงดาวโทรบอกมารดา “แม่คะ อิงไม่ได้กลับบ้านนะคะ” “ลูกไม่ได้กลับบ้านมา 2 อาทิตย์แล้วนะ” “อิงขอโทษค่ะ ตอนนี้ สถานการณ์ ที่หน่วยคับขันจริงๆค่ะ” เหมือนแม่จะไม่เข้าใจ แต่นางก็ต้องปล่อยลูกสาวคนเดียว เมื่อก่อนสามีนางก็เป็นเช่นเดียวกับลูกสาวในตอนนี้ “กลับมาอยู่เมืองไทยแล้วก็ยังไม่ค่อยได้เจอหน้ากันเลยนะคะ” คุณชมจันทร์หันไปบ่นกับสามี อิงดาวเดินทางไปนครนายกในรุ่งเช้า เธอตามแผนที่ใน Google map แม้ไม่เคยมาแถวนี้ กลัวจะหลงทาง เธอใช้ที่อยู่ตามที่มีคนเขียนทิ้งเอาไว้ในประวัติ ขับไปเรื่อยอย่างไม่แน่ใจนักว่าถูกต้องหรือไม่ จนมาถึงบ้านสวนห่างไกลผู้คน เธอต้องแปลกใจที่พบรถเก๋งคันหรูจอดที่หน้าทางเข้าบ้าน เธอลงจากรถย่องไปดูใกล้ๆ ต้องแปลกใจว่า พีชมาถึงก่อนหน้าเธอแล้ว พร้อมชายร่างสูงโปร่งนั่งคุยกันที่แคร่ไม้ไผ่หน้าบ้าน กำลังเล่นหมากฮอทและคุยกัน “อาพีชมาทำอะไรนะ?” อิงดาวยิ้ม เมื่อรู้ว่าตัวเองมาถูกทางแล้วก่อนจะกลับไปที่รถ เพื่อขับไปหาที่ซ่อนตัว “นี่ งานแต่งข้าก็มีแค่ครั้งเดียวเองนะ ไปหน่อยไม่ได้เหรอ” พีชเลื่อนหมากรุกตัวเอง เขาชวนแมงมุมเล่นหมากรุกระหว่างคุยกัน เพราะอีกฝ่ายถ้าไม่มีอะไรทำระหว่างคุย อีกฝ่ายคงหุนหัน ปิดฉากจบกับเรื่องของเขาเป็นแน่ “ไปทำไมวะ” “อ้าว พูดมาตั้งนานตัดบทซะแบบนี้ หรือแกยังโกรธ ที่คุณณิตาทิ้งแกมาคบกับข้า” “ไม่ใช่เรื่องสำคัญซะหน่อย” “อ้าว แล้วทำไมไม่ไปวะ” “ไม่อยากไป” “แกนี่พูดเหมือนเด็กชิบ” “แล้วแกมาชวนข้าทำไม” “มาเล่นหมากรุก ก็แกบอกว่าทำเกษตรก็อยากมาดู ทำได้ขนาดไหน?” “ไม่ต้องค้างนะ ไม่มีห้องว่าง” “แกใจดำไปเยอะนะแมงมุม” “ถึงจะใจดำก็เลือกคน” สองคนนั่งคุยกันอย่างออกรส จอมขวัญมาเมี่ยงมองดู เพราะนานๆ ที จะมีคนมาเยี่ยมน้าชาย แถมมีขนมหิ้วมาเยอะแยะ “นั่นจอมขวัญหรือเปล่า?” พีชเอ่ยทัก จอมขวัญค่อยๆ ย่องเข้ามาสวัสดี “สวัสดีครับ” “โตขึ้นเป็นกองเลย น้าเคยมาตั้งแต่เพิ่งคลาน” “ครับ” “นี่ขนม แมงมุมมันไม่กินเอาไปกินให้หมดเลยนะครับ” “ขอบคุณครับ” จอมขวัญยิ้มล่าก่อนจะเช้ามาหอบเอาขนมไป แมงมุมเหลือบมองเพื่อนแสนแค้นอย่างขัดใจ “มาแค่นี้เหรอแกนะ” เขาถาม “ก็ทำไง แกไม่ยอมไปงานแต่งนิวะ มีข้าวกินไหมแก ข้าหิว” “มีต้มปลาในครัว แต่ไม่ให้กิน” “อ้าว เวรล่ะ เพื่อนมาหาทั้งที ทำไมไม่ต้อนรับให้ดีหน่อย” “เราเป็นเพื่อนกันตอนไหนวะ” “อ้าว แกนะแก” พีชบ่นก่อนจะคว่ำกระดานหมากรุก “ไปหาข้าวกินเองก็ได้ว่ะ” แมงมุมมองตามอย่างขัดใจ ดูๆ ไปก็เหมือนเด็กทะเลาะกันมากกว่า พีชเข้าไปในบ้านหลังน้อย เดินเข้าครัวได้ ก็เดินเปิดฝาหม้อดูกับข้าว เปิดหม้อหุงข้าวกิน ราวกับเป็นบ้านเขาเอง แมงมุมยืนกอดอกมองเขา พีชนั่งที่โต๊ะไม้สัก “มานั่งสิแก” เขาเรียกอีกฝ่ายราวกับตัวเองไม่ใช่แขก “มานั่งเป็นเพื่อนหน่อย” พีชยังเรียกอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงอกเกรงใจว่าเขาเป็นเจ้าบ้าน เมื่อเห็นเขาไม่ยอมไปนั่งตามคำเชื้อเชิญ โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะทำหน้าแสนเซ็งขนาดไหน “นี่แกไม่คิดถึงกรุงเทพบ้างเลยเหรอ” เขาเอ่ยถาม เมื่ออีกคนนั่งลงตรงข้าม “ไม่มีอะไรให้คิดถึง” เสียงไร้น้ำใจอีกฝ่ายตอบ “ใจจืดใจดำ ไม่คิดถึงห้องแล็บเหรอวะ งานแกรักมากมาย” “ตอนนี้เขามีหัวหน้าใหม่แล้ว” “แล้วแกไม่คิดถึงน้องๆ เขาเหรอ ช่วยนี้งานเขาวุ่นมากเลยนะ มีโรคระบาด” แมงมุมนิ่งไป “แกกินข้าวเสร็จแล้วก็กลับไปเลยนะ” เขาพูดเบาๆ “หรือว่าแกจะต้องกักตัวอยู่ที่นี่ เพราะแกมาจากรุงเทพที่เป็นพื้นที่เสี่ยง” “อะไรของแกวะ นอนสักตื่นก่อนไม่ได้หรือไง บรรยากาศบ้านทุ่งดีจะตาย” “ข้าต้องไปเก็บข้าวโพด” “ไปด้วยสิ” “แกกลับไปซะ” พีชถอนหายใจ ถ้าเอาความดื้อของคนทั้งโลกมารวมกัน แมงมุมก็มีมากมายเท่าที่รวม ถ้าเอาความมุทะลุมารวมกัน แมงมุมก็มีมากเท่าๆ กับคนอื่นมารวมกัน โดยรวมแล้วนายคนนี้ ทั้งโดดเดี่ยวและเด็ดขาด ถ้าไม่รู้ใจคุยด้วยไม่เกิน 5 นาที จบข่าว เมื่อทานข้าวเสร็จเขากินกล้วยที่อยู่บนโต๊ะ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกมาจากบ้าน แมงมุมเดินออกมาส่ง “แกเปลี่ยนใจโทรบอกข้าด้วยนะ” พีชเอ่ยก่อนไป “ไม่ต้องกลับมาอีกนะ” อีกฝ่ายกลับตอบกลับอย่างไร้เยื่อใย พีชจำใจเดินขึ้นรถแล้วขับออกไป แมงมุมมองตามก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าบ้าน แต่กลับมีรถเก๋งอีกคันวิ่งมาจอดหน้าบ้านแทน เขาหันกลับมามองอย่างสงสัย ผู้มาเยือนคนใหม่ ร่างเล็กบอบบาง แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นใครเพราะเธอสวมแมสปิดหน้า
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
แวะมาส่งโหวตค่ะ