สะดุดรักคุณเมีย บทที่ 9 หน้า 1 สะดุดรักคุณเมีย บทที่ 9 ณรินทร์รอปริมที่จะพาโปรดและไอซ์มาที่บ้านของเธอตามที่เคยบอกไว้ว่าอยากถ่าย พรีเวดดี้ง พร้อมกันนั้นมีตากล้องที่คุ้นเคยกันมาอีกด้วยหนึ่งหนุ่ม “บ้านพี่รินทร์สวยจังเลย” ไอซ์เอ่ยอย่างตื่นเต้น งานแต่งของณรินทร์กับปริม เธอไม่ได้มา เนื่องจากติดงานเร่งด่วน “เราถ่ายที่นี่ก่อนดีไหมคะ” เธอเสนอแฟนหนุ่ม “ได้ค่ะ” โปรดผู้เอาอกเอาใจแฟนสาวเป็นที่ตั้งก็ตอบตกลงอย่างว่าง่าย “จะเปลี่ยนเป็นชุดไทยด้วยไหมคะ” ณรินทร์เสนอ “ก็ดีค่ะ” ณรินทร์ไปจัดหาชุดเช่าจากร้านไม่ไกลมาให้หนุ่มสาวทั้งสอง บ้านของเธอ บางมุมจัดฉากได้ง่ายให้เป็นฉากแบบโบราณ ตัวบ้านเองก็มีความสวยงามที่ลงตัว มุมต้นปีป มุมท่าน้ำเก๋งจีนเก่าๆ มุมบันใดเรือนไทย ชุดโต๊ะเก้าอี้โบราณ ตู้โชว์ของเก่า ทุกอย่างล้วนเหมือนสตรูดิโอถ่ายละครอย่างดี ไอซ์เองก็ชอบบรรยากาศแบบนี้ ทำให้เธอสนุกกับการถ่ายภาพ ช่างภาพเองก็ถูกอกถูกใจหามุมได้อย่างลงตัว ปริมคอยจูงณรินทร์ตามดู และก็บอกตากล้องคอยถ่ายรูปเขากับเธอเวลาที่รอคู่พี่ชายโพสท่า ปู่ทวดนึกสนุกอยากเข้ากล้องด้วยแอบผลุบๆ โผล่ๆ กลายเป็นว่า รูปณรินทร์กับปริมมีเยอะพอๆ กับคู่บ่าวสาวเสียอีก ทำเอาโปรดที่ต้องเป็นคนจ่ายค่าจ้างอดแขวะน้องชายไม่ได้ ขณะที่พากันกดดูรูปที่แล็ปท็อป “สรุปเป็นงานพี่หรืองานนายกันแน่” “แหม ก็นิดหน่อยเองพี่ พวกผมก็ถ่ายฮาๆ กัน” “เฮอะ ถ่ายฮาซะไม่มีเลยนะ ล่อไปซะเกือบพันรูป” “เอ๊ะ .... นี่คืออะไร” เขาคลิกหลายๆ รูป ของปริมกับณรินทร์ มีเงารางๆ ของชายชรายืนถือไม้เท้าอยู่ด้านหลัง “อะไรหรอครับ” “นายมาดูนี่สิ เหมือนมีอะไรอยู่ด้านหลัง รูปของพวกนายเกือบทุกรูปเลย” ปริมเพ่งมองรูปตามที่พี่ชายขยายให้ดู ทำเอาเขาผงะ ตัวแข็ง ไม่อยากบอกพี่ “ว่ายังไง มันคืออะไรเหรอ” โปรดถามน้องอย่างสงสัย “เหมือนผู้ชายแก่ๆ ใส่โจงกะเบน เสื้อแขนกระบอก ถือไม้เท้า” ปริมไม่ตอบ เขาชี้ไปที่ข้างผนัง ชายนุ่งโจงกระเบน ใส่เสื้อแขนกระบอก ยืนถือไม้เท้าข้างผู้หญิงนั่ง เก้าอี้โบราณ และเหมือนปู่ทวดยิ้มทักทายให้ทั้งคู่ พอดีณรินทร์กับไอซ์ช่วยกันยกอาการออกมา ร้องเรียกหนุ่มๆ ไปทานข้าว เธอมองสองพี่น้องหน้าซีดลุกอย่างรวดเร็ว ปริมล็อคคอณรินทร์ให้ไปกับเขา แต่พอล้างรูปออกมาจริงๆ ก็ไม่ได้มีเงาของปู่ทวดอย่างที่หนุ่มๆ เห็นในไฟด์ ทำให้พวกเขาต่างก็แปลกใจและโล่งใจ “บ้านณรินทร์น่ากลัวเหมือนกันนะ นายไปนอนที่นั่นทุกคืน ไม่เจออะไรแปลกๆ เหรอ” โปรดถาม น้องชาย หลังจากเขาเอารูปมาให้ พร้อมรูปขยายและใส่กรอบอย่างสวย “เจอสิ แต่ก็ชิน” “นายกลัวไหม” โปรดถามอย่างหวาดๆ “ทีแรกก็กลัวนะ แต่หลังๆ ก็ชิน” “นายเจออะไรบ้าง” เขาถามอย่างอยากรู้ “ก็มีทั้งกลิ่นหอมแปลกๆ เสียงแปลกๆ แล้วก็ฝันทุกคืน” “ฝันแบบไหน” “ฝันว่าตัวเองอยู่ที่นั้นเมื่อประมาณ 70-80 ปีก่อน ใส่ชุดโบราณ เห็นปู่ทวด เห็นปู่ณรินทร์ เห็นคนที่ เคยอยู่ที่นั้นมากมาย แล้วก็ เห็นแม่ค้าตัวน้อยๆ” เขาเอ่ย “แล้วทำไมนายฝันแบบนั้นทุกคืน” “อาจจะเป็นเพราะว่า ผมอาจจะเคยเป็นลูกหลานของบ้านนั้น มันเลยทำให้ผมรู้สึกผูกพันธ์กับที่นั่น” โปรดพยักหน้าเหมือนจะพยายามเข้าใจที่น้องพูด “ยายนั่นก็ชอบพูดอยู่คนเดียว” “ณรินทร์น่ะเหรอ พูดกับใคร” “สงสัยกับปู่ทวดเขาล่ะ” “แม่เคยเล่าให้ฟัง ผมหน้าเหมือนปู่คนหนึ่งของณรินทร์ เหมือนผมจะกลับชาติมาเกิดยังไงยังงั้นแร่ะ” เขาสรุปเอาแบบที่เข้าใจง่าย “มันจะมีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ” “ไม่รู้สิ รู้แต่ว่า ณรินทร์ เขาเห็นปู่ทวดเขา แล้วเขาก็คุยกับปู่ทวดอยู่ทุกวัน” โปรดรับทราบอย่างขนหัวลุก ปริมมองดูรูปขยายของเขากับณรินทร์ที่พี่ชายทำมาให้ เขากับณรินทร์แต่งตัวเหมือนกัน ใส่กางเกงยีนส์เสื้อยืดสีขาว ณรินทร์นั้งยิ้มอยู่ใต้ต้นปีป ดอกปีปร่วงเกลื่อนพื้น เขานั่งข้างๆ มองเธอด้วยสายตารักและอบอุ่น เขามองไปรอบห้องทำงานเหมือนจะหามุมวาง สุดท้ายเลยวางไว้บนตู้เอกสาร “พี่จะไปอีกไหมล่ะ” “ไม่เอาล่ะ พี่ไม่ได้เป็นลูกหลานเขา เกิดเขาไม่เอ็นดูล่ะแย่เลย แล้วนี่นายสวีทกับณรินทร์แบบนี้ แสดงว่ารักเขาแล้วล่ะสิ” “ผมกำลังทำตามแผนผมอยู่นะพี่” “แผนอะไรของนาย จริงจังหรือเปล่า” “ก็มันแน่อยู่แล้วล่ะ ยัยนั่น ต้องคร่ำครวญที่ต้องเสียคนอย่างผมไป” “เออ ให้มันจริง ถ้าคุณรินทร์เขาคร่ำครวญจริง ฉันจ่ายแกแสนนึงเลย” “พี่ต้องได้จ่ายแน่ๆ” “ฉันก็ไม่เชื่อหรอก เพย์บอยพระนครอย่างนาย” ชื่อที่เขาได้ยินจากณรินทร์เอ่ยว่าน้องชายตัวแสบ “เอ้ย ไม่ได้นะพี่ อย่ามาว่าผมแบบนั้น” “โอ้ จะบอกว่ากลับตัวกลับใจอย่างนั้นเหรอ” “เปล่า ให้เมียผมด่าคนเดียวก็พอ” โปรดถึงกับพูดไม่ออกกับคำพูดน้องชาย ใครกันนะที่มันหลงหัวปักหัวปำ โปรดคิดในใจ ยังไงเขาก็ไม่มีวันเสียเงินแสนอย่างแน่นอน ไตรภพมารายงานปริมเรื่องงานราชการช่วงนี้มีประมูลบ่อยขึ้น แล้วส่วนใหญ่ บริษัทแทนคุณก็ ประมูลไปได้หมด “ก็เป็นธรรมดาล่ะ ถึงรอบไตรมาตร รัฐบาลจะต้องตกเบิกงบประจำปีใหม่ งานที่คั่งค้างต้องรีบ สะสาง ไม่งั้นตั้งโปรเจคใหม่ไม่ได้” ปริมเอ่ยกับไตรภพ เมษนั่งกอดอกครุ่นคิด “นายไม่แปลกใจเหรอ ว่าทำไมพี่แทนคุณเขาเหมาประมูลหมด งานเล็กงานน้อย เขาจะทำทันเหรอ” “เขากำลังจะโต เขาก็ต้องสร้างผลงานอย่างนั้นแร่ะ” “แต่มันดูทะแม่งๆ นะ” “งานราชการยังไงมันก็มีผลประโยชน์ คนที่หวังผลประโยชน์ ยังไงก็อยากตระครุบทั้งนั้นแร่ะ” ปริมตอบ “นั่นไง ปรัศนัย นายก็ยังฉลาดเหมือนเดิมนะ” “ฉันไม่ได้มีเวลามาจับพวกฉ้อราชบังหลวง งานผมมีเยอะแยะ” ปริมย้อนเพื่อน “ฉันว่างานนี้นายอาจจะสนใจ” “งานอะไร” “งานซ่อมแซมบูรณะโบราณสถาน” “นั่นมันงานของกรมศิลป์นิ แล้วบริษัทของผม รับออกแบบก่อสร้าง อาคาร ไม่ได้รับงานบูรณะของเก่า” เขาตอบ “โบราณสถานที่อยุธยานะ” เมษหยั่งเชิง ปริมมองเขาเข้ม “นายคิดดูสิงานนี้นะ ถ้าได้มา ใช้เวลาเป็นปีๆ กว่าจะเสร็จ งบก็สูงลิบ ถ้านายได้ ก็อยู่อยุธยาอยู่แล้ว เผลอๆ คุณรินทร์อาจจะชอบก็ได้ คุยๆ ไปนางก็ชอบอนุรักษ์ไทยจะตาย” เมษพูดลอยๆ
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [