สะดุดรักคุณเมีย บทที่ 11 หน้า 2
สะดุดรักคุณเมีย

บทที่ 11 หน้า 2


ปริมจูงมือภรรยาตัวเล็กจนมาถึงหน้าห้องทำงานฝ้ายกำลังจดจ่อกับข่าวของชายหนุ่มที่ตอนนี้ดังเป็นพลุแตก

เพราะวันเดียวทั้งโพสทั้งเม้นท์ข่าวตัวเองได้ใหญ่โต คนทั้งเมืองสนใจ อยากรู้ และวิจารณ์กันอย่างสนุก

ฝ้ายเงยหน้ามองเจ้านายตัวเป็นๆ มายืนหน้าโต๊ะมือหนึ่งล้วงกระเป๋า

อีกมือกุมมือสาวเจ้าคนที่เป็นข่าว ยืนตาโตอยู่อยู่ตรงหน้าก็แทบกรี๊ด



ปริมมองหน้าเลขาสาวที่ทำอย่างกับถูกผีหลอก


“คุณฝ้ายงานที่ให้เตรียมไว้เสร็จหรือยังครับ”


“เรียบร้อยแล้วค่ะ อยู่บนโต๊ะนะคะ”


หน้าแตกตื่นของอีกฝ่ายทำเอาปริมเองก็ตกใจ


ฝ้ายพิจารณาโครงหน้าและรูปร่างสาวนางนี้คือบุคคลเดียวกับรูปที่อยู่บนตู้เอกสารของเจ้านายและที่เจ้านายกระหน่ำรูปลงอินตราแกรมอีก


เธอเหลือบมองโทรศัพย์บนโต๊ะที่ส่องอินตราแกรมเจ้านายอยู่ ปริมมองตามสายตา แล้วก็ขำอย่างขบขันกับท่าทีอีกฝ่าย พอเข้าใจว่าทำไมเธอตกใจ



“คุณเอก คุณฝ้าย นี่ ณรินทร์ ภรรยาผมนะครับ ถ้าวันไหนเธอมาที่นี่ก็พามาห้องผมได้เลย”



เขาแนะนำหญิงสาวให้ทั้งสองได้รู้จัก เอกราชยกมือไหว้ ฝ้ายยังตะลึงอยู่เลยยกมือไหว้ตาม
ณรินทร์รับไหว้หันมองหน้าปริม



“แล้วฉันต้องมาออฟฟิตคุณทำไมล่ะ”


ณรินทร์หันไปถามเขาอย่างแปลกใจ


ปริมโอบไหล่เพื่อพาหญิงสาวเข้าห้อง


“ก็เผื่อวันไหนคิดถึงผมไงจ๊ะ ก็มาหาได้ พามาออฟฟิตจะได้มาถูกไง อยู่แต่ในสวน ผมก็คิดถึงคุณเป็นเหมือนกันนะ”



พูดคุยกันกุ๊กกิ๊กน่ารัก ทำเอาฝ้ายค้างเป็นรูปปั้นหินกลางสนาม


“ภรร...ระ......ยา” ทวนคำหันมามองเอกราช ชี้ไม่ชี้มือตาม



เอกราชยักไหล่


“แล้วไง”



“คุณปริมแต่งงานตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?” เธอตั้งคำถามสติหลุด



“จะไปยุ่งเรื่องของนายทำไมล่ะ ถามตัวเองว่าจะแต่งงานเมื่อไหร่ดีกว่า” เอกราชย้อน



ฝ้ายดึงสติกลับมา พอรู้ว่าเขาตั้งคำถามเกี้ยวตัวเอง ทำท่าเอียงอายแล้วนั่งลงอย่างเรียบร้อย


แม้จะนึกเสียดายเจ้านายอย่างมากมาย แต่เธอออกเดทกับเอกราชแล้ว


จะมัวแต่พร่ำเพ้อถึงเจ้านายต่อไปแบบไม่มีหวัง ฝันลมๆ แล้งๆ มีหวังทางนี้ก็หลุดลอยไปอีก จะกลายเป็นสาวขึ้นคานเอาง่ายๆ



“ถ้ามีคนมาขอก็จะแต่งล่ะค่ะ” สาวเจ้ารีบตอบ


เอกราชยิ้มแล้วนั่งลงทำงาน


ณรินทร์มองไปรอบห้องทำงานสามี เห็นรูปคู่ที่ โปรดทำมาให้แล้วก็ยิ้ม


“ทำไมต้องเอารูปนี้มาไว้ที่ทำงานด้วยล่ะ”


“ก็เวลาที่คิดถึงคุณ จะได้มองดูไง”


“เวอร์จัง คิดถึงตอนก่อนยังไม่แต่งด้วยนะ คุณน่ะ มันแสบเสียเหลือเกิน”


“ตอนนั้นกับตอนนี้ไม่เหมือนกัน แล้วต่อไปนี้ก็จะไม่เหมือนเดิมด้วย”


เขาเอ่ยยิ้มๆ ณรินทร์ไม่เข้าใจความหมายเขานัก


ปริมหยิบเอกสารงานเดินเข้ามาใกล้หญิงสาว


“ไปหาคุณแม่กัน” เขาเอ่ยชวนหญิงสาวเกาะแขนเขาแล้วเดินออกไปด้วยกัน


 
ฝ้ายมองตามหลังปริมกับณรินทร์สายตาระห้อย หันมามองเอกราชที่นั่งทำหน้าหน้าเข้มก็ตัดอกตัดใจอย่างรวดเร็ว


 
“รินทร์ไม่ได้เอาผักมาฝากคุณแม่เลย เดี๋ยววันอาทิตย์รินทร์มาใหม่นะคะ”

ณรินทร์รีบออกตัวกับแม่สามี เพราะเธอมาแบบ ฉุกระหุกเลยไม่ได้เตรียมผักมาฝากแม่พลอยเหมือนทุกครั้ง



“ไม่เป็นไรหรอก รินทร์ก็มาหาแม่ทุกอาทิตย์อยู่แล้ว แล้วนี่ปริมพาไปไหนมา”


“ไปช็อปปิ้งครับคุณแม่”


“ช่วงนี้พี่โปรดคงเตรียมงานแต่งเลยไม่มีเวลาเจอกันเลย” แม่บอกชายหนุ่ม


งานแต่งของโปรดที่จะจัดในเดือนธันวาคม มีเวลา 4-5 เดือน

ชายหนุ่มต้องเตรียมงานล่วงหน้า จ้างออแกไนซ์ ออกแบบสถานที่ พร้อมทั้งจองโรงแรมจัดเลี้ยง


“เห็นไอซ์บอกว่าชอบบ้านพี่รินทร์ อยากไปขอจัดที่บ้านรินทร์ในช่วงงานรดน้ำสังห์ อยากใส่ชุดไทยสวยๆ เจ้าบ่าวล่องเรือขันหมากมาสู่ขอ” แม่พลอยบอก


“แต่เห็นโปรดเกรงใจรินทร์ เลยยังไม่ได้ตกลงกัน”


รินทร์สบตาปริม


“ไม่เห็นต้องเกรงใจเลยค่ะ น้องไอซ์เห็นบอกว่าบ้านอยู่ต่างจังหวัด

ตอนไปถ่ายพรีเวดดิ้งก็ชอบบ้านเรือนไทยมาก รินทร์ยินดีมากนะคะถ้าจะไปจัดที่บ้าน

เพราะบ้านก็ไม่ได้มีอะไรวุ่นวาย ลานริมน้ำก็จัดบุฟเฟ่เหมือนตอนงานรินทร์ได้สบาย”


“เดี๋ยวแม่จะบอกโปรดอีกทีนะ เผื่อเขาเปลี่ยนใจ”


“แล้วจะคิดค่าเช่าสถานที่ด้วยไหมจ๊ะ” ปริมถามภรรยา


แม่พลอยแอบมองกิริยาลูกชายที่มีต่อณรินทร์แล้วอมยิ้ม


“ถ้าคุณเป็นคนจ่ายฉันก็จะคิด แต่ถ้าคุณโปรดจะจ่ายฉันไม่คิด” ณรินทร์ตอบ


“อ้าว ไง งกกับผมคนเดียว”


“ก็อยากคิด เพราะคุณน่ะ ต้องเอาให้หนักๆ ให้หลาบให้จำ ทำอะไรไม่ดีต้องสั่งสอนให้เข็ด
หลาบ”


“โอวว หายงอนเถอะนะ ถ้าเรื่องไหนไม่ดีก็จะปรับปรุงตัว เรื่องไหนดีก็จะดียิ่งขึ้นไปอีก สัญญาเลยนะ”


“อย่าเลย พวกที่ชอบสัญญามักจะมีอะไรภายใน 3 วัน 7 วัน”


“ทำไมแช่งกันแบบนั้นล่ะจ๊ะเมียจ๋า” ปริมออดอ้อนณรินทร์ จนแม่พลอยเขินแทน เลยแกล้งกระแอม


“อะแฮ้ม....ก็ดีนิจ๊ะ แม่ว่านะ สองคนนี้ก็แต่งงานกันมานานแล้ว ก็รีบๆ มีหลานให้แม่ก่อนเลยนะ” นางรีบโยงเรื่อง


“แม่ไม่ต้องห่วงหรอกครับเรื่องนั้น ผมแข็งแรง แม่จะเอากี่คนก็บอกมาเลยครับ”


“เพี้ยะ!!!” ณรินทร์ตีแขนปรามสามี หน้าแดงซ่านที่เขาช่างพูดเสียนี่กระไร


แม่พลอยหัวเราะ อยากเล่าให้พ่อฟังนัก ยามนี้ลูกชายของนางเปลี่ยนไปขนาดไหน

ออเซาะซอเลาะกับณรินทร์ ผิดแผกจากแต่เริ่มเดิมทีเสียยิ่ง

เอาซะคนเป็นแม่ปรับตัวไม่ทัน แต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีมาก อย่างน้อยนางคงได้อุ้มหลานเร็ววัน


หลังจากณรินทร์กับปริมไปกลับไปแล้วแม่พลอยก็โทรรายงานสามีทันที


กับท่าทีของลูกชายที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เขาดูอ่อนหวาน


อ่อนโยนกับณรินทร์ ไม่ได้มีท่าทีรังเกียจเหมือนแต่ก่อนสักนิดเดียว พ่อรับรู้อย่างยินดี

 



Create Date : 16 พฤษภาคม 2562
Last Update : 16 สิงหาคม 2562 7:07:49 น.
Counter : 600 Pageviews.

0 comments
๏ ... มุขลูกเล่น ... ๏ นกโก๊ก
(21 มี.ค. 2567 13:19:48 น.)
เวลาที่หายไป - บทที่ 22 ดอยสะเก็ด
(20 มี.ค. 2567 14:40:13 น.)
๏ ... รักลูก เลี้ยงหลาน ... ๏ นกโก๊ก
(20 มี.ค. 2567 20:54:32 น.)
Oh!! my sassy boss ตอนที่ 20 หน้า 1 unitan
(16 มี.ค. 2567 07:13:25 น.)
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Unitan.BlogGang.com

unitan
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]

บทความทั้งหมด