สะดุดรักคุณเมีย บทที่ 8 หน้า 2 สะดุดรักคุณเมีย บทที่ 8 หน้า 2 หลังอาหารเย็น ณรินทร์นั่งย่อยอาหารอยู่ระเบียงคนเดียว "ปู่ทวดคะ" เธอเริ่มเรียกหาญาติผู้ใหญ่ "ว่าไง" เสียงทุ้มๆ เย็นๆ ดัง แว่ว มา "ทำไมทรายร้องไห้คะ" "ปู่ไม่รู้" "จะไม่รู้ได้ยังไงตาแก่" เสียงย่าทวดแทรกมา ณรินทร์นิ่งฟัง "มีอะไรเหรอคะย่าทวด" "ก็บ้านโน้นสิ มันเล่นของ สงสัยจะเรียก บรรพบุรุษ ก็นังทรายเป็นลูกหลานบ้านโน้น สงสัยเขาจะเรียกคืน" "เรียกแบบไหน" "มันเป็นมนต์ดำ" "แล้วเราจะทำยังไงคะ" "มันเป็นเวรกรรมของเขา" "เราช่วยเขาไม่ได้เหรอคะย่าทวด" "สุดแต่เวรแต่กรรม พวกนี้บาปหนา ใช้มนต์ดำ สุดท้ายมันจะย้อนไปหาพวกมันเอง เจ้าต้องห้อยปู่ชีปะขาวไว้ตลอดด้วยนะรินทร์" "ค่ะ" "ทรายเป็นลูกหลานบ้านโน้น ย่าทวดก็เคยเตือนเจ้าแล้วว่าอย่ารับมาไว้ในเรือน" "มันคงเป็นเวรกรรมที่เราต้องช่วยเขาค่ะ" เหลนตอบ "มันจะนำความเดือดร้อนมาให้เรา" "ย่าทวดเล่าเรื่องเมื่อก่อนให้รินทร์ฟังด้วยสิคะ" เสียงปู่ทวดเงียบหายไป "เมื่อก่อนลูกสาวบ้านโน้น เขาอยากแต่งงานกับปู่ทวดเจ้า พอไม่สมหวัง ลูกหลานเขาเองก็พยายามจับเจ้าปริม พอรู้ว่าเจ้าปริมไม่มีใจให้ ก็คิดจะเล่นของ เจ้าปริมเลยหนีไปนอนวัด" "มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอคะ" "สร้อยปู่ชีปะขาวที่เจ้าสวม เจ้าปริมเป็นคนขอมาจากหลวงปู่ที่วัด" ณรินทร์จับจี้ทรงกลมภายในบรรจุเครื่องรางเอาไว้ "ลูกสาวบ้านโน้นมันใจร้าย พายเรือมาชนแม่ค้าขนมหวาน จนลูกสาวเขาตกน้ำตาย" จู่ๆ ณรินทร์ก็ตัวหนาวสั่นขึ้นมาทันที "พอเขาตาย พวกมันพยายามหาศพเพื่อเอาไปทำพิธี แต่เจ้าปริมมันตามหาทุกวัน จนไปเจอลอยติดที่ท่าวัดท้ายคุ้งโน้น" น้ำตาณรินทร์ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัวกับเรื่องที่เธอได้รับรู้ "เขาจะทำพิธีอะไรคะย่าทวด" "สะกดวิญญาณไม่ให้ไปผุดไปเกิด" "ทรายเป็นลูกเมียน้อย โดนกลั่นแกล้งมาตลอด เจ้าปริมเอ็นดู พูดจาด้วย นังลูกเมียหลวง ก็ตบตีปางตาย ขังไว้ในเรือน จนอดข้าวตายในเรือน ตอนแรกจับวิญญาณถ่วงหม้อ นี่มันก็หลายปี จนมนต์ปิดปากหม้อคลาย ทรายเลยมาที่ท่าน้ำบ้านเรา" "ย่าทวด เรื่องแบบนี้สมัยก่อนมีจริงๆ เหรอคะ" "มีสิ ถามปู่ทวดแกก็ได้ เมื่อก่อนยังไปหลงแม่สาวบ้านโน้น จนแทบจะคลานหมอบกราบมาขอเป็นเมียน้อยเลย" "โอ๊ะ โอวว แม่แก้ว เรื่องนั้นมันไม่จริง แม่อย่าได้ถือโทษโกรธใครเลย" "ไม่ต้องมาออกตัวรับแทน ผู้ชายมันก็แบบนี้ทุกคน หลงผู้หญิงสวยๆ" "แม่จ๋า อย่าโกรธเคืองเลยนะ มันไม่สวย" เสียงบรรพบุรุษเริ่มแง่งอนกัน "ย่าทวดคะ แล้วลูกแม่ค้าขนมหวาน เป็นใครคะ" "แม่หนูนวล เจ้าปริมมันเอ็นดูมาก หน้าตาน่ารักน่าชัง ขยันขันแข็ง ช่วยแม่ค้าขายตั้งแต่เด็ก กำพร้าพ่อ เจ้าปริมเป็นลูกค้าประจำ" หญิงสาวนิ่งคิดอย่างสงสัย แม่ก็เคยเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง เพียงแต่ขาดรายละเอียดไปบางช่วงบางตอน เพราะแม่เองก็ไม่ได้อยู่ในช่วงเวลานั้น ได้ยินได้ฟังเล่าต่อกันมา "แล้วมนต์ดำที่ว่า มีทางแก้ไหมคะ" "มนต์ดำที่ว่ามันต้องใช้ของต่ำลบล้าง พวกวิชามารคุณไสย์ ต่างก็เสื่อมเพราะผ้าถุงสตรี" "ย่าทวดคะ ให้ทรายอยู่ที่นี่ต่อเถอะนะคะ" "มันเป็นเวรกรรมของทราย เราไม่อาจรู้ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น" ปริมย่องมาข้างหลัง เขาเห็นหญิงสาวนั่งพูดอยู่คนเดียว เมื่อก่อนเขาเคยขนหัวลุก แต่ตอนนี้ดูเป็นปกติไปแล้ว เขาเข้ามาโอบกอดเธอไว้ "คุยกับใครอยู่ ไปนอนเถอะดึกแล้ว" "แหม่ ผัวเจ้านิ ช่างออดอ้อนเก่งเสียเหลือเกิน" "ย่าทวดก็" "ย่าทวดเหรอ" ชายหนุ่มมองหน้าณรินทร์ "นี่คุณอย่าหลอกให้ผมกลัวนะ" หญิงสาวไม่ตอบโต้ "โอ๊ย" ชายหนุ่มร้องเมื่อมีของแข็ง โขกที่หัว ซึ่งก็เป็นฝีมือของปู่ทวดที่ใช้ไม้เท้าเขกหัวเขา หญิงสาวแอบขำ ลุกขึ้น "ไปนอนดีกว่า" ปริมแลซ้าย แลขวา อย่างระแวง แล้วรีบตามณรินทร์เข้าห้องไป
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [