สงครามเชื้อมรณะ บทที่ 10 หน้า 4 แมงมุมกลับมากรุงเทพแต่แวะไปหาโทนิคก่อน “ทำไมแกมาซะเต็มยศเลยวะ แบบนี้คนไม่มองเหรอ” โทนิคตกใจที่เจอ แมงมุมใส่ชุด PPE ออกมาข้างนอก เขาเองก็พยายามยืนห่างโทนิคกว่าเดิม “แล้วนี่คุณอิงไม่มาด้วยเหรอ” แมงมุมไม่ตอบยื่นซองเอกสารและแผ่นรายงานผลการตรวจห้องแล็บให้เขา “ยาตัวใหม่ที่ลองได้ผลดีนะ การตอบสนองใน 1 อาทิตย์ดีมาก เชื้อเกือบติดลบ” “เป็นไปอย่างที่คิดเลย” โทนิคเปิดซองเอกสารออกดู “นายอยากได้คนทดลองยาไม่ใช่เหรอ” เขาถาม “ใช่ นายจะลองให้เหรอ” โทนิคสงสัย เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ถ้าอิงดาวคิดอยากจะลองยา เธอจะยอมลงทุนป่วยเองอย่างนั้นเหรอ “อิง หรือไม่ก็เจ้าหน้าที่แล็บ ก้อง” เขาตอบเบาๆ “ห๊า!!!” โทนิคช็อคไปครู่ แต่ดีที่ห้องส่วนตัวมีกันแค่สองคน เขานิ่งเงียบอยู่ใหญ่ “ผมไม่คิดว่าคุณอิงจะติด” “เขาจะตั้งใจติดเองหรือเปล่าผมไม่รู้ แต่ถ้าคิดอยากลองยาจากคุณผมคิดว่าเขาคงวางแผนไว้” “แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน” “ตอนนี้เขาไปกักตัวต่างจังหวัด” “ห๊า!!” โทนคช็อครอบ 2 มองอีกฝ่ายอย่างสงสัย “ทำไมต้องทำเสียงตกใจขนาดนั้น” “คุณรู้ไหมว่าเขาไปไหน” “ไม่รู้” “พวกคุณมีแผนอะไรกัน 2 คน” “ไม่มี” แมงมุมตอบ “ทำไมต้องแผน คุณอิงติดเชื้อทั้งคน ทุกคนต่างก็เป็นห่วง ผมต้องอยู่ห่างเขา ใจจะขาดอยู่แล้ว” แมงมุมโผลงออกมา “มีอะไร ใจจะขาด แล้วหน้าแบบนี้คืออะไร?” โทนิคแทบจะระเบิดหัวเราะกับท่าทีของแมงมุมที่หลุดออกมาอย่างไม่รู้ตัว “หน้าอะไร” เขาย้อน เขาใส่ทั้งแมส และชุด PPE ทำไมโทนิคถึงมองเห็นสีหน้าเขาได้ “ทำไมคุณอิงไม่ไปโรงพยาบาล แล้วมีอะไร แกคิดอะไรกับคุณอิง ข้ามศพพวกผมไปก่อนนะ” ท่าทางโทนิคเปลี่ยนไป “ก็เอาสิ หากพวกคุณสู้ผมได้ แต่ขอบอกไว้ก่อนนะ ว่าไม่มีทางชนะหรอก ปรึกษาเมียพวกคุณมาก่อนก็แล้วกัน” ท่าทางแมงมุมเอาจริง จนโทนิคแอบขำ เขาไม่เคยเห็นแมงมุมดูจริงจังขนาดนี้เลย นอกจากเรื่องงาน ก็เห็นจะเป็น เรื่องอิงดาวนี่ล่ะมั้ง ถ้าจะว่าไป โทนิครู้จักแมงมุมมานานนับ 10 ปี ตอนที่คบหากับณิตา เขาก็ดูไม่ได้ห่วงหวงอะไรมากมายขนาดนี้ “แล้วคุณน่ะ เป็นพวกเสี่ยงด้วยหรือเปล่าวะ” “เออ” “ไอ้บ้า ยังจะออกมาข้างนอกอีก” โทนิคขำอีกฝ่าย “ผมจะติดต่ออิงดาวก็แล้วกันหากว่าเขาจะยอมเป็นหนูทดลองให้ผมหรือเปล่า ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าเขากำลังคิดทำอะไรอยู่ เพราะ Top ไม่ได้แจ้งมา” โทนิคตอบ “งานที่ห้องแล็บยังทำเหมือนอาจจะล่าช้าไปบ้าง เพราะจำกัดคนทำงาน” แมงมุมบอกเขา “ตอนนี้ห้องแล็บโดนกักตัวทุกคน แต่งานยังทำอยู่ งานเราจะหยุดไม่ได้” เขาบอกโทนิค โทนิคพยักหน้ารับทราบ แมงมุมกลับมาแล็บ ตอนบ่าย ดูลูกน้องต่างทำงานกันอย่างหงอยๆ พูดคุยกันบ้างเบาๆ พอใกล้เวลาเลิกงานทุกคนเก็บของทำความสะอาดแล็บก่อนเลิกงาน ชุด PPE ถูกถอดเข้าตู้ฆ่าเชื้อและอบอัตโนมัติ เมื่อทั้ง 4 คนทยอยออกจากแล็บไปกันหมดแล้ว ต่างพูดคุยเรื่องอาหารเย็นนี้ จะหาอะไรกินกันดี แต่ท่านอธิการได้แจ้งให้หน่วยห้องอาหารทำกับข้าวไว้ให้ทีมห้องแล็บก่อนกลับบ้านทุกวันเรียบร้อยแล้ว แมงมุมออกจากห้องแล็บ เขาตัดสินใจกลับคอนโด เพื่อไปพ่นแอลกอฮอล์อีกครั้ง แต่ที่จริงเขาคิดถึงอิงดาว ชายหนุ่มเดินออกจากหน่วย สวมแมสและ Face shield สวมถุงมือ เขาเดินช้าๆ ออกมาที่ถนน ผู้คนค่อนข้างบางตา สวมแมสปิดหน้าปิดตาเดินห่างกัน บนรถเมลล์ รถไฟฟ้า ต้องกำหนดจุดให้คนยืน เก้าอี้ถูกกากบาทห้ามนั่ง เว้นช่องว่างไว้ ผู้คนยืนห่างๆ กันปะปราย มองไปทางไหนมันดูเงียบเหงาเหมือนไม่ใช่เมืองหลวงสักเท่าไหร่ เมื่อมาถึงปากซอยปกติจะมีรถรามากมายวิ่งเข้าออกรวมทั้งวินมอเตอร์ไซส์ที่วิ่งรับคน แต่ตอนนี้มันเริ่มดูร้าง แทบจะไม่มีคนสัญจร ร้านอาหารปิด ร้านเสริมสวยปิด ร้านซักรีดปิด ร้านสปาปิด รถเข็นขายอาหารแทบจะไม่มี มีคนเดินบ้างเล็กน้อย ต่างก้มหน้าก้มตาเดินกันอย่างระวัง ไม่มีภาพเด็กเล็กวิ่งเล่นหลังเลิกเรียนเหมือนก่อน แมงมุมยืนมองทางเข้าซอยอย่างสงบ มีเพียงร้านสะดวกซื้อด้านซ้ายมือที่ยังเปิดขาย ทุกอย่างดูอ้างว้างราวเมืองร้าง หมาแมวที่เคยสัญจรยังวิ่งมองหาหางไม่เจอ มีเพียงเศษถุงพลาสติกที่ปลิวไปตามลมเงียบๆ พอถึงมาที่คอนโดเองก็เงียบ ด้านล้างปกติยังมีแม่บ้านและพนักงานคอนโดที่คอยทำกิจกรรม ตอนนี้มีเพียง รปภ ที่ยืนเช็คอุณหภูมิ ก่อนจะให้คนเข้าภายในอาคาร พอมาถึงห้องยิ่งเงียบมากกว่าด้านนอก ที่เคยมีเสียงของอิงดาว ที่เคยมีรอยยิ้มของอิงดาว ภาพเธอเดินไปเดินมาในห้องมันค่อยๆ เลือนหายไป แต่ยังชัดเจนในใจเขา
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [