เอม 37 เดือน

ไม่ได้บันทึกเรื่องราวของลูกสาวนานมาก
จบอยู่ที่ตอนเธอสามขวบ
นึกอยู่ว่าจะเขียนต่อดีไหม เพราะเดี๋ยวนี้พอเด็กเริ่มโต
ยัยแม่ก็ขี้เกียจบันทึกโน่นนี่
ทั้งๆที่ยังมีอะไรแปลกใหม่ให้น่าจดจำอยู่เรื่อยๆ

ว่าจะหยุดเล่าตั้งแต่สองขวบ แต่ก็ยังยื้อเขียนต่อมาได้อีกปีนึง
นึกไปนึกมาลองอีกซักครั้งเถอะน่า
ว่าแล้วก็บรรเลงเหตุการณ์ย้อนหลัง
(ปัจจุบัน ณ วันที่เขียนเจ้าเอมสามขวบกะห้าเดือนแล้วค่ะ)

เอม 3 ขวบ 1 เดือน ทำตัวน่ารักขึ้นมาก
เริ่มพูดจารู้เรื่องมีเหตุผล บอกห้ามอะไรก็เชื่อฟัง
ไม่ค่อยดื้อเหมือนแต่ก่อน ถ้าเราพูดจากับเธออย่างเด็กโต
เธอก็รับฟัง และดูเหมือนจะพยายามเข้าใจ
แต่ก็ยังมีดื้ออยู่บ้างเป็นครั้งคราว

รู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น
จากเด็กน้อยที่ดื้อแสนดื้อช่วงย่างเข้าสองขวบ
มาจนดื้ออย่างสม่ำเสมอช่วงสองขวบเป็นต้นมา
เริ่มทำตัวดีขึ้นบ้างช่วงใกล้ๆสามขวบ
พอถึงสามขวบกว่าแล้ว ทำตัวดีขึ้นเยอะเลย

(คุณแม่ๆที่ต้องรบกะลูกวัยสองขวบ
สบายใจได้เลยนะคะ อีกไม่นานจะเลี้ยงง่ายขึ้นค่ะ)






สาวน้อยช่วยเหลือตัวเองได้ดีขึ้นด้วย
ใส่และถอดถุงเท้ารองเท้าได้เองโดยไม่ต้องเตือนหลายรอบ
จริงๆก็ใส่และถอดเองได้มาก่อนหน้านี้หลายเดือนแล้ว
แต่ช่วงนั้นบางทีเจ้าเล่ห์ทำเป็นใส่เองไม่ได้
ต้องให้ช่วยหรือนึกไม่อยากทำ ก็ไม่ทำ

ตอนนี้มาถึงบ้านปุ๊บ บอกให้เอมถอดเสื้อหนาว
ถอดรองเท้า เธอก็ทำเองได้
(ยังต้องคอยบอกอยู่ ยกเว้นเวลามีอะไรล่อใจ
เช่นบอกไว้ก่อนเข้าบ้านว่าซื้อของมาให้
วันนั้นหล่ะไม่ต้องเตือน
เข้าบ้านปุ๊บถอดทุกอย่างได้เองโดยอัตโนมัติ)

แต่รองเท้าที่เอมใส่และถอดได้เอง
เป็นแบบง่ายๆนะคะ ที่มีที่ติด scratch
เอามาประกบกันแล้วแปะได้เลย
ไม่ใช่แบบที่ต้องสอดรูหรือผูกเชือกยุ่งยาก
เสื้อผ้าก็เริ่มติดกระดุมได้บ้างแต่ยังไม่คล่อง





ภาษาฝรั่งเศสดีขึ้นตามวัย สามารถพูดอะไรเป็นเรื่องเป็นราว
รู้จักศัพท์มากมาย แม้บางคำที่เราคาดไม่ถึง
เช่นเธอบอกว่า "J’ai le chagrin."
พูดแบบรู้ความหมายด้วยนะ ไม่ใช่สักแต่ว่าจำมาพูด
ซึ่งคำนี้ไม่ใช่คำที่เราใช้พูดบ่อยๆในชีวิตประจำวัน
แปลเหมือนภาษาอังกฤษว่า grief หรือ sorrow
ดิฉันว่าปกติอย่างเราๆน่าจะบอกว่า
ฉันไม่แฮปปี้อะไรอย่างเงี้ยมากกว่า แต่นี่เธอใช้ศัพท์หรูฮ่ะ
ไม่รู้จำมาจากนิทานที่ครูเล่าหรือเปล่า

เดือนนี้ดิฉันมีโอกาสไปรับส่งเอมที่โรงเรียนบ้าง
คุยกะครู 2-3 คนที่ดูแลเอม ไม่ว่าครูประจำชั้น
ครูผู้ช่วยหรือครูที่ดูแลที่เนิร์สตอนเย็น
ครูบอกว่าเป็นเด็กไม่มีปัญหา กินอิ่มนอนหลับ
เป็นเด็กดีด้วย ได้ยินแล้วก็เบาใจที่ไม่สร้างปัญหาให้ครู

ช่วงวันหยุดอีสเตอร์ โรงเรียนหยุด 2 อาทิตย์
ฝากเอมไว้บ้านคุณย่ากะบ้านพี่เลี้ยง
แต่มีอยู่อาทิตย์นึงที่พี่เลี้ยงก็หยุดเหมือนกัน
เลยเอาเอมไปฝากไว้เนิร์สของรร.แห่งนึงแถวบ้าน
ที่เค้าเปิดรับเด็กโตหน่อยช่วงปิดเทอม
ประมาณสองขวบเยอะๆ แล้วไม่มีเบบี๋
เป็นเหมือนศูนย์สันทนาการ เพื่อพัฒนาการของเด็กวัยเติบโต
(ภาษาฝรั่งเศสเรียกว่า Centre aéré)





วันแรกที่ดิฉันว่างไปรับ ก็รีบไปถามไถ่คุณครู 2 ท่านที่นี่
ครูบอกว่าไม่มีปัญหา เป็นเด็กดี เข้ากะเพื่อนๆได้ทุกเพศทุกวัย
ครูเล่าว่าตอนแรกยังแปลกใจเลย เพราะเอมไม่เคยมาที่นี่
คิดว่าจะกลัวแปลกที่แปลกทาง เพราะสถานที่ก็ใหม่
เพื่อนก็ใหม่ แต่นี่ไม่กลัวเลย คุยเล่นได้กับทุกคน
อยู่มาอาทิตย์นึง สบายมาก

คุยกันกะสามีรู้สึกชอบที่นี่ เพราะมีเด็กรุ่นเดียวกันและโตกว่า
ปิดเทอมคราวหน้า จะเอามาฝากที่นี่อีก
ในขณะที่บ้านพี่เลี้ยงตอนนี้มีเบบี๋หลายคน
(เด็กประมาณ 8-9 เดือน)
มีเพื่อนรุ่นเดียวกันกับเอมอีกแค่ 2 คน
ซึ่งก็ไม่ได้มาทุกวัน กลัวลูกจะเบื่อซะก่อนหน่ะสิคะ