ตอนที่ 30 แม้จะเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง แต่นักเรียนของแต่ละหอยังคงพูดคุยกันอยู่ที่ห้องโถงรวมของหออย่างสนุกสนาน กลุ่มของแฮร์รี่เองก็รวมอยู่ในนั้น เขามองออโรร่าที่ฝืนพูดคุยกับเพื่อนคนอื่น ๆ อย่างเห็นใจ ส่วนรอนกับเฮอร์ไมโอนี่เองก็คอยส่งสายตามาเหมือนจะถามว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอไร แต่ก็รอจนแน่ใจว่าเหลือเพียงพวกเขาทั้ง 4 คนแล้วจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้กับรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ฟัง เดี๋ยวนะ ขอชั้นทำความเข้าใจกับเรื่องนี้หน่อยนะ เฮอร์ไมโอนี่แทรก ออโรร่าไม่ใช่ลูกของคุณและคุณนายเดมมิ่ง แล้วแม่ของออโรร่าก็เป็นมักเกิ้ลใช่มั้ย แฮร์รี่พยักหน้า อีกอย่าง พ่อกับแม่ของออโรร่าก็เป็นนักเรียนที่ฮอกวอตส์นี่ด้วย ออโรร่าพยักหน้า ถ้างั้น...เราลองดูตรงนี้ เฮอร์ไมโอนี่แนะ แม่ของออโรร่าเป็นมักเกิ้ล นั่นก็หมายความว่า แม่ของออโรร่าจะอยู่ที่บ้านกริฟฟินดอร์ เรเวนคลอหรือฮัฟเฟิลพัฟเท่านั้น เท่านั้นเหรอเฮอร์ไมโอนี่ แค่นี้ก็ไม่ใช่น้อย ๆ แล้วนะ ตั้ง 3 บ้านแน่ะ รอนค้าน มันก็จริง แต่จะมีสักกี่คนกันล่ะที่เป็นมักเกิ้ล...จริงมั้ย มันก็จริงนะ แฮร์รี่เห็นด้วย แต่เราจะรู้ได้ยังไงว่าใครเป็นพ่อแม่ของออโรร่ากัน แฮร์รี่ถาม เฮอร์ไมโอนี่ย่นจมูก อันนี้ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน อ้าว!! แฮร์รี่กับรอนอุทานออกมาพร้อมกัน แล้วมันจะได้ผลมั้ยเนี่ย รอนร้อง ออโรร่า แล้วเธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพ่อแม่ของเธอเลยเหรอ รอนหันไปถาม ออโรร่าส่ายหน้า ตอนนั้นชั้นกำลังโกรธ และก็เสียใจน่ะ ก็เลยไม่ได้ถามอะไร เธอบอกเสียงเครือ เฮอร์ไมโอนี่กอดเพื่อนอย่างปลอบใจ เอาเถอะ อย่างน้อยเราก็โชคดีนะที่เรารู้ว่าพ่อกับแม่ของออโรร่าเป็นนักเรียนเก่าของที่นี่ ต้องมีใครบางคนรู้จักพวกเขาบ้างล่ะน่า รอนบอก แฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าเห็นด้วย เราต้องสืบหาพวกเขาเจอแน่ ๆ ออโรร่า เฮอร์ไมโอนี่บอกเพื่อนสาวที่ปาดน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความเสียใจ แต่ฉันไม่อยากรู้ว่าพวกเขาเป็นใครนี่ ออโรร่าค้าน ไม่อยากเจอ...ไม่อยากเห็น แต่ถ้าเรารู้ว่าพวกเขาเป็นใคร อย่างน้อยเธอก็จะได้คำตอบว่าทำไมพวกเขาถึงได้เอาเธอไปฝากไว้กับครอบครัวเดมมิ่งนะ เฮอร์ไมโอนี่พยายามให้เหตุผล ออโรร่าหันมาซบไหล่เพื่อนแล้วสะอื้นออกมาเบา ๆ รอนหันมากระซิบกับแฮร์รี่ นายยังจำเรื่องที่พวกเราเคยคุยกันเล่น ๆ เรื่องที่ว่าออโรร่าไม่ใช่สควิปเหมือนคนอื่นในครอบครัวได้มั้ย ให้ตายเหอะ...ไม่อยากเชื่อเลยว่ามันเป็นเรื่องจริง!!! ********************************************** เพราะเมื่อคืนกว่าจะข่มตาหลับลงได้ก็เกือบรุ่งสาง วันนี้ออโรร่าจึงตื่นสายกว่าปกติ เธอจึงให้คนอื่นล่วงหน้าไปก่อน โดยที่แฮร์รี่รับอาสาถือของไปให้ กว่าที่เธอจะแต่งตัวเสร็จก็เหลือเวลาอีกเพียงไม่ถึง 5 นาทีก็จะได้เวลาเข้าเรียนในวิชาแรก (ซึ่งถ้าเธอจำตารางเรียนไม่ผิดก็จะเป็นของ ศ.มักกอนนากัล) เธอจึงรีบสาวเท้าเดินให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ ว้าย!! ออโรร่าร้องลั่นด้วยความตกใจเมื่อจู่ก็โดนสาดด้วยน้ำจนเปียกไปหมด อุ๊ย...ตายแล้ว!! เสียงหนึ่งอุทานออกมาด้วยความตกใจไม่แพ้กัน ออโรร่าหันไปมองเจ้าของเสียงอย่างไม่พอใจแล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นร่างโปร่งใสของเด็กสาวคนหนึ่ง (ที่รีบเอาถังน้ำใบใหญ่ซ่อนไว้ข้างหลัง) ลอยอยู่ไม่ห่างนัก เด็กสาวคนนั้นมองเธออย่างไม่สบายใจ ขอโทษนะ ชั้นไม่ได้ตั้งใจน่ะ เธอเสียงอ่อย ออโรร่าขมวดคิ้ว ไม่ได้ตั้งใจ? ทั้งที่เธอสาดน้ำเข้าใส่ชั้นเต็ม ๆ นี่นะ ออโรร่าเสียงห้วน ก็...ก็...ชั้นนึกว่าเธอเป็นเด็กพวกนั้นนี่ พวกไหน พวกที่ชอบแกล้งชั้นน่ะ เด็กสาวบอกเสียงเครือ พวกนั้นชอบเข้ามาล้อชั้น บางทีก็ชอบเสกคาถาใส่ชั้น ใครกันที่ทำอย่างนั้น ส่วนมากจะเป็นพวกสลิธีรินน่ะ เธอเอียงคอมองออโรร่าอย่างแปลกใจ ว่าแต่เธอน่ะมาทำอะไรที่นี่ เธอไม่มาหาชั้นเสียนานชั้นก็นึกว่าเธอเรียนจบไปแล้วซะอีก ออโรร่างง พูดอะไรของเธอน่ะ ชั้นเพิ่งเรียนอยู่ปี 6 เองนะแล้วชั้นก็ไม่เคยเจอเธอมาก่อนด้วย!!! ปี 6 ทวนคำอย่างงง ๆ แล้วเพ่งมองเสื้อคลุมของอีกฝ่าย เอ๊ะ...กริฟฟินดอร์เหรอ งั้นเธอก็... เด็กสาวนิ่งไป ขอโทษนะ ชั้นคงจำคนผิดน่ะ ว่าแต่เธอชื่ออะไรล่ะ ออโรร่า เดมมิ่ง ออโรร่า เดิมมิ่ง? ออโรร่า...ออโรร่า...อ๋อ...งั้นเธอล่ะสิที่เป็นแฟนของแฮร์รี่ เธอรู้จักแฮร์รี่ด้วยเหรอ รู้จักสิ เอ๊ะ... เด็กสาวอุทานออกมาเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า มีคนมา แล้วก็หายวับไปทันที นี่...เดี๋ยวสิ!!! ออโรร่าร้องออกมาด้วยความโกรธเมื่อเห็นอีกฝ่ายทิ้งเธอไปดื้อ ๆ กลับมานี่เดี๋ยวนี้นะ!!!" ********************************************** ภายในห้องเรียนวิชาแปลงร่างทุกคนต่างพากันเงียบกริบเมื่อออโรร่าโผล่เข้าไปในสภาพเปียกปอน ก่อนจะมีเสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากกลุ่มสลิธีริน เกิดอะไรขึ้นกับเธอน่ะมิสเดมมิ่ง ทำไมถึงเปียกขนาดนั้น ศ.มักกอนนากัลถามทันทีที่ตั้งสติได้ ขอโทษค่ะอาจารย์ พอดีเกิดอุบัติเหตุขึ้นนิดหน่อยน่ะค่ะ อุบัติเหตุ? แล้วทำไมเธอไม่จัดการตัวเองให้เรียบร้องก่อนที่จะเข้าเรียน คือ...หนูเห็นว่ามันสายมากแล้ว... แล้วไม้กายสิทธิ์ของเธอหายไปไหนมิสเดมมิ่ง ทำไมไม่ใช้ให้เป็นประโยชน์ ศ.มักกอนนากัลถามเสียงขุ่น แฮร์รี่รีบยกมือขึ้น มีอะไรพอตเตอร์ เอ่อ...คือ...ไม้กายสิทธิ์อยู่ที่ผมครับอาจารย์ อะไรนะ!!! คือ...ผมเห็นว่ามันสายแล้วก็เลยถือของของออโรร่ามาก่อน... แฮร์รี่อธิบานเสียงอ่อยเมื่อเห็นสีหน้า ศ.มักกอนนากัลที่เครียดขึ้นทุกที ดี...ดีมาก!!! ศ.มักกอนนากัลเสียงสั่นด้วยความโกรธ ทำเอาทุกคนต่างพากันตัวแข็งทื่อ ชั้นประทับใจในความเป็นสุภาพบุรุษของเธอนะพอตเตอร์ แต่ไม้กายสิทธิ์น่ะเป็นสิ่งที่พวกเธอต้องถือแทนกันด้วยหรือ แฮร์รี่เสียววูบเมื่อเห็นสายตาของ ศ.มักกอนนากัล แม้จะไม่มีกฎออกมา แต่เธอก็อยู่ที่นี่มาตั้งหลายปีแล้ว เธอควรจะรู้นะพอตเตอร์ว่าไม้กายสิทธิ์ถือเป็นทรัพย์สินส่วนตัวที่คนอื่นไม่ควรแตะต้องแม้แต่เพื่อนสนิทก็ตาม ศ.มักกอนนากัลตวัดไม้กายสิทธิ์ขึ้น ชุดที่ชุ่มโชกแห้งสนิททันที หักกริฟฟินดอร์ 50 คะแนนสำหรับเหตุการณ์ในครั้งนี้ และชั้นก็หวังว่าพวกเธอจะไม่ทำจนติดเป็นนิสัย แฮร์รี่กับออโรร่าหลบตา กลับเข้าไปนั่งที่ของเธอได้แล้วมิสเดมมิ่ง เราเสียเวลาเพราะเธอมามากแล้ว ********************************************** เกิดอะไรขึ้นกับเธอเหรอออโรร่า ใครแกล้งเธอกัน เฮอร์ไมโอนี่รีบถามทันทีที่หมดคาบเรียน (ส่วนคนอื่น ๆ ก็รีบพากันเข้ามามุงอย่างสงกะสัย) ออโรร่าหน้างอ ไม่มีใครแกล้งชั้นหรอก ชั้นผิดเองแหล่ะที่บังเอิญไปอยู่ผิดที่ผิดทางเข้า ผิดที่ผิดทางเหรอ? ก็ใช่น่ะสิ ออโรร่ากระแทกเสียงตอบ ชั้นเห็นว่ามันสายมากแล้ว ก็เลยมาทางลัด แล้วไงต่อ รอนถามอย่างอยากรู้ ฉันก็เดินของฉันอยู่ดี ๆ แล้วจู่ ๆ ก็มีคนมาสาดน้ำใส่ชั้นน่ะ...เอ๊ะ...ไม่ใช่สิ อะไรไม่ใช่ เฮอร์ไมโอนี่ถาม ก็คนที่สาดน้ำใส่ชั้นน่ะไม่ใช่คน แต่เป็นวิญญาณของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง รอนกับแฮร์รี่มองหน้ากัน ทางลัดที่เธอพูดถึงนี่ใช่ทางที่ผ่านหน้าห้องน้ำนักเรียนหญิงที่ชั้นหนึ่งหรือเปล่า แฮร์รี่ถาม ก็แหม...ไอ้วิญญาณเด็กผู้หญิงที่ออโรร่าว่าน่ะ พวกเขารู้จักอยู่คน...เอ้ย...ตนหนึ่งนี่ นั่นแหล่ะ ก็ชั้นเห็นว่าถ้าผ่านทางนั้นจะเร็วกว่า แต่ก็ไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นอย่างนี้ เฮอร์ไมโอนี่นวดขมับไปมา เมื่อเดาได้ว่า ใคร เป็นคนสาดน้ำใส่ออโรร่า ทั้ง ๆ ที่เคยเตือนหลายครั้งแล้วเชียวน้า ยั้งจะไปแถวนั้นอีกจนได้!!! วิญญาณที่เธอเจอน่ะคือ เมอร์เทิลจอมคร่ำครวญ น่ะ เขาตายในห้องน้ำนักเรียนหญิงชั้นหนึ่งนั่น วิญญาณก็เลยสิงอยู่ที่นั่น แล้วทำไมเขาถึงสาดน้ำใส่เธอล่ะ ดีนสงสัย ก็เห็นเขาบอกว่าเขานึกว่าชั้นเป็นพวกที่จะมาแกล้งเขาน่ะ เขาก็เลยสาดน้ำใส่ คนอื่นพากันหัวเราะ โห...ไม่อยากเชื่อเลย เธอนี่โชคดีสุด ๆ เล้ยออโรร่า!!! ปาราวตีแหย่เรียกเสียงเฮลั่นจากเพื่อน ๆ ********************************************** อ๊ะ...ตาย...ลืมสนิทเลย แฮร์รี่อุทานออกมาเบา ๆ หลังจากเลิกเรียนวิชาสุดท้ายในวันนั้น มีอะไรเหรอแฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างแปลกใจ ชั้นลืมไปว่าซิเรียสฝากให้เอาสร้อยให้ ศ.จูเลียน่าด้วย เดี๋ยวชั้นเอาไปให้เขาก่อนละกัน พวกนายจะไปด้วยมั้ย รอนกับออโรร่าพยักหน้า แต่เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้า ชั้นขอตัวนะ พอดีมีธุระ งั้นเดี๋ยวเจอกันตอนอาหารเย็นละกัน ********************************************** ก๊อก...ก๊อก...เชิญ เมื่อเสียงประตูเปิดออก จูเลียน่าเงยหน้าขึ้น แล้วยิ้มให้เด็กทั้ง 3 สวัสดีจ๊ะเด็ก เป็นยังไงบ้างจ๊ะคริสมาสต์ สนุกมั้ย รอนกับแฮร์รี่ตอบรับ ในขณะที่ออโรร่าได้แต่ยิ้ม แฮร์รี่หยิบกล่องใบเล็กของซิเรียสมายื่นให้ ศ.สาว ซิเรียสฝากมาให้อาจารย์ครับ จูเลียน่าแปลกใจ เธอเปิดกล่องขึ้นแล้วยิ้ม หัวใจของลูกยูนิคอร์น เธอปิดกล่อง ขอบใจมากจ๊ะเด็ก ๆ ********************************************** เฮอร์ไมโอนี่มองเด็กหนุ่มที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ด้านในสุดของห้องสมุดอย่างแปลกใจ นั่นหงุดหงิดอะไรของเขานะ เห็นหน้าบึ้งมาตั้งแต่เช้าแล้ว แถมจดหมายนัดที่ส่งมาเมื่อตอนบ่ายมันดูห้วน ๆ ยังไงก็ไม่รู้ เดรโก... เด็กสาวเรียกเด็กหนุ่มที่เหลือบตาขึ้นมองเธอเบา ๆ ทำไมทำหน้าอย่างนั้น โกรธใครมาหรือไง ********************************************** อ้าว...มาแล้วเหรอเฮอร์ไมโอนี่ ทำไมถึงมาช้าจัง แฮร์รี่ทักทันทีที่เห็นเฮอร์ไมโอนี่เข้ามาในห้องโถงรวม ตั้งแต่แยกกันหลังเลิกเรียนเขาก็ไม่พบเพื่อนสาวอีกเลยจนกระทั่งอาหารเย็นเริ่มไปได้ครู่ใหญ่ ออโรร่าสะกิดแฮร์รี่เมื่อเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของเพื่อนสาว โดยที่ไม่ต้องพูดพล่ามทำเพลง ทันทีที่เดินมาถึงโต๊ะ เฮอร์ไมโอนี่ก็กดหัวรอนอย่างแรงจนหน้าจุ่มเข้าไปในชามสตูว์ รอนร้องลั่นด้วยความเจ็บและตกใจ ส่วนคนในห้องโถงต่างพากันเงียบกริบด้วยความตกใจไม่เว้นแม้แต่พวกศาสตรจารย์ ทะ...ทำบ้าอะไรของเธอน่ะเฮอร์ไมโอนี่ รอนร้องถามด้วยความโกรธหลังจากที่หายสำลักสตูว์แล้ว (แฮร์รี่ ออโรร่าและคนที่อยู่ใกล้ ๆ รีบพากันเขยิบหนีเพราะกลัวลูกหลง) ชั้นควรจะถามเธอมากกว่าว่าทำบ้าอะไรลงไป!!! เฮอร์ไมโอนี่ตวาดเสียงดังลั่น เมื่อไหร่เธอจะเลิกทำตัวงี่เง่าสักทีฮะรอน!!! ชั้นยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ รอนโกรธยิ่งกว่าเดิม เขาอยู่ของเขาเฉย ๆ แท้ ๆ มันเรื่องอะไรที่มาหาว่าเขาทำตัวงี่เง่า!! ยังไม่ได้ทำอะไรงั้นเหรอ?! แล้วที่เธอทำบนรถไฟนั่นล่ะ มันหมายความว่ายังไง อ๋อ...นี่ ยัยนั่นคาบข่าวไปฟ้องเธอเหรอ รอนเข้าใจแล้วว่าเพื่อนสาวโมโหด้วยเรื่องอะไร นี่ล่ะน้า...พวกสลิธีริน เอะอะอะไรก็ฟ้อง เอาดีเข้าตัวหมดแหล่ะ รอนเยาะ ทำไมเธอถึงเป็นคนอย่างนี้นะรอน!!! เฮอร์ไมโอนี่แทบกรี๊ดด้วยความโกรธ นอกจากจะไม่มีความเป็นสุภาพบุรษแล้ว ทำไมยังหยาบคายอีก เด็กสาวนึกถึงสภาพของเฮลีน่าที่มัลฟอยเล่าให้ฟังแล้วอยากจะร้องไห้ เธอทำเด็กคนนั้นเจ็บ จะขอโทษสักคำยังไม่มี แล้วยังจะพูดอย่างนี้อีกเหรอรอน!!! รอนชะงักนิดหนึ่ง เจ็บงั้นเหรอ? เขาหวนนึกถึงเด็กสาวที่นั่งก้มหน้านิ่ง ไม่ขยับไปไหนจนเขาหันหลังให้ ความรู้สึกผิดวูบเข้ามาแต่ก็เพียงแวบเดียวเท่านั้น แล้วเขาก็ยักไหล่อย่างไม่แคร์ ก็แล้วไง ไม่ถึงกับตายไม่ใช่เหรอ เพี๊ยะ!!!! เสียงฝ่ามือกระทบแก้มดังลั่นห้องโถง ทุกคนต่างพากันตะลึง แฮร์รี่รีบเข้ามาคว้าแขนเพื่อนสาวที่ทำท่าจะฟาดซ้ำอย่างรวดเร็ว รอนกุมแก้ม มองหน้าเพื่อนสาวอย่างไม่เชื่อสายตา นี่เธอ... นั่นสำหรับสิ่งที่เธอทำลงไปในวันนี้รอน แล้วรีบไปขอโทษน้องเขาซะ ไม่มีทางหรอกที่ชั้นจะไปขอโทษยัยนั่นเฮอร์ไมโอนี่ รอนสวนตอบเสียงดังลั่น ฝันไปเถอะ!!! รอน!!! พอเสียที!!!! น้ำเสียงโกรธขึงที่ดังขึ้นแทรกทำเอารอนกับเฮอร์ไมโอนี่ชะงัก แล้วก็ต้องหุบปากลงทันทีที่เห็นรองอาจารย์ใหญ่ยืนมองพวกเขาอย่างโกรธจัด น่าอับอายที่สุด ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่น พวกเธอเป็นถึงพรีเฟ็คนะ ควรที่จะทำตัวให้เป็นตัวอย่างกับเพื่อนนักเรียนด้วยกันสิ ไม่ใช่ก่อเรื่องทะเลาะวิวาทอย่างนี้ เธอหันไปมองเฮอร์ไมโอนี่ ชั้นไม่คิดเลยนะว่าเธอจะทำตัวอย่างนี้ได้มิสเกรนเจอร์ ชั้นผิดหวังในตัวเธอจริง ๆ เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้า เม้มปากแน่น หักกริฟฟินดอร์ 30 คะแนน... เสียงครางเบา ๆ ดังมาจากเด็ก กริฟฟินดอร์ และมีเสียงหัวเราะคิดคักอย่างพอใจลอยมาจากฝั่งสลิธิริน ...และกักบริเวณเธอเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์มิสเกรนเจอร์ พรุ่งนี้ไปพบฉันที่ห้องพักหลังอาหารเย็นด้วยเข้าใจมั้ย!! ค่ะอาจารย์ เฮอร์ไมโอนี่ตอบรับเบา ๆ ดวงตาเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา อ้าว...นั่นเธอจะไปไหนน่ะเฮอร์ไมโอนี่ ออโรร่าร้องถามเพื่อนสาวที่หันหลังทำท่าจะเดินออกไปจากงานเลี้ยงแทนที่จะทรุดตัวลงนั่งหลังจากที่ศาสตรจารย์มักกอนนากัลเดินจากไปแล้ว กลับหอ เฮอร์ไมโอนี่หันกลับมาตอบ แล้วเธอจะไม่ทานอะไรหน่อยเหรอ แฮร์รี่ถามอย่างเป็นห่วง เฮอร์ไมโอนี่เหลือบมองรอนที่นั่งลงกินต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ล่ะ เห็น...แล้วกินไม่ลง แล้วก็หันหลังเดินจากไปทันที แฮร์รี่หันมาบอกที่ออโรร่าที่ทำท่าหันรีหันขวาง เธอตามเฮอร์ไมโอนี่ไปนะ เดี๋ยวชั้นจะให้คนเอาอาหารไปให้ที่หอ ออโรร่าพยักหน้ารับแล้วรีบวิ่งตามเพื่อนสาวออกไป แฮร์รี่หันมาดึงอาวุธคู่ใจของรอน (ซึ่งก็คือมีดกับส้อม คิดไปหนายก้านนนน!!!) แล้วถามรอนที่เงยหน้าอย่างไม่พอใจด้วยเสียงที่เรียบแต่แฝงความเอาจริง เอาล่ะ ส่วนนายก็เล่ามาให้หมดว่าเกิดอะไรขึ้น เอาแต่เรื่องจริง ๆ นะ ไม่ต้องแต่งให้มันเว่อร์จนเกินไป ********************************************** เดี๋ยว...รอด้วย... ออโรร่าร้องเรียกเฮอร์ไมไอนี่ สองเท้าก็พยายามก้าวให้เร็วเพื่อให้ทันอีกฝ่าย (เพราะไม่อยากถูกทำโทษเนื่องจากการวิ่งบนระเบียงของปราสาท) แต่ดูเหมือนว่ายิ่งเธอพยายามเรียกเฮอร์ไมโอนี่มากเท่าไหร่ เจ้าตัวก็ดูเหมือนจะพยายามก้าวให้เร็วขึ้นเท่านั้น ออโรร่ามองซ้ายมองขวา เมื่อแน่ใจว่าปลอดภัย (จากมิสเตอร์ฟิลซ์) แน่นอนเธอก็รีบวิ่งไปคว้าแขนเพื่อนสาวทันที เธอจะรีบไปไหนของเธอกันนะเฮอร์ไมโอนี่ ออโรร่าถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด (ที่ต้องวิ่งตามจนเหนื่อยหอบ) ซึ่งไม่เคยเป็นมาก่อน (สงกะสัยติดนิสัยนี้มาจากแฮร์รี่ชัวร์ป้าบ!!) ทำไมเหรอ...เกิดอะไรขึ้นเหรอเฮอร์ไมโอนี่ น้ำเสียงออโรร่าอ่อนลงเมื่อเห็นใบหน้าที่ขาวซีด ดวงตาที่เอ่อคลอด้วยหยาดน้ำตาของเฮอร์ไมโอนี่ ********************************************** พูดตรง ๆ เลยนะรอนว่านายน่ะผิดเห็น ๆ แฮร์รี่ออกความเห็น (ที่รอนไม่ชอบใจนัก) หลังจากที่ฟังเรื่องจบ รอนหน้างอ แล้วไง นายจะให้ชั้นไปขอโทษยัยนั่นอย่างที่เฮอร์ไมโอนี่บอกเหรอ รอนถามเสียงสูง รอให้หิมะตกในหน้าร้อนก่อนเถอะชั้นถึงจะทำยังงั้น!!! ********************************************** ชั้นรู้นะว่ารอนน่ะไม่ชอบพวกสลิธีริน แต่เขาจำเป็นต้องทำอย่างนั้นด้วยเหรอ!! เด็กคนนั้นเป็นคนดี ไม่มีพิษมีภัยตรงไหนด้วยซ้ำ ออโรร่าได้แต่ลูบหลังเพื่อนสาวที่กำลังขุ่นเคืองอย่างอ่อนใจ...พูดอะไรไม่ออก แม้เธอจะรู้จักพวกเขาได้เพียงไม่กี่เดือน แต่ก็พอจะรู้ล่ะว่าทั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่คงจะไม่ยอมให้อีกฝ่ายเป็นแน่ เธอมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นอะไรบางอย่างเดินผ่านไปแว่บ ๆ มีอะไรเหรอออโรร่า เฮอร์ไมโอนี่ถามเพื่อนสาวที่เดินมาหยุดยืนที่หน้าต่าง แล้วจ้องมองออกไปข้างนอกอย่างสงสัย ตะกี้ชั้นเห็นอะไรแว่บ ๆ ก็ไม่รู้ เธอทำเสียงเหมือนไม่แน่ใจ คงจะเป็นคุณนายนอร์ริสคอยเดินจับผิดคนอื่นหรือว่าสัตว์เลี้ยงของพวกเพื่อนนักเรียนมั้ง เฮอร์ไมโอนี่บอกอย่างไม่ใส่ใจ คงจะใช่ ออโรร่าเห็นด้วยแล้วหันมาชวนเพื่อนให้ทานอาหารที่พวกเธอเดินไปขอพวกเอลฟ์จากห้องครัว ********************************************** เรื่องข่าวลือนั่นน่ะ ชั้นหาต้นตอได้แล้วนะ ทันทีที่มีความเป็นส่วนตัว มารีเอตต้า เอจคอมป์ ก็กระซิบเพื่อนสาวทันที โชละสายตาจากเพื่อนสาวอีกคนหนึ่งที่กำลังเล่าเรื่องที่ไปเที่ยวอียิปท์มามองเพื่อนสนิทด้วยความสนใจ จริงอย่างที่เธอว่าน่ะแหล่ะโช ข่าวลือนั่นมันลอดมาจากทางฝั่งกริฟฟินดอร์จริง ๆ แล้ว... คนที่ปล่อยว่านั่นก็คือยัยเกรนเจอร์ ฮะ... จริง ๆ แล้วเธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง ก็เมื่อตอนปิดเทอมน่ะ ชั้นลองไปเลียบ ๆ เคียง ๆ ถามเด็กแถวบ้านที่อยู่กริฟฟินดอร์ เด็กคนนั้นบอกว่ายัยเกรนเจอร์น่ะป่าวกระกาศในห้องโถงของกริฟฟินดอร์ พูดว่าเธอน่ะ...เอ่อ...เป็นคนหลายใจ ชอบทำให้พอตเตอร์เสียใจ... มารีเอตต้าพยายามไม่มองไปที่ใบหน้าบูดบึ้งของเพื่อน ...แล้วยัยเดมมิ่งนั่นก็เป็นคนเข้ามาปลอบ ไม่ใช่มาแย่งพอตเตอร์ไปจากเธอ นี่ชั้นทำเวรทำกรรมอะไรไว้นะ!!! ยัยนั่นถึงตามจองล้างจองผลาญชั้นไม่เลิก โชพูดพร้อมกับตบโต๊ะดังปัง!! คนแถวนั้นหันมามองอย่างสงสัย มารีเอตต้ายื่นหน้าเข้ามากระซิบถาม แล้วเธอจะทำยังไงล่ะโช โชมองไปที่โต๊ะกริฟฟินดอร์ มองแฮร์รี่ที่กำลังพูดกับรอนด้วยสีหน้าเคร่งเครียดแล้วก็ยิ้ม ในเมื่อยัยนั่นลอบกัดชั้นข้างหลังด้วยข่าวลือพวกนั้น ชั้นก็จะใช้วิธีเดียวกันนั้นแหล่ะ มารีเอตต้าขมวดคิ้ว เธอจะปล่อยข่าวลือ? ช่าย...แต่ชั้น ปล่อย ที่คนข้างตัวของยัยนั่นเอง ********************************************** เกิดอะไรขึ้นกันออโรร่า ทำไมเธอถึงเสกคาถาผู้พิทักษ์ไม่ได้ หลังหมดเวลาเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด จูเลียน่าเรียกเด็กสาวมาถามด้วยความสงสัย เพราะเธอจำได้ว่าคราวก่อนที่ออโรร่าเสกคาถาผู้พิทักษ์นั้น ผู้พิทักษ์ของออโรร่าปรากฏออกมาเป็นรูปร่างของสัตว์สี่เท้า แต่วันนี้พอเธอให้เสกอีกครั้งกลายเป็นว่าจากสัตว์สี่เท้าหลงเหลือเพียงกลุ่มควันที่พุ่งออกมาจากปลายไม้กายสิทธิ์เท่านั้น มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าจ๊ะออโรร่า การที่จะเสกผู้พิทักษ์ให้ได้นั้น ผู้เสกจะต้องคิดถึงเรื่องที่มีความสุขมาก ๆ มีอะไรปรึกษาครูได้นะ ออโรร่าไม่ตอบ เธอเพียงแค่ก้มหน้านิ่ง จูเลียน่าถอนใจ เอาล่ะ เธอไปได้แล้ว เดี๋ยวจะไปเข้าเรียนวิชาต่อไปไม่ทัน ********************************************** เป็นไงบ้าง ไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ย ภายใต้เงามืดของต้นไม้ใหญ่ หญิงสาวคนหนึ่งนั่งมองร่างที่หมอบราบกับพื้นอย่างไร้ความรู้สึก เออร์คลิงพยักหน้าเหลือบมองนายสาวอย่างหวาดเกรง คาร่ายิ้มที่มุมปาก เธอมองไปยังดวงจันทร์ที่ลอยเด่นบนท้องฟ้า ยาพิษขวดนั้นแม้จะขวดเล็ก แต่ถ้าใส่ในอาหารทีละหยดทุก ๆ 3 วัน เป็นเวลาประมาณ 2 เดือน ยาพิษชนิดนี้จะไม่มีรส...ไม่มีสี...ไม่มีกลิ่น ส่วนอาการจะแสดงออกเพียงแค่อ่อนเพลีย...ไม่มีแรงเท่านั้น และกว่าจะรู้ว่าโดนยาพิษ ก็สายเกินแก้ซะแล้ว นี่คือผลจากการเป็นศัตรูของชั้น อีกไม่นาน...แกก็จะหายไปจากโลกนี้ หายไปตลอดกาล!!!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เสียงหัวเราะเย็นยะเยือกทำเอาเออร์คลิงถึงกับสะท้านไปทั้งตัว ********************************************** อ้อ...มาแล้วหรือเกรนเจอร์ ศ.มักกอนนากัลเงยหน้าขึ้นมานักเรียนในความปกครองของตนที่เดินมาหยุดหน้าโต๊ะทำงาน วันนี้ชั้นไม่มีงานอะไรให้เธอทำ แต่ชั้นได้รับการ ขอร้อง คำสุดท้ายหลุดออกมาจากอาจารย์ประจำบ้านเหมือนไม่ค่อยเต็มใจ จาก ศ.สเนปให้เธอไปช่วยทำงานให้หน่อย เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าเหยเก แต่ไม่ต้องห่วงหรอก เพราะ ศ.สเนปรับรองกับชั้นไว้แล้วว่างานที่ขอให้เธอไปช่วยทำนั้นเป็นงานเบา ๆ ศ.มักกอนนากัลรับรองกับเธอด้วยท่าทางเหมือนกับว่าจะไม่ค่อยเชื่อคำสัญญาจาก ศ.อีกท่านนึงเท่าไหร่นัก เอาเถอะ เธอก็ไปช่วย ๆ ศ.สเนปหน่อยละกันนะเกรนเจอร์ อย่าพยายามสร้างเรื่องอะไรขึ้นมาอีกล่ะ ค่ะ ********************************************** งานที่ ศ.สเนป มอบหมาย ให้เธอทำนั้นไม่ใช่เรื่องยากเลย แต่สกปรกสุด!!! เธอใช้เวลากว่าชั่วโมงในการ...แยก...ล้าง...แล้วก็เช็ดหนังเทโบที่เปอะเปื้อนไปด้วยเลือดและโคลน (ด้วยมือนะคะด้วยมือ เพราะศ.สเนปให้เหตุผลว่าการทำความสะอาดหนังเทโบด้วยมือจะทำให้ประสิทธิภาพในการใช้มันนั้นสูงยิ่งกว่าการใช้ไม้กายสิทธิ์ เชอะ...มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ ไม่เห็นเคยได้ยินเลย เฮอร์ไมโอนี่หงุดหงิด) หนังเทโบพวกนี้ถูกส่งมาให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย (ในกองเลือดและโคลนจำนวนมาก) เพื่อใช้เป็นหนึ่งในส่วนผสมที่พวกเธอจะต้องใช้กัน มันทั้งหยาบ ทั้งเหม็นและก็น่าขยะแขยงในความรู้สึกของเธอ แต่กลับเป็นสิ่งที่น่าอภิรมภ์สำหรับเจ้าของห้อง (สังเกตได้จากเสียงหัวเราะที่ดังมาเป็นมาระยะ ๆ) ก๊อก...ก๊อก...เชิญ ประตูห้องทำงานเปิดขึ้น เจ้าของห้องทักเด็กหนุ่มที่เดินเข้ามา อ้อ เดรโก...เสร็จแล้วหรือ ถามเมื่อเห็นสิ่งที่เด็กหนุ่มถือเข้ามา ครับ มัลฟอยตอบรับเขาวางงานที่อาจารย์ประจำบ้านไหว้วานให้ทำเมื่อวันก่อนไว้บนโต๊ะ แล้วหันไปมองเด็กสาวที่นั่งหน้าบึ้งอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง ก๊อก...ก๊อก...ศ.สเนปคะรับ เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสียงร้องเรียกของฟิลช์ มีอะไรหรือฟิลช์ ศ.ดัมเบิ้ลดอร์ให้ผมมาเชิญไปที่ห้องอาจารย์ใหญ่คะรับ ศ.สเนปขมวดคิ้ว งั้นหรือ ขอบใจ คะรับ ศ.สเนปหันมาถามลูกศิษย์คนโปรด ตอนนี้เธอว่างอยู่หรือเปล่าเดรโก ว่างครับอาจารย์ ดี...งั้นฝากให้เธอดูให้เกรนเจอร์ทำงานให้เสร็จด้วยละกัน แล้วก็กลับหอกันไปได้ ได้ครับอาจารย์ มันไม่ยุติธรรมเลย!!! ชั้นไม่ได้โดนเขากักบริเวณแท้ ๆ แต่ทำไมชั้นต้องมานั่งทำงานให้เขาแบบนี้ด้วยนะ เฮอร์ไมโอนี่ระเบิดอารมณ์ฉุนเฉียวออกมาทันทีที่อยู่กันตามลำพัง ขอร้อง เฮอะ นี่น่ะเหรอขอร้องของเขา แบบนี้แกล้งกันชัด ๆ เลย!!! เธอกระแทกปาหนังเทโบที่อยู่ในมือลงในชามใบหนึ่งอย่างแรง มัลฟอยถอนใจ เขาหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาตวัดเบา ๆ แล้วหนังเทโบที่เหลือก็สะอาดเอี่ยมไร้เลือดและโคลน เขาตวัดไม้อีกครั้ง คราวนี้ข้าวของทั้งหมดพากันกลับไปอยู่ที่เดิมอย่างเป็นระเบียบ เฮอร์ไมโอนี่เหลือบมองเด็กหนุ่มที่ใช้ไม้ช่วยอย่างไม่พอใจ นี่...ศ.สเนปสั่งให้ชั้นใช้มือนะ!!! ถ้าเขาจับได้ว่าใช้ไม้ล่ะก็... เขาจะรู้ได้ยังไงเฮอร์ไมโอนี่ มัลฟอยแย้ง ชั้นเป็นคนคอยดูเธอนะ เฮอร์ไมโอนี่กระพริบตา เออ...นั่นสินะ มัลฟอยก้มลงดึงแขนเด็กสาวให้ลุกขึ้นมา อย่ามาเสียเวลาในนี้กันเลย ชั้นว่าเราไปหาที่คุยกันดีกว่า ********************************************** เนื่องจากใกล้ถึงเวลาที่ฟิลช์จะมาตรวจแล้ว บรรดาเด็กนักเรียนที่ยังอยู่นอกหอพยายามเร่งทำกิจกรรมต่างให้เสร็จเรียบร้อย...รวมทั้งเธอด้วย ออโรร่าเพิ่งกลับจากห้องสมุด เธอพยายามเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นและคอยเหลือบตามองนาฬิกาที่ข้อมือเป็นระยะ แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเธอเดินมาถึงทางแยกขึ้นไปของแต่ละหอ อ้อ...สวัสดีมิสเดมมิ่ง โช แชงมองหน้าเด็กสาวที่เดินเข้ามาอย่างเย็นชา สวัสดีค่ะมิสแชง มิสเอจคอมป์ มารีเอตต้ามองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่สนใจ ไปกันเถอะโช เดี๋ยวฟิลช์จะมาแล้ว เธอหันมาดึงโชที่ยืนอยู่ไม่ยอมขยับ เดี๋ยวก่อนสิมารีเอตต้า ชั้นขอเวลาแป๊บนึงนะ มารีเอตต้าเม้มปาก เธอมองเด็กสาวจากบ้านกริฟฟินดอร์ที่เดินเลี่ยงไปด้านฝั่งกริฟฟินดอร์อย่างหงุดหงิด ให้ชั้นช่วยมั้ยมิสเดมมิ่ง โชมองหนังสือหลายเล่มที่ออโรร่าถืออยู่ เธอคงจะหนัก ขอบคุณค่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะมิสแชง นี่ก็ใกล้จะถึงหอแล้ว แล้วก็ใกล้จะหมดเวลาแล้วด้วยเดี๋ยวคุณจะกลับหอไม่ทัน ออโรร่าปฎิเสธเสียงเบา ไม่เป็นไรหรอกมาเถอะ โชแย่งหนังสือมาถือแล้วหันไปหาเพื่อนสาวที่ยืนรออยู่ เธอกลับไปก่อนละกันมารีเอตต้า เดี๋ยวชั้นตามไป ก็ได้ อย่าช้าล่ะ ********************************************** ให้ตายเถอะ ไม่รู้จะซ้อมอะไรกันขนาดนี้ ท่ามกลางทางเดินที่มีคนที่เดินอยู่เพียงเบาบาง กลุ่มนักกีฬาควิดดิชของบ้านกริฟฟินดอร์พากันเดินอย่างอ่อนเปลี้ยเพลียแรง พวกเขาใช้เวลาซ้อมกันตั้งแต่หลังอาหารเย็นจนจะได้เวลาเข้านอน ทำไมกัปตันทีมควิดดิชนี่มันถึงได้โหดกันทุกคนเลยวะ รอนหันไปกระแนะกระแหนเพื่อนสนิทที่เดินตามมา ไม่โหดบ้างนี่มันไม่น่าเชื่อถือหรือยังไงก็ไม่รู้ แฮร์รี่ผลักไหล่รอนเบา ๆ แต่ก็ทำเอาอีกฝ่ายเซไปชนเพื่อนคนอื่น นั่นก็เกินไปแล้วรอน แฮร์รี่ยกไม้กวาดขึ้นทำท่าจะฟาดลงไปที่เพื่อนสนิททำเอารอนรีบเผ่นไปหลบหลังเพื่อนนักกีฬาคนอื่น เรียกเสียงหัวเราะดังลั่น สวัสดีค่ะพี่ ๆ เสียงหัวเราะเงียบลงเมื่อมีเสียงแทรกขึ้นมา ทุกคนต่างพากันหันไปตามเสียง อ้าว...เฮลีน่า สวัสดีครับ แฮร์รี่ทักตอบ นี่ไปไหนมาเหรอครับ หนูไปห้องสมุดมาน่ะค่ะ แล้วนี่พวกพี่ ๆ ไปซ้อมควิชดิชกันมาหรือคะ ก็เห็นอยู่แล้วยังจะถามอีก บ้าหรือไง รอนพูดขึ้นมาลอย ๆ เพื่อนคนอื่นรีบเอามือปิดปากรอนเมื่อเห็นเด็กสาวจากบ้านสลิธีรินหน้าเสีย พี่รอน เงียบไปเลยนะ!!! จินนี่เอ็ดพี่ชายเบา ๆ แล้วดันเขาไปอยู่ด้านหลังเพื่อน ๆ เอ่อ...พี่ว่าเฮลีน่ารีบกลับหอก่อนดีกว่ามั้ยครับ เดี๋ยวจะไม่ทัน แฮร์รี่รีบพูดขึ้นเพื่อแยกคู่กรณีออกจากกัน เอ่อ...ค่ะ งั้นหนูไปก่อนแล้วกันนะคะ ครับ แฮร์รี่ลอบถอนใจอย่างโล่งอก แล้วก็ใจหายวูบเมื่อเด็กสาวชะโงกหน้าผ่านเขาไปด้านหลัง หนูไปก่อนนะคะพี่วีสลีย์ ยังเด็กบ้านั่นคิดจะยั่วโมโหชั้นหรือไงกันนะ รอนอาละวาททันทีที่ถูกปล่อย (หลังจากที่เฮลีน่าจากไปไกลแล้ว) โธ่...อย่าคิดมากเลยค่ะพี่วีสลีย์ น้องเขาแค่บอกลาเท่านั้นเอง มาเรีย นักเรียนชั้นปีที่ 5 ที่อยู่ในตำแหน่งเชสเซอร์ท้วง สำหรับชั้นยังไงก็เรียกว่ายั่วอยู่ดี ไม่ว่าจะทักหรือว่าอะไรก็ตาม รอนเถียง คนอื่นพาก่อนอ่อนใจ แล้วเดินกลับหอเหลือเพียงสองเพื่อนซี้เท่านั้น ไม่ว่ายังไงชั้นก็ยังยืนยันคำเดิมนะรอน นายควรไปขอโทษน้องเค้า รอนหันไปมองเพื่อนตาขุ่น ทำไมชั้นต้องไปขอโทษเขาด้วย เพราะ 1. นายพูดไม่ดีกับเขา อ๊ะ...อย่าเถียงนะ เพราะชั้นไปถามคนอื่น ๆ หมดแล้วว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง (รอนหน้าหงิกเมื่อเถียงไม่ออก) 2. อุบัติเหตุน่ะมันเกิดขึ้นได้เสมอแหล่ะรอน แต่ว่าเราเป็นผู้ชายนะ การที่เราจะขอโทษผู้หญิงน่ะ ไม่ว่ายังไงมันก็ไม่เสียศักดิ์ศรีหรอก แต่ว่าเด็กคนนั้น... ถึงเด็กคนนั้นจะเป็นสลิธีริน แต่นายก็รู้จักเขามาหลายเดือนแล้วนี่ เขาไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้กับนักเรียนบ้านอื่น มีแต่เด็กบ้านเขาน่ะแหล่ะที่ค่อยถูกกัน แถมเขายังเป็นศิษย์โปรดของศ.จูเลียน่าอีกด้วย รอนขมวดคิ้ว แล้วมันเกี่ยวอะไรกันด้วยฟะ สรุปแล้วน้องเขาเป็นดีแล้วกัน แฮร์รี่รีบสรุปเมื่อเห็นเพื่อนสนิทเริ่มอารมณ์ขุ่มขึ้นเรื่อย ๆ ส่วนชั้นก็ยังยืนยันคำเดิมเหมือนกันแฮร์รี่...ไม่ รอนย้ำหนักแน่น ไม่ว่ายังไงชั้นก็จะไม่มีวันญาติดีกับยัยนั่นเด็กขาด นายจำคำของชั้นไว้ได้เลยแฮร์รี่ และถ้าชั้นผิดคำพูดเมื่อไหร่ ชั้นยอมให้นายสั่งให้ชั้นคำอะไรก็ได้ครั้งหนึ่ง แม้แต่การที่ต้องเข้าไปจูบเจ้าก้อนเมือกสเนปเลยก็ตาม ********************************************** ขอบคุณมากนะคะมิสแชง ออโรร่ากล่าวขอบคุณเมื่อมาถึงหน้าหอ ไม่เป็นไร โชส่งหนังสือคืน ทำไมเพื่อน ๆ เธอถึงไม่มาช่วยล่ะ หนังสือตั้งหลายเล่ม หนักจะตาย โชบ่น ออโรร่ายิ้ม พอดีว่าวันนี้ ศ.จูเลียน่าสั่งงานกลุ่มน่ะ แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็โดนกักบริเวณ ส่วนรอนกับแฮร์รี่เองก็มีซ้อมควิชชดิช ชั้นก็เลยต้องไปหาหนังสือเพื่อจะได้ทำกันหลังจากพวกเขากลับมาแล้ว งั้นเหรอ ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง คุณก็รีบกลับหอเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทัน เธอเนี่ย...ใจเย็นจังเลยนะ ขาที่กำลังจะก้าวผ่านทางเข้าชะงัก ออโรร่าหันไปมองเด็กสาวอีกคนอย่างงุนงง ใจเย็นจังที่ปล่อยให้เพื่อนรักกับแฟนของตัวเองสนิทกันอย่างนั้น คุณกำลังหมายถึงใคร ออโรร่าถามเสียงเรียบ โชยิ้ม เธอก็น่าจะรู้นะว่าชั้นหมายถึงใครมิสเดมมิ่ง และชั้นก็คิดว่าเธอเองก็เคยคิดถึงเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน ระหว่างแฮร์รี่กับเกรนเจอร์ ออโรร่าคอแข็งเมื่อโดนอีกฝ่ายแทงใจดำ พวกเขาเป็นเพื่อนกัน เธอพูดเสียงเรียบ ดวงตาสีฟ้ามองเด็กสาวจากบ้านเรเวนคลออย่างเย็นชา อ๋อ...ใช่เพื่อนรัก โชหัวเราะเยาะความเชื่อของคู่สนทนา เพื่อน...ที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างกันไม่ว่าจะเวลาไหน เพื่อน...ที่พร้อมจะทิ้งแฟนตัวเองไว้ข้างหลังเวลาที่เพื่อนเดือนร้อน เพื่อน...ที่พร้อมจะฟังทุกคำพูดของเพื่อน โชยิ้มเยาะที่มุมปาก เพื่อน...ที่สำคัญมากกว่าใครทั้งหมด!!! โชมองเด็กสาวที่พยายามปกปิดสีหน้าหวาดหวั่นอย่างสมใจ ที่พูดนี่ไม่ใช่อะไรหรอก...ก็แค่อยากจะให้เธอระวังตัวไว้เท่านั้นเองมิสเดมมิ่ง ชั้นแค่...ไม่อยากเห็นเธอต้องมาเสียใจเหมือนกันชั้นก็เท่านั้น ********************************************** แม้โชจะเดินจากไปนานแล้วแต่ออโรร่าก็ยังยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น สุภาพสตรีอ้วนมองเด็กสาวอย่างเป็นห่วง แม่หนู...อย่าไปฟังที่เด็กคนนั้นพูดนะ เขาแค่ต้องการจะปั่นหัวเธอเท่านั้น ออโรร่าหันมามองสุภาพสตรีอ้วนที่พยายามเตือนเธอ เด็กคนนั้นพูดเพราะโกรธที่พ่อหนุ่มแฮร์รี่เขาเลือกเธอ ยิ่งเห็นออโรร่าหน้าเศร้า สุภาพสตรีอ้วนก็ยิ่งร้อนรน ไม่ได้ล่ะ เดี๋ยวชั้นต้องบอกเรื่องนี้กับเพื่อน ๆ ของเธอ อย่านะคะ!!!! ออโรร่ารีบห้ามทันที อย่าบอกใครเรื่องนี้นะคะ หนูไม่อยากให้พวกเพื่อน ๆ ต้องมาร้อนใจกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่ว่า... นะคะ ได้โปรด สุภาพสตรีอ้วนทำท่าฮึดฮัด ก็ได้...ชั้นจะไม่พูดเรื่องนี้ แต่เธอต้องสัญญาว่าจะลืมเรื่องที่เด็กคนนั้นพูดเหมือนกัน อ้อ...แล้วก็ต้องสัญญาด้วยว่าเธอจะพยายามเลี่ยงเด็กคนนั้น ไม่ยุ่งเกี่ยวอีก!!! ออโรร่าลังเล ไอ้เรื่องเลี่ยงน่ะก็เธอพยายามอยู่แล้ว แต่ไอ้เรื่องที่จะลืมนี่สิ...แต่ถ้าไม่รับคำล่ะก็...ก็ได้ค่ะ ถ้าคุณสัญญา หนูก็สัญญาเหมือนกัน!!! *************************************** กลางดึกที่เงียบสงัด ติ๊งต่อง...ติ๊งต่อง... ใครกันนะมาดึก ๆ ดื่น ๆ คุณเดมมิ่งลุกขึ้นนั่งอย่างหงุดหงิด เขาหันไปมองนาฬิกาปลุกที่โต๊ะหัวเตียง นี่มันจะตี 3 แล้วนี่ คุณนายเดมมิ่งลุกขึ้นบ้าง เธอเดินไปที่เครื่องตอบรับกริ่งประตูที่พ่วงมาไว้ตามส่วนต่าง ๆ ของบ้านเพื่อความสะดวก นั่นใครคะ คุณนายเดมมิ่งกรอกเสียงลงไป นี่ชั้นเองมาเรีย เสียงคุ้นเคยที่ตอบมาสะกิดความทรงจำที่เธอเกือบลืม...เสียงที่ไม่ได้ยินมานาน ชั้นจะเข้าไปรอในห้องนั่งเล่นนะ เธอกับสามีเธอรีบลงมาล่ะ สัญญาณขาดหายไป เสียงที่คุ้นเคย?...จะเข้ามารอข้างใน? คุณนายเดมมิ่งหันไปมองหน้าสามีที่ตกตะลึงไม่แพ้เธอ แล้วเขาก็ได้สติก่อน เรารีบลงไปเถอะ คุณเดมมิ่งพูดเสียงอ่อน คุณคงจะรู้นะว่าไม่ควรปล่อยให้เพื่อนคุณรอนาน เพราะว่ามันจะไม่ดีต่อตัวเราเอา ไม่เจอกันนานเลยนะมาเรีย แขกยามวิกาลเอ่ยทักขึ้นเมื่อเจ้าของบ้านทั้งสองโผล่ให้ไปในห้องนั่งเล่น พวกเธอคงสบายดีนะ คุณนายเดมมิ่งมองแขกที่นั่งบนโซฟาอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ทำไมทำหน้าตกใจอย่างนั้นล่ะ ทำหน้าอย่างกับเห็นผีอย่างนั้นล่ะ แขกถามด้วยน้ำเสียงขบขัน เธอจะไม่ให้ชั้นตกใจได้ยังไง เราไม่ได้พบเธอตั้งเกือบ 16 ปี คุณนายเดมมิ่งพูดเสียงดัง เธอทรุดตัวลงนั่งด้านตรงกันข้าม เธอไม่เคยติดต่อกลับมาที่พวกเราเลยสักครั้ง แล้วจู่ ๆ เธอก็มา คุณนายเดมมิ่งมองเพื่อนสาวที่นั่งอมยิ้มอย่างขัดใจ เธอไปอยู่ที่ไหนมากัน ก็ไปเรื่อย ๆ ไม่ได้อยู่ที่ไหนเป็นหลักแหล่งหรอก เธอตอบอย่างไม่ใส่ใจ นี่ ออโรร่าเป็นยังไงบ้าง หวังว่าชั้นคงไม่ทำเสียงดังปลุกให้แกตื่นขึ้นมาหรอกนะ คุณนายเดมมิ่งหันไปมองหน้าสามีที่เดินเข้ามาพร้อมกาแฟอย่างไม่ค่อยสบายใจ คือ...แกไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก อ้าว...ไปไหนล่ะ แกไปนอนบ้านเพื่อนเหรอ ไม่ใช่หรอก ไปเที่ยวเหรอ คุณนายเดมมิ่งส่ายหน้า เปล่า งั้น...แกก็แยกออกไปอยู่ต่างหาก เปล่า... แขกขมวดคิ้ว แล้วแกหายไปไหนล่ะ คุณนายเดมมิ่งไม่ตอบ เธอเริ่มกระสับกระส่าย แขกหรี่ตามองเจ้าของบ้านที่ทำท่าลุกลี้ลุกลนอย่างสงสัย ถ้าไม่ใช่สักอย่าง ไหนเธอลองบอกชั้นสิ ว่าลูกสาวชั้นหายไปไหน ************************************ อะไรนะ เธอส่งแกไปฮอกวอตส์งั้นเหรอ!!! แขกร้องเสียงหลงเมื่อได้ยินคำบอกเล่าจากเพื่อน คุณนายเดมมิ่งพยักหน้า ก็ไหนเธอสัญญากับชั้นไว้แล้วไงล่ะมาเรีย ว่าพวกเธอจะเลี้ยงแกให้เหมือนมักเกิ้ลธรรมดา ไม่เกี่ยวข้องกับเวทมนตร์เด็ดขาด!!! ชั้นรู้ คุณนายเดมมิ่งพูดเสียงอ่อย แต่ชั้นไม่มีทางเลือกนี่ ตอนที่แกอายุครบ 11 แล้วไม่ได้จดหมายของฮอกวอตส์น่ะ พวกเราโล่งใจมาก เพราะว่าเราจะได้ไม่ผิดคำพูดของคุณ คุณเดมมิ่งที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้น แขกเชิดหน้า แกไม่มีทางได้รับจดหมายอยู่แล้ว เพราะชั้นใช้คาถาป้องกันกับแกไว้ เพื่อให้แกเป็นเหมือนเด็กทั่ว ๆ ไป แต่ปรากฏว่า หลังจากที่แกอายุครบ 16 ได้ไม่กี่วัน เราก็เอาแกไปฝากไว้กับครอบครัวหนึ่ง เพราะเราต้องเดินทางไปต่างประเทศเลยไม่อยากทิ้งแกไว้คนเดียว ตอนที่เราอยู่ที่นั่น เราได้รับจดหมายจากฮอกวอตส์ว่าแกได้รับอนุญาตให้เข้าเรียนได้เป็นกรณีพิเศษ แขกขมวดคิ้ว ถ้าอย่างนั้น...คาถาของเธอก็เสื่อมน่ะสิ แต่มันไม่น่าจะเป็นไปได้ เพราะเธอแน่ใจว่าได้เสกคาถาป้องกันอย่างดีให้กับลูกสาว คาถาที่จะทำให้ เขา ไม่รู้ว่ามีออโรร่าอยู่ในโลกนี้ แล้วเธอบอกออโรร่าไปว่ายังไงบ้าง ทุกอย่าง ทุกอย่าง? หมายความว่ายังไงมาเรีย คุณนายเดมมิ่งหลบตา ความจริงที่อยู่ที่ออโรร่าควรจะรู้ รวมทั้งเรื่องที่เขาไม่ใช่ลูกของเราด้วย ว่าไงนะ!!! แขกผุดลุกอย่างตกใจปนโกรธจัด แขกยืนนิ่งไปชั่วครู่ แล้วเธอก็หันไปมองเจ้าของบ้านอย่างเย็นชา เธอทำให้ชั้นผิดหวังมากมาเรีย คุณนายเดมมิ่งหน้าเสีย เธอเบียดหน้าเข้าสามีอย่างไม่รู้ตัวเพื่อหลบสายตาที่มองมา สุดท้าย...แม้แต่เธอก็ทรยศชั้น ชั้นไม่เคยทรยศเธอ คุณนายเดมมิ่งเถียงเสียงสั่น เธอทรยศชั้น แขกย้ำ เธอทำลายความไว้วางใจที่ชั้นมีต่อเธอ คุณเดมมิ่งกอดภรรยาแน่นเมื่อเห็นอีกฝ่ายล้วงอะไรบางอย่างออกมา คนทรยศ...จะต้องได้รับการตอบแทนอย่างสาสม...อิมเปริโอ!!!
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [