ตอนที่ 25 ในตอนเย็นวันนั้น มัลฟอยเดินตามหาเฮอร์ไมโอนี่ และก็พบว่าเด็กสาวนั่งทำการบ้านกับออโรร่าในห้องสมุด ฮะ...นายว่าไงนะ!!! แฮร์รี่น่ะเหรอที่พูดอย่างนั้น เฮอร์ไมโอนี่อุทานด้วยความตกใจเมื่อได้รับทราบถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ก็ใช่น่ะสิ เขาตอบเสียงห้วน พอตเตอร์มันพูดเสียงแข็งเลยว่าจะเอาเธอกลับไป มัลฟอยทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ เฮอร์ไมโอนี่ นี่ชั้นถามเธอจริง ๆ เถอะเกรนเจอร์ นอกจากไอคำว่า เพื่อน แล้วเธอยังเป็นอะไรกับเจ้านั่นมากกว่านั้นหรือเปล่ามันถึงหวงเธอขนาดนั้นน่ะ บ้า เด็กสาวค้อนขวับ คิดอะไรบ้า ๆ อ้าว...ก็มันจริงนี่ ไม่อย่างนั้นแล้วเจ้านั่นจะพูดอย่างนั้นยังไงหรือว่าอยู่ ๆ ไอต่อมหวงเพื่อนมันทำงานขึ้นมาอย่างกระทันหัน เด็กสาวหยิกเข้าที่แขนของเด็กหนุ่มด้วยความหมั่นไส้ พูดน่าเกลียด ต่อมบ้าอะไรกันมีด้วยเหรอ แต่มันก็น่าคิดนะเฮอร์ไมโอนี่ ออโรร่าบอก แต่ไอที่ชั้นสงสัยก็คือ แฮร์รี่เขารู้เรื่องนี้แต่ทำไมถึงไม่มาพูดกับเธอ แถมยังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นด้วย นั่นสิ เฮอร์ไมโอนี่เห็นด้วย ทำไมเขาถึงไม่มาพูดกับชั้นตรง ๆ แต่ไปพูดกับมัลฟอยแทน...นายฟังไม่ผิดแน่นะ เด็กสาวหันไปถามมัลฟอยเพื่อความแน่ใจ นี่เธอ...เจ้านั่นมันมาพูดกับชั้นด้วยตัวเองนะ ไม่ได้ไปฟังมาจากคนอื่นนี่จะได้ฟังผิด เขาพูดเสียงขุ่น เฮอร์ไมโอนี่เริ่มลังเลเมื่อเห็นท่าทางจริงจังของอีกฝ่าย แล้วเธอจะทำยังไงต่อไปล่ะเฮอร์ไมโอนี่ ออโรร่าถามเสียงอ่อน ดวงตาสีฟ้ามองหนุ่มสาวทั้งคู่ด้วยความเป็นห่วง เฮอร์ไมโอนี่นิ่ง เธอเองก็เริ่มรู้สึกกังวลจนไม่รู้จะทำยังไง ถ้าแฮร์รี่รู้จริงอย่างที่มัลฟอยว่าแน่นอนล่ะว่ารอนเองก็ต้องรู้เรื่องเหมือนกัน แล้วอย่างนี้เธอจะเข้าหน้าเพื่อนทั้ง 2 ได้ยังไง มัลฟอยจับมือบางที่กำเข้าหากันแน่นไว้เบา ๆ รับรู้ถึงความกังวลที่เด็กสาวมี มือที่กำแน่นคลายออกพลิกขึ้นมาประสานมือแกร่งเหมือนต้องการความเข้มแข็งของอีกฝ่าย ชั้นจะไม่ทำอะไรเลย ฮะ!!! ออโรร่ากับมัลฟอยอุทานออกมาอย่างแปลกใจ พวกเขาหันมามองเฮอร์ไมโอนี่เหมือนไม่แน่ใจ ชั้นจะอยู่ของชั้นเฉย ๆ ถ้าแฮร์รี่ไม่ถามชั้นก็จะไม่พูดอะไรทั้งนั้น ชั้นก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะทำยังไง มัลฟอยยิ้มออกมาอย่างโล่งอก เขาจับมือบางขึ้นมากดริมฝีปากลงไปบนหลังมือนั้นอย่างแรง ๆ ขอบคุณ เขาบอกเบา ๆ กับดวงหน้าหวานที่มีสีระเรื่อขึ้นมาทันตา แม้จะเขินอายเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ตรงข้าม แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ยังสบตากับเด็กหนุ่มเสียงหวานซึ้ง ออโรร่ารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นเพื่อนทั้งสองต่างหลุดเข้าไปในโลกส่วนตัว เธอเก็บหนังสือแล้วลุกออกมาเงียบ ๆ แล้วก็สวนกับแฮร์รี่ที่กำลังเดินเข้าห้องสมุดพอดี อ้าว...ออโรร่าทำไมมาอยู่แถวนี้คนเดียว เฮอร์ไมโอนี่ไปไหนซะล่ะ หัวใจดวงน้อยกระตุกวาบ หรือว่าสิ่งที่มัลฟอยสงสัยจะเป็นความจริง เฮอร์ไมโอนี่ทำการบ้านอยู่ข้างในน่ะ ตอบไปแล้วรู้สึกใจไม่ดี ถ้าเกิดแฮร์รี่เข้าไปหาเฮอร์ไมโอนี่แล้วพบมัลฟอยเข้าอะไรจะเกิดขึ้น!! แล้วนี่เธอจะมาคืนหนังสือเหรอ ถามเพราะเหลือบไปเห็นหนังสือที่เด็กหนุ่มถือมา พอดีถึงกำหนดคืนวันนี้น่ะ...แล้วนี่เธอจะกลับหอเลยหรือเปล่า จ๊ะ งั้นเดี๋ยวรอแป๊บนะ เดี๋ยวไปพร้อมกัน ***************************************** เฮอร์ไมโอนี่ดึงมือออกช้า ๆ ตอนนี้เธอรู้สึกอายขึ้นอีกเป็นเท่าตัวเมื่อเห็นว่าพวกเธอนั่งกันอยู่เพียงลำพัง ปล่อยเถอะ...เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า เด็กสาวบอกเสียงแผ่ว เมื่อเขายังคงไม่ยอมปล่อยมือ ก็ช่างสิ... เขายักไหล่อย่างไม่แคร์ ดีเสียอีก ชั้นอยากให้คนอื่นมารู้เรื่องเราเสียที ชั้นเบื่อกับการหลบ ๆ ซ่อน ๆ เต็มทีแล้ว เธออยากให้คนอื่นรู้เหรอ เด็กสาวสงสัย เธอไม่อายเหรอที่ชั้นเป็น... ชั้นไม่สนใจหรอกไอเรื่องนั้นน่ะ เด็กหนุ่มขัด ชั้นรักเธอที่เธอเป็นเธอ...ชั้นรักทุกอย่างที่ประกอบขึ้นมาเป็นเธอ เฮอร์ไมโอนี่ตัวแข็งอ้าปากค้าง มัลฟอยเองก็ชะงัก ใบหน้าเด็กหนุ่มเป็นสีระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย อะ...อะไรนะ... เด็กสาวตะกุกตะกัก มัลฟอยปล่อยมือเมินหน้าหนีไปทางอื่น เฮอร์ไมโอนี่กระตุกเสื้อคลุมเขาเบา ๆ นี่...ตะกี้นายว่าอะไรนะ...พูดใหม่สิ ไม่ เขาพูดเสียงขุ่น หน้าแดงขึ้นไปอีก เฮอร์ไมโอนี่มองท่าทางเขินอายของเขากึ่งโกรธกึ่งขัน โกรธ...ที่เขาขัดใจไม่ยอมย้ำให้เธอได้ยินอีกครั้ง ขัน...กับท่าทางเขินอายที่เขาแสดงออกมา แต่ตอนนี้เธอมีความสุขมากจนลืมไปว่ากำลัง งอน เขาอยู่ เธอหัวเราะเบา ๆ กอดแขนแล้วซบไหล่เขา ไม่เป็นไร ถ้าวันนี้เธอยังไม่ยอมพูด แต่สักวันชั้นจะต้องทำให้เธอพูดมันออกมาอีกครั้งให้ได้!!! ***************************************** ออโรร่าเหลือบมองเด็กหนุ่มข้าง ๆ ด้วยความอึดอัด ตั้งแต่ออกมาจากห้องสมุดจนกระทั่งเกือบถึงหอแล้วพวกเขายังไม่ได้พูดอะไรกันสักคำ แฮร์รี่... หือ...ว่าไง คริสมาตส์เธอกลับบ้านหรือเปล่า บ้าน? เธอหมายถึงบ้านเดอร์สลีย์น่ะเหรอ ออโรร่าทำหน้างง ๆ ก็ใช่น่ะสิ นอกจากบ้านเดอร์สลีย์แล้วเธอยังมีบ้านอื่นอีกเหรอ เปล่าหรอก...ตอนคริสมาสต์ชั้นไม่เคยกลับบ้านหรอกจะอยู่ที่โรงเรียนตลอด แล้วเธอล่ะ กลับหรือเปล่า ยังไม่รู้เลยเหมือนกัน ตอนแรกคุณแม่จะให้กลับแต่ตอนหลังก็ส่งจดหมายมาบอกว่าให้รอดูอีกที แฮร์รี่ยิ้ม ทำไมเธอไม่ขออยู่ที่โรงเรียนล่ะ เราจะได้ฉลองคริสมาสต์ด้วยกันยังไงล่ะ แฮร์รี่หยุดเดิน เขาจับมือบางมากุมอย่างอ่อนโยน มันคงจะดี ถ้าเราได้ฉลองคริสมาสต์ด้วยกัน...แค่สองคน ออโรร่าหันมามองเด็กหนุ่มดวงตาเป็นประกาย ความหมายที่มาจากประโยคนั้นจะเป็นอย่างที่เธอคิดไว้หรือเปล่า ชั้นไม่รู้ว่ามันเร็วไปหรือเปล่า เขาตะกุกตะกัก คือ...เราเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน แล้ว... ... ...ชั้นก็โตมาในบ้านที่ไม่มีใครต้องการ เป็นตัวประหลาดในสายตาของคนรอบข้าง ไม่มีใครเขาคิดอย่างนั้นหรอกนะแฮร์รี่ เด็กสาวท้วง พวกเขาต่างชื่นชมในตัวเธอทั้งนั้น ชื่นชมเหรอ? เธอคิดว่าพวกเขาชื่นชมอะไร...ที่ชื่อเสียงหรือว่าตัวชั้น เขาถามเสียงขื่น เด็กสาวอึ้งไป ถ้าเด็กที่อยู่ในคืนนั้นไม่ใช่ชั้น เธอคิดว่าพวกเขาจะเป็นอย่างวันนี้เหรอ ในสายตาของพวกเขาชั้นก็คงเป็นเพียงแค่เด็กนักเรียนธรรมดาเหมือนกับพวกเขาน่ะแหล่ะ เขายิ้มเยาะ เหมือนกัน...ไม่แตกต่างอะไรเลย!!! แฮร์รี่... ดวงตาสีฟ้าเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาเมื่อเห็นดวงตาสีมรกตฉายแววเจ็บปวดชัดเจน ตั้งแต่เด็กชั้นฝันมาตลอด ฝันอยากจะมีครอบครัวเหมือนกันกับคนอื่น อยู่กันพร้อมหน้า...พ่อ...แม่...ลูก ฝันอยากจะมีใครสักคนอยู่เคียงข้าง คนที่พร้อมจะรับฟังปัญหาและคอยปลอยโยนเวลาที่ชั้นทุกข์ใจ ดวงหน้าของเด็กหนุ่มมีสีแดงระเรื่อด้วยความอายไม่ต่างจากเด็กสาวตรงหน้า แม้จะเขินอายแต่ดวงตาสองคู่ก็ยังสบกันนิ่งอย่างคาดหวัง ชั้นจะหวังมากเกินไปไหม ถ้าชั้นจะอยากให้คน ๆ นั้น...เป็นเธอ ******************************************* รอนถึงกับอ้าปากค้างเมื่อได้ยินคำบอกเล่าจากเพื่อน เมื่อกี้นี้นายว่าอะไรนะแฮร์รี่ ลองพูดอีกทีสิ ชั้นบอกว่า...ชั้น-คบ-กับ-ออโรร่า...เป็นไง ชัดยัง เฮ้ย!!! รอนร้องเสียงหลง จนใครต่อใครหันมาดู เขาหันมามองออโรร่าที่นั่งหน้าแดงระเรื่ออยู่กลางวงล้อมของเพื่อนนักเรียนหญิงคนอื่น จริงอ่ะ? ทำไมเร็วจัง แล้ว...ตั้งแต่เมื่อไหร่? รอนงง เมื่อคืนนี้...ชั้นขอคบกับเขาเมื่อคืนนี้ อะไร...ทำไมเร็วจัง รอนงง เพราะมันไม่มีวี่แววมาก่อนเลยว่าแฮร์รี่จะชอบออโรร่าแล้วตอนนี้เรื่องที่เขาได้ยินกลับ...ถามจริง ๆ เถอะแฮร์รี่ นายชอบเขาเหรอ แฮร์รี่ยักไหล่ ทำไมล่ะ เขาก็น่ารักดีออก นายคงไม่ได้คบกับเขาเพียงแค่เขาน่ารักเท่านั้นหรอกนะแฮร์รี่ รอนท้วง เพราะถ้านายมีเหตุผลเพียงแค่นั้นล่ะก็มีเด็กผู้หญิงมีอีกมากมายที่มีคุณสมบัตินี้ แฮร์รี่นิ่ง ไม่ตอบ เอาเถอะแฮร์รี่... รอนถอนใจ ชั้นเชื่อว่านายคงมีเหตุผลมากกว่านั้น แต่ถ้านายไม่อยากบอกให้ชั้นรู้ก็ไม่เป็นไร...แล้วยังมีอีกเรื่องนึงนะแฮร์รี่ที่นายคงจะยังไม่ลืม เรื่องอะไร แฮร์รี่ขมวดคิ้ว นายยังไม่ได้ให้คำตอบกับมิสแชง!!! ( แฮร์รี่ : เฮ้ย...พี่...ทำไมไม่เตือนผมอ่ะ คนแต่ง : โทษทีไอน้อง พี่เองก็ลืมเหมือนกัน ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่จัดการให้) ******************************************* เห็นมั้ยบอกแล้วว่ามัลฟอยได้ยินมาน่ะมันผิด เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นเบา ๆ ระหว่างที่กำลังเดินไปยังห้องเรียนวิชาคาถา แต่ชั้นก็ยังไม่คิดว่าเขาฟังมาผิดนะ ออโรร่าบอก เขาบอกว่าแฮร์รี่มาพูดกับเขาเองนะเฮอร์ไมโอนี่ ในเมื่อเขาคุยกันตัวต่อตัว เขาจะฟังผิดขนาดนั้นเลยเหรอ แต่เธอก็เห็นแล้วนี่ว่ามันเป็นยังไง มันเป็นอย่างที่เขาว่ามั้ย เฮอร์ไมโอนี่ย้อน ไม่เลยใช่มั้ยล่ะ มันไม่เหมือนกับที่มัลฟอยพูดเลยแม้แต่นิดเดียว!!! ****************************************** ไม่จริง...เป็นไปไม่ได้ มัลฟอยปฏิเสธทันทีที่ได้ยินคำบอกเล่าจากเฮอร์ไมโอนี่ในเย็นวันนั้น ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ เฮอร์ไมโอนี่ดุเบา ๆ ชั้นนึกแล้วว่านายจะเข้าใจผิดแน่ ๆ แต่... ไม่มีแต่ เธอเสียงแข็งใส่เด็กหนุ่มที่พยายามค้าน เราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้กันอีกเข้าใจมั้ยมัลฟอย เขารับคำกับเด็กสาวที่ทำตาดุใส่อย่างไม่ค่อยเต็มใจ แล้วตั้งแต่เป็นแฟนกันสองคนนั้นเป็นไงบ้างล่ะ ก็จะเป็นยังไงล่ะ ชั้นกับรอนก็เป็นส่วนเกินไปเลยน่ะสิ มัลฟอยลอบถอนใจ ยังไง้ยังไงเขาก็ยังไม่เชื่อในเรื่องที่ได้ยินจากเด็กสาวอยู่ดี ในเมื่อในวันนั้นแฮร์รี่พูดกับเขาอย่างโจ่งแจ้งอย่างนั้น แต่เพื่อความสงบในชีวิตการเก็บความสงสัยไว้กับตัวมันน่าจะดีซะกว่าให้เด็กสาวตรงหน้ารู้ เออ...นี่...เธอเห็นประกาศฮอคมี้ดครั้งหน้าหรือยัง มัลฟอยเปลี่ยนไปเรื่องอื่น อ๋อ...เห็นแล้ว วันอาทิตย์หน้านี้แล้วนี่ แล้วตกลงเธอจะไปกับชั้นหรือเปล่า เฮอร์ไมโอนี่ลังเล อยากไปกับเขาก็อยาก แต่เพื่อน ๆ ของเธอล่ะ... ถ้าเธอไม่อยากไปก็ไม่เป็นไร เขาพูดเสียงห้วนเมื่อเห็นท่าทางลังเล ไม่นะ...ไม่ใช่อย่างนั้น!!! เธอรีบคว้าแขนเด็กหนุ่มที่ลุกพรวดขึ้นทันทีที่พูดจบ ทำไมชั้นจะไม่อยากไปกับเธอล่ะ เพียงแต่ว่า... เธอไม่อยากทิ้งไอสองคนนั่นใช่มั้ยล่ะ ไม่รู้จะไปห่วงอะไรมันนักหนา พอตเตอร์มันก็มีออโรร่าแล้ว ส่วนไปหัวแดงนั่นมันไม่มีเพื่อนคนอื่นเลยหรือไง มัลฟอย... เธอเสียงอ่อย เราคงไปเที่ยวกันทั้งวันไม่ได้ แต่ว่าถ้าเป็นแค่ช่วงบ่ายจะได้ไหม เขาสะบัดหน้าหนี นะ...เราไปเจอกันตอนบ่าย ชั้นรู้จักร้านดี ๆ อยู่ร้านหนึ่ง มันจะเป็นส่วนตัว ไม่มีใครมาคอยวุ่นวายกับเรา ว่าจะไม่ใจอ่อนแล้วเชียว แต่ก็อดไม่ได้ แล้วร้านนั้นอยู่ตรงไหนล่ะ... ************************************* ทำไมวันนี้ชั้นรู้สึกไม่ค่อยดีเลย ออโรร่ากระซิบกับเฮอร์ไมโอนี่เบา ๆ ระหว่างที่อยู่ในชมรม ก.ด. "เหมือนกับทำอะไรผิดพลาดไปสักอย่าง แล้วอะไรล่ะ ก็ไม่รู้เหมือนกัน เฮอร์ไมโอนี่ถอนใจเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนสาว ไม่เอาน่า อย่าคิดมากไปเลย วันนี้ชั้นไม่เห็นเธอทำอะไรผิดสักอย่างนี่ ถูกต้องหมด...รวมทั้งเรื่องแฮร์รี่ หือ? เด็กสาวแปลกใจ เฮอร์ไมโอนี่เขยิบเข้ามากระซิบข้าง ๆ หู ชั้นดีใจที่คนที่แฮร์รี่เลือกคือเธอ...ไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้น? มิสแชงเหรอ นี่เธอไม่ชอบเขาเหรอ ก็เหมือนกับที่เขาไม่ชอบชั้นน่ะแหล่ะ...เขาคิดว่าชั้นกับแฮร์รี่มีอะไรกัน แต่เราไม่มีอะไรกันจริง ๆ นะ เด็กสาวรีบปฏิเสธเมื่อเห็นออโรร่าหรี่ตามอง ตอนปี 4 เคยมีคนแกล้งก็เลยออกข่าวไปว่าชั้นกับแฮร์รี่เป็นแฟนกัน พอตอนปี 5 แฮร์รี่เริ่มคบกับมิสแชง แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ลืมให้ความสำคัญกับเพื่อนสนิทด้วย ก็มีอย่างที่ไหนล่ะ ตอนเช้านัดเที่ยวกับแฟนที่ฮอกมี้ด แล้วก็ดันบอกว่าตอนบ่ายนัดกับพี่เฮอร์ไมโอนี่ไว้อีก จินนี่ที่แอบฟังอยู่ข้าง ๆ ยื่นหน้าเข้ามากระซิบอย่างอดไม่ได้ เป็นหนู ๆ ก็โมโหเหมือนกันแหล่ะ ออโรร่าเบิกตากว้าง จริงเหรอ ใช่ เฮอร์ไมโอนี่กับจินนี่ตอบพร้อมกัน แฮร์รี่อะไรก็ฉลาดหมดแหล่ะ ยกเว้นอยู่เรื่องเดียว...จีบผู้หญิงไม่เป็น!!! ว่าแต่ว่า...พี่แฮร์รี่หายไปไหนน่ะ จินนี่บอกเหมือนมองไปรอบตัวแล้วไม่เห็นเด็กหนุ่ม เด็กสาวอีก 2 คนมองตาม รอน เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนเรียกรอนที่กำลังซ้อมอยู่กับเด็กปี 4 บ้านฮัพเฟิลพัพ รอนเดินเข้ามา ทำไม มีอะไรเหรอ แฮร์รี่หายไปไหน เอ่อ... รอนมองหน้าออโรร่าแล้วตอบอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจนัก ...เห็นเดินออกไปกับมิสแชงเมื่อกี้นี้ ออโรร่าหน้าซีด โอ๊ะ...นั่นไง...มาพอดี... เด็กสาวทั้งสามมองตามไปที่ประตูห้องก็เห็นแฮร์รี่เดินตรงเข้ามาอย่างกะพายุ เด็กนักเรียนคนอื่นพากันถอยหนี อ้าว...มาชุมนุมอะไรกันตรงนี้ เขาถามอย่างแปลกใจ ออโรร่าอุทานเมื่อเห็นรอยแดงช้ำที่แก้มของเด็กหนุ่ม ตายจริงแฮร์รี่!!! นั่นเธอไปทำอะไรมาน่ะ อ๋อ..ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ใบลาออกจากโชเท่านั้นเอง ฮะ...อะไรนะ!!! ทั้งสี่ร้องถามอย่างตกใจจนเพื่อน ๆ ในห้องหันมามอง โชลาออกจากชมรมเรียบร้อยแล้ว เฮอร์ไมโอนี่เดี๋ยวเธอจัดการเรื่องเอกสารต่าง ๆ ให้โชด้วยนะ แล้วปากกากับกระดาษไม่มีเหรอพี่แฮร์รี่ถึงต้องฝากรอยฝ่ามือไว้ที่แก้มของพี่น่ะ จินนี่ถามติดตลก แฮร์รี่ยักไหล่ มันกระทันหันเกินไปก็เลยหาไม่เจอน่ะ เขาหันไปทางเด็กเรเวนคลอที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก เดี๋ยวพอเลิกแล้วช่วยเก็บของไปคืนโชที่หอด้วยนะ เพราะเธอคงไม่กลับมาที่นี่อีกแล้วล่ะ!!! ***************************************** และแล้วเรื่องที่แฮร์รี่คบอยู่กับออโรร่าก็เป็นข่าวดังจนได้ในเช้าวันต่อมา เมื่อขณะที่พวกเขาทั้งสี่เดินมาทานอาหารเช้านั้น รอนก็พูดออกมาอย่างหงุดหงิด นี่วันนี้พวกเรามีอะไรแปลกเหรอ พวกนั้นถึงมองกันจัง พวกเขาคงมองแฮร์รี่กันมั้ง เฮอร์ไมโอนี่บอกอย่างไม่ใส่ใจ ปกติพวกเขาก็มองกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ไม่นะเฮอร์ไมโอนี่ ออโรร่าค้าน วันนี้นอกจากจะมองแล้ว พวกเขายังซุบซิบกันด้วย ยิ่งใกล้ถึงห้องโถงใหญ่มากขึ้นเท่าไหร่ คนก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อถึงทางเข้าห้องโถงใหญ่พวกเขาก็เดินสวนกับเด็กนักเรียนปี 1 บ้านสลิธีริน อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ ๆ เฮลีน่าทักอย่างร่าเริง ในขณะที่เพื่อน ๆ เธอต่างพากันเดินเลี่ยงออกไปก่อน อรุณสวัสดิ์จ๊ะเฮลีน่า ทานข้าวเสร็จแล้วเหรอ เฮอร์ไมโอนี่ทัก (โดยไม่สนใจกับรอนที่เบะปากใส่) ค่ะ หันมาทางแฮร์รี่กับออโรร่า หนูยินดีด้วยนะคะพี่แฮร์รี่ พี่ออโรร่า ยินดี? เอ๋...เรื่องอะไรกัน แฮร์รี่งง ก็เรื่องที่พวกพี่เป็นแฟนกันน่ะสิคะ ฮะ!!! เธอรู้ได้ยังไง ก็หนูได้ยินเด็กบ้านเรเวนคลอเขาพูดกันน่ะค่ะ ว่าเมื่อคืนพี่ไปบอกเลิกกับแฟนแล้วก็มาคบกับพี่ออโรร่าแทน มิน่า... เฮอร์ไมโอนี่ครางเมื่อรู้ถึงสาเหตุของการเป็นจุดสนใจของทุกคนในวันนี้ แม่คนนี้ทำแสบจริง ๆ เฮอร์ไมโอนี่บอกอย่างหงุดหงิดในระหว่างที่ทานอาหารเช้ากันอยู่ นี่คงไปพูดทำนองว่าโดนแย่งแฟนแน่ ๆ เลย พวกนั้นถึงได้ซุบซิบกันอย่างนี้ ช่างเถอะเฮอร์ไมโอนี่ จะว่าไปการที่แฮร์รี่อยู่ ๆ ไปบอกเลิกกับเขาโดยที่เขาไม่มีความผิดน่ะ มันก็น่าสงสารเขาอยู่นะ เปล่าหรอกออโรร่า ชั้นกับเขาน่ะทำท่าจะเลิกกันมาหลายครั้งแล้ว แฮร์รี่ (ที่วันนี้ขอแลกที่กับเฮอร์ไมโอนี่ย้ายมานั่งข้าง ๆ แฟนสาว) บอกออกมาอย่างไม่ใส่ใจนัก เลิกกันซะได้ ชั้นก็โล่งใจ เขาเงยขึ้นมองไปรอบ ๆ ห้อง ก็เห็นสายตาหลายคู่จับจ้องมาอย่างสนใจ แฮร์รี่หยิบกระดาษขึ้นซับที่ริมฝีปากของเด็กสาวที่สะดุ้งเบา ๆ มันเลอะซอสน่ะ มีเสียงฮือฮาของนักเรียนคนอื่นดังขึ้นมาทันที เฮอร์ไมโอนี่กับรอนหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นออโรร่าหน้าแดงก่ำ เด็กสาวรีบก้มหน้าทานอาหารเช้าต่อ จึงไม่เห็นว่าแฮร์รี่ลอบยิ้มที่มุมปากแล้วส่งสายตาเยาะหยันไปให้สายตาอีกคู่หนึ่งที่อีกฟากหนึ่งของห้องโถง **************************************** เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นเบา ๆ ในตอนเช้ามืดทำให้รีมัส ลูปินที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ต้องผงกหัวขึ้นหันไปตามเสียง เห็นซิเรียสเดินผ่านหน้าห้องไป รีมัสลุกขึ้นแล้วค่อย ๆ ย่องตามชายหนุ่มมาจนถึงประตูหน้าบ้าน นั่นนายจะไปไหนน่ะ รีมัสถามอย่างแปลกใจ มือที่ยื่นไปจับลูกบิดชะงัก ซิเรียสถอนใจ ทำไมตื่นเช้าจังรีมัส เขาหันถามอย่างเบื่อหน่าย รีมัสเลิกคิ้ว ตื่นเช้า? ความจริงชั้นยังไม่ได้นอนเลยตังหาก บอกพลางหาว ว่าแต่ว่านายจะไปไหน อย่าบอกนะว่าจะออกไปข้างนอกน่ะ ... ซิเรียส นายก็รู้ว่านายจะออกไปจากที่นี่ไม่ได้! ซิเรียสหันหลังให้ รีมัสอ่อนใจกับความดื้อรั้นของอีกฝ่าย ทนหน่อยน่าซิเรียส อีกไม่นานนายก็จะเป็นอิสระแล้ว อีกไม่นาน? แล้วมันเมื่อไหร่ล่ะ!! เขาถามเสียงห้วน ชั้นเบื่อนะรีมัส เบื่อกับการที่ต้องอยู่เฉย ๆ ถูกขังอยู่ในบ้านที่ชั้นเกลียดมันมาตั้งแต่เด็ก เสียงที่พูดดังขึ้นจนกลายเป็นตวาด ชั้นเบื่อกับการต้องเป็นนักโทษในบ้านของตัวเองเต็มทีแล้ว!! แก...ไอ้ลูกทรพี ไอ้พวกกลายพันธุ์ มิสซิสแบล็กกรีดเสียงร้องออกมาดังลั่น รีมัสรีบวิ่งไปปิดรูปภาพ ออกไปจากบ้านชั้นเดี๋ยวนะนี้!!! ไปซะ...ไอเด็กบ้า ซิเรียสตาลุกวาว คิดว่าผมอยากจะอยู่ที่บ้านบ้า ๆ หลังนี้เหรอ เขาตวาดก้อง ผมก็ไม่ได้อยากอยู่ที่นี่นักหรอก ไม่ต้องห่วง ซักวันผมจะไปจากที่นี่แน่ เขาหันมามองรีมัสที่พยายามดึงผ้าปิดรูป ขอโทษนะรีมัส แต่วันนี้ชั้นต้องไปจริง ๆ ซิเรียส รีมัสพยายามร้องห้าม แต่ก็ไม่สามารถรั้งร่างเพื่อนสนิทเอาไว้ได้ เมื่อลับร่างซิเรียส เสียงกรีดร้องเหลือเพียงเสียงสะอื้นและเสียงพึมพำกับตัวเองเบา ๆ รีมัสชะงักหันมามองเจ้าของรูปภาพอย่างไม่แน่ใจในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน เจ้าลูกบ้า...ไอเด็กเอาแต่ใจ...ทำไมถึงไม่เคยรู้ถึงความหวังดีของคนอื่นเลย **************************************** เสียงคุยในห้องโถงรวมดังลั่นมาจนถึงทางเดินด้านนอกในเช้าวันอาทิตย์ เหล่านักเรียนทุกชั้นปีต่างวางแผนถึงสิ่งที่จะทำกันในวันนี้ แต่ที่พิเศษกว่านั้นก็คือการวางแผนในการเที่ยวฮอกมี้ดสำหรับนักเรียนตั้งแต่ชั้นปีที่ 3 ขึ้นไป วันนี้เราจะไปไหนกันบ้าง รอนถามขึ้นทันทีที่เข้ามาในห้องโถงรวม คือ...ตอนบ่ายชั้นกับออโรร่าคงต้องขอตัว... แฮร์รี่บอก พวกนายไปกันสองคนละกัน ตอนบ่ายชั้นก็ไม่ว่างเหมือนกัน เฮอร์ไมโอนี่รีบบอก รอนเริ่มหน้างอ ขอโทษทีนะรอน นายคงต้องไปคนเดียวแล้วล่ะ นี่พวกนายกำลังจะทิ้งชั้นใช่มั้ย รอนถามเสียงขุ่น เปล่า ทั้งสามตอบพร้อมกัน เราก็ยังไปเที่ยวด้วยกันเหมือนเดิม เพียงแต่ตอนบ่ายเราขอตัวเท่านั้น แฮร์รี่อธิบาย มันก็เหมือนกันน่ะแหล่ะ รอนสะบัดเสียง เอาเถอะก็เข้าใจน่ะนะว่าพวกนายเพิ่งจะเป็นแฟนกันก็คงอยากอยู่ด้วยกันตามลำพัง รอนแขวะ แฮร์รี่กับออโรร่าต่างหน้าแดง พวกนายจะไปไหนก็ไปกันเถอะเดี๋ยวชั้นไปกับพวกเนวิลล์ก็ได้ **************************************** มันจะมากเกินไปแล้วนะยัยเด็กอวดดี อยู่ ๆ แพนซี่ก็กรีดเสียงร้อง ทุกคนต่างเงียบกริบหันไปมองเด็กสาวที่ยืนชี้หน้าเด็กสาวอีกคนหนึ่งเป็นจุดเดียว แกกล้าดียังไงมาพูดกับชั้นอย่างนี้ฮะ!! เธอตะคอกถามเฮลีน่าที่นั่งทานอาหารเฉย ก็หนูก็แค่สงสัยเท่านั้นเองว่าพี่น่ะไม่รู้สึกอายมั่งเหรอกับการที่คอยมานั่งออดอ้อนที่เดรโกเขาอย่างนั้น ทั้ง ๆ ที่ทุกครั้งที่พี่ทำพี่เดรโกเขาไม่ไล่ก็ถอยหนี เธอยกแก้วน้ำฟักทองขึ้นจิบ ถามจริง ๆ แค่นี้พี่ยังไม่รู้อีกเหรอว่าพี่เดรโกรู้สึกยังไง หรือว่าด้านจนลืมอาย กรี๊ดดด!!! แพนซี่กรี๊ดเสียงดังกว่าเดิม แก...แก... เธอโกรธจนนึกคำพูดไม่ออก ทั้งโกรธทั้งอายเมื่อเห็นเพื่อนนักเรียนบางคนหัวเราะออกมา บางคนมองเธออย่างสมเพช...สะใจ...สมน้ำหน้า เธอหันไปมองเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เฮลีน่าเหมือนขอความเห็นใจ แต่มัลฟอยกลับก้มหน้าทานอาหารตรงหน้าอย่างไม่สนใจเธอหรือคนอื่น ๆ ไม่รับรู้แม้กระทั่งว่าเฮลีน่าเขยิบเข้าไปจนชิด แพนซี่มองการแสดงออกนั้นเมื่อเห็นเด็กสาวรุ่นน้องส่งยิ้มให้เหมือนจะบอกว่า ดูสิ พี่เดรโกยังไม่เห็นจะถอยหนีหนูเหมือนพี่เลย เธอก็โกรธจนลืมตัว โอ้ย!!! เฮลีน่าร้องออกมาดังลั่นเมื่อผมเปียอันยาวของเธอถูกแพนซี่ดึงอย่างแรง แก...นังเด็กบ้า...ถอยออกมาเดี๋ยวนี้นะ!!! แพนซี่ตวาดใส่เด็กสาวที่เริ่มสะอื้นออกมาด้วยความเจ็บ มือดึงผมเปียแรงกว่าเดิม นั่นเธอทำบ้าอะไรของเธอแพนซี่!! มัลฟอยถามอย่างตกใจ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะแพนซี่ เขาสั่งเด็กสาวที่กำผมเปียแน่นและดูเหมือนว่ายิ่งเขาพยายามแกะมือเธอออกมามากเท่าไหร่ เฮลีน่าก็ยิ่งสะอื้นไห้มากขึ้นเท่านั้น นั่นเธอคิดว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่พาร์กินสัน เสียงศาสตรจารย์สเนปเอ่ยขึ้นอย่างโกรธจัด ปล่อยเด็กคนนั้นเดี๋ยวนี้!!! แพนซี่หันไปมองอย่างตกใจ เด็กสาวหน้าเผือดซีดเมื่อเห็นอาจารย์ประจำบ้านกับอาจารย์ประจำวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดมายืนอยู่ด้านหลัง ใบหน้าของศาสตรจารย์หนุ่มเย็นชาไม่พอใจ ในขณะที่น้องสาวของเขาโกรธจัด เธอรีบปล่อยผมเปียในมือทันที เฮลีน่าโผเข้ากอดจูเลียน่าทันทีที่เป็นอิสระ ไม่เป็นไรแล้วนะเฮลีน่า...ไม่เป็นไรแล้ว จูเลียน่ากอดเด็กสาวแน่น มือลูบหลังเด็กสาวที่สะอื้นอย่างอ่อนโยน ชั้นไม่คิดเลยนะว่าเธอจะทำอะไรอย่างนี้มิสพาร์กินสัน จูเลียน่าพูดเสียงเรียบ ไร้มารยาท...เหมือนพวกชั้นต่ำ แพนซี่สะดุ้งเมื่อเห็นดวงตาศาสตรจารย์สาวเป็นประกายวาววับ หักสลิธีริน 50 คะแนน เด็กบ้านสลิธีรินครางออกมา พวกเขานึกกลัวอยู่แล้วว่าถ้าลองมีศาสตรจารย์ จูเลียน่า สเนป เข้ามายุ่งเมื่อไหร่ จะต้องโดนหักไม่ต่ำกว่า 10 คะแนนแน่ ๆ ในขณะที่เด็กบ้านอื่นต่างพากันเฮลั่น (งานนี้ยัยแพนซี่โดนรุมแน่ เด็กบ้านเรเวนคลอกระซิบกับเพื่อน ดูหน้าสเนปซิเจื่อนเลย ค้านน้องสาวตัวเองไม่ได้สักคำเพราะเด็กตัวเองผิดเห็น ๆ เด็กบ้านฮัพเฟิลพัฟกระซิบ 50 คะแนน!!! สะใจเป็นบ้าเลย เด็กบ้านกริฟฟินดอร์ต่างพากันหัวเราะคิกคัก) แล้ววันนี้เธอไม่ได้รับอนุญาตให้ไปเที่ยวฮอกมี้ดกับเพื่อน ๆ เพื่อเป็นการลงโทษสำหรับการกระทำของเธอในวันนี้!!! แพนซี่ร้องไห้โฮ เธอวิ่งหนีออกไปด้วยความอับอาย มิสเตอร์มัลฟอยจ๊ะ ครูรบกวนให้เธอช่วยพาเฮลีน่ากลับไปที่หอพักได้มั้ยจ๊ะ ได้ครับศาสตรจารย์จูเลียน่า ขอบใจมากจ๊ะ มัลฟอยประคองเด็กสาวเดินออกไปจากห้องโถงใหญ่ ในขณะที่รอนกับแฮร์รี่หัวเราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเหมือนเพื่อนนักเรียนคนอื่น ๆ เฮอร์ไมโอนี่กับออโรร่ามองตามทั้งสองไป และหันมามองหน้ากัน ตอนนี้ความคิดอย่างหนึ่งที่เคยหายไปได้แว่บขึ้นมาในความคิดของพวกเธอพร้อม ๆ กัน มัลฟอยกับเฮลีน่าเกี่ยวข้องกันยังไง? |
บทความทั้งหมด
|