ตอนที่ 25
ตอนที่ 25 คู่รักคู่ใหม่ของฮอกวอตส์


ในตอนเย็นวันนั้น มัลฟอยเดินตามหาเฮอร์ไมโอนี่ และก็พบว่าเด็กสาวนั่งทำการบ้านกับออโรร่าในห้องสมุด
“ฮะ...นายว่าไงนะ!!! แฮร์รี่น่ะเหรอที่พูดอย่างนั้น” เฮอร์ไมโอนี่อุทานด้วยความตกใจเมื่อได้รับทราบถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
“ก็ใช่น่ะสิ” เขาตอบเสียงห้วน “พอตเตอร์มันพูดเสียงแข็งเลยว่าจะเอาเธอกลับไป” มัลฟอยทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ เฮอร์ไมโอนี่ “นี่ชั้นถามเธอจริง ๆ เถอะเกรนเจอร์ นอกจากไอคำว่า ‘เพื่อน’ แล้วเธอยังเป็นอะไรกับเจ้านั่นมากกว่านั้นหรือเปล่ามันถึงหวงเธอขนาดนั้นน่ะ”
“บ้า” เด็กสาวค้อนขวับ “คิดอะไรบ้า ๆ”
“อ้าว...ก็มันจริงนี่ ไม่อย่างนั้นแล้วเจ้านั่นจะพูดอย่างนั้นยังไงหรือว่าอยู่ ๆ ไอต่อมหวงเพื่อนมันทำงานขึ้นมาอย่างกระทันหัน”
เด็กสาวหยิกเข้าที่แขนของเด็กหนุ่มด้วยความหมั่นไส้ “พูดน่าเกลียด ต่อมบ้าอะไรกันมีด้วยเหรอ”

“แต่มันก็น่าคิดนะเฮอร์ไมโอนี่” ออโรร่าบอก “แต่ไอที่ชั้นสงสัยก็คือ แฮร์รี่เขารู้เรื่องนี้แต่ทำไมถึงไม่มาพูดกับเธอ แถมยังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นด้วย”
“นั่นสิ” เฮอร์ไมโอนี่เห็นด้วย “ทำไมเขาถึงไม่มาพูดกับชั้นตรง ๆ แต่ไปพูดกับมัลฟอยแทน...นายฟังไม่ผิดแน่นะ” เด็กสาวหันไปถามมัลฟอยเพื่อความแน่ใจ
“นี่เธอ...เจ้านั่นมันมาพูดกับชั้นด้วยตัวเองนะ ไม่ได้ไปฟังมาจากคนอื่นนี่จะได้ฟังผิด” เขาพูดเสียงขุ่น เฮอร์ไมโอนี่เริ่มลังเลเมื่อเห็นท่าทางจริงจังของอีกฝ่าย
“แล้วเธอจะทำยังไงต่อไปล่ะเฮอร์ไมโอนี่” ออโรร่าถามเสียงอ่อน ดวงตาสีฟ้ามองหนุ่มสาวทั้งคู่ด้วยความเป็นห่วง

เฮอร์ไมโอนี่นิ่ง เธอเองก็เริ่มรู้สึกกังวลจนไม่รู้จะทำยังไง ถ้าแฮร์รี่รู้จริงอย่างที่มัลฟอยว่าแน่นอนล่ะว่ารอนเองก็ต้องรู้เรื่องเหมือนกัน แล้วอย่างนี้เธอจะเข้าหน้าเพื่อนทั้ง 2 ได้ยังไง มัลฟอยจับมือบางที่กำเข้าหากันแน่นไว้เบา ๆ รับรู้ถึงความกังวลที่เด็กสาวมี มือที่กำแน่นคลายออกพลิกขึ้นมาประสานมือแกร่งเหมือนต้องการความเข้มแข็งของอีกฝ่าย

“ชั้นจะไม่ทำอะไรเลย”
“ฮะ!!!” ออโรร่ากับมัลฟอยอุทานออกมาอย่างแปลกใจ พวกเขาหันมามองเฮอร์ไมโอนี่เหมือนไม่แน่ใจ
“ชั้นจะอยู่ของชั้นเฉย ๆ ถ้าแฮร์รี่ไม่ถามชั้นก็จะไม่พูดอะไรทั้งนั้น ชั้นก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะทำยังไง”
มัลฟอยยิ้มออกมาอย่างโล่งอก เขาจับมือบางขึ้นมากดริมฝีปากลงไปบนหลังมือนั้นอย่างแรง ๆ “ขอบคุณ” เขาบอกเบา ๆ กับดวงหน้าหวานที่มีสีระเรื่อขึ้นมาทันตา แม้จะเขินอายเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ตรงข้าม แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ยังสบตากับเด็กหนุ่มเสียงหวานซึ้ง

ออโรร่ารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นเพื่อนทั้งสองต่างหลุดเข้าไปในโลกส่วนตัว เธอเก็บหนังสือแล้วลุกออกมาเงียบ ๆ แล้วก็สวนกับแฮร์รี่ที่กำลังเดินเข้าห้องสมุดพอดี “อ้าว...ออโรร่าทำไมมาอยู่แถวนี้คนเดียว เฮอร์ไมโอนี่ไปไหนซะล่ะ”
หัวใจดวงน้อยกระตุกวาบ หรือว่าสิ่งที่มัลฟอยสงสัยจะเป็นความจริง “เฮอร์ไมโอนี่ทำการบ้านอยู่ข้างในน่ะ” ตอบไปแล้วรู้สึกใจไม่ดี ถ้าเกิดแฮร์รี่เข้าไปหาเฮอร์ไมโอนี่แล้วพบมัลฟอยเข้าอะไรจะเกิดขึ้น!! “แล้วนี่เธอจะมาคืนหนังสือเหรอ” ถามเพราะเหลือบไปเห็นหนังสือที่เด็กหนุ่มถือมา
“พอดีถึงกำหนดคืนวันนี้น่ะ...แล้วนี่เธอจะกลับหอเลยหรือเปล่า”
“จ๊ะ”
“งั้นเดี๋ยวรอแป๊บนะ เดี๋ยวไปพร้อมกัน”


*****************************************


เฮอร์ไมโอนี่ดึงมือออกช้า ๆ ตอนนี้เธอรู้สึกอายขึ้นอีกเป็นเท่าตัวเมื่อเห็นว่าพวกเธอนั่งกันอยู่เพียงลำพัง “ปล่อยเถอะ...เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” เด็กสาวบอกเสียงแผ่ว เมื่อเขายังคงไม่ยอมปล่อยมือ
“ก็ช่างสิ...” เขายักไหล่อย่างไม่แคร์ “ดีเสียอีก ชั้นอยากให้คนอื่นมารู้เรื่องเราเสียที ชั้นเบื่อกับการหลบ ๆ ซ่อน ๆ เต็มทีแล้ว”
“เธออยากให้คนอื่นรู้เหรอ” เด็กสาวสงสัย “เธอไม่อายเหรอที่ชั้นเป็น...”
“ชั้นไม่สนใจหรอกไอเรื่องนั้นน่ะ” เด็กหนุ่มขัด “ชั้นรักเธอที่เธอเป็นเธอ...ชั้นรักทุกอย่างที่ประกอบขึ้นมาเป็นเธอ”

เฮอร์ไมโอนี่ตัวแข็งอ้าปากค้าง มัลฟอยเองก็ชะงัก ใบหน้าเด็กหนุ่มเป็นสีระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย
“อะ...อะไรนะ...” เด็กสาวตะกุกตะกัก มัลฟอยปล่อยมือเมินหน้าหนีไปทางอื่น เฮอร์ไมโอนี่กระตุกเสื้อคลุมเขาเบา ๆ “นี่...ตะกี้นายว่าอะไรนะ...พูดใหม่สิ”
“ไม่” เขาพูดเสียงขุ่น หน้าแดงขึ้นไปอีก
เฮอร์ไมโอนี่มองท่าทางเขินอายของเขากึ่งโกรธกึ่งขัน โกรธ...ที่เขาขัดใจไม่ยอมย้ำให้เธอได้ยินอีกครั้ง ขัน...กับท่าทางเขินอายที่เขาแสดงออกมา แต่ตอนนี้เธอมีความสุขมากจนลืมไปว่ากำลัง ‘งอน’ เขาอยู่ เธอหัวเราะเบา ๆ กอดแขนแล้วซบไหล่เขา “ไม่เป็นไร ถ้าวันนี้เธอยังไม่ยอมพูด แต่สักวันชั้นจะต้องทำให้เธอพูดมันออกมาอีกครั้งให้ได้!!!”


*****************************************


ออโรร่าเหลือบมองเด็กหนุ่มข้าง ๆ ด้วยความอึดอัด ตั้งแต่ออกมาจากห้องสมุดจนกระทั่งเกือบถึงหอแล้วพวกเขายังไม่ได้พูดอะไรกันสักคำ “แฮร์รี่...”
“หือ...ว่าไง”
“คริสมาตส์เธอกลับบ้านหรือเปล่า”
“บ้าน? เธอหมายถึงบ้านเดอร์สลีย์น่ะเหรอ”
ออโรร่าทำหน้างง ๆ “ก็ใช่น่ะสิ นอกจากบ้านเดอร์สลีย์แล้วเธอยังมีบ้านอื่นอีกเหรอ”
“เปล่าหรอก...ตอนคริสมาสต์ชั้นไม่เคยกลับบ้านหรอกจะอยู่ที่โรงเรียนตลอด…แล้วเธอล่ะ กลับหรือเปล่า”
“ยังไม่รู้เลยเหมือนกัน ตอนแรกคุณแม่จะให้กลับแต่ตอนหลังก็ส่งจดหมายมาบอกว่าให้รอดูอีกที”
แฮร์รี่ยิ้ม “ทำไมเธอไม่ขออยู่ที่โรงเรียนล่ะ เราจะได้ฉลองคริสมาสต์ด้วยกันยังไงล่ะ” แฮร์รี่หยุดเดิน เขาจับมือบางมากุมอย่างอ่อนโยน “มันคงจะดี ถ้าเราได้ฉลองคริสมาสต์ด้วยกัน...แค่สองคน”
ออโรร่าหันมามองเด็กหนุ่มดวงตาเป็นประกาย ความหมายที่มาจากประโยคนั้นจะเป็นอย่างที่เธอคิดไว้หรือเปล่า

“ชั้นไม่รู้ว่ามันเร็วไปหรือเปล่า” เขาตะกุกตะกัก “คือ...เราเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน แล้ว...”
“...”
“...ชั้นก็โตมาในบ้านที่ไม่มีใครต้องการ เป็นตัวประหลาดในสายตาของคนรอบข้าง”
“ไม่มีใครเขาคิดอย่างนั้นหรอกนะแฮร์รี่” เด็กสาวท้วง “พวกเขาต่างชื่นชมในตัวเธอทั้งนั้น”
“ชื่นชมเหรอ? เธอคิดว่าพวกเขาชื่นชมอะไร...ที่ชื่อเสียงหรือว่าตัวชั้น” เขาถามเสียงขื่น เด็กสาวอึ้งไป
“ถ้าเด็กที่อยู่ในคืนนั้นไม่ใช่ชั้น เธอคิดว่าพวกเขาจะเป็นอย่างวันนี้เหรอ ในสายตาของพวกเขาชั้นก็คงเป็นเพียงแค่เด็กนักเรียนธรรมดาเหมือนกับพวกเขาน่ะแหล่ะ” เขายิ้มเยาะ “เหมือนกัน...ไม่แตกต่างอะไรเลย!!!”
“แฮร์รี่...” ดวงตาสีฟ้าเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาเมื่อเห็นดวงตาสีมรกตฉายแววเจ็บปวดชัดเจน

“ตั้งแต่เด็กชั้นฝันมาตลอด ฝันอยากจะมีครอบครัวเหมือนกันกับคนอื่น อยู่กันพร้อมหน้า...พ่อ...แม่...ลูก ฝันอยากจะมีใครสักคนอยู่เคียงข้าง คนที่พร้อมจะรับฟังปัญหาและคอยปลอยโยนเวลาที่ชั้นทุกข์ใจ” ดวงหน้าของเด็กหนุ่มมีสีแดงระเรื่อด้วยความอายไม่ต่างจากเด็กสาวตรงหน้า แม้จะเขินอายแต่ดวงตาสองคู่ก็ยังสบกันนิ่งอย่างคาดหวัง “ชั้นจะหวังมากเกินไปไหม ถ้าชั้นจะอยากให้คน ๆ นั้น...เป็นเธอ”


*******************************************


รอนถึงกับอ้าปากค้างเมื่อได้ยินคำบอกเล่าจากเพื่อน “เมื่อกี้นี้นายว่าอะไรนะแฮร์รี่ ลองพูดอีกทีสิ”
“ชั้นบอกว่า...ชั้น-คบ-กับ-ออโรร่า...เป็นไง ชัดยัง”
“เฮ้ย!!!” รอนร้องเสียงหลง จนใครต่อใครหันมาดู เขาหันมามองออโรร่าที่นั่งหน้าแดงระเรื่ออยู่กลางวงล้อมของเพื่อนนักเรียนหญิงคนอื่น “จริงอ่ะ? ทำไมเร็วจัง แล้ว...ตั้งแต่เมื่อไหร่?” รอนงง
“เมื่อคืนนี้...ชั้นขอคบกับเขาเมื่อคืนนี้”
“อะไร...ทำไมเร็วจัง” รอนงง เพราะมันไม่มีวี่แววมาก่อนเลยว่าแฮร์รี่จะชอบออโรร่าแล้วตอนนี้เรื่องที่เขาได้ยินกลับ...”ถามจริง ๆ เถอะแฮร์รี่ นายชอบเขาเหรอ”
แฮร์รี่ยักไหล่ “ทำไมล่ะ เขาก็น่ารักดีออก”
“นายคงไม่ได้คบกับเขาเพียงแค่เขาน่ารักเท่านั้นหรอกนะแฮร์รี่” รอนท้วง “เพราะถ้านายมีเหตุผลเพียงแค่นั้นล่ะก็มีเด็กผู้หญิงมีอีกมากมายที่มีคุณสมบัตินี้” แฮร์รี่นิ่ง ไม่ตอบ
“เอาเถอะแฮร์รี่...” รอนถอนใจ “ชั้นเชื่อว่านายคงมีเหตุผลมากกว่านั้น แต่ถ้านายไม่อยากบอกให้ชั้นรู้ก็ไม่เป็นไร...แล้วยังมีอีกเรื่องนึงนะแฮร์รี่ที่นายคงจะยังไม่ลืม”
“เรื่องอะไร” แฮร์รี่ขมวดคิ้ว
“นายยังไม่ได้ให้คำตอบกับมิสแชง!!!”
( แฮร์รี่ : เฮ้ย...พี่...ทำไมไม่เตือนผมอ่ะ คนแต่ง : โทษทีไอน้อง พี่เองก็ลืมเหมือนกัน ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่จัดการให้)


*******************************************


“เห็นมั้ยบอกแล้วว่ามัลฟอยได้ยินมาน่ะมันผิด” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นเบา ๆ ระหว่างที่กำลังเดินไปยังห้องเรียนวิชาคาถา
“แต่ชั้นก็ยังไม่คิดว่าเขาฟังมาผิดนะ” ออโรร่าบอก “เขาบอกว่าแฮร์รี่มาพูดกับเขาเองนะเฮอร์ไมโอนี่ ในเมื่อเขาคุยกันตัวต่อตัว เขาจะฟังผิดขนาดนั้นเลยเหรอ”
“แต่เธอก็เห็นแล้วนี่ว่ามันเป็นยังไง มันเป็นอย่างที่เขาว่ามั้ย” เฮอร์ไมโอนี่ย้อน “ไม่เลยใช่มั้ยล่ะ มันไม่เหมือนกับที่มัลฟอยพูดเลยแม้แต่นิดเดียว!!!”


******************************************


“ไม่จริง...เป็นไปไม่ได้” มัลฟอยปฏิเสธทันทีที่ได้ยินคำบอกเล่าจากเฮอร์ไมโอนี่ในเย็นวันนั้น
“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้” เฮอร์ไมโอนี่ดุเบา ๆ “ชั้นนึกแล้วว่านายจะเข้าใจผิดแน่ ๆ “
“แต่...”
“ไม่มีแต่” เธอเสียงแข็งใส่เด็กหนุ่มที่พยายามค้าน “เราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้กันอีกเข้าใจมั้ยมัลฟอย”
เขารับคำกับเด็กสาวที่ทำตาดุใส่อย่างไม่ค่อยเต็มใจ “แล้วตั้งแต่เป็นแฟนกันสองคนนั้นเป็นไงบ้างล่ะ”
“ก็จะเป็นยังไงล่ะ ชั้นกับรอนก็เป็นส่วนเกินไปเลยน่ะสิ”
มัลฟอยลอบถอนใจ ยังไง้ยังไงเขาก็ยังไม่เชื่อในเรื่องที่ได้ยินจากเด็กสาวอยู่ดี ในเมื่อในวันนั้นแฮร์รี่พูดกับเขาอย่างโจ่งแจ้งอย่างนั้น แต่เพื่อความสงบในชีวิตการเก็บความสงสัยไว้กับตัวมันน่าจะดีซะกว่าให้เด็กสาวตรงหน้ารู้

“เออ...นี่...เธอเห็นประกาศฮอคมี้ดครั้งหน้าหรือยัง” มัลฟอยเปลี่ยนไปเรื่องอื่น
“อ๋อ...เห็นแล้ว วันอาทิตย์หน้านี้แล้วนี่”
“แล้วตกลงเธอจะไปกับชั้นหรือเปล่า” เฮอร์ไมโอนี่ลังเล อยากไปกับเขาก็อยาก แต่เพื่อน ๆ ของเธอล่ะ...
”ถ้าเธอไม่อยากไปก็ไม่เป็นไร” เขาพูดเสียงห้วนเมื่อเห็นท่าทางลังเล
“ไม่นะ...ไม่ใช่อย่างนั้น!!!” เธอรีบคว้าแขนเด็กหนุ่มที่ลุกพรวดขึ้นทันทีที่พูดจบ “ทำไมชั้นจะไม่อยากไปกับเธอล่ะ เพียงแต่ว่า...”
“เธอไม่อยากทิ้งไอสองคนนั่นใช่มั้ยล่ะ ไม่รู้จะไปห่วงอะไรมันนักหนา พอตเตอร์มันก็มีออโรร่าแล้ว ส่วนไปหัวแดงนั่นมันไม่มีเพื่อนคนอื่นเลยหรือไง”
“มัลฟอย...” เธอเสียงอ่อย “เราคงไปเที่ยวกันทั้งวันไม่ได้ แต่ว่าถ้าเป็นแค่ช่วงบ่ายจะได้ไหม” เขาสะบัดหน้าหนี “นะ...เราไปเจอกันตอนบ่าย ชั้นรู้จักร้านดี ๆ อยู่ร้านหนึ่ง มันจะเป็นส่วนตัว ไม่มีใครมาคอยวุ่นวายกับเรา”
ว่าจะไม่ใจอ่อนแล้วเชียว แต่ก็อดไม่ได้ “แล้วร้านนั้นอยู่ตรงไหนล่ะ...”


*************************************


“ทำไมวันนี้ชั้นรู้สึกไม่ค่อยดีเลย” ออโรร่ากระซิบกับเฮอร์ไมโอนี่เบา ๆ ระหว่างที่อยู่ในชมรม ก.ด. "เหมือนกับทำอะไรผิดพลาดไปสักอย่าง”
“แล้วอะไรล่ะ”
“ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
เฮอร์ไมโอนี่ถอนใจเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนสาว “ไม่เอาน่า อย่าคิดมากไปเลย วันนี้ชั้นไม่เห็นเธอทำอะไรผิดสักอย่างนี่ ถูกต้องหมด...รวมทั้งเรื่องแฮร์รี่”
“หือ?” เด็กสาวแปลกใจ
เฮอร์ไมโอนี่เขยิบเข้ามากระซิบข้าง ๆ หู “ชั้นดีใจที่คนที่แฮร์รี่เลือกคือเธอ...ไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น”
“ผู้หญิงคนนั้น? มิสแชงเหรอ…นี่เธอไม่ชอบเขาเหรอ”
“ก็เหมือนกับที่เขาไม่ชอบชั้นน่ะแหล่ะ...เขาคิดว่าชั้นกับแฮร์รี่มีอะไรกัน…แต่เราไม่มีอะไรกันจริง ๆ นะ” เด็กสาวรีบปฏิเสธเมื่อเห็นออโรร่าหรี่ตามอง “ตอนปี 4 เคยมีคนแกล้งก็เลยออกข่าวไปว่าชั้นกับแฮร์รี่เป็นแฟนกัน พอตอนปี 5 แฮร์รี่เริ่มคบกับมิสแชง แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ลืมให้ความสำคัญกับเพื่อนสนิทด้วย”

“ก็มีอย่างที่ไหนล่ะ ตอนเช้านัดเที่ยวกับแฟนที่ฮอกมี้ด แล้วก็ดันบอกว่าตอนบ่ายนัดกับพี่เฮอร์ไมโอนี่ไว้อีก” จินนี่ที่แอบฟังอยู่ข้าง ๆ ยื่นหน้าเข้ามากระซิบอย่างอดไม่ได้ “เป็นหนู ๆ ก็โมโหเหมือนกันแหล่ะ”
ออโรร่าเบิกตากว้าง “จริงเหรอ”
“ใช่” เฮอร์ไมโอนี่กับจินนี่ตอบพร้อมกัน “แฮร์รี่อะไรก็ฉลาดหมดแหล่ะ ยกเว้นอยู่เรื่องเดียว...จีบผู้หญิงไม่เป็น!!!”
“ว่าแต่ว่า...พี่แฮร์รี่หายไปไหนน่ะ” จินนี่บอกเหมือนมองไปรอบตัวแล้วไม่เห็นเด็กหนุ่ม เด็กสาวอีก 2 คนมองตาม
“รอน” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนเรียกรอนที่กำลังซ้อมอยู่กับเด็กปี 4 บ้านฮัพเฟิลพัพ
รอนเดินเข้ามา “ทำไม มีอะไรเหรอ”
“แฮร์รี่หายไปไหน”
“เอ่อ...” รอนมองหน้าออโรร่าแล้วตอบอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจนัก “...เห็นเดินออกไปกับมิสแชงเมื่อกี้นี้” ออโรร่าหน้าซีด “โอ๊ะ...นั่นไง...มาพอดี...”

เด็กสาวทั้งสามมองตามไปที่ประตูห้องก็เห็นแฮร์รี่เดินตรงเข้ามาอย่างกะพายุ เด็กนักเรียนคนอื่นพากันถอยหนี
“อ้าว...มาชุมนุมอะไรกันตรงนี้” เขาถามอย่างแปลกใจ
ออโรร่าอุทานเมื่อเห็นรอยแดงช้ำที่แก้มของเด็กหนุ่ม “ตายจริงแฮร์รี่!!! นั่นเธอไปทำอะไรมาน่ะ”
“อ๋อ..ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ใบลาออกจากโชเท่านั้นเอง”
“ฮะ...อะไรนะ!!!” ทั้งสี่ร้องถามอย่างตกใจจนเพื่อน ๆ ในห้องหันมามอง
“โชลาออกจากชมรมเรียบร้อยแล้ว เฮอร์ไมโอนี่เดี๋ยวเธอจัดการเรื่องเอกสารต่าง ๆ ให้โชด้วยนะ”
“แล้วปากกากับกระดาษไม่มีเหรอพี่แฮร์รี่ถึงต้องฝากรอยฝ่ามือไว้ที่แก้มของพี่น่ะ” จินนี่ถามติดตลก
แฮร์รี่ยักไหล่ “มันกระทันหันเกินไปก็เลยหาไม่เจอน่ะ” เขาหันไปทางเด็กเรเวนคลอที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก “เดี๋ยวพอเลิกแล้วช่วยเก็บของไปคืนโชที่หอด้วยนะ เพราะเธอคงไม่กลับมาที่นี่อีกแล้วล่ะ!!!”


*****************************************


และแล้วเรื่องที่แฮร์รี่คบอยู่กับออโรร่าก็เป็นข่าวดังจนได้ในเช้าวันต่อมา เมื่อขณะที่พวกเขาทั้งสี่เดินมาทานอาหารเช้านั้น รอนก็พูดออกมาอย่างหงุดหงิด “นี่วันนี้พวกเรามีอะไรแปลกเหรอ พวกนั้นถึงมองกันจัง”
“พวกเขาคงมองแฮร์รี่กันมั้ง” เฮอร์ไมโอนี่บอกอย่างไม่ใส่ใจ “ปกติพวกเขาก็มองกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
“ไม่นะเฮอร์ไมโอนี่” ออโรร่าค้าน “วันนี้นอกจากจะมองแล้ว พวกเขายังซุบซิบกันด้วย ยิ่งใกล้ถึงห้องโถงใหญ่มากขึ้นเท่าไหร่ คนก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ”

เมื่อถึงทางเข้าห้องโถงใหญ่พวกเขาก็เดินสวนกับเด็กนักเรียนปี 1 บ้านสลิธีริน “อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ ๆ” เฮลีน่าทักอย่างร่าเริง ในขณะที่เพื่อน ๆ เธอต่างพากันเดินเลี่ยงออกไปก่อน
“อรุณสวัสดิ์จ๊ะเฮลีน่า ทานข้าวเสร็จแล้วเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ทัก (โดยไม่สนใจกับรอนที่เบะปากใส่)
“ค่ะ” หันมาทางแฮร์รี่กับออโรร่า “หนูยินดีด้วยนะคะพี่แฮร์รี่ พี่ออโรร่า”
“ยินดี? เอ๋...เรื่องอะไรกัน” แฮร์รี่งง
“ก็เรื่องที่พวกพี่เป็นแฟนกันน่ะสิคะ”
“ฮะ!!! เธอรู้ได้ยังไง”
“ก็หนูได้ยินเด็กบ้านเรเวนคลอเขาพูดกันน่ะค่ะ ว่าเมื่อคืนพี่ไปบอกเลิกกับแฟนแล้วก็มาคบกับพี่ออโรร่าแทน”
“มิน่า...” เฮอร์ไมโอนี่ครางเมื่อรู้ถึงสาเหตุของการเป็นจุดสนใจของทุกคนในวันนี้

“แม่คนนี้ทำแสบจริง ๆ” เฮอร์ไมโอนี่บอกอย่างหงุดหงิดในระหว่างที่ทานอาหารเช้ากันอยู่ “นี่คงไปพูดทำนองว่าโดนแย่งแฟนแน่ ๆ เลย พวกนั้นถึงได้ซุบซิบกันอย่างนี้”
“ช่างเถอะเฮอร์ไมโอนี่ จะว่าไปการที่แฮร์รี่อยู่ ๆ ไปบอกเลิกกับเขาโดยที่เขาไม่มีความผิดน่ะ มันก็น่าสงสารเขาอยู่นะ”
“เปล่าหรอกออโรร่า ชั้นกับเขาน่ะทำท่าจะเลิกกันมาหลายครั้งแล้ว” แฮร์รี่ (ที่วันนี้ขอแลกที่กับเฮอร์ไมโอนี่ย้ายมานั่งข้าง ๆ แฟนสาว) บอกออกมาอย่างไม่ใส่ใจนัก “เลิกกันซะได้ ชั้นก็โล่งใจ”
เขาเงยขึ้นมองไปรอบ ๆ ห้อง ก็เห็นสายตาหลายคู่จับจ้องมาอย่างสนใจ แฮร์รี่หยิบกระดาษขึ้นซับที่ริมฝีปากของเด็กสาวที่สะดุ้งเบา ๆ “มันเลอะซอสน่ะ”
มีเสียงฮือฮาของนักเรียนคนอื่นดังขึ้นมาทันที เฮอร์ไมโอนี่กับรอนหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นออโรร่าหน้าแดงก่ำ เด็กสาวรีบก้มหน้าทานอาหารเช้าต่อ จึงไม่เห็นว่าแฮร์รี่ลอบยิ้มที่มุมปากแล้วส่งสายตาเยาะหยันไปให้สายตาอีกคู่หนึ่งที่อีกฟากหนึ่งของห้องโถง


****************************************


เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นเบา ๆ ในตอนเช้ามืดทำให้รีมัส ลูปินที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ต้องผงกหัวขึ้นหันไปตามเสียง เห็นซิเรียสเดินผ่านหน้าห้องไป รีมัสลุกขึ้นแล้วค่อย ๆ ย่องตามชายหนุ่มมาจนถึงประตูหน้าบ้าน
“นั่นนายจะไปไหนน่ะ” รีมัสถามอย่างแปลกใจ มือที่ยื่นไปจับลูกบิดชะงัก
ซิเรียสถอนใจ “ทำไมตื่นเช้าจังรีมัส” เขาหันถามอย่างเบื่อหน่าย
รีมัสเลิกคิ้ว “ตื่นเช้า? ความจริงชั้นยังไม่ได้นอนเลยตังหาก” บอกพลางหาว “ว่าแต่ว่านายจะไปไหน อย่าบอกนะว่าจะออกไปข้างนอกน่ะ”
“...”
“ซิเรียส นายก็รู้ว่านายจะออกไปจากที่นี่ไม่ได้!” ซิเรียสหันหลังให้ รีมัสอ่อนใจกับความดื้อรั้นของอีกฝ่าย “ทนหน่อยน่าซิเรียส อีกไม่นานนายก็จะเป็นอิสระแล้ว”
“อีกไม่นาน? แล้วมันเมื่อไหร่ล่ะ!!” เขาถามเสียงห้วน “ชั้นเบื่อนะรีมัส เบื่อกับการที่ต้องอยู่เฉย ๆ ถูกขังอยู่ในบ้านที่ชั้นเกลียดมันมาตั้งแต่เด็ก” เสียงที่พูดดังขึ้นจนกลายเป็นตวาด “ชั้นเบื่อกับการต้องเป็นนักโทษในบ้านของตัวเองเต็มทีแล้ว!!”

“แก...ไอ้ลูกทรพี…ไอ้พวกกลายพันธุ์” มิสซิสแบล็กกรีดเสียงร้องออกมาดังลั่น รีมัสรีบวิ่งไปปิดรูปภาพ “ออกไปจากบ้านชั้นเดี๋ยวนะนี้!!! ไปซะ...ไอเด็กบ้า”
ซิเรียสตาลุกวาว “คิดว่าผมอยากจะอยู่ที่บ้านบ้า ๆ หลังนี้เหรอ” เขาตวาดก้อง “ผมก็ไม่ได้อยากอยู่ที่นี่นักหรอก ไม่ต้องห่วง ซักวันผมจะไปจากที่นี่แน่” เขาหันมามองรีมัสที่พยายามดึงผ้าปิดรูป “ขอโทษนะรีมัส แต่วันนี้ชั้นต้องไปจริง ๆ”

“ซิเรียส” รีมัสพยายามร้องห้าม แต่ก็ไม่สามารถรั้งร่างเพื่อนสนิทเอาไว้ได้ เมื่อลับร่างซิเรียส เสียงกรีดร้องเหลือเพียงเสียงสะอื้นและเสียงพึมพำกับตัวเองเบา ๆ รีมัสชะงักหันมามองเจ้าของรูปภาพอย่างไม่แน่ใจในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน “เจ้าลูกบ้า...ไอเด็กเอาแต่ใจ...ทำไมถึงไม่เคยรู้ถึงความหวังดีของคนอื่นเลย…”


****************************************


เสียงคุยในห้องโถงรวมดังลั่นมาจนถึงทางเดินด้านนอกในเช้าวันอาทิตย์ เหล่านักเรียนทุกชั้นปีต่างวางแผนถึงสิ่งที่จะทำกันในวันนี้ แต่ที่พิเศษกว่านั้นก็คือการวางแผนในการเที่ยวฮอกมี้ดสำหรับนักเรียนตั้งแต่ชั้นปีที่ 3 ขึ้นไป
“วันนี้เราจะไปไหนกันบ้าง” รอนถามขึ้นทันทีที่เข้ามาในห้องโถงรวม
“คือ...ตอนบ่ายชั้นกับออโรร่าคงต้องขอตัว...” แฮร์รี่บอก “พวกนายไปกันสองคนละกัน”
“ตอนบ่ายชั้นก็ไม่ว่างเหมือนกัน” เฮอร์ไมโอนี่รีบบอก รอนเริ่มหน้างอ “ขอโทษทีนะรอน นายคงต้องไปคนเดียวแล้วล่ะ”
“นี่พวกนายกำลังจะทิ้งชั้นใช่มั้ย” รอนถามเสียงขุ่น
“เปล่า” ทั้งสามตอบพร้อมกัน
“เราก็ยังไปเที่ยวด้วยกันเหมือนเดิม เพียงแต่ตอนบ่ายเราขอตัวเท่านั้น” แฮร์รี่อธิบาย
“มันก็เหมือนกันน่ะแหล่ะ” รอนสะบัดเสียง “เอาเถอะก็เข้าใจน่ะนะว่าพวกนายเพิ่งจะเป็นแฟนกันก็คงอยากอยู่ด้วยกันตามลำพัง” รอนแขวะ แฮร์รี่กับออโรร่าต่างหน้าแดง “พวกนายจะไปไหนก็ไปกันเถอะเดี๋ยวชั้นไปกับพวกเนวิลล์ก็ได้”


****************************************


“มันจะมากเกินไปแล้วนะยัยเด็กอวดดี” อยู่ ๆ แพนซี่ก็กรีดเสียงร้อง ทุกคนต่างเงียบกริบหันไปมองเด็กสาวที่ยืนชี้หน้าเด็กสาวอีกคนหนึ่งเป็นจุดเดียว “แกกล้าดียังไงมาพูดกับชั้นอย่างนี้ฮะ!!” เธอตะคอกถามเฮลีน่าที่นั่งทานอาหารเฉย
“ก็หนูก็แค่สงสัยเท่านั้นเองว่าพี่น่ะไม่รู้สึกอายมั่งเหรอกับการที่คอยมานั่งออดอ้อนที่เดรโกเขาอย่างนั้น ทั้ง ๆ ที่ทุกครั้งที่พี่ทำพี่เดรโกเขาไม่ไล่ก็ถอยหนี” เธอยกแก้วน้ำฟักทองขึ้นจิบ “ถามจริง ๆ แค่นี้พี่ยังไม่รู้อีกเหรอว่าพี่เดรโกรู้สึกยังไง หรือว่าด้านจนลืมอาย”
“กรี๊ดดด!!!” แพนซี่กรี๊ดเสียงดังกว่าเดิม “แก...แก...” เธอโกรธจนนึกคำพูดไม่ออก ทั้งโกรธทั้งอายเมื่อเห็นเพื่อนนักเรียนบางคนหัวเราะออกมา บางคนมองเธออย่างสมเพช...สะใจ...สมน้ำหน้า
เธอหันไปมองเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เฮลีน่าเหมือนขอความเห็นใจ แต่มัลฟอยกลับก้มหน้าทานอาหารตรงหน้าอย่างไม่สนใจเธอหรือคนอื่น ๆ ไม่รับรู้แม้กระทั่งว่าเฮลีน่าเขยิบเข้าไปจนชิด แพนซี่มองการแสดงออกนั้นเมื่อเห็นเด็กสาวรุ่นน้องส่งยิ้มให้เหมือนจะบอกว่า ‘ดูสิ พี่เดรโกยังไม่เห็นจะถอยหนีหนูเหมือนพี่เลย’ เธอก็โกรธจนลืมตัว

“โอ้ย!!!” เฮลีน่าร้องออกมาดังลั่นเมื่อผมเปียอันยาวของเธอถูกแพนซี่ดึงอย่างแรง
“แก...นังเด็กบ้า...ถอยออกมาเดี๋ยวนี้นะ!!!” แพนซี่ตวาดใส่เด็กสาวที่เริ่มสะอื้นออกมาด้วยความเจ็บ มือดึงผมเปียแรงกว่าเดิม
“นั่นเธอทำบ้าอะไรของเธอแพนซี่!!” มัลฟอยถามอย่างตกใจ “ปล่อยเดี๋ยวนี้นะแพนซี่” เขาสั่งเด็กสาวที่กำผมเปียแน่นและดูเหมือนว่ายิ่งเขาพยายามแกะมือเธอออกมามากเท่าไหร่ เฮลีน่าก็ยิ่งสะอื้นไห้มากขึ้นเท่านั้น

“นั่นเธอคิดว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่พาร์กินสัน” เสียงศาสตรจารย์สเนปเอ่ยขึ้นอย่างโกรธจัด “ปล่อยเด็กคนนั้นเดี๋ยวนี้!!!”
แพนซี่หันไปมองอย่างตกใจ เด็กสาวหน้าเผือดซีดเมื่อเห็นอาจารย์ประจำบ้านกับอาจารย์ประจำวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดมายืนอยู่ด้านหลัง ใบหน้าของศาสตรจารย์หนุ่มเย็นชาไม่พอใจ ในขณะที่น้องสาวของเขาโกรธจัด เธอรีบปล่อยผมเปียในมือทันที

เฮลีน่าโผเข้ากอดจูเลียน่าทันทีที่เป็นอิสระ “ไม่เป็นไรแล้วนะเฮลีน่า...ไม่เป็นไรแล้ว” จูเลียน่ากอดเด็กสาวแน่น มือลูบหลังเด็กสาวที่สะอื้นอย่างอ่อนโยน “ชั้นไม่คิดเลยนะว่าเธอจะทำอะไรอย่างนี้มิสพาร์กินสัน” จูเลียน่าพูดเสียงเรียบ “ไร้มารยาท...เหมือนพวกชั้นต่ำ” แพนซี่สะดุ้งเมื่อเห็นดวงตาศาสตรจารย์สาวเป็นประกายวาววับ “หักสลิธีริน 50 คะแนน”
เด็กบ้านสลิธีรินครางออกมา พวกเขานึกกลัวอยู่แล้วว่าถ้าลองมีศาสตรจารย์ จูเลียน่า สเนป เข้ามายุ่งเมื่อไหร่ จะต้องโดนหักไม่ต่ำกว่า 10 คะแนนแน่ ๆ ในขณะที่เด็กบ้านอื่นต่างพากันเฮลั่น (“งานนี้ยัยแพนซี่โดนรุมแน่” เด็กบ้านเรเวนคลอกระซิบกับเพื่อน “ดูหน้าสเนปซิเจื่อนเลย ค้านน้องสาวตัวเองไม่ได้สักคำเพราะเด็กตัวเองผิดเห็น ๆ” เด็กบ้านฮัพเฟิลพัฟกระซิบ “50 คะแนน!!! สะใจเป็นบ้าเลย” เด็กบ้านกริฟฟินดอร์ต่างพากันหัวเราะคิกคัก)
“แล้ววันนี้เธอไม่ได้รับอนุญาตให้ไปเที่ยวฮอกมี้ดกับเพื่อน ๆ เพื่อเป็นการลงโทษสำหรับการกระทำของเธอในวันนี้!!!”

แพนซี่ร้องไห้โฮ เธอวิ่งหนีออกไปด้วยความอับอาย
“มิสเตอร์มัลฟอยจ๊ะ ครูรบกวนให้เธอช่วยพาเฮลีน่ากลับไปที่หอพักได้มั้ยจ๊ะ”
“ได้ครับศาสตรจารย์จูเลียน่า”
“ขอบใจมากจ๊ะ” มัลฟอยประคองเด็กสาวเดินออกไปจากห้องโถงใหญ่
ในขณะที่รอนกับแฮร์รี่หัวเราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเหมือนเพื่อนนักเรียนคนอื่น ๆ เฮอร์ไมโอนี่กับออโรร่ามองตามทั้งสองไป และหันมามองหน้ากัน ตอนนี้ความคิดอย่างหนึ่งที่เคยหายไปได้แว่บขึ้นมาในความคิดของพวกเธอพร้อม ๆ กัน มัลฟอยกับเฮลีน่าเกี่ยวข้องกันยังไง?







Create Date : 22 พฤษภาคม 2549
Last Update : 23 พฤษภาคม 2549 12:05:04 น.
Counter : 369 Pageviews.

0 comments
สวัสดีปีใหม่ Rain_sk
(1 ม.ค. 2567 21:38:33 น.)
BUDDY คู่หู คู่ฮา multiple
(3 ม.ค. 2567 04:49:04 น.)
ทนายอ้วนจัดดอกไม้ - จัดดอกไม้ง่ายๆ – แจกันสวัสดีปีใหม่ 2567 - กุหลาบพวงสีชมพู - ขาว ทนายอ้วน
(2 ม.ค. 2567 15:16:32 น.)
ประสบการณ์ ทำพาสปอร์ตที่สายใต้ใหม่ newyorknurse
(2 ม.ค. 2567 17:45:17 น.)

Traveler-hpfictionroom.BlogGang.com

s_sut
Location :
กรุงเทพ  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]

บทความทั้งหมด