ป้าพนอจันขอเล่า ตอน 3

หายไปหลายวัน เพราะยุ่งหลายเรื่อง พอดีคุณแม่เพื่อนมาเที่ยวญี่ปุ่น

ต้องมาภาระกิจ พาคุณแม่เที่ยว กว่าจะกลับบ้านก็เย็นค่ำหมดแรงที่จะทำอะไร

ตอนนี้ พอมีเวลาว่าง คิดถึงแฟนคลับ กลัวว่าจะรอจนเบื่อ ไม่มีอารมณ์อ่านต่อ

ต้องขอโทษด้วยที่เล่าไม่ต่อเนื่อง



เมื่อตอนที่แล้ว เลามาถึง ว่าเลิกกับสามี แต่ยังอยู่บ้านเดียวกัน
เราก็อยู่กันแบบญาติ คือต่างคนต่างเป็นญาติของลูก เราก็คิดว่าเขาเป็นญาติฝ่ายลูก

นับว่าเป็นการอยู่ร่วมกันโดยสันติสุข ป้าก็ใช้ชีวิตแม่หม้ายอย่างสนุกสนานสบายใจ

ตอนนี้ป้าออกจากงานบริษัทประกันภัยแล้ว เพราะโดนผู้จัดการด่าโดยที่เราไม่ผิด

ด้วยความน้อยใจ หยิ่งจองหอง เลยไปขอลาออก ตอนนั้นอายุประมาณ 31 ปี

ได้เงินมาก้อนเล็กๆก้อนหนึ่ง เป็นอันจบชีวิตทำงานกินเงินเดือนที่ทำมาสิบสี่ปี

เมื่อตกงาน เงินทองก็เริ่มหร่อยหรอ กินใช้ไปทุกเดือน ดีว่าค่าบ้าน ค่าน้ำไฟ ไม่ต้องจ่าย

เคยจนสุดขนาดซื้อไข่มาต้มกิน กับน้ำปลา แต่ก็รอดชีวิตมาได้
เวลานี้เห็นไข่ต้มก็ยังนึกถึงความหลัง คนเราอย่างที่คำโบราณท่านว่า
ชั่วเจ็ดที ดีเจ็ดหน วันนี้รวย พรุ่งนี้จน ดังนั้นจงอย่าประมาทกับชีวิต




ในระหว่างนี้ ป้าก็มีเพื่อนสนิทคนหนึ่ง เป็นเพื่อนรุ่นพี่ เขาอายุมากกว่า สี่ปี

ป้าจะติดเขามาก เรียกว่า เช้าต้องเห็นหน้ากัน เขาก็ติดป้า กินข้าวเช้าเสร็จต้องรีบไปรายงานตัว

บ้านเราอยู่ห่างกันสามหลัง ยิ่งสะดวกในการไปมาหาสู่กัน

ตอนนี้ที่บ้านไม่มีลูกจ้างแล้ว เขาลาออกไปเป็นคุณนายกัน
เพราะลูกจ้างคนที่มาเลี้ยงลูกสาวคนเล็ก เขาเป็นคนสวย เลยได้แต่งงานกับเสี่ย
สบายไป นับว่าเป็นวาสนาของเขา

ป้าก็ทำงานบ้านเลี้ยงลูกเอง งานบ้านเสร็จก็ไปเม้าท์กับเพื่อนรุ่นพี่คนนี้จนค่ำถึงกลับบ้าน

นับว่าช่วงนี้ก็ผ่านไปแบบสบายๆ ถึงจะไม่ค่อยมีเงินใช้ แต่ก็สุขใจได้เมื่อมีเพื่อนสนิทไว้พูดคุย

เพื่อนก็มีความสำคัญกับชีวิตของคนเรา เพื่อนป้าคนนี้ถึงเขาจะไม่ใช่คนดีมีศีลธรรมอะไรมาก
แต่เขาช่วยให้ป้าค้นพบชีวิตใหม่ได้ จากคนที่อ่อน ขี้ขลาด ขี้แง กลัวโน่นกลัวนี่
ทำให้เราเข็มแข็งขึ้น เห็นโลกกว้างขึ้น เพราะเพื่อนคนนี้มีเพื่อนหลายวงการ
ทำให้เราได้รับรู้อีกมุมหนึ่งของชีวิตที่เราไม่เคยรู้จักมาก่อน



ในระหว่างนี้ น้องสาวแท้ๆได้แต่งงานกับคนญี่ปุ่น และไปอยู่ญี่ปุ่นหลายปี
พอมีเงินเหลือนิดหน่อยเขาก็ส่งมาให้กินให้ใช้ เรียกว่ายังไม่ถึงกับลำบากยากจนมาก
พอได้ถูไถไปเดือนต่อเดือน เพื่อนก็ไปเปิดบริษัทพาคนไปทำงานต่างประเทศ

เมื่อก่อนการมาทำงานที่ญี่ปุ่นยังไม่บูมมาก ที่นิยมกันสมัยก่อนก็ต้องไป ซาอุดิอารเบีย

เพื่อนเป็นคนจังหวัดอุบลราชธานี จึงทำคนงานจากจังหวัดแถบภาคอีสาน

ป้าไปทำงานบริษัทนี้แบบไม่ได้เงินเดือนประจำ เรียกว่าไปนั่งประดับบริษัทให้ดูโก้เก๋เท่านั้น

เพื่อนทำคนงานส่งไปซาอุอารเบียได้ไม่กี่เดือน ก็เลิก เราก็กลับมานอนเล่นอยู่บ้านกันอีก

เพือนคนนี้แต่เดิมอย่บ้านหลังโต(หมู่บ้านเดียวกัน)มีรถเก๋งสองคัน
จากการเปิดบริษัทส่งคนไปนอก รถก็หมดไปคันหนึ่ง เขาขายเอามาทำทุน
นอนเล่นอยู่บ้านได้สักพัก เพื่อนก็ริเริ่มอีกแล้ว ไปเซ้งร้านอาหารมาทำ
แล้วเอาป้าไปเป็นผู้จัดการร้าน เปิดได้ประมาณหกเดือน กิจการไปไม่ไหว
เพราะเพื่อนใจดี ไม่ค่อยเขี้ยว เพื่อนฝูงเยอะแวะมาก็เลี้ยงเขาตลอด
ไม่ค่อยได้สตางค์จากเพื่อนที่มากิน อาหารอร่อยก็จริง แต่ถ้ามัวแต่เลี้ยงเขาไม่เก็บเงิน
แล้วร้านจะอยู่ได้อย่างไร เป็นอัน เจ๊งอีก เป็นรอบสอง เจ๊งครั้งนี้ รถเก๋งหมดไปอีกคันแล้ว

แต่เราก็ยังกอดคอกันต่อไป กลับมานอนเลียแผล เพื่อนยังเหลือบ้านอีกหลัง
เอาไปเข้าแบงค์อีก ตอนนี้ คนนิยมไปทำงานที่ญึ่ปุ่นกันแล้ว
เขาจึงหันกลับมาหาอาชีพเดิม ทำคนงานไปทำงานที่ญี่ปุ่น ตอนนั้นวีซ่าญี่ปุ่นออกง่ายมาก

เพียงหาคนงานมา จากทางอีสาน ส่วนมากจะเป็นคนจังหวัดอุดรธานี

ป้าก็ไปช่วยงานเขา เพียงช่วยกรอกชื่อ นามสกุล และอะไรอื่นๆ
แล้วพาไปยื่นที่สถานฑูตญี่ปุ่น ถ้าวีซ่าออก คนงานก็จ่ายเงิน หกหมื่นบาท
ถ้าไม่ออกก็ไม่เสียอะไร เรียกว่าวัดดวงกันเอง แค่เขียนภาษาอังกฤษให้
วีซ่าออกก็จ่ายเงินเลย โชคดี คนงานวีซ่าออกเป็นส่วนมาก เรียกว่าปล่อย
เพื่อนป้าก็รับเละ แต่ป้าก็ไม่ได้อะไรกับเขาหรอก เพราะเราไม่รู้เรื่อง เขาบอกให้ช่วยเขียนภาษาอังกฤษให้



และงานนี้ป้าก็ได้ขอวีซ่ามาเที่ยวญี่ปุ่นหาน้องสาว โดยเพื่อนฝากคนงานมาด้วย

ป้าก็ไม่ค่อยรู้เบื้องหลังเบื้องลึกอะไรเกี่ยวกับธุรกิจนี้ เขาฝากมาเจ็ดคน

ป้าก็พามาญี่ปุ่น พวกเขาแต่งสูทกันมาอย่างโก้เลย เพื่อนบอกถ้าเข้าญี่ปุ่นได้
จะให้ค่าขนมคนละหมื่นเยน ป้าก็คิดว่าก็ดีเหมือนกัน ไม่เห็นยากเลย
แค่พาคนเข้ามากับเรา เราพูดภาษาอังกฤษได้ บอกตรวจคนเข้าเมืองญี่ปุ่นว่ามาเที่ยว
เขาก็ให้เข้าอย่างง่ายดาย ไม่เหมือนตอนนี้ที่ยากกว่าจะเข้ามาได้
และเมื่อเวลาผ่านไป ได้รู้อะไรมากขึ้น จึงรู้ศัพท์ที่เขาเรียกการพาคนเข้าญี่ปุ่นแบบนี้ว่า การอุ้ม



และแล้ว ป้าก็กลายเป็น ม้า โดยไม่รู้ตัว ศัพท์ที่เขาเรียกคนที่พามา เรียกว่า ม้า

สมัยก่อนธุริกิจนำคนมารุ่งเรืองมาก คนที่ทำเรื่องคนมาญี่ปุ่นรวยกันเป็นหลายล้าน
แต่เงินพวกนี้ได้มาง่ายก็หมดไปง่าย พวกที่ทำธุรกิจนี้จะมีที่สิงสถิตย์อยู่ที่สนามบินดอนเมือง
มีเส้นสายคนในที่จะนำคนออกไปต่างประเทศโดยไม่มีอุปสรรค
ป้าไม่ได้ทำเป็นอาชีพ ทำไปแค่สองครั้ง เพราะเริ่มรู้แล้วว่าโดนเพื่อนเอาเปรียบ
เพราะเขาคิดว่าป้าไม่รู้ ว่าราคาค่าพาคนมาญี่ปุ่นมันแพงกว่าที่ให้ป้า
เขาคิดว่าป้าโง่ หลอกใช้ให้พามา ให้ค่าขนมนิดหน่อย แตเมื่อป้ารู้ราคาจริงที่เขาจ่ายให้กัน
ป้าก็ไม่รับอีก แต่เราก็ไม่ได้โกรธกัน เพียงแต่ห่างกันไป เพราะชักเริ่มรู้แล้วว่า เพื่อนเปลี่ยนไป



แต่ก็น่าแปลก ป้ามาญี่ปุ่นหลายครั้ง แต่ไม่เคยต้องตาต้องใจกับหนุ่มญี่ปุ่นเลยสักคน

ไม่รู้เป็นเพราะอะไร อาจจะตอนนั้นอ้วน ไม่สวย เหมือนป้าแก่ๆ ทั้งๆที่อายุเพิ่งจะสี่สิบปี

ป้าตอนนั้นเริ่มอ้วน แต่งตัวก็เชยๆ ยังไม่พัฒนาเท่าไหร่

จนมาครั้งสุดท้าย เพื่อนที่มาแต่งงานกับคนญี่ปุ่น เขาตั้งท้องและจะคลอดลูก
เลยส่งตั๋วเครื่องบินมาให้ไปช่วยเลี้ยงลูกเขาที่ญี่ปุ่น ป้าก็มาช่วยเพื่อนเลี้ยงลูกสามเดือน จนวีซ่าหมด
ก็กลับไปไทย อยู่ไทยประมาณ หกเดือน ก็ไปญี่ปุ่นอีกเวียนวนแบบนี้
จนมาเจอหนุ่มต่างชาติคนหนึ่ง ตอนที่ไปซื้อกับข้าว เราก็ปิ๊งกัน
การปิ๊งกันของป้ากับหนุ่มคนนี้ นำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงชีวิตอีกครั้ง

Create Date : 11 กรกฎาคม 2550 Last Update : 14 ธันวาคม 2555 9:44:39 น. Counter : 2872 Pageviews.		25 comments
Share Tweet

	เรื่องเล่าที่ไม่เกี่ยวกับวันสงกรานต์ tanjira (13 เม.ย. 2567 16:10:32 น.)		คุย โอพีย์ (13 เม.ย. 2567 21:51:16 น.)
	หาอะไรดับร้อนกับน้องถั่วแดงที่ร้านเย็น เย็น หวานเย็น สาขาMRTท่าพระ นายแว่นขยันเที่ยว (12 เม.ย. 2567 00:32:31 น.)		โจทย์ตะพาบ ... วันใดที่เธอรู้สึกเหมือนไม่มีใคร โปรดมองมาทางนี้ เธอจะเห็นใครคนหนึ่งที่รอเธอ ... tanjira (9 เม.ย. 2567 14:13:50 น.)