ถนนสายนี้ ... ... มีตะพาบ โครงการ 19 ความตายที่ไม่สามารถแก้ไขได้
คำเตือน Blog นี้ ประกอบด้วยคำหยาบคายเล็กน้อย และเกี่ยวข้องกับการเมืองโจทย์ครั้งนี้ คุณ
เป็ดสวรรค์ เป็นคนกำหนด ไม่จำกัดรูปแบบงานเขียน
โจทย์คราวนี้กำหนดไว้ว่า ให้ในเอนทรี่นั้น มีประโยคห้าประโยคนี้อยู่ในงานเขียนด้วย นั่นคือ
1. "ไม่มีใครดีเกินไป เกินกว่าที่เราจะรักได้"
2. "โลกนี้ อาจจะไม่มีปาฏิหาริย์มากพอสำหรับเราทุกคน"
3. "การจากลาย่อมเศร้าโศกเสมอ ไม่ว่าจะจากกันด้วยดีหรือไม่"
4. "เราทุกคน มีต่อมน้ำตา และนั่นแปลว่า ชีวิตอนุญาตให้เราร้องไห้ได้"
5. "ความตายย่อมน่าเศร้า หากใช้ชีวิตอย่างไม่คุ้มค่า"Main Storiesณ ประเทศล้าหลังแห่งหนึ่ง
ปัง ๆๆๆๆๆ เสียงปืนดังไม่หยุดตลอด 3 วันที่ผ่านมา
"พ่อ แม่มาทำอะไรที่นี่เนี่ยะ?"
"ก็มาประท้วงขับไล่รัฐบาลชั่วน่ะสิ ดูสิมันเอาทหารออกมาแล้ว มันคงกะจะฆ่าพวกเราให้หมด แต่ข้าไม่กลัวหรอก"
พ่อตอบลูกชายที่เป็นทหารอย่างใจเย็น ท่ามกลางเสียงกระสุนปืนที่ดังไม่หยุด โดยที่ตอนนี้รัฐบาลได้ประกาศให้ผู้ที่ชุมนุมทั้งหมดเป็นผู้ก่อการร้ายไปเรียบร้อยแล้ว
"ทำได้ดีมาก พลทหารยุทธ์ ที่หาผู้ก่อการร้ายเจอ" เสียงของผู้บังคับบัญชาดังขึ้นจากด้านหลังของเค้า พร้อมทหารอีกหลายคน ก่อนที่ชายผู้นั้นจะพูดขึ้นมาอีกว่า
"เก็บมันซะ"
"หา!... ไม่ใช่นะครับคนพวกนี้เป็นประชาชนผู้บริสุทธิ์ จะให้ผมยิงประชาชนผู้บริสุทธิ์ ผมทำไม่ได้หรอก"
"นี่แก ใครใช้ให้แกกล้าออกความเห็นกับชั้น"
"ยิงเถอะลูก" ผู้เป็นพ่อกล่าวกับลูกชายที่กำลังลำบากใจกับคำสั่งที่ไม่น่าเชื่อว่าจะออกมาจากคนชาติเดียวกัน
"คนที่นี่เค้าไม่กลัวตายหรอก" แม่กล่าวเสริม
"มัวรีรออะไรอยู่! ยังไม่รีบจัดการอีก" ผู้บังคับบัญชาเริ่มโกรธและขึ้นเสียงใส่
"เร็วเข้าเถอะไม่งั้นแกจะถูกหัวหน้าแกฆ่าเอานะ" พ่อบอกลูกชายที่มัวแต่รีรอ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกปัง ๆๆๆๆๆ
เสียงปืนดังขึ้นไม่ต่ำกว่า 50 นัด ผู้คนที่อยู่ตรงหน้ายุทธ์ล้มลง ก่อนที่ผู้บังคับบัญชาจะบอกว่า "ไปกันได้แล้ว"
เค้าเห็นพ่อเค้าที่หายใจโรยริน ในขณะที่คนอื่นเสียชีวิต บางก็บาดเจ็บสาหัส เขาคุกเข่าลง
"พ่อครับ ผมมันอกตัญญู"
"ดีแล้ว... อย่างน้อยพ่อก็ยังสามารถปกป้องแกได้"
"ผมมันทำให้พ่อผิดหวังจริงๆ ทั้งที่พ่อชอบพูดว่า ลูกผู้ชายต้องไม่ร้องไห้ แต่ผมก็ยัง... ผมก็ยัง..." เขาร้องไห้ไม่หยุด
"ช่างเถอะ
เราทุกคนมีต่อมน้ำตา และนั่นแปลว่าชีวิตอนุญาตให้เราร้องไห้ได้ (4) แค่กๆ"
"พ่อ พ่ออย่าพึ่งพูดอะไรเลย ผมจะรีบ... ... "
"
การจากลาย่อมเศร้าโศกเสมอ ไม่ว่าจะจากกันด้วยดีหรือไม่ (3) แค่กๆ"
"จากลาอะไรกัน มันต้องไม่เป็นอย่างนั้น"
"แค่กๆๆ ...ยุทธ์ ลูกชอบบอกว่าหนูฟ้าดีเกินไปใช่มั้ย"
"... ..."
"
โลกนี้ไม่มีใครดีเกินไป เกินกว่าที่เราจะรักได้ (1) หรอกนะ แค่กๆ..."
พ่อของยุทธ์พูดพร้อมยกมือจะจับหน้ายุทธ์
"...เพราะ...แม่แก ...ก็เหมือน...หนู..ฟ้า.....นี่...แหละ.."
เมื่อพูดจบ มือที่ยังจับไม่ถึงแก้มก็ร่วงลง
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกท้องฟ้าที่เป็นสีฟ้า กลับเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดนกอย่างน่าประหลาด เวลาหยุดอยู่กับที่ ที่ด้านหน้ายุทธ์ เขาเห็นแสงสีขาว และเด็กผู้หญิงชุดดำคนหนึ่งยืนอยู่
"เธอคิดว่าเธอทำถูกต้องแล้วเหรอ?"
ยุทธ์ได้แต่นิ่งเงียบ
"
ความตายย่อมน่าเศร้า หากใช้ชีวิตอย่างไม่คุ้มค่า (5) แล้วเธอล่ะ ใช้มันคุ้มค่าแล้วรึยัง?"
"..."
"
โลกนี้ อาจจะไม่มีปาฏิหาริย์มากพอสำหรับเราทุกคน (2) และถ้าเธอได้มันไป จงใช้มันให้คุ้มค่าเหมือนคนพวกนี้ล่ะ"
"..."
"ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเธอ... ..."
ท้องฟ้าเปลี่ยนกลับเป็นสีฟ้าอีกครั้ง อย่างน่าประหลาด พ่อแม่ของยุทธ์ และผู้ชุมนุมที่น่าจะตายไปแล้ว กลับยืนอยู่ตรงหน้าเขา และเสียงของผู้ชายผู้หนึ่งก็ดังมาจากด้านหลังของเขา
"ทำได้ดีมาก พลทหารยุทธ์ ที่หาผู้ก่อการร้ายเจอ... ... เก็บมันซะ"
"หา!... ไม่ใช่นะครับคนพวกนี้เป็นประชาชนผู้บริสุทธิ์ จะให้ผมยิงประชาชนผู้บริสุทธิ์ ผมทำไม่ได้หรอก"
"นี่แก ใครใช้ให้แกกล้าออกความเห็นกับชั้น"
"ยิงเถอะลูก" ผู้เป็นพ่อกล่าวกับลูกชายที่กำลังลำบากใจกับคำสั่งที่ไม่น่าเชื่อว่าจะออกมาจากคนชาติเดียวกัน
"คนที่นี่เค้าไม่กลัวตายหรอก" แม่กล่าวเสริม
"มัวรีรออะไรอยู่! ยังไม่รีบจัดการอีก" ผู้บังคับบัชชาเริ่มโกรธและขึ้นเสียงใส่
"เร็วเข้าเถอะไม่งั้นแกจะถูกหัวหน้าแกฆ่าเอานะ" พ่อบอกลูกชายที่มัวแต่รีรอ
เสียงของเด็กผู้หญิงชุดดำยังคงดังอยู่ในหัวเขา "โลกนี้ อาจจะไม่มีปาฏิหาริย์มากพอสำหรับเราทุกคน และถ้าเธอได้มันไป จงใช้มันให้คุ้มค่าเหมือนคนพวกนี้ล่ะ"
ครั้งนี้เขาหันกระบอกปืนไปทางผู้บังคับบัญชาของเค้า ก่อนที่จะเหนี่ยวไก
ปัง
เป็นยุทธ์ที่ล้มลง
"อะไรกัน? ทำไมล่ะ? เราโดนยิง? มันไม่น่าจะเป็นไปได้นี่... ... แต่ก็ดีแล้วล่ะ ถึงจะทำไม่สำเร็จ แต่อย่างน้อย เราก็ไม่ต้องฆ่าพ่อแม่ด้วยมือของเราเอง พ่อแม่เราไม่ต้องโดนเราฆ่า ขอให้พวกเขารอดชีวิตด้วยเถอะ... ผมทำแบบนี้...ถูกแล้วใช่มั้ย? สาว...น้อย... ...ชุด... ... ...ดำ... ..."
เขาล้มลงสิ้นใจทันที
"คิดว่ามีแกคนเดียวเหรอที่ได้รับปาฏิหาริย์" ผู้บังคับบัญชากล่าวอย่างเย้ยหยัน
"จะทำไงดีกับคนพวกนี้ครับ หัวหน้า" นายทหารคนหนึ่งถาม
"ถามโง่ๆ พวกมันถูกประกาศให้เป็นผู้ก่อการร้ายแล้ว แกคิดว่าผู้ก่อการร้ายควรมีจุดจบยังไงล่ะ"
เสียงปืนยังคงดังต่อไป พร้อมกับความตายที่ไม่สามารถแก้ไขได้
คุยกันท้ายเรื่องโจทย์คราวนี้ยาก แต่ยังน้อยกว่าคราวที่แล้ว ความจริงอยากเขียนเป็นการ์ตูนแต่คงยากเนื่องจากข้อจำกัดหลายๆ อย่าง แน่นอนว่าถ้าคราวหน้าเขียนในรูปแบบการ์ตูนได้จะเขียนในรูปแบบการ์ตูน
ผู้ติดตามบล็อก : 80 คน [
Side Story ผู้บังคับบัญชา
"มัวรีรออะไรอยู่! ยังไม่รีบจัดการอีก" ฉันเริ่มโกรธและขึ้นเสียงใส่
"เร็วเข้าเถอะไม่งั้นแกจะถูกหัวหน้าแกฆ่าเอานะ" ชายที่อยู่ตรงหน้ายุทธ์กล่าวด้วยอาการตื่นกลัว
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ปัง ๆๆๆๆๆ
เสียงปืนดังขึ้นไม่ต่ำกว่า 50 นัด ผู้คนที่อยู่ตรงหน้ายุทธ์ล้มลง จากนั้นผู้บังคับบัญชาก็บอกว่า "ไปกันได้แล้ว"
ทหารทุกคนเดินตาม เดินไปเพื่อกำจัดคนที่กล้าเป็นศัตรูกับรัฐบาล โอกาสแบบนี้ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ เบี้ยเลี้ยงต่อวันที่มากโข แถมยังสามารถหักหัวคิวลูกน้องได้อีก งานนี้มีแต่ได้ ผู้บังคับบัญชาหันไปมองพวกลูกน้องที่ต้องทำทุกอย่างตามแต่หัวหน้าจะสั่งไม่ต่างจากทาส ถ้าสั่งให้ไปตายมันก็ต้องตาย วิเศษไปเลย
"ไอ้ยุทธ์มันทำอะไรของมันอยู่วะ" ผู้บังคับบัญชาบ่น
ท้องฟ้าที่เป็นสีฟ้า กลับเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดนกอย่างน่าประหลาด เวลาหยุดอยู่กับที่ ที่ด้านหน้าผู้บังคับบัญชา กลับมีความมืดปรากฏเหมือนหลุมดำขนาดเล็ก และเด็กผู้หญิงชุดขาวคนหนึ่งออกมาจากหลุมดำ
"เธอคิดว่าเธอทำถูกต้องแล้วเหรอ?"
"เธอเป็นใคร แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรมาถามชั้น!"
"เธอกำลังก่อบาป"
"แกอยากช่วยพวกมันเหรอ? งั้นแกก็ช่วยพวกมันเซ่" ผู้บังคับบัญชาพูดพร้อมชักปืนปก .44 magnum ออกมายิงใสเด็กผู้หญิงชุดขาว 1 นัด แต่กระสุนกลับทะลุผ่านร่างของเธอเหมือนเธอไม่มีตัวตน เขาตกใจเป็นอย่างมาก
"โลกนี้ อาจจะไม่มีปาฏิหาริย์มากพอสำหรับเราทุกคน (2) ถ้าเธอได้รับโอกาสนั้นแล้ว จงอย่าได้ก่อบาปอีกเลย"
ท้องฟ้าเปลี่ยนกลับเป็นสีฟ้าอีกครั้ง อย่างน่าประหลาด
นี่มันอะไรกันฉันฝันไปงั้นเหรอ? นั่นมันไอ้พวกที่ประท้วงนี่ เขาเดินเข้าไปหาพลทหารยุทธ์
"ทำได้ดีมาก พลทหารยุทธ์ ที่หาผู้ก่อการร้ายเจอ... ... เก็บมันซะ"
"หา!... ไม่ใช่นะครับคนพวกนี้เป็นประชาชนผู้บริสุทธิ์ จะให้ผมยิงประชาชนผู้บริสุทธิ์ ผมทำไม่ได้หรอก"
"นี่แก ใครใช้ให้แกกล้าออกความเห็นกับชั้น"
"ยิงเถอะลูก" คนที่ดูแล้วน่าจะเป็นพ่อของยุทธ์กล่าวกับลูกชายที่มัวแต่ชักช้า
"คนที่นี่เค้าไม่กลัวตายหรอก" ผู้หญิงอีกคนกล่าวเสริม
"มัวรีรออะไรอยู่! ยังไม่รีบจัดการอีก" ผู้บังคับบัชชาเริ่มโกรธและขึ้นเสียงใส่
"เร็วเข้าเถอะไม่งั้นแกจะถูกหัวหน้าแกฆ่าเอานะ" ผู้ชายคนนั้นบอกยุทธ์ให้รีบลงมือ
เสียงของเด็กผู้หญิงผมยาวชุดขาวยังคงดังอยู่ในหัวเขา "โลกนี้ อาจจะไม่มีปาฏิหาริย์มากพอสำหรับเราทุกคน ถ้าเธอได้รับโอกาสนั้นแล้ว จงอย่าได้ก่อบาปอีกเลย"
เขาเหมือนจะรู้ตัวว่าเหตุการณ์ที่เขาคิดว่าตัวเองฝันไปแท้จริงแล้วไม่ใช่ความฝัน และอาจไม่ใช่เขาเพียงคนเดียวที่ได้รับปาฏิหาริย์ ก่อนที่ยุทธ์จะหันมาเขาชักปืน .44 magnum ออกมาแล้วจ่อไปที่หลังของยุทธ์ ในจังหวะที่ยุทธ์กำลังหันมา เขาเหนี่ยวไกทันที
ปัง
เป็นยุทธ์ที่ล้มลงอย่างไม่ต้องสงสัย
เขานึกในใจ "อย่าได้ก่อบาปอีกเลยงั้นเหรอ กูมีอำนาจกูก็มีสิทธิ์ที่จะทำอะไรก็ได้ ฆ่าคนโง่ที่มันเห็นต่างมันบาปตรงไหนวะ มึงก็ระวังตัวไว้เถอะ"
ยุทธ์ล้มลงสิ้นใจทันที
"คิดว่ามีแกคนเดียวเหรอที่ได้รับปาฏิหาริย์" ผู้บังคับบัญชากล่าวอย่างเย้ยหยัน
"จะทำไงดีกับคนพวกนี้ครับ หัวหน้า" นายทหารคนหนึ่งถาม
"ถามโง่ๆ พวกมันถูกประกาศให้เป็นผู้ก่อการร้ายแล้ว แกคิดว่าผู้ก่อการร้ายควรมีจุดจบยังไงล่ะ"
เสียงปืนยังคงดังต่อไป พร้อมกับความตายที่ไม่สามารถแก้ไขได้