ไม่เอาอีกแล้ว .................
เมือวาน (วันที่ 20 สิงหาคม 2548) ผมไปกินข้าวกับพวกที่มาทำงานด้วยกันสี่คน หลังจากที่เริ่มกินและเริ่มดืมได้สักพักหัวข้อการสนทนาก็เปลียนจากข่าวสารใน TV มาเป็นเรื่องของที่ทำงานพวกเราเริ่มทำการวิจารณ์ หรืออาจจะเรียกได้ว่าด่าว่าคนทำงานที่อยู่ในต่ำแหน่งที่สูงกว่า เริ่มมีการเปรียบเที่ยบว่า .... ถ้าเป็นผมนะผมจทำ...... แล้วมันก็จะ .... แน่นอน ไม่แย่แบบนี้หลอก นอกจากเรื่องของการเปรียบเที่ยบแล้วก็ยังพูดว่าคนนั่นเป็นเด็กใครขึ้นมาในต่ำแหน่งนั่น ต่ำแหน่งนี้ได้อย่างไร คุยกันไปจนใกล้จะสี่ทุ่มได้เวลาต้องกลับที่พัก (มีเพื่อนคนหนึ่งต้องเดินทางกลับวันที่รุ่งขึ้น) แต่ก่อนกลับพี่ที่เดินทางมากับผมก็หันมาพูดกับผม เฮ้ยหมุดเวลาคุณเดินทางคุณต้อง Alert หน่อยนะ (เมื่อตอนที่เดินทางมากับแก่ ระหว่างรอเวลาให้เครื่องออกโดยมากผมจะนั่งอ่านหนังสือ แล้วก็ดูสัมภาระ แล้วพี่เค้าก็มักจะเดินออกไปหางจากสัมภาระเป็นเวลานาน ผมเลยไม่เดินไปดูว่าเที่ยวบินมีการเปลียนแปลงหรือไม่) เมื่อได้ยินคำเตือนนี้ในสมองของผมก็มีแสงวาบเข้ามา เหมือนผมนั่งอยู่กลาง Sport Light เป็นที่สนใจของคนทุกคน เข้าใจละเรื่องที่เราพูดถึงคนอื่นมันเป็นแค่ส่วนเดี่ยวที่เรามองเห็น อีกหลาย ๆ ส่วนที่ทำให้เกิดเหตุการณ์เราไม่เคยเห็น ไม่น่าเลย ไม่น่าไปว่าคนอื่นเค้าเลย ๆๆๆ ไม่เอาแล้วต่อไปไม่แสดงความโง้โดยไปวิจารณ์คนอื่นอีกแล้ว .......
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [